Πάνε πάνω από 20 ολόκληρα χρόνια από τότε που η Ράνια Ιωαννίδου, η θρυλική κουτσομπόλα παπαδιά από το «Καφέ της Χαράς», έδωσε την τελευταία της συνέντευξη. Άλλωστε δεν ήταν ποτέ των συνεντεύξεων και πάντα κρατούσε πολύ χαμηλό προφίλ.
Τα τελευταία χρόνια, δεδομένης και της ηλικίας της, καθώς πλέον είναι 87 ετών, αποφεύγει τους πάντες αλλά και τις δημόσιες εμφανίσεις. Εκτός από λίγους και εκλεκτούς φίλους με τους οποίους μιλάει καθημερινά στο τηλέφωνο.
- Από τον
Νίκο Νικόλιζα
Στον δεύτερο κύκλο της σειράς του Χάρη Ρώμα δεν πήρε μέρος, καθώς θεωρεί πως κάθε καλλιτέχνης πρέπει να φεύγει την ώρα που πρέπει και με το κοινό να τον έχει ψηλά στη συνείδησή του. Έχοντας στο πλευρό της όχι μόνο τους δύο γιους της, αλλά και την πολυαγαπημένη της ανιψιά Τζίνη Γεννηματά, η αγαπητή σε όλη την Ελλάδα «κουτσομπόλα παπαδιά» ανοίγει την καρδιά της στην «Espresso» και μιλάει από καρδιάς για όλη τη ζωή της. Μια ζωή που ποιούσε ήθος και ποιότητα! Γιατί ηθοποιός σημαίνει φως!
Πότε γεννηθήκατε;
Γεννήθηκα στις 22 Αυγούστου 1935 στην Αθήνα, στους Αμπελοκήπους, στα προσφυγικά. Σε μια υπέροχη γειτονιά, που νομίζω ότι δεν μοιάζει σε τίποτα με σήμερα.
Οι γονείς σας τι εργασίες έκαναν;
Ο πατέρας μου Γιάννης Καλατζής Ιωαννίδης ήταν τσαγκάρης. Ήταν Πόντιος και ήταν από τους σπουδαιότερους εκείνης της εποχής. Ήταν εξειδικευμένος με το αυθεντικό δέρμα, γι’ αυτό και έφτιαχνε τα παπούτσια της ΑΕΚ και έπειτα του Παναθηναϊκού. Ήταν σπουδαίος μάστορας στα δερμάτινα είδη εκείνη την εποχή.
Άρα θα λέγαμε ότι ήσασταν από εύπορη οικογένεια…
Ποτέ τα πράγματα δεν είναι εύκολα όταν μιλάμε για προπολεμικές και μεταπολεμικές εποχές, γιε μου. Δουλέψαμε σκληρά για να ορθοποδήσουμε.
Πώς μπήκε μέσα σας το μικρόβιο της υποκριτικής τέχνης;
Ξεκίνησα από πάρα πολύ μικρή ηλικία. Αυτή είναι η αλήθεια. Ούτε θυμάμαι πόσων ετών. Έκανα διάφορα σκετς και ρόλους. Κάποια στιγμή λοιπόν οι γονείς μου βγήκαν έξοδο και με πήραν να πάμε στο «Ραντάρ». Ήταν ένα θέατρο της εποχής εκείνης, που σήμερα είναι κινηματογράφος. Εκεί είπα κάνα δυο τραγουδάκια, τους άρεσα και κάπως έτσι πάτησα στο θεατρικό σανίδι. Τυχαία, νομίζω, έγιναν όλα!
Υπήρχαν αντιδράσεις από τους γονείς σας, δεδομένου ότι εκείνη την εποχή τα καλλιτεχνικά επαγγέλματα ήταν σκληρά και παρεξηγημένα;
Δεν θα έλεγα ότι είχα ιδιαίτερες αντιδράσεις. Ίσα ίσα που η μαμά μου με υποστήριζε!
Ποια ήταν η πρώτη σας παράσταση, κ. Ιωαννίδου;
Μια παιδική παράσταση του Αττίκ!
Δηλαδή, ήσασταν «παιδί» της «Μάντρας του Αττίκ»;
Με είχε παρουσιάσει μία φορά ο Αττίκ στη «Μάντρα» του, όπου εμφάνιζε νέα ταλέντα. Θυμάμαι που, όταν με παρουσίασε, έλεγε «αγαπητοί μου, σήμερα θα σας παρουσιάσω μια τόοοοοοοση σπουδαία φωνή», και όπως έκανε τα χέρια του, δείχνει εμένα που ήμουν πολύ μικρούλα. Ο κόσμος άρχισε να με χειροκροτεί. Και έτσι μου έδωσε το βάπτισμα του πυρός. Αργότερα έκανα αρκετούς ρόλους σουμπρέτας στο μουσικό θέατρο.
Μου έλεγε η ανιψιά σας ότι κάνατε μεγάλη καριέρα στην Κύπρο…
Στην Κύπρο με αγάπησε πάρα πολύ ο κόσμος. Υπέροχη εμπειρία και έκανα αρκετά πράγματα εκεί.
Πάντως, αν και ξεκινήσατε από πολύ μικρή ηλικία, εμείς οι νεότερες γενιές σάς γνωρίσαμε σε μεγάλη ηλικία.
Ήμουν πάντα άνθρωπος της οικογένειας. Όχι μόνο για τα δύο παιδιά μου, αλλά για όλους τους συγγενείς. Ήταν προτεραιότητά μου να είμαι δίπλα στα οικεία πρόσωπα. Επίσης, έκανα πάρα πολλές μεταγλωττίσεις. Δεν μου άρεσε, θα έλεγα, ο κινηματογράφος τόσο πολύ. Ξεκίνησα τις μεταγλωττίσεις από τα «Οικογένεια Γουόλτον», «Το μικρό σπίτι στο λιβάδι», «Χάιντι», «Μάγια Μέλισσα» και δεκάδες άλλα παιδικά. Αυτό λοιπόν μου έδινε ένα καλό ωράριο, ώστε να είμαι το πρωί στις μεταγλωττίσεις, το μεσημέρι να παίρνω τα παιδιά από το σχολείο, να μαγειρεύω για όλους και σε ό,τι απέμενε έκανα και θέατρο. Με τις μεταγλωττίσεις είχα ένα καλό εισόδημα, που μου επέτρεπε να ζω αξιοπρεπώς και να σπουδάζω τα παιδιά μου. Έκανα και πολύ ραδιόφωνο εκείνη την εποχή. Ο κόσμος, λοιπόν, πρώτα γνώριζε τη φωνή μου και μετά εμένα. Θα σας δώσω ένα παράδειγμα: Όταν έκανα τον «Ντ’ Αρτανιάν» ή τη «Μάγια Μέλισσα» έκανα 15 διαφορετικές φωνές. Αυτό ήταν μεγάλο προσόν για μένα!
Στο θέατρο ποιους συναναστραφήκατε;
Όταν οι γιοι μου, ο Παναγιώτης και Γιάννης, άρχισαν να μεγαλώνουν, τότε αποφάσισα να ακολουθήσω και την καριέρα στο θέατρο. Έπαιξα με τη Ραζή αρκετά, ενώ έπαιξε και η αγαπημένη μου ανιψιά, η Τζίνη Γεννηματά, μαζί μου. Μετά συνεργάστηκα και με τη Ράντου. Υπέροχο πλάσμα και η Ράντου! Και μετά μπήκε θεατρικά στη ζωή μου, ο αγαπημένος μου ο Χάρης Ρώμας. Γενικά έχω πολύ όμορφες αναμνήσεις από όλη την πορεία μου. Απλά έχω μεγαλώσει πλέον και δεν θυμάμαι όλα όσα έπαιξα.
Επειδή δεν ξέρουμε πολλά για τη ζωή σας, με ποιον ήσασταν παντρεμένη;
Με τον Κώστα Θεοδόση. Έναν γλυκύτατο άνθρωπο, έναν πανέμορφο άνθρωπο γεμάτο αγάπη και καλοσύνη για όλους. Είχε κάνει και κάποια περάσματα από παλιές ελληνικές ταινίες. Τον έχασα όμως πολύ πρόωρα, και αυτό έριξε πάρα πολύ την ψυχολογία μου.
Μιλήστε μου για τον Χάρη Ρώμα και τη συνεργασία σας στο «Καφέ της Χαράς»!
Ό, τι και να πω για τον αγαπημένο μου Χάρη είναι λίγο. Τον μνημονεύω κάθε μέρα.
Πώς προέκυψε η συνεργασία σας μαζί του στον πρώτο κύκλο της σειράς;
Αν θυμάμαι καλά, με βρήκε εκείνος. Είχα παίξει σε κάνα δυο επεισόδια άλλων σειρών και γενικά, όπως έλεγαν τότε, με θεωρούσαν γουρλού (γέλια). Θυμάμαι, πάντως, όταν ήρθε ο Ρώμας στο σπίτι και μου πρότεινε τον ρόλο της κουτσομπόλας παπαδιάς, τα παιδιά μου δεν ήθελαν να παίξω. Ήταν πολύ «κόντρα» ρόλος σε σχέση με τον δικό μου χαρακτήρα. Μάλιστα, όταν αποφάσισα να παίξω, τους είπα «εγώ θα παίξω τον ρόλο αυτόν και θα την κάνω την κουτσομπόλα παπαδιά να την αγαπήσει όλη η Ελλάδα» (γέλια).
Γιατί δεν συνεργαστήκατε στον δεύτερο κύκλο της σειράς;
Γιε μου, ήμουν πολύ μεγάλη για να παίξω ξανά. Είχα κουραστεί και δεν ήθελα να κουράζω όλο το τιμ της σειράς. Για μένα, πάντως, ο Χάρης είναι μέσα στην καρδιά μου και πάντα θα είναι!
Πώς είναι πλέον η καθημερινότητά σας, κ. Ιωαννίδου;
Δοξάζω τον Θεό που είμαι καλά. Μπορώ και περπατάω, σπάνια βγαίνω από το σπίτι, όμως συγκινούμαι που ακόμα με θυμάται ο κόσμος. Και όλα αυτά λόγω του Χάρη Ρώμα.
Ο κόσμος, όταν βγαίνετε έξω, πώς σας αντιμετωπίζει;
Σαν την παπαδιά από το «Καφέ της Χαράς» (γέλια). Είναι υπέροχο συναίσθημα στη δύση της ζωής σου να σε αγαπάει ο κόσμος.
Σας θυμάται από το «Καφέ της Χαράς» ή από την ταινία «Η Αλίκη στο ναυτικό»;
Στην ταινία με την Αλίκη δεν έκανα κάτι σημαντικό – ένα μικρό ρολάκι. Όμως αξίζει να σας πω ότι την μπάλα που κρατάει στην αρχή της ταινίας η Αλίκη την είχε φτιάξει ο πατέρας μου, που, όπως σας είπα, ήταν άριστος τσαγκάρης. Τότε, στο γύρισμα, λέω του μπαμπά «θα πάρω και την μπάλα, αφού το γύρισμα θα είναι χαρούμενο και καλοκαιρινό». Αυτό άρεσε της Αλίκης και, μόλις βλέπει την μπάλα, μου λέει: «Φέρ’ την εδώ». Και έτσι η μπάλα μπήκε στην ταινία.
Σήμερα, που έχουν περάσει τα χρόνια, σας θυμούνται οι συνάδελφοί σας;
Δεν έχω παράπονο. Με θυμάται καταρχάς όλο το σωματείο των ηθοποιών. Επίσης, με παίρνει ο Ρήγας Αξελός και μιλάμε. Λατρεύω βέβαια τη Σοφία Μουτίδου. Η ανιψιά μου βάζει τα βιντεάκια της στο ίντερνετ και πραγματικά γελάω πολύ. Είναι πολύ καλό κορίτσι η Σοφία.
Τι μήνυμα θα θέλατε να στείλετε σε όλο τον κόσμο που θα σας διαβάσει;
Θέλω να έχουν όλοι την υγεία τους, να υπάρχουν ειρήνη στον κόσμο και αγάπη. Όλα τα άλλα μπορείς να τα κατακτήσεις.
