Στην πλάτη της «κουβαλάει» δύο τεράστια ονόματα, που τις περασμένες δεκαετίες ήταν στο επίκεντρο όλου του καλλιτεχνικού στερεώματος: το όνομα του πατέρα της Γιώργου Οικονομίδη και της γιαγιάς και του παππού της Νίτσας και Χρήστου Τσαγανέα.
- Από τον Νίκο Νικόλιζα
Ωστόσο, η Μαριαλένα Οικονομίδη, με όσα έχει κατορθώσει μόνη της για τη δική της καριέρα, γράφοντας δεκάδες τραγούδια, θεατρικά έργα και μουσικές παραστάσεις, έχει ήδη βάλει τη δική της σφραγίδα. Δεν είναι τυχαίο που ο τεράστιος Αλέκος Σακελλάριος έχει γράψει για εκείνη διθυραμβικά λόγια για την καριέρα της!
Ανθρωπος χαμηλών τόνων, η Μαριαλένα μετά την οικονομική καταστροφή και τον θάνατο του πατέρα της δεν το έβαλε κάτω. Πάλεψε και κατόρθωσε να σταθεί στα πόδια της. «Για τα παιδιά μου» είναι η φράση που συχνά πυκνά λέει στη συνέντευξη που παραχώρησε σήμερα στην «Espresso» και η οποία είναι γροθιά στο στομάχι αλλά και ένδειξη θάρρους και πίστης, μια και ο καρκίνος τής έχει χτυπήσει την πόρτα. Η ίδια, σε μια κατάθεση ψυχής, μιλάει για τον καρκίνο και τις χημειοθεραπείες που κάνει, για την καριέρα της, για τον διάσημο πατέρα της και τους παππούδες της, οι οποίοι μας έχουν χαρίσει εδώ και πολλές δεκαετίες απλόχερα το τεράστιο ταλέντο τους!
Θα σας ξεκινήσω από το πρόβλημα υγείας που αντιμετωπίζετε με τον καρκίνο. Πώς το αντιληφθήκατε;
Είδα ότι κάτι υπάρχει στους αδένες μου. Πήγα σε έναν γιατρό, το κοίταξα και είδαμε στον πνεύμονα ότι έχω καρκίνο. Ευτυχώς δεν είναι επιθετικός ο καρκίνος που έχω εγώ!
Πώς νιώσατε όταν σας ενημέρωσαν ότι έχετε καρκίνο;
Ενιωσα θλίψη, περισσότερο γιατί ήθελα να είμαι συνέχεια κοντά στα παιδιά μου, τα οποία υπεραγαπώ και με λατρεύουν κι εκείνα. Ενας γονιός δεν χορταίνει ποτέ τα παιδιά του και τα εγγόνια του. Επίσης, ένιωσα φόβο για το άγνωστο. Ομως επειδή την ίδια αρρώστια την είχα περάσει και με τον μπαμπά μου και με τον Ρομπέρτο, ήξερα τι θα βρω μπροστά μου. Ηξερα ότι οι θεραπείες για τον καρκίνο δεν είναι και οι πιο εύκολες. Πόσο μάλλον για εμένα που είχα περάσει και έμφραγμα.
Κάνατε την πρώτη χημειοθεραπεία;
Ναι, και ευτυχώς δεν είχα παρενέργειες.
Αισθανθήκατε την «ανάσα» του θανάτου να σας κυριεύει μετά τη διάγνωση του καρκίνου;
Τον θάνατο δεν τον φοβάμαι. Το μόνο που με θλίβει είναι ότι, αν πεθάνω, δεν θα ξαναδώ και δεν θα ξαναγκαλιάσω αγαπημένα μου πρόσωπα. Πιστεύω στον Θεό και πιστεύω ότι δεν πρόκειται να πεθάνω. Είμαι δυνατός άνθρωπος και θα το παλέψω όσο πάει! Επίσης παίρνω τρομερή δύναμη από τον κόσμο και την αγάπη του. Εχω μάθει να δίνω αγώνες από παιδί. Για μένα είναι άλλος ένας αγώνας ζωής!
Ποιο μήνυμα θα στέλνατε μέσα από την αρρώστια σας και την ανηφόρα που ανεβαίνετε;
Ο άνθρωπος πρέπει να έχει δύναμη και πίστη στις δύσκολες καταστάσεις. Ο θάνατος του Αλέξανδρου Νικολαΐδη, αυτού του σπουδαίου πρωταθλητή, με γέμισε με δύναμη. Και κυρίως τα λόγια του: «Δοξάζω τον Θεό που τον έχω εγώ τον καρκίνο και όχι τα παιδιά μου!
Να αφήσουμε πίσω τα δυσάρεστα και να θυμηθούμε τα παιδικά σας χρόνια. Πού γεννηθήκατε;
Είμαι γνήσια Αθηναία, παιδί της Πατησίων και έχω και έναν αδερφό, τον Χρήστο Οικονομίδη. Μετά μετακομίσαμε στη Φωκίωνος Νέγρη. Υπέροχες εποχές γεμάτες αγάπη!
Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
Δεν είχα χαρούμενα παιδικά χρόνια. Είχα μια μάνα μελαγχολική, που προσπαθούσε να σταθεί στα πόδια της. Υπήρχαν όμορφες στιγμές, αλλά κατά διαστήματα. Οι γονείς μου με είχαν σαν πριγκίπισσα. Με πήγαν στα καλύτερα σχολεία. Δεν μπορώ να μη θυμάμαι ότι από το σπίτι μας είχαν παρελάσει όλο το ελληνικό θέατρο και όλοι οι ερμηνευτές για χάρη του πατέρα μου. Ερχονταν οι πάντες. Εμένα βέβαια με κούραζαν ως παιδάκι όλες αυτές οι επισκέψεις, όμως για τον μπαμπά ήταν η καθημερινότητά του. Ακόμα μία οικογένεια για εκείνον. Από την άλλη, εκτός από τον διάσημο μπαμπά, είχα έναν παππού και μια γιαγιά που τους λάτρευαν επίσης όλοι. Και τη Νίτσα Τσαγανέα και τον Χρήστο Τσαγανέα. Οταν βγαίναμε, γινόταν χαμός στο πέρασμά μας!
Ο παππούς και η γιαγιά σάς είχαν περισσότερη αγάπη από τον μπαμπά και τη μαμά;
Ο πατέρας μου με λάτρευε. Απλά δεν είχε χρόνο να μου το δείξει όπως έπρεπε. Μου έδειξε όλη αυτή την αγάπη του λίγα χρόνια πριν φύγει από τη ζωή. Δούλευε πάρα πολύ, με αποτέλεσμα να μην έχει όσο χρόνο χρειαζόταν για την οικογένειά του. Δούλευε με συγγραφείς, με συνθέτες, με τραγουδιστές, με ηθοποιούς. Ηταν όλα πάνω στο κεφάλι του για το Αλσος. Δεν υπάρχει συνθέτης και στιχουργός που να μην έχει συνεργαστεί με τον μπαμπά μου.
Ποιος ήταν ο πιο τακτικός επώνυμος που ερχόταν στο σπίτι σας;
Ο Μίμης Πλέσσας, η Ρένα Βλαχοπούλου, ο Νίκος Σταυρίδης, ο Σωτήρης Μουστάκας, η Αλίκη Βουγιουκλάκη, ο Μίμης Φωτόπουλος, η Νάνα Μούσχουρη σχεδόν δεν έφευγαν από το σπίτι μας. Η Μούσχουρη μάλιστα βοηθήθηκε από τον πατέρα μου όσο κανείς άλλος, άσχετα αν η ίδια δεν τον αναφέρει ποτέ. Την είχε σε όλες τις εκπομπές του και σε όλες τις παραστάσεις του. Μετά, όταν πέθανε ο πατέρας μου, κάποιοι προσπάθησαν να αλλάξουν την ιστορία. Επίσης δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι ο Χατζιδάκις συνεργαζόταν με τον πατέρα μου. Μετά παρεξηγήθηκαν…
Του αναγνώρισαν του μπαμπά σας οι καλλιτέχνες ότι ευεργετήθηκαν από εκείνον;
Την εποχή εκείνη το έλεγαν, όχι όμως στον βαθμό που θα του άρμοζε. Εδώ εγώ έχω βοηθήσει τόσο κόσμο και δεν μου το αναγνώρισαν ορισμένοι συνάδελφοι…
Θεωρείτε ότι σας έχουν ξεχάσει;
Μιλάω για κάποιους συγκεκριμένους συναδέλφους που τους βοήθησα και έγιναν αυτό που έγιναν από το πουθενά. Κι όμως δεν μου φέρθηκαν σωστά και έντιμα. Και δεν είχα τη δύναμη του Οικονομίδη!
Το Αλσος τα χρόνια της μεγάλης του δόξας έσφυζε από ζωή και η οικογένειά σας ήταν παντοδύναμη. Πώς συνέβη και τα χάσατε όλα;
Από τότε που πέθανε ο μπαμπάς, άρχισε και η κατάρρευση. Το μεγάλο κεφάλαιο ήταν ο Οικονομίδης. Το Αλσος το είχε η οικογένειά μας για 38 ολόκληρα χρόνια. Κάθε μέρα έμπαιναν στο Αλσος πάνω από 3.000 άτομα. Δεν υπήρχε κάθισμα να καθίσεις. Και πέρασαν όλοι από εκεί: Ξυλούρης, Τσιτσάνης, Πάριος, Μοσχολιού, όλοι! Οταν πέθανε ο Οικονομίδης… τέλος!
Εσείς μυηθήκατε από τον μπαμπάς σας στα καλλιτεχνικά δρώμενα;
Καμία σχέση. Εντελώς μόνη μπήκα σε αυτόν τον δρόμο. Οταν ο μπαμπάς πρωτάκουσε την πρώτη μου μελωδία σε ηλικία 14 ετών, κάπως ένιωσε. Με ένα πιάνο έγραφα και ξαναέγραφα τραγούδια. Η πρώτη μου δισκογραφική δουλειά έγινε το 1970 με δικά μου τραγούδια, στην Columbia, με ενορχηστρωτή τον Ανδρεάδη. Ως συνθέτης και ως στιχουργός είμαι 48 χρόνια στα δρώμενα. Απλά γενικά δεν μου άρεσε η φάρα των καλλιτεχνών. Δεν μου άρεσαν τα ψεύτικα φιλιά, τα ψεύτικα χαμόγελα, τα ψεύτικα λόγια. Είμαι αληθινό πλάσμα και δεν μπορούσα να κάνω παρέα με ψεύτικα στρας.
Αν και σπουδάσατε υποκριτική τέχνη, δεν παίξατε. Γιατί αυτό;
Αν και μου δόθηκε η ευκαιρία να παίξω και σε πρωταγωνιστικούς ρόλους αλλά και άλλους ρόλους, δεν το επιδίωξα. Είχα τα παιδιά μου πάνω απ’ όλα, τα οποία τα μεγάλωσα έτσι ώστε να μην τους λείπει τίποτα!
Επειδή όλη η οικογένειά σας έχει τεράστια ιστορία, πιστεύετε πως έχετε τιμηθεί όπως θα έπρεπε;
Εχω μαζέψει σε κούτες όλες τις τιμητικές πλακέτες, τις ευχαριστήριες επιστολές, τα μετάλλιά μας, τα βραβεία μας, συνεντεύξεις από το ραδιόφωνο και την τηλεόραση, εκπομπές, ταινίες, σίριαλ, σημειώσεις, απίστευτα ντοκουμέντα, φωτογραφίες, κείμενα, τους δίσκους μου, όλη η οικογένειά μου, των γονέων και παππούδων μου, δικά μου πολλά. Δεν χωράνε, βλέπετε, είναι τόσο πολλά και είμαστε αρκετοί, καθένας με την ξεχωριστή του ιστορία… Μόνο των παιδιών μου θέλω να βλέπω! Οχι, δεν έχω παράπονο, μας έχουν τιμήσει όλους κατά καιρούς. Εμείς δεν χωράμε σε γκέτο, έχουμε πει πολλά «όχι» στη ζωή μας ! Στο έργο μου «Βρόμικο παιχνίδι» είχα φτιάξει ένα βίντεο που το προβάλλαμε στο φινάλε, μέσα από κάποια αρχεία μου, με τη βοήθεια του αγαπημένου μου φίλου και συνάδελφου Χρήστου Λουκάκη. Και η ζωή μας σε πολλά σημεία μου θυμίζει το έργο «Ενας ήρως με παντούφλες»!
Διαλυνά
Αν βάζατε ένα τίτλο στη ζωή σας, ποιος θα ήταν;
Θα έβαζα αυτόν που είχα βάλει και στον πρώτο μου δίσκο στην Columbia: «Χωρίς τίτλο».
