Το να καταφερθεί κάποιος εναντίον του Νίκου Δήμου, είναι σαν να κάνει κριτική στο μανικιούρ κάποιου επαγγελματία που αναλαμβάνει βρώμικες και απεχθείς εργασίες τις οποίες σιχαίνεται να κάνει η συντριπτική πλειοψηφία.
Πρόκειται για έναν ατάλαντο κειμενογράφο που έγινε γνωστός διότι δέχθηκε να φέρει εις πέρας αποστολές που οποιοσδήποτε άλλος Έλληνας πολίτης θα τις θεωρούσε τουλάχιστον «αηδιαστικές».
Το έργο του αναλώνεται στο να μας πείσει πως πρέπει να είμαστε δυστυχισμένοι που είμαστε Έλληνες, στο ότι οι Έλληνες έχουν προβεί σε πράξεις θηριωδίας, ότι η επανάσταση του 1821 είναι ένας μύθος, ότι ο «Κεμάλ είναι ο μέγιστος ηγέτης».
Την εξήγηση πάντως την έχει δώσει ο ίδιος, παραδεχόμενος ότι είναι μία «ερωτευμένη πόρνη». Θα μπορούσε φυσικά να γράψει και ότι είναι ένας κατατρεγμένος εξωγήινος, εάν αυτό μπορούσε να τραβήξει την προσοχή και να τον βγάλει από την ανυπαρξία του.
Δεν προκαλεί λοιπόν καμία εντύπωση που ο Νίκος Δήμου επιστρατεύεται από το συγκρότημα στο οποίο έχει καταφύγει και ο έτερος κειμενογράφος ο οποίος έχει διακριθεί για τις εμετικές του παρεμβάσεις. Ο Στέφανος Κασιμάτης θα μπορούσε να είναι ο μεγάλος αντίπαλος του Νίκου Δήμου εάν υπήρχε αγώνας κατρακύλας και καταντήσεις στον βούρκο της αθλιότητας.
Όπως ο Νίκος Δήμου ισχυρίστηκε ότι ο Αλέξης Τσίπρας είναι αμόρφωτος επειδή νυμφεύθηκε την Περιστέρα, έτσι και ο διαβόητος Κασιμάτης, δεν έχει πρόβλημα να εξυβρίζει την προεδρική φρουρά, να ειρωνεύεται την Φώφη Γεννηματά εκ του ασφαλούς, αφού η τέως πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ είχε φύγει από τη ζωή, να ειρωνεύεται τον Γιώργο Κατρούγκαλο την ώρα που ο τελευταίος δίνει μάχη για τη ζωή του.
Πράξεις που δεν θα διανοείτο να τις τελέσει οποιοσδήποτε άνθρωπος με ένα ελάχιστο επίπεδο αξιοπρέπειας και αυτοσεβασμού.
Τι πιο φυσικό λοιπόν ο Νίκος Δήμου να βρίσκει ασφαλές καταφύγιο στο συγκρότημα που ειδικεύεται στον μεθοδευμένο ανθελληνισμό, αφού έχει φτάσει στο έσχατο επίπεδο κατάντιας, με την προσπάθεια να αποδομήσει ακόμα και την προσωπικότητα του μεγάλου Έλληνα Γιώργου Σεφέρη!
Σε ποια άλλη εφημερίδα άλλωστε θα μπορούσε ο Νίκος Δήμου να ισχυριστεί πως ήταν ο εκλεκτός του εθνάρχη Κωνσταντίνου Καραμανλή, κάνοντας ακόμα και τους καραμανλικούς που κατά κοινή ομολογία είναι σοβαροί, να κρατούν την κοιλιά τους από τα γέλια;
Μα φυσικά στην μοναδική εφημερίδα που «αποκάλυψε» ότι η κυβέρνηση Καραμανλή είχε προσλάβει 865.000 δημόσιους υπαλλήλους μέσα σε πέντε χρόνια, όταν το σύνολο των δημοσίων υπαλλήλων δεν ξεπερνούσε τις 630.000…
Είναι η ίδια εφημερίδα που είχε εξαπατήσει εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες με το περιβόητο νερό του Καματερού και τα σούπερ σχολεία που θα έφτιαχνε ο Γιώργος Παπανδρέου, ο μοναδικός πρωθυπουργός μετά τον δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο που τελικά άφησε τα σχολεία χωρίς βιβλία.
Έτσι λοιπόν και ο Νίκος Δήμου επιστρατεύτηκε για να αναμασήσει τις γνωστές παρανοϊκές αιτιάσεις όλου του διεφθαρμένου συστήματος που δεν μπορεί να ξεχάσει ότι ο Προκόπης Παυλόπουλος υπήρξε ο αρχιτέκτονας του βασικού μετόχου, του νόμου που επιχείρησε να απελευθερώσει την Ελλάδα από τα δεσμά της διαφθοράς, της διαπλοκής, των ανθελλήνων ολιγαρχών. Το να κρίνει φυσικά ο Νίκος Δήμου τον Προκόπη Παυλόπουλο, δεν είναι αστείο. Ας θυμίζει το σχόλιο που κάνει η κακεντρεχής Τασσώ Καββαδία όταν βλέπει την αστεφάνωτη Μάρω Κοντού.
Αντίθετα, είναι εξαιρετικά σημαντικό, διότι απλούστατα τεκμηριώνει τον ευεργετικό ρόλο και την αξία του τέως Προέδρου της Δημοκρατίας.
Το εφιαλτικό θα ήταν εάν ένας τύπος σαν τον Νίκο Δήμου ή ακόμα χειρότερα τον Στέφανο Κασιμάτη, έγραφαν καλά λόγια για τον Παυλόπουλο. Εκεί θα υπήρχε τεράστιο πρόβλημα…
Ευτυχώς για την Ελλάδα, σε αντίθεση με την εποχή του νερού του Καματερού, οι ατάλαντοι κειμενογράφοι του συγκροτήματος είναι απολύτως ακίνδυνοι. Οι εναπομείναντες αναγνώστες των συγκεκριμένων εφημερίδων δεν μπορούν πλέον να πάθουν τίποτα χειρότερο από αυτό που υφίστανται. Εάν παρομοιάσουμε τον χώρο των μέσων με ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ, δεν χρειάζεται σήμανση για να ξέρεις ότι δεν πρέπει να ρουφήξεις το κατακάθι. Εάν εσύ επιμένεις να το ρουφάς, ό,τι και να γράψουν τύποι όπως ο Δήμου και ο Κασιμάτης, δεν μπορούν να σου κάνουν μεγαλύτερη ζημιά.
