Την γη κάτω από τα πόδια της έχασε η Μάγδα Τσαγγάνη, καθώς πριν αρκετά χρόνια είχε διαγνωστεί με καρκίνο στο στήθος.
Η γνωστή ηθοποιός όμως δεν το έβαλε ούτε μία στιγμή κάτω και ήταν αποφασισμένη να νικήσει την επάρατο νόσο το οποίο και έκανε.
Δεκαπέντε χρόνια μετά από αυτήν την δύσκολη και επίπονη περίοδο για εκείνη, η Μάγδα Τσαγγάνη μιλάει στο περιοδικό «Λοιπόν» για το πως διαχειρίστηκε τότε το σοβαρό πρόβλημα υγείας, ενώ αποκάλυψε πως ακόμη την κυριαρχεί ο φόβος για να μην ξαναεμφανιστεί. Επίσης αναφέρθηκε και στην έκρηξη που έγινε πριν ένα χρόνο στο σπίτι της το οποίο καταστράφηκε ολοσχερώς.
Πέρασαν και 15 χρόνια από τη μάχη σας με τον καρκίνο…
Χειρουργήθηκα 9 Ιουνίου του 2009 από τον Αντώνη Κεραμόπουλο στο Ιασώ. Όλοι λένε ότι η τάδε και ο τάδε νίκησε τον καρκίνο. Όχι, θέλω να το βροντοφωνάξω ο καρκίνος δεν νικιέται, όπως πολύ σωστά είπε και η Γωγώ Μαστροκώστα. Εγώ ζω γιατί υπήρξα τυχερή και ο καρκίνος δεν έκανε μετάσταση.
Έχετε τον φόβο ότι μπορεί να επιστρέψει ο καρκίνος;
Βέβαια. Παρότι οι εξετάσεις μου είναι άψογες, φοβάμαι. Τώρα επειδή έχουν περάσει 15 χρόνια, κατά κάποιον τρόπο είμαι ήσυχη.
Πόσες χημειοθεραπείες κάνατε;
Μόνο έξι, οι οποίες δεν με πείραξαν. Έχω πολύ γερό οργανισμό, δεν έχω καπνίσει ποτέ, δεν πίνω, δεν ξενυχτάω. Το μόνο ελάττωμά μου είναι τα γλυκά, οι σοκολατίνες, τα παγωτά και οι μπουγάτσες (γέλια).
Όταν είδατε τον εαυτό σας χωρίς μαλλιά, τι αισθανθήκατε;
Δεν με πήρε από κάτω. Υπάρχει μια σαν περικεφαλαία παγωμένη και τη φορούσα όση ώρα έκανα χημειοθεραπεία για να μην πέσουν τα μαλλιά. Υπέφερα και έκλαιγα αλλά το έκανα. Τον εαυτό μου καραφλό δεν τον είδα ποτέ. Έβαλα περούκα όταν άρχισαν να αραιώνουν. Γουλί δεν έμεινα ποτέ. Πάλι η οικογένεια του Μανώλη Τζαμπουνάκη, τα παιδιά του ο Κωνσταντίνος και η Μαριλένα και ο Σωτήρης Τζεβελέκος μου συμπαραστάθηκαν. Αυτοί οι άνθρωποι είναι για μένα σαν Θεοί.
Συμπληρώνεται ένας χρόνος σε λίγες μέρες από την έκρηξη που κατέστρεψε το σπίτι σας. Βρήκατε μια νέα στέγη, πήρατε κάποια αποζημίωση;
Για αποζημίωση ούτε λόγος, ακόμα δεν έχει γίνει καν η δίκη. Ούτε έχω κάποια ελπίδα ότι θα πάρουμε χρήματα. Στην τόση ατυχία μου στάθηκα τυχερή, γιατί βρήκα ένα πολύ καλό σπιτάκι, πάνω από την οικογένεια του Μανώλη Τζαμπουνάκη που με φιλοξενούσε όλο αυτό το διάστημα.
Πώς κύλησε αυτός ο χρόνος για εσάς;
Ήμουν ζωντανή νεκρή. Κοιμόμουν μόνο για δυο ώρες. Έκλεινα τα μάτια μου και βρισκόμουν σε μια κόλαση. Στο σπίτι που καταστράφηκε μπήκα μέσα μικρό παιδάκι το 1961, όταν το αγόρασε ο πατέρας μου. Εκεί μέσα ήταν όλη μου η ζωή και τώρα πια δεν έμεινε τίποτα. Και εκατομμύρια να κερδίσω η πληγή αυτή δεν πρόκειται να κλείσει ποτέ. Σαν να μην φτάνει η έκρηξη, τους επόμεvoυς μήνες έγιναν στο σπίτι μου τρία πλιάτσικα. Μπήκαν μέσα Ρομά και τα έκαναν όλα άνω κάτω. Τα έσπασαν όλα.
Χρειάστηκε να πάρετε κάποια αγωγή για να διαχειριστείτε ψυχολογικά αυτό που σας συνέβη;
Είχα ρωτήσει τον γιατρό μου και κάποια βράδια όταν δεν μπορούσα να κοιμηθώ, γιατί έφερνα στο νου μου όλες αυτές τις εικόνες και ξεσπούσα σε δάκρυα, έπαιρνα μισό λεξοτανίλ. Δεν πήγα σε ψυχολόγο, αλλά είχα κοντά μου ανθρώπους που με αγαπάνε πολύ, όπως είναι ο Σωτήρης Τζεβελέκος με τη γυναίκα του, Έφη Θεοχάρη που είναι αδερφικοί μου φίλοι. Με βοήθησαν και με νοιάστηκαν… Και η Φόνσου με ρώτησε αν θέλω ρούχα και να μείνω στο «Σπίτι του ηθοποιού».
