Υπό το πρόσχημα της θρησκευτικής νομιμότητας, ο Αμπού Μοχάμαντ αλ-Τζολάνι, ηγετική φυσιογνωμία της οργάνωσης Χαγιάτ Ταχρίρ αλ-Σαμ (HTS), οικοδομεί ένα αυταρχικό καθεστώς στη Συρία, που απειλεί να αφήσει ακόμη και τους Σουνίτες μουσουλμάνους να νοσταλγούν την εποχή της διακυβέρνησης του Μπασάρ αλ-Άσαντ.
Μια πρόσφατη υπόθεση στο Δικαστικό Μέγαρο του Χαλεπίου αποκαλύπτει τη δυναμική αυτής της αναδυόμενης δικτατορίας, όπου η ατιμωρησία των δραστών και η καταστολή των αντιφρονούντων αποτελούν τον κανόνα. Συγκεκριμένα, ένα σοκαριστικό περιστατικό σημειώθηκε όταν ο Ουμπάιντα αλ-Ταχάν, μέλος της Γενικής Ασφάλειας υπό την αιγίδα του HTS, επιτέθηκε βάναυσα, συνέλαβε και βασάνισε τον δικαστή Αχμάντ Χασκάλ. Η πράξη αυτή συνιστά ευθεία παραβίαση της συνταγματικής ασυλίας που απολαμβάνουν οι δικαστές, οι οποίοι, όπως οι πρόεδροι και οι υπουργοί, προστατεύονται θεσμικά από τέτοιες αυθαιρεσίες.
Το γεγονός προκάλεσε έντονη οργή στην νομική κοινότητα του Χαλεπίου, πυροδοτώντας μια ειρηνική διαμαρτυρία δικηγόρων που ζητούσαν δικαιοσύνη. Ωστόσο, η αντίδραση των αρχών του HTS υπήρξε αποκαλυπτική της φύσης του καθεστώτος. Αντί να τιμωρηθεί ο δράστης, ο αλ-Ταχάν κρατήθηκε για ελάχιστο χρονικό διάστημα και αφέθηκε ελεύθερος την επόμενη μέρα, με τους υποστηρικτές του να τον υποδέχονται θριαμβευτικά.
Την ίδια στιγμή, η ειρηνική διαμαρτυρία των δικηγόρων αντιμετωπίστηκε με καταστολή: 64 δικηγόροι τέθηκαν σε διαθεσιμότητα και παραπέμφθηκαν για έρευνα, σε μια ξεκάθαρη προσπάθεια φίμωσης όσων αντιστέκονται στις πρακτικές του HTS. Αυτή η υπόθεση δεν είναι μεμονωμένη, αλλά αντικατοπτρίζει μια ευρύτερη δυναμική. Το καθεστώς του HTS στο Χαλέπι φαίνεται να θεμελιώνεται σε ένα σύστημα όπου οι εγκληματίες όχι μόνο μένουν ατιμώρητοι, αλλά και εξυμνούνται, ενώ όσοι υπερασπίζονται τη δικαιοσύνη και το κράτος δικαίου διώκονται.
Η Γενική Ασφάλεια, ως βραχίονας του HTS, απολαμβάνει de facto ασυλία, επιτρέποντάς της να συνεχίζει τις καταχρήσεις χωρίς φόβο λογοδοσίας. Αυτή η κατάσταση όχι μόνο υπονομεύει τη δικαστική ανεξαρτησία, αλλά και εδραιώνει ένα κλίμα φόβου και αυθαιρεσίας. Η πορεία που ακολουθεί ο Αλ-Τζολανί εγείρει σοβαρά ερωτήματα για το μέλλον της περιοχής. Το καθεστώς που χτίζει, αντί να προσφέρει σταθερότητα και δικαιοσύνη, φαίνεται να οδηγεί σε μια τζιχαντιστική δικτατορία, όπου η εξουσία επιβάλλεται με βία και η ελευθερία καταπνίγεται. Αν συνεχιστεί αυτή η δυναμική, η δυσαρέσκεια ακόμη και μεταξύ των Σουνιτών, που αποτελούν τη βάση στήριξης του HTS, μπορεί να ενταθεί, αναζωπυρώνοντας τη νοσταλγία για την προηγούμενη διακυβέρνηση, παρά τα δικά της προβλήματα. Το Χαλέπι, κάποτε κέντρο πολιτισμού και δικαίου, κινδυνεύει να μετατραπεί σε σύμβολο καταπίεσης και αδικίας.
