Η Αντιγόνη Κουλουκάκου είναι από τους ηθοποιούς που θέλουν να «μιλούν» με την δουλειά τους παρά με την προσωπική της ζωή, γι’ αυτόν τον λόγο προτίμησε να κρατήσει κρυφή την ταυτότητα του συντρόφου της.
Ωστόσο η ίδια μιλώντας στο περιοδικό Beaute αποκάλυψε ότι βιώνει μία πολύ όμορφη περίοδο στη ζωή της αφού περιμένει παιδί.
«Είμαι πολύ χαρούμενη, διανύω μια πολύ ευτυχισμένη και δημιουργική περίοδο. Ανακαλύπτω πράγματα που δεν φανταζόμουν πως θα μου συνέβαιναν ή θα ένιωθα στα 40+: αντοχές, δυνάμεις, αυτοπεποίθηση, μια κρυμμένη εσωτερική δύναμη…Πάντα θεωρούσα πως είμαι δυνατή, όμως τώρα μου αποκαλύπτονται κι άλλες άγνωστες πτυχές μου.
Είναι μια ευχάριστη έκπληξη. Δεν απέχει πολύ από αυτό που είμαι στην πραγματικότητα, γιατί είμαι φύσει και θέσει αισιόδοξος άνθρωπος, ακόμη κι αν ο κόσμος μου γκρεμίζεται πιστεύω πως στο τέλος κάτι καλό θα συμβεί. Όταν όμως μου συμβαίνει κάτι ευχάριστο, τότε το θεωρώ ευλογία, και αυτή είναι μια ευλογημένη περίοδος» ανέφερε αρχικά η Αντιγόνη Κουλουκάκου.
Πως βιώνεις λοιπόν την αναμονή του νέου μέλους της οικογένειας;
Πριν από το ευχάριστο γεγονός της εγκυμοσύνης μου, είχε προηγηθεί ένα μεγάλο roller coaster συναισθημάτων. Έχω προβληματιστεί πάρα πολύ για τη θέση μου και για το ποια πρέπει να είμαι απέναντι στα δυο παιδιά του συντρόφου μου, που τα αισθάνομαι πολύ παιδιά μου. Και αναρωτιόμουν: μήπως τα νιώθω υπερβολικά παιδιά μου, μήπως είμαι πιο πολύ φίλη τους, μήπως είμαι απλώς κηδεμόνας τους ή απλώς σύντροφος του μπαμπάς τους; Τελικά κατέληξα ότι όλα αυτά είναι μπούρδες.
Με όλο τον σεβασμό απέναντι στη βιολογική τους μητέρα, με την οποία έχουμε άριστες σχέσεις, αισθάνομαι και μαμά τους. Νιώθω τέτοια αγάπη προς αυτά τα παιδιά και δέσιμο μαζί τους, που ο ερχομός του τρίτου μας παιδιού μας συνδέει ακόμη περισσότερο, είναι το αδελφάκι τους. Αυτό μόνο να ενισχύσει μπορεί και να κάνει και τη δική μου θέση ακόμα πιο ξεκάθαρη. Αισθάνομαι απενοχοποιημένο τον ρόλο της μητέρας. Είμαι λοιπόν μια μαμά τριών παιδιών που τα λατρεύω.
Είχες επιθυμία να αποκτήσεις δικό σου παιδί;
Όχι. Παρ’ όλο που θεωρώ πως είμαι γεννημένη μαμά. Τα αγαπάω πολύ τα παιδιά. Από μικρή έλεγα πως θα υιοθετήσω. Δεν είχα το κόλλημα πως πρέπει να είναι βιολογικό μου παιδί για να το αγαπήσω. Πονάει η καρδιά μου για τα παιδιά όλου του κόσμου και κάποια στιγμή στη ζωή μου εύχομαι να μπορέσω να ασχοληθώ με παιδιά που έχουν ανάγκη.
Πως σου προέκυψε τώρα η εγκυμοσύνη; Είναι θέμα ηλικίας ή συγκυριών να πει κάποια γυναίκα πως «ναι, βρήκα τον ιδανικό μπαμπά για να κάνω παιδί»;
Καλώς ή κακώς, έχω μεγαλώσει με μια πολύ ισχυρή μαμά, δεν ξέρω τι θα πει πατριαρχία. Λάτρευα τον μπαμπά μου, όμως ουσιαστικά η μαμά έκανε κουμάντο. Με έχει μεγαλώσει με πολλά συν, αλλά και με κάποια χαρακτηριστικά που ενδεχομένως να ενοχλούσαν τους συντρόφους μου, γιατί ποτέ δεν είχα ανάγκη κανέναν. Υπήρξα θρασύτατη στο να πω «δεν σε έχω ανάγκη». Προσπαθούσα να αναδεικνύω διαρκώς πως είμαι ανεξάρτητη, δεν έχω ανάγκη κανέναν. Παλιότερα, που ήμουν πιο μικρή και ατίθαση, τους γείωνα άσχημα. Είναι τελικά ωραίο όμως να πεις «ναι, σε έχω ανάγκη».
Επίσης, δεν θα έπρεπε να αποτελεί άλλοθι για τη στάση ζωής μας το πως έχουμε μεγαλώσει γιατί με τα χρόνια τι αποτάσσουμε. Δεν λέω στα 20, αλλά στα 30 εσύ διαλέγεις τον δρόμο σου. Κι αν θέλεις να προχωρήσεις, να εξελιχθείς και να συνυπάρξεις, κάτι που ναι μεν είναι δύσκολο αλλά και ανθρώπινη ανάγκη και σημάδι ωριμότητας, παύεις να ρίχνεις τις ευθύνες στο πως έχεις μεγαλώσει και προχωράς. Εύκολο είναι να ζεις μόνος σου, δύσκολο και ενδιαφέρον είναι να συνυπάρχεις.
