Η λαμπερή ηθοποιός Ρίκα Διαλυνά μιλάει -πρώτη φορά, αποκλειστικά στην «Espresso»- για τις τραγικές στιγμές της απόλυτης τύφλωσής της, αλλά και το θαύμα της λύτρωσης που της έδωσε ξανά το φως της.
Από τον Γιάννη Αρμουτίδη
Πέρσι το καλοκαίρι η Ρίκα Διαλυνά βρέθηκε -όπως κάθε χρόνο- στο Πόρτο Υδρα. Στο εξοχικό της σπίτι, στο καλοκαιρινό παραθαλάσσιο θέρετρό της, που τόσο πολύ αγαπά. Ταξίδεψε από την Κρήτη, συγκεκριμένα από το Ηράκλειο, όπου τα τελευταία χρόνια διαμένει μόνιμα τους χειμερινούς μήνες. Η χαρά της ήταν απερίγραπτη! Υστερα από μια περίοδο απόλυτης απομόνωσης -λόγω Covid– θα ξανασυναντούσε αγαπημένες φίλες, θα κολυμπούσε στις γνώριμες παραλίες και θα περνούσε ανέμελα το υπόλοιπο του καλοκαιριού της. Οταν όμως ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει! Και για την πανέμορφη Ρίκα η μοίρα επιφύλασσε ένα τραγικό παιχνίδι. «Από τη στιγμή του ατυχήματός μου μέχρι να φτάσω στο νοσοκομείο και να εγχειριστώ πόνεσε το χέρι μου από το να κάνω τον σταυρό μου σε όλη τη διαδρομή. Ημουν τρομοκρατημένη. Θεέ μου, δεν θα ξαναδώ ποτέ μου!» εξομολογείται η ηθοποιός συγκλονισμένη.
Συγκλονιστική διήγηση
Η ηθοποιός αποφάσισε μέσα από συγκλονιστική διήγηση να αποκαλύψει τον εφιάλτη της και όσα βίωσε πέρσι το καλοκαίρι. «Υστερα από έναν χρόνο, όπου έμεινα κλεισμένη σε καραντίνα στην Κρήτη, προστατευμένη από τον κορονοϊό, έφτασα επιτέλους -εκείνο το μεσημέρι του περσινού καλοκαιριού- στο Πόρτο Υδρα. Στο υπέροχο σπίτι μου, που το λατρεύω. Φανατική οπαδός της καθαριότητας και της τάξης, και με δυνάμεις που υπερβαίνουν και νεότερές μου, άρχισα να μετακινώ πολύ βαριά αντικείμενα από το εσωτερικό του σπιτιού προς τη βεράντα. Αναστάτωσα όλο το σπίτι. Εφερα τα πάνω κάτω. Για καθαριότητα και φρεσκάδα. Μανιώδης της τακτοποίησης του σπιτιού, ξεκίνησα το μεσημέρι και τελείωσα αργά το βράδυ. Τότε μόνο κάθισα να ξεκουραστώ. Παραξενεύτηκα κάποια στιγμή, όταν διαπίστωσα ότι άρχισα να βλέπω “μυγάκια” στο μάτι μου. Δεν έδωσα σημασία. Κοιμήθηκα κατάκοπη…
Την επόμενη ημέρα, όταν ξύπνησα, τα μαλλιά μου με εμπόδιζαν να δω. Προσπάθησα να τα τραβήξω στην άκρη. Και τότε, έντρομη, διαπίστωσα πως δεν υπήρχαν μαλλιά στο πρόσωπό μου. Απλώς δεν έβλεπα! Υπήρχε στο οπτικό μου πεδίο ένα σκούρο πέπλο που δεν με άφηνε να δω. Ειδοποίησα αμέσως, ουρλιάζοντας, μια στενή μου φίλη και γειτόνισσα, και κατευθυνθήκαμε κατεπειγόντως για την οφθαλμίατρο. Η γιατρός βρισκόταν 120 χιλιόμετρα μακριά από το Πόρτο Υδρα, στο Λυγουριό! Με εξέτασε και χωρίς δεύτερη σκέψη -δεν μου επέτρεψε ούτε να πληρώσω για να μη χάσω χρόνο- μου ζήτησε να μεταβώ αμέσως στο νοσοκομείο για άμεση επέμβαση. Η κατάστασή μου ήταν κρίσιμη. “Μην μπαίνετε στη διαδικασία να βρείτε χρήματα. Δεν ξέρω αν θα προλάβετε να σώσετε το μάτι σας και αν θα ξαναδείτε” μου είπε φανερά ανήσυχη.
Χωρίς να επιστρέψω στο Πόρτο Υδρα, έχοντας αφήσει ακόμη και τον γάτο μου ολομόναχο μέσα στο σπίτι, το πορτοφόλι, τα γυαλιά μου -διότι έχω μυωπία και δεν βλέπω τίποτα εάν δεν τα φορώ- ξεκινήσαμε εσπευσμένα για την Αθήνα. Δεν σας κρύβω ότι ήμουν φανερά αναστατωμένη. Δεν έβλεπα τίποτα από το αριστερό μου μάτι, ενώ με το δεξί, λόγω μυωπίας, δεν μπορούσα να διακρίνω ούτε τα απαραίτητα. Μετά βίας επικοινώνησα τηλεφωνικά με οικογενειακό γιατρό οφθαλμίατρο, ο οποίος -για κακή μου τύχη- βρισκόταν σε διακοπές. Ωστόσο με παρέπεμψε σε έναν φίλο του χειρουργό οφθαλμίατρο, ο οποίος υπολόγισε την ώρα που θα έφτανα στην Αθήνα και με περίμενε στο ιατρείο του.
Η κακή μου τύχη συνεχιζόταν. Ο δρόμος από το Πόρτο Υδρα προς την Αθήνα έχει απίστευτες στροφές και μπροστά μας βρισκόταν ένας μεθυσμένος, με ένα αυτοκίνητο σαράβαλο, που…έφευγε σε κάθε στροφή από τον δρόμο και τρέμαμε μήπως προκληθεί ατύχημα και εγκλωβιστούμε. Εκανα συνεχώς τον σταυρό μου, προσευχόμουν, ούρλιαζα και μέχρι να φτάσουμε στην Αθήνα πονούσε το χέρι μου από το σταυροκόπημα. Χαλάλι! Τελικά, φτάσαμε στην Αθήνα στις 10 το βράδυ. Ο γιατρός με εξέτασε αμέσως και ζήτησε κατεπειγόντως την εισαγωγή μου στο χειρουργείο. Γνώρισα τον απόλυτο τρόμο. Τη φρίκη. Ημουν τυφλή. Δεν έβλεπα τίποτα. Η ομάδα των ιατρών που με φρόντισαν ήταν οι κύριοι Παναγόπουλος, Τσίγκος και Παπαδάκος, και δεν θα τους ξεχάσω ποτέ» λέει συγκινημένη στην «Espresso».
Η εξομολόγηση της Ρίκας Διαλυνά, της σπουδαίας και λαμπερής αυτής ηθοποιού, της σέξι γυναίκας του ελληνικού σινεμά, του Χόλιγουντ και της Τσινετσιτά, είναι συγκλονιστική. Σχεδόν σοκαριστική. «Την επόμενη ημέρα, στις 7 το πρωί, μπήκα στο χειρουργείο… Εκεί έζησα την απόλυτη φρίκη. Τοποθέτησαν το κεφάλι μου και το σώμα μου ανάμεσα σε σφιχτά σίδερα και σε κλωβό για να μην μπορώ να κινηθώ, έτσι ώστε ο γιατρός να μπορεί να εκτελέσει τις πολύ λεπτές κινήσεις της χειρουργικής θεραπείας. Επιπλέον, το πιο φρικιαστικό ήταν ότι δεν επιτρεπόταν η νάρκωση, διότι έπρεπε να ανταποκρινόμουν στις υποδείξεις του γιατρού, κινώντας το μάτι μου κατά τη φορά των εντολών του. Αρχισα να ουρλιάζω.
Πάσχω από κλειστοφοβία και αισθανόμουν ότι σταματούσε η αναπνοή μου. Μου χορήγησαν ισχυρό ηρεμιστικό. Εκεί άρχισα να χάνω τον κόσμο. Δεν ξέρω πώς ανταποκρίθηκα. Το μόνο που γνωρίζω είναι ότι πέρασαν δύο ατελείωτες, βασανιστικές ώρες που οδηγήθηκα στην κόλαση του μαρτυρίου. Ηθελα να ουρλιάξω, αλλά δεν μπορούσα. Δεν έβλεπα τίποτα και δεν ήξερα εάν θα ξαναδώ. Θεέ μου, ούρλιαξα, είμαι τυφλή! Δεν σας κρύβω όμως ό,τι βαθιά μέσα μου υπήρχε πίστη στον Θεό, αλλά και στον γιατρό μου. Οι συστάσεις που είχα λάβει γι’ αυτόν ήταν εξαιρετικές!» λέει χαρακτηριστικά.
Η ταλαιπωρία όμως της Ρίκας Διαλυνά δεν τελειώνει εδώ… «Αμέσως μετά το χειρουργείο κι ενώ ο καθένας θα πίστευε πως όλα έχουν τελειώσει, για μένα ξεκινούσε ένας γολγοθάς που κράτησε τρεις ολόκληρους μήνες. Τρεις βασανιστικούς μήνες, γεμάτους αγωνία, πόνο, σκοτάδι και απόλυτη τύφλωση. Ο αγαπημένος μου ανιψιός και η σύζυγός του στην Κηφισιά ανέλαβαν τη φροντίδα και την περιποίησή μου μετά το χειρουργείο… Τα πάντα απαγορεύονταν προκειμένου να επιτευχθεί η απόλυτη ίαση. Ωστε να μην τυφλωθώ, να μη χάσω το φως μου για πάντα. Από το άλλο μου μάτι δεν έβλεπα, λόγω της πολύ μεγάλης μυωπίας και -επιπλέον- δεν μπορούσα να φορέσω γυαλιά. Απαγορευόταν να βήξω, να φτερνιστώ, να χασμουρηθώ, να έχω λόξυγγα, να βρέξω το πρόσωπό μου, να δακρύσω… Κι εγώ ήθελα να κλαίω με ουρλιαχτά.
Η κάθε στιγμή, η κάθε ημέρα μού φαινόταν μαρτυρική. Για να μην μπει νερό στο μάτι μου δεν έλουσα ούτε τα μαλλιά μου για τρεις ολόκληρους μήνες, μέχρι να ολοκληρωθεί η θεραπεία! Απαγορευόταν να βγω στον ήλιο, στη ζέστη, στο φως. Μετά το χειρουργείο ξεκίνησε η θεραπεία με 40 σταγόνες, από 10 διαφορετικά μπουκαλάκια, καθημερινά. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τον απόλυτο εφιάλτη. Προσευχόμουν συνεχώς. Η δύναμη του Θεού, η βαθιά εσωτερική μου πίστη, αλλά και η γνώση και η άριστη εξειδίκευση του γιατρού που με χειρούργησε έκαναν το θαύμα τους. Ξαναείδα. Υστερα από τέσσερις μήνες άρχισα να βλέπω ασαφώς και σιγά σιγά επανήλθε πλήρως η όρασή μου…»
Ελπίζει στη θεραπεία
Οσο η Ρίκα Διαλυνά συνεχίζει την εξομολόγησή της στην «Espresso» ταράζεται βαθιά. Αλλά συνεχίζει. Γνωρίζει ότι το να μοιράζεται την ιστορία της με τον κόσμο τον βοηθάει να ελπίζει στη θεραπεία και στην πλήρη αποκατάσταση.
«Αμέσως μετά, λοιπόν, την αποκατάσταση και τη βεβαίωση ότι βλέπω προχώρησε διεξοδικός έλεγχος του ματιού μου. Και τότε, ακόμα πιο άτυχη από κάθε άλλη φορά, διαπιστώθηκε ότι η ξηρά ωχρά κηλίδα (ξηρός εκφυλισμός της ωχράς κηλίδας) που είχα στο εγχειρισμένο μάτι μου -που δεν ενοχλούσε έως εκείνη τη στιγμή- μετατράπηκε σε υγρά ωχρά κηλίδα (υγρός εκφυλισμός της ωχράς κηλίδας). Και χρειαζόταν άμεση θεραπεία! Για να μη χάσω το φως μου, από άλλη αιτία αυτή τη φορά. Αρχισα μια σειρά από ενέσεις στο μάτι, που ευτυχώς πήγαν καλά. Από τότε και κάθε μήνα επισκέπτομαι τον οφθαλμίατρό μου, ώστε να κάνω μία ένεση στο μάτι. Είναι απίστευτα ενοχλητικό και ίσως τρομακτικό. Αλλά μπόρεσα να ξαναδώ. Κατόρθωσα να μη χάσω το φως μου. Να μην τυφλωθώ! Ευχαριστώ τον Θεό γι’ αυτό. Και τον γιατρό που με παρακολουθεί, σαν τα μάτια του».
Η Ρίκα Διαλυνά αυτή την περίοδο, αέρινη σαν μπαλαρίνα της λίμνης των κύκνων, πιο λεπτή από ποτέ, υπέρκομψη, λαμπερή και γοητευτική, πανέμορφη φιγούρα και αγαπημένη όλων μας, διακτινίζεται μεταξύ Κρήτης, Αθήνας και Πόρτο Υδρας. Οι υποχρεώσεις της την αναγκάζουν να βρίσκεται παντού. Μας άνοιξε την καρδιά της κι εμείς την αγκαλιά μας.
Η Ρίκα Διαλυνά είναι ακόμα εκείνη η κοπέλα που άναβε φωτιές χορεύοντας τσιφτετέλι στις «Διπλοπενιές». Η κοπέλα που έκανε την Ελλάδα περήφανη μπαίνοντας στην οκτάδα του παγκόσμιου διαγωνισμού ομορφιάς «Miss Universe» είναι ωραιότερη από ποτέ! Και το σημαντικότερο, αγαπημένη όλων!
