Ο Ετεοκλής Παύλου έκανε μια συγκινητική ανάρτηση στο Instagram με αφορμή το γεγονός ότι φτιάχνεται ένα νέο πρόσθετο μέλος για το ακρωτηριασμένο του πόδι, καθώς το προηγούμενο έπρεπε να αντικατασταθεί.
«Για κάποιους από εμάς, ένα απλό παιχνίδι με το παιδί μας.. ένας περίπατος με τον άνθρωπο μας.. ένα μπάνιο στην θάλασσα.. η δημιουργία μιας απλής όμορφης στιγμής δυστυχώς είναι πολυτέλεια. Χαρούμενος και Ευλογημένος που έχω την δυνατότητα να φτιάξω ένα καινούργιο πρόσθετο μέλος, το προηγούμενο έπρεπε να αντικατασταθεί.
Το πρόσθετο μέλος για εμένα, είναι η δυνατότητα του να μπορώ να ελπίζω και να κυνηγάω τα όνειρα μου δίνοντας τον καλύτερο εαυτό μου καθημερινά, ανεξαρτήτως αποτελέσματος, μου φτάνει να μπορώ να προσπαθώ και να νιώθω ζωντανός. Στο τέλος της ημέρας είμαι ένας άνθρωπος που προσπαθεί και ελπίζει να μην χάσει ποτέ την δυνατότητα να κυνηγάει τα όνειρα του» έγραψε στο μήνυμά του ο Ετεοκλής Παύλου.
Παλαιότερα, ο Ετεοκλής Παύλου είχε μιλήσει για τον τραυματισμό ο οποίος τον οδήγησε στον ακρωτηριασμό του ποδιού του:
«Εγώ δούλευα στο χώρο της υποδοχής. Τον πήραν τηλέφωνο ότι στο άλλο μαγαζί στο Παγκράτι έχουν μαζευτεί 15-20 άτομα και είναι έτοιμα να τσακωθούν. Πήγαν τρία περιπολικά εκεί και πήγαμε κι εμείς. Πήγαμε, συναντήσουμε και τους αστυνομικούς, οι οποίοι είπαν ότι δεν μπορούσαν να μπουν και περίμεναν ενισχύσεις, γιατί ήταν πολλά τα άτομα μέσα. Μπαίνει το αφεντικό μου πρώτο μέσα. Μπαίνω και εγώ μαζί του. Ήταν δυο παρέες έτοιμες να πιαστούν στα χέρια.
Μάθαμε ότι μια παρέα ήταν φίλων του Ολυμπιακού και η άλλη του Παναθηναϊκού. Η μία παρέα βγήκε έξω, η άλλη δεν ήθελε να βγει, φώναζαν, έβριζαν. Μιλάμε για 20 περίπου άτομα… Βγαίνοντας προς τα έξω υπήρχε συνωστισμός, σκοντάφτω εγώ μαζί με κάποια παιδιά παραδίπλα μου που είδα ότι πέσανε. Δεν έγινε κάτι σοβαρό όμως. Σπρωχτήκαμε, υπήρχε μια βαβούρα, επειδή ήμασταν πολλά άτομα και ήταν στενός ο χώρος, αλλά δεν έγινε κάτι. Δεν υπήρξαν κλωτσιές, μπουνιές, δεν έγινε κάτι σοβαρό.
Κι ενώ έχω πέσει κάτω, στην προσπάθειά μου να σηκωθώ, είμαι γονατιστός στην ουσία, στο πλάι, κοιτάω προς τα αριστερά και βλέπω έναν άνθρωπο να βγάζει ένα πιστόλι από μπροστά, να με σημαδεύει με τα δύο χέρια, χωρίς καμία αφορμή. Και να με πυροβολεί. Είναι τρομερή εικόνα, δεν θα την ξεχάσω ποτέ στη ζωή μου. Και μόνο που την περιγράφω είναι κάτι τρομερό. Είμαστε στον δρόμο. Έχεις τη δυνατότητα να φύγεις και επιλέγεις αν βγάλεις το πιστόλι και να αφαιρέσεις μια ανθρώπινη ζωή.
Όταν δέχτηκα τον πυροβολισμό, το πρώτο πράγμα που έκανα ήταν να φωνάξω να με βοηθήσουν. Φώναξα τρεις φορές.
Ήμουν στην Εντατική για έναν ολόκληρο μήνα. Ξύπνησα μετά από ένα μήνα. Δεν είχα καταλάβει ότι είχε ακρωτηριαστεί το πόδι μου. Η πρώτη μου αντίδραση όταν ο γιατρός μου είπα ότι μου ακρωτηρίασαν το πόδι ήταν, δεν πειράζει γιατρέ. Φέρε μου δυο πατερίτσες να φύγω. Και γελάγαν όλοι».
