Η Ντορέττα Παπαδημητρίου μίλησε χωρίς δισταγμό στο περιοδικό «Εnjoy» και την Μαρία Ανδρέου, για τις εύκολες σχέσεις που προστάζει, δυστυχώς, η εποχή μας, ενώ όσα αξίζουν θέλουν χρόνο και είναι δύσκολα… Και δεν έχει άδικο. Μάλιστα, όταν η κουβέντα έρχεται στους δυο γιους της, τονίζει ότι πλέον χαίρεται το χιούμορ τους και είναι το πιο ωραίο της παρεάκι, ενώ αναφέρει ότι δεν φοβάται για αυτούς, γιατί έχουν κριτήριο για το καλό και το κακό, καθώς έχει «δουλέψει» πολύ μαζί τους.
Ντορέττα, για να δανειστώ τον τίτλο της κωμικής σειράς του Αlpha, εσύ «Κρατάς μυστικό»;
Ναι. Είμαι εχέμυθη. Αν μου εμπιστευτεί κάποιος το μυστικό, το έχω φυλάξει, είναι προσωπικό του και δεν πρόκειται να το μοιραστώ με κανέναν. Αυτό το χαρακτηριστικό μου το εκτιμούν ιδιαίτερα οι φίλοι μου. Είναι από τα προτερήματά μου. Πάντως, να πω τα μυστικά μου σε έναν άγνωστο δεν το έχω επιχειρήσει και ούτε θα το κάνω. Είδατε και στη σειρά οι ήρωες τι παθαίνουν (γέλια)… Πιστεύουν ότι, με το να πουν το μυστικό τους σε έναν άγνωστο, αυτό δεν θα έχει συνέπειες, αλλά τελικά είναι πολύ μικρός ο κόσμος και πολλά βγαίνουν στην επιφάνεια… Αλλά δεν είμαι αρνητική στο να πιάσω συζήτηση με έναν ξένο προς εμένα άνθρωπο, σε ένα αεροπλάνο, ας πούμε, και να μιλήσω καθώς συνταξιδεύουμε για απόψεις πιο προσωπικές, σχετικά με την αγάπη, τη φιλία, τη μητρότητα, πόσο μάλλον όταν ο άλλος νιώθεις ότι έχει καλή προαίρεση και έχει ένα βάθος ως άνθρωπος, δεν είναι ρηχός. Δηλαδή, θα πω το κάτι παραπάνω σε αυτούς που με εμπνέουν, αν είναι άγνωστοι. Κατά τα άλλα, τα μυστικά μου θα τα αποκαλύψω σε αυτούς που με κάνουν να νιώθω προστατευμένη, σε ένα οικείο για εμένα περιβάλλον, και αυτοί είναι μετρημένοι στα δάχτυλα. Εκεί δεν με φοβίζει να εκτεθώ, ακόμη και τι θα πω και πώς θα το πω.
Στη σειρά υποδύεσαι την αεροσυνοδό. Σου είχε περάσει από το μυαλό, στα είκοσι χρόνια σου, να κάνεις αυτό το επάγγελμα; Εχει μια γοητεία…
Ωραίο επάγγελμα, αλλά δεν μου είχε περάσει ποτέ από τη σκέψη να το κάνω, αν και μου αρέσουν τα ταξίδια και οι πτήσεις. Αλλοι τρέμουν τα αεροπλάνα – εγώ, ευτυχώς, δεν τα φοβάμαι καθόλου. Μου αρέσει να πετάω, το απολαμβάνω. Το μυαλό μου στην εφηβεία μου ήταν προσηλωμένο στον αθλητισμό και μετά στην υποκριτική.
Γιατί η ηρωίδα σου, αφού βιώνει έναν προβληματικό γάμο στη μία και μοναδική ζωή της, δεν αποφασίζει να φύγει από αυτόν;
Η Αγγελική πετά ασταμάτητα για να μη βλέπει τον άνδρα της. Δεν ξέρει πώς τον παντρεύτηκε – της κρύβει τον ήλιο. Θέλει να βουλώσει τα αυτιά της για να σταματήσει να τον ακούει. Τρέμει ότι θα γεράσει μαζί του… Η ηρωίδα μου είναι μια εργατική και δυναμική γυναίκα. Φέρνει λεφτά στο σπίτι. Από μόνη της έχει εγκλωβιστεί σε αυτόν τον γάμο, γιατί έχει συναισθηματικές ανασφάλειες, δεν μπορεί τη μοναξιά. Εχει συνηθίσει. Αλλά, κατά βάση, όταν μπαίνει στο σπίτι της, είναι πιο μόνη από ποτέ. Ολα αυτά που φοβάται είναι μόνο στο μυαλό της και δεν αποτελούν πραγματικότητα. Η Αγγελική δεν περιμένει να τη ζήσει κάποιος άνδρας. Δεν είναι σαν τις γιαγιάδες μας, που έμεναν σε γάμους-φυλακές μόνο και μόνο γιατί δεν ήταν οικονομικά ανεξάρτητες, αλλά και επειδή η κοινωνία θα τις κατηγορούσε. Εδώ έχουμε μια γυναίκα που έχει βολευτεί συναισθηματικά, αλλά χωρίς αυτό να έχει ρεαλιστική βάση.
Γιατί δεν πετυχαίνουν σήμερα οι γάμοι; Τα διαζύγια είναι πάρα πολλά…
Ενας γάμος θέλει πολλή δουλειά για να λειτουργήσει στην καθημερινότητα. Θέλει αγάπη, σεβασμό -αν αυτός χαθεί, έχει εκλείψει ένας βασικός πυλώνας-, θέλει κατανόηση, θαυμασμό, έλλειψη εγωισμού, υπομονή και επιμονή. Οι συνθήκες διαβίωσης σήμερα, οι ρυθμοί της καθημερινότητας, η οικονομική κρίση κάνουν όλο και πιο δύσκολες τις συνθήκες. Ούτε η γυναίκα ανέχεται πολλά σήμερα ούτε ο άνδρας. Θα έλεγα ότι ο γάμος θέλει πολλές θυσίες, πολύ αγώνα, και οι άνθρωποι έχουν μάθει στα εύκολα! Ακόμη και σε σχέσεις εφήμερες, με καμία σοβαρότητα, ή σε δεσμούς «fast food». Αν υπάρχουν συναισθήματα, ωστόσο, αξίζει να προσπαθήσεις να κρατήσεις έναν γάμο. Αν αυτά έχουν φύγει, είναι λάθος να τον κρατάς ως μια κοινωνική σύμβαση ή για τα παιδιά. Τα παιδιά νιώθουν ασφάλεια με χαρούμενους και δυνατούς γονείς, ακόμη και ύστερα από ένα διαζύγιο. Το θέμα είναι να μη ζουν σε ένα σπίτι με καβγάδες και σε μια παγωμένη ατμόσφαιρα που θα κάνει κακό και στην ενήλικη ζωή τους. Το πιο σημαντικό είναι, όταν μένεις ή όταν φεύγεις από έναν γάμο, να συνεχίζεις να είσαι αξιοπρεπής.
Δυστυχώς, έχουμε μάθει στα εύκολα. Είναι η τάση της καταναλωτικής εποχής μας. Ακόμη και στην ψυχαγωγία μας. Στην τηλεόραση δεν καταναλώνουμε εύπεπτες παραγωγές;
Υπάρχουν και τα ριάλιτι, βέβαια -πάντα θα υπάρχουν-, αλλά να κάτι που πάει να αλλάξει. Για μένα είναι πολύ θετικό ότι η μυθοπλασία είναι σε άνοδο φέτος και ο κόσμος κλείνεται στο σπίτι για να δει τις «Αγριες Μέλισσες», «Το κόκκινο ποτάμι», τη «Μουρμούρα», το «Ερωτας μετά», τη δική μας σειρά. Επιτέλους, έχει δεκάδες επιλογές σε σειρές. Περάσαμε μια εποχή που βλέπαμε τουρκικά σίριαλ και ελληνικές σειρές βασισμένες σε λατινοαμερικανικά και ισπανικά σενάρια. Γιατί; Δεν έχουμε καλούς Ελληνες σεναριογράφους; Στο θέατρο υπάρχουν χιλιάδες επιλογές. Στην τηλεόραση επικρατεί συνήθως μια μόδα, μια τάση, που ύστερα από δύο χρόνια ξεφουσκώνει. Ας δώσουμε στο τηλεοπτικό κοινό πολλές επιλογές και ας αποφασίσει ο κόσμος αν θέλει να δει ριάλιτι μόδας, επιβίωσης, μαγειρικής, τάλεντ σόου, ελληνικές κωμικές και δραματικές σειρές ή οτιδήποτε άλλο. Η μανιέρα δεν είναι σωστή.
Ένα ριάλιτι σαν το «Greece’s Next Τop Model» πόσο εξυψώνει τη γυναίκα και τι πρότυπα δίνει στη νέα γενιά από το «κάνε τα πάντα, κράτα φίδια, κότες, κρεμάσου από πολυκατοικίες για να γίνεις εύκολα διάσημη»;
Εχω διαφορετική άποψη. Τα πρότυπα στη ζωή δεν τα δίνει η τηλεόραση. Τα παίρνουμε μέσα από το σπίτι μας. Τις βάσεις και τα θεμέλια, τις αξίες τις δίνουν οι γονείς και η ευρύτερη οικογένεια, και όχι ένα τηλεοπτικό πρόγραμμα το οποίο παρακολουθούν 1.000.000 τηλεθεατές για πέντε μήνες. Τις προσωπικότητες των παιδιών οφείλουν να τις χτίσουν οι γονείς με παραδείγματα, επιβράβευση, δοκιμασίες, συζήτηση. Στα παιδιά μου δεν έχω απαγορεύσει να δουν κάτι στην τηλεόραση, εκτός αν είναι ακατάλληλο για την ηλικία τους. Τα βλέπουμε και μαζί πολλά από αυτά τα προγράμματα και τα συζητάμε. Τα αγόρια μου έχουν κριτήριο. Τους έχω εμπιστοσύνη, γιατί έχουμε «δουλέψει» πολύ για να μάθουμε τι είναι καλό και τι είναι κακό…
Τα αγόρια σου, πλέον, σωστά παλικαράκια! Κουκλιά! Εφηβοι πια. Να τα χαίρεσαι. Τα είδαμε και σε πρόσφατη φωτογραφία που ανέβασες και φαίνεται ότι με τη μαμά περνούν ωραία. Εχουν κάνει σε κάποια πράγματα την επανάστασή τους;
Σε ευχαριστώ πολύ για τις ευχές. Εχουν μεγαλώσει πλέον και δίνουν πολύ χρόνο στο διάβασμά τους, στις αθλητικές δραστηριότητες, στους φίλους τους. Δεν μπορώ να πω ότι δεν είμαι από πάνω τους, αλλά διακριτικά και με ευαισθησία, γιατί θέλω να έχουν και μια σχετική ανεξαρτησία. Επικοινωνώ ανοιχτά μαζί τους, θέλω να έχουν ένα πρόγραμμα, μια οργάνωση του χρόνου. Ξέρουν ότι η μητέρα τους δουλεύει πολύ και στην τηλεόραση και στο θέατρο, αλλά αυτή είναι η ζωή και έχει απαιτήσεις. Η αλήθεια είναι ότι, καθώς μεγαλώνουν, δεν με θέλουν πολύ στα πόδια τους ή πράγματα που κάναμε μαζί, όπως να στολίσουμε το χριστουγεννιάτικο δέντρο, τα κάνω μόνη μου πλέον… Αλλά είμαστε καλά οι τρεις μας. Εχουμε αναπτύξει μια πολύ ωραία αίσθηση του χιούμορ. Από τις καλύτερες στιγμές μας είναι όταν βγαίνουμε έξω για φαγητό και έρχεται και η αδερφή μου και κάνουμε οι τέσσερις μια ωραία παρέα. Είναι πειραχτήρια, μας κάνουν πλάκα, είναι όμορφα.
Πέρα από το σπίτι, που είναι το άλφα και το ωμέγα στη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, ποιοι άλλοι θεσμοί βοηθούν σημαντικά στην κοινωνικοποίησή τους;
Αναμφισβήτητα το σχολείο. Η γνώση είναι δύναμη. Η παιδεία. Η μόρφωση, με τη γενικότερη έννοια του όρου, είναι καλλιέργεια, σου δίνει εφόδια και εργαλεία για να έχεις άποψη και κριτική σκέψη. Αν και θα ήθελα σχολεία που να μην έχουν στόχο μόνο την εισαγωγή στα πανεπιστήμια μέσα από μια στείρα παπαγαλία μαθημάτων. Επίσης, ο αθλητισμός δημιουργεί παιδιά με δύναμη, υγεία και πειθαρχία. Ο αθλητισμός σού μαθαίνει να μην τα παρατάς, βάζει μια άλλη ποιότητα στη ζωή σου. Ο πρωταθλητισμός είναι κάτι άλλο. Σε ενδυναμώνει, βάζεις υψηλούς στόχους. Δημιουργεί ηγετικές προσωπικότητες. Αλλά και πάλι θα σας πω ότι δεν πρέπει να μετατοπίσουμε το βάρος. Το χτίσιμο της προσωπικότητας ενός παιδιού είναι ευθύνη της οικογένειας.
Ντορέττα, φέτος πρωταγωνιστείς σε μια θεατρική παράσταση στο Ακροπόλ που μακάρι να έβλεπαν όλοι οι γονείς με τα παιδιά τους, αλλά και πολλά σχολεία μαζί με δασκάλους και καθηγητές. Το μιούζικαλ «Hairspray», των Μαρκ Ο’ Ντόνελ και Τόμας Μίχαν, σε σκηνοθεσία Θ. Μαρσέλλου, δίνει ένα ηχηρό μήνυμα κατά των διακρίσεων. Η Κατερίνα Σούσουλα, ο Μάρκος Σεφερλής, ο Κώστας Κόκλας, ο Ησαΐας Ματιάμπα, ο Παναγιώτης Πετράκης, εσύ και ένας πολυπληθής θίασος άνω των 40 καλλιτεχνών δίνετε τον καλύτερό σας εαυτό, σε συνδυασμό με τη ζωντανή ορχήστρα. Περνάτε καλά, έτσι δεν είναι;
Υπέροχα! Μιλάμε για μια παράσταση-κέντημα. Στη μουσική, στη χορογραφία, στις ερμηνείες και κυρίως στα μηνύματα που κουβαλά, όπως αυτό της διαφορετικότητας, του σεβασμού, της αποδοχής και του αγώνα. Γιατί, στο τέλος, πάντα κερδίζει το καλό! Να το θυμάστε.
Αλήθεια, γιατί τόσο «μπούλινγκ» για δέκα κιλά λιγότερα ή είκοσι κιλά περισσότερα; Τι κοινωνία είναι αυτή, που κρίνει την ομορφιά των ανθρώπων με τη ζυγαριά και όχι με την ψυχή και τις χάρες τους;
Ουφ, αυτά τα κιλά! Και πιο πολλά να έχεις, κάτι θα έχουν να πουν, και πιο λίγα να έχεις, και πάλι θα έχουν κάτι να πουν… Ο κόσμος πάντα λέει… Δεν ξέρω για τα κιλά, ξέρω ότι αυτό που μετρά στον άνθρωπο είναι η προσωπικότητα, η καρδιά και ο χαρακτήρας. Η χαρά της ζωής στο έργο είναι μια κοπέλα με περισσότερα κιλά, η οποία όμως, όπου κι αν βρίσκεται, ό,τι και να λέει και να κάνει, έχει κάτι το φωτεινό. Για εκείνη, τα παραπάνω κιλά δεν είναι τροχοπέδη στη συμπεριφορά της, δεν έχει κόμπλεξ. Και σε αυτό την έχει βοηθήσει ο πατέρας της, που της έλεγε από μικρή «κυνήγα τα όνειρά σου, μη φοβάσαι τίποτα, να έχεις όραμα, διεκδίκησε τα δικαιώματά σου». Ο Κώστας Κόκλας, στον ρόλο του πατέρα, φωνάζει στην κόρη του «Να πεις σε όσους σε πολεμούν ‘’πίσω και σας φάγαμε!’’. Κάνε το όνειρό σου πραγματικότητα» και όλο το θέατρο χειροκροτεί.
Γιατί δημιουργούμε κοινωνίες με μίσος, με προκαταλήψεις;
Ελλειψη γνώσης; Φόβος για το ξένο; Το διαφορετικό; Τι να πω… Αλλά μπορείς να είσαι ρατσιστής γιατί το χρώμα του συνανθρώπου σου είναι μαύρο; Ετσι τον έφτιαξε ο Θεός, η φύση, όπως εσένα σε έκανε με λευκό δέρμα. Δεν έχει αυτό εξήγηση. Εξήγηση στο αυτονόητο; Και δεν είναι στο έργο μας μόνο η Αμερική, η Βαλτιμόρη και το σχολείο της μικρής αυτής πόλης, με προκαταλήψεις. Πιστεύω ότι το έργο είναι διαχρονικό, γιατί σε όλες τις χώρες του κόσμου οι άνθρωποι κοιτάζουν με μισό μάτι τον ξένο, τον μετανάστη, αυτόν που δεν έχει την ίδια θρησκεία με αυτούς, την ίδια εμφάνιση. Ενας κόσμος με τείχη, σύνορα, ταμπού. Δεν γίνεται το 2019 ακόμη και στην Ελλάδα να σκεφτόμαστε με αυτόν τον τρόπο, παρόλο που είμαστε ένας φιλόξενος λαός. Πρέπει να ανοίξει το μυαλό μας, οι γενιές αλλάζουν, τα πράγματα εξελίσσονται. Η εκπαίδευση, η μελέτη θα μας κάνει να βελτιωθούμε, να γίνουμε πιο ευαίσθητοι, πιο ανθρώπινοι. Χρειάζεται δουλειά για να φύγουν οι αγκυλώσεις.
Μα, πώς σε έβαλαν εσένα, που είσαι τόσο τρυφερή και γλυκιά, να υποδυθείς την κακιά Βέλμα;
Αυτό έχει το ενδιαφέρον του. Ενας «κόντρα» ρόλος. Η ηρωίδα μου δεν μπορεί τους Αφροαμερικανούς, τους ευτραφείς. Γενικά, δεν συμπαθεί και πολλούς. Και όλα αυτά έχουν δημιουργηθεί από την έλλειψη αγάπης. Το μυαλό της, το σύμπαν της αλλάζει όταν συναντά αυτή τη χαρούμενη έφηβη, που ακόμη και τα δύσκολα τα προσπερνά με αισιοδοξία. Δραματουργικά, για εμένα είναι πανέμορφο που η κακιά της ιστορίας αλλάζει. Θα είχα πρόβλημα αλλιώς. Η Βέλμα θα «αλλαξοπιστήσει» – από το σκοτάδι θα βγει στο φως.
Πώς μπορεί ένα σκληρός άνθρωπος, παγωμένος, μονήρης, απόμακρος, να «σπάσει»;
Μα, η αγάπη λυγίζει σίδερα! Είναι το φάρμακο, το γιατρικό για όλα. Η υπεροχή της αγάπης αφοπλίζει και τον πιο πληγωμένο άνθρωπο και φαινομενικά σκληρό. Οταν αγαπάς αρχικά τον εαυτό σου, τον αποδέχεσαι, δεν τον μαστιγώνεις, αρχίζεις να κατανοείς και να αγαπάς και τους άλλους. Κανείς δεν είναι ίδιος με κανέναν. Θα ήταν περίεργο αν ήταν. Θα ήταν τρελό να μην αποδέχομαι τον άλλον που δεν μοιάζει μαζί μου. Ο πλούτος στη ζωή δεν κρύβεται στα πράγματα. Τα πράγματα ποτέ δεν φέρνουν ευτυχία. Ο πλούτος στη ζωή είναι η αγάπη και οι ανθρώπινες σχέσεις.
Οι σκληροί άνθρωποι κρύβουν πληγές;
Συνήθως, ναι. Τραύματα. Γι’ αυτό κρατούν άμυνες, θωρακίζονται. Αλλά, όπως όταν χτυπάς πας στον γιατρό για τις αμυχές, έτσι και όταν τραυματίζεται η ψυχή καλό θα ήταν να πας στον ειδικό να σ’ τη γιατρέψει και να αντιμετωπίσεις τη θλίψη και τον πόνο. Να έχεις επίγνωση και να θέλεις να γιατρευτείς και να προχωρήσεις. Με ψυχοθεραπεία ή με οποιαδήποτε αγωγή. Οπως πονά το σώμα, πονά και η ψυχή και, όταν την αμελούμε, δεν τη φροντίζουμε, υπάρχουν και συνέπειες. Μακάρι στο σχολείο να υπήρχαν μαθήματα, πέρα από το μυαλό, και για την ψυχή μας. Γιατί θα τα είχαμε σαν μπούσουλα. Τρέχουμε για τα υλικά αγαθά, αλλά δεν τρέχουμε με την ίδια σοβαρότητα για τις ανάγκες της ψυχής μας. Και το θέμα είναι ότι η ευτυχία κρύβεται στα πιο απλά πράγματα και όχι σε επίκτητες ανάγκες.
Υπάρχουν θέματα εκφοβισμού στην ελληνική κοινωνία, στα σχολεία;
Δυστυχώς, ναι. Πολλές στενόχωρες ιστορίες σε κάθε σπίτι. Και είναι κρίμα, γιατί παιδιά 10 ετών, 15 ετών δεν μπορούν εύκολα να αντιμετωπίσουν το μπούλινγκ, διότι είναι εύθραυστα, ευαίσθητα, ντρέπονται να μιλήσουν στους γονείς τους. Γι’ αυτό οι γονείς θα πρέπει να ακούν τα παιδιά τους και λιγότερο να μιλούν. Πρώτα απ’ όλα με αγάπη να τα ακούν.
Δείτε επίσης: Ο «άρχοντας των δαχτυλιδιών» Κώστας Καίσαρης πάντρεψε την κόρη του Αναστασία
