Από τους καλύτερους δημοσιογράφους και παρουσιαστές της χώρας μας, ο Κώστας Χαρδαβέλλας βρίσκεται στην πρώτη γραμμή εδώ και 50 χρόνια. Εχει καλύψει περίπου 10.000 ρεπορτάζ, έχει πάει ως ανταποκριτής σε 30 πολέμους και μαζί του ανακαλύψαμε τις «Πύλες του ανεξήγητου».
Μιλώντας στην «Espresso» περιγράφει τα δύσκολα παιδικά του χρόνια, καθώς έμεινε ορφανός από γονείς σε ηλικία μόλις πέντε ετών, αναφέρεται στη γενναία μάχη που έδωσε με τον καρκίνο, αλλά και τη στροφή 180 μοιρών που έκανε στη ζωή του όταν γεννήθηκε ο γιος του. Στήριγμα και συνοδοιπόρος του είναι η σύζυγός του, η δημοσιογράφος Μαρία Παναγοπούλου, με την οποία είναι παντρεμένοι εδώ και 28 χρόνια.
Πώς αντιμετωπίζετε όλη αυτή την πρωτόγνωρη κατάσταση με τον κορωνοϊό;
Με ψυχραιμία. Ανήκω σε μια γενιά που πέρασε πολλά, η λεγόμενη «Γενιά του Πολυτεχνείου». Μου κόστισε ότι έπρεπε να μένω σπίτι, διότι ανήκω στις ευπαθείς ομάδες και έπρεπε να προφυλαχτώ. Είμαι αισιόδοξος, θεωρώ ότι το φάρμακο θα βρεθεί σύντομα και ότι είμαστε στον επίλογο όλης αυτής της ιστορίας, χωρίς όμως να σημαίνει ότι δεν πρέπει να προσέχουμε.
Από μικρό παιδί έχετε μάθει να αντιμετωπίζετε πολύ δύσκολες καταστάσεις, καθώς σε ηλικία μόλις πέντε ετών μένετε ορφανός. Πώς θυμόσαστε τα παιδικά σας χρόνια;
Ξεκίνησα τη ζωή μου από το τρίτο υπόγειο, ούτε καν από το ισόγειο. Εως τα πέντε μου χρόνια δεν θυμάμαι τίποτα, από τη στιγμή που πέθανε και η μητέρα μου. Ο πατέρας μου είχε πεθάνει όταν ήμουν δύο μηνών. Δεν έφυγε ποτέ ο πόνος της απώλειας των γονιών μου. Το γεγονός ότι μεγάλωσα χωρίς γονείς ίσως βοήθησε στο να σταθώ από μικρός μόνος μου στα πόδια μου.
Ξεκινήσατε την καριέρα σας στα χρόνια της χούντας. Πώς θυμόσαστε την πρώτη σας δουλειά;
Πήγα μόνος μου και… χτύπησα την πόρτα του Γιάννη Καψή, που ήταν διευθυντής στην εφημερίδα «Εθνος». Ημουν 18 χρόνων. Ετσι ξεκίνησα στην αρχή άμισθος, κοιμόμουν τα βράδια στην εφημερίδα σε έναν καναπέ με κατσαρίδες για να μη χάσω κάποιο ρεπορτάζ. Ημασταν μια εφημερίδα που «πάλευε» τη δικτατορία και τα περισσότερα από τα κείμενά μας δεν δημοσιεύονταν, διότι τα λογόκρινε η χούντα.
Από τα πρώτα σας κιόλας βήματα στην τηλεόραση καταφέρατε να γίνετε ένας επιτυχημένος και αγαπητός παρουσιαστής. Ποια στοιχεία σας θεωρείτε ότι σας έκαναν να ξεχωρίσετε;
Ξεκίνησα τηλεόραση το 1977 με μια ψυχαγωγική εκπομπή μαζί με τη Φωτεινή Πιπιλή, λεγόταν «Πρόσκληση στο στούντιο». Η εκπομπή «Ρεπόρτερς» όμως με τον Δημαρά και με τον Λιάνη ήταν αυτή που με καθιέρωσε ως τηλεοπτικό δημοσιογράφο. Πιστεύω ότι ο κόσμος με αγάπησε επειδή ήμουν αληθινός, ήμουν ο Κώστας Χαρδαβέλλας και στη ζωή μου και στους φίλους μου και στις γυναίκες και στην τηλεόραση. Δεν έδειχνα άλλο πρόσωπο στην τηλεόραση και άλλο στη ζωή μου.
Περίπου πόσα ρεπορτάζ έχετε κάνει στην καριέρα σας; Εχει υπάρξει στιγμή που να κινδυνέψει η ζωή σας ως δημοσιογράφος;
Πρέπει να έχω κάνει περίπου 10.000 ρεπορτάζ. Εχω πάει σε 30 πολέμους, όπως στο Ιράκ, στον Λίβανο. Εχω περάσει πολύ δύσκολες καταστάσεις βλέποντας να σκοτώνονται δίπλα μου δύο φίλοι μου Γερμανοί δημοσιογράφοι. Εχω ξεκινήσει με αυτοκίνητο από την Αθήνα και πήγα στην Τεχεράνη, διασχίζοντας την Τουρκία για να κάνω ρεπορτάζ.
Ποια εκπομπή σας ξεχωρίζετε;
Θεωρώ ότι οι «Ρεπόρτερς» ήταν η καλύτερή μου εκπομπή και με δεύτερη επιλογή τον «Αθέατο κόσμο» στο Alter. Μου άρεσαν πολύ και οι ψυχαγωγικές εκπομπές που έκανα, αλλά ανάμεσα σε ψυχαγωγία και ενημέρωση, επιλέγω τις ενημερωτικές εκπομπές.
Μια εκπομπή με μεγάλη τηλεθέαση ήταν οι «Πύλες του ανεξήγητου».
Δεν περίμενα ότι θα είχε τόσο μεγάλη ανταπόκριση, διότι δεν πίστευα αρκετά από αυτά, ότι υπάρχουν εξωγήινοι κ.τλ. Ηταν μια εκπομπή που στην πρεμιέρα της έκανε 60% τηλεθέαση. Την έκανα για πέντε χρόνια. Ακόμη και σήμερα στον δρόμο μού λένε να την ξανακάνω. Ηταν μια πολύ «επικίνδυνη» εκπομπή, διότι φοβόμουν μη γίνω γραφικός. Πάλευα και πρόσεχα πολύ, με επιστήμονες και ρεπορτάζ, να υπάρχει σοβαρότητα. Μέσα από την εκπομπή και το ψάξιμο αναθεώρησα πολλά από αυτά που πίστευα, αναφορικά με πράγματα που δεν αντιλαμβανόμαστε και που ίσως να υπάρχουν.
Είστε ικανοποιημένος από τις οικονομικές απολαβές που έχετε λάβει τηλεοπτικά;
Είμαι από τους πλέον καλοπληρωμένους τηλεοπτικούς δημοσιογράφους και παρουσιαστές. Ήταν μια εποχή από το 1990 μέχρι το 2010 που υπήρχαν τεράστια οικονομικά ποσά για παρουσιαστές της τηλεόρασης. Εχω βγάλει αρκετά χρήματα από την τηλεόραση και ίσως περισσότερα από όσα έπρεπε. Σήμερα δεν λαμβάνω ούτε το 1/10 των απολαβών που έπαιρνα. Έχουμε προσγειωθεί ανώμαλα σε μια άλλη πραγματικότητα, που είναι όμως αυτή η αληθινή Ελλάδα.
Πάμε στο σήμερα: Με επιτυχία παρουσιάζετε την εκπομπή «Arena» στο Blue Sky.
Δεν έχω να αποδείξω σε κανέναν τίποτα και δεν έχω να προσθέσω κάτι στην καριέρα μου. Αυτά που ήθελα τα κατάφερα. Από εδώ και πέρα κάνω τηλεόραση για το κέφι μου και για να περνάω εγώ καλά. Η «Arena» είναι ένα talk show που καλώ φίλους από όλο το φάσμα, καλλιτέχνες, δημοσιογράφους, καθόμαστε, τα λέμε κάθε βράδυ στις 23.30, παίζω και λίγο μουσική σε ένα πιάνο και περνάμε καλά. Είναι μια πολύ φιλική και ζεστή εκπομπή, που την κάνω με πολλή χαρά.
Για να αλλάξουμε κλίμα και να πάμε στη γενναία μάχη που δώσατε με τον καρκίνο. Εχετε αναφέρει ότι η πίστη σας στον Θεό σάς έδωσε δύναμη για να σταθείτε όρθιος. Πώς βιώσατε αυτό το «θαύμα»;
Έπαθα καρκίνο από το άγχος μου για τα νούμερα της τηλεθέασης και επειδή κάπνιζα πολύ. Δεν ήμουν ο κλασικός «θεούσος» που πάει στην εκκλησία. Είμαι πιστός, αλλά θρήσκος δεν είμαι. Εγιναν κάποια γεγονότα όταν είχα καρκίνο που με έκαναν να πλησιάσω πολύ σε αυτό που λέμε «θείο». Την πρώτη μέρα που έμαθα ότι έχω καρκίνο προσευχήθηκα στην Παναγία Εκατονταπυλιανή στην Πάρο. Ενιωσα ότι κάτι με αγγίζει και μου δίνει δύναμη. Έμεινα απέναντι από την εικόνα της Παναγίας και προσευχήθηκα, τότε ένιωσα ένα χτύπημα στην καρδιά μου, σαν να μου λέει η Παναγία «εδώ είμαι».
Τι έχετε αναθεωρήσει στη ζωή σας ξεπερνώντας το δύσκολο πρόβλημα υγείας σας;
Είδα ότι είμαστε χαζοί και ανόητοι να ασχολούμαστε με μικροπράγματα. Κάποια στιγμή είχα τσακωθεί με την Αγγελική Νικολούλη, είχα θυμώσει, της είχα πει «μου πήρες την εκπομπή» κ.λπ., είχα στενοχωρηθεί. Και κάθισα και σκέφτηκα ότι «καθόμουν και τσακωνόμουν με μια συνάδελφο που είχαμε δουλέψει μαζί». Οταν περνάς από τέτοιες καταστάσεις, δεν κάθεσαι να ασχοληθείς με τέτοιες μικρότητες.
Πλέον τα έχετε βρει;
Ναι και είμαστε πολύ καλοί φίλοι, και ίσως κάνει και καλύτερη δουλειά από αυτή που κάνω εγώ. Στην περίπτωση της Αγγελικής, ο μαθητής ξεπέρασε τον δάσκαλο, διότι είχε ξεκινήσει ως δημοσιογράφος από την εκπομπή που έκανα, «Ρεπορτάζ στην ομίχλη».
Τι σημαίνει για εσάς η γυναίκα σας, Μαρία;
Η Μαρία είναι το στήριγμά μου, εάν δεν ήταν η σύζυγός μου, θα είχα μπει φυλακή. Όταν ήμουν μόνος μου, ξεχνούσα να πληρώσω την Εφορία, δεν είχα πληρώσει το ένα, το άλλο, η Μαρία με έβαλε σε μια τάξη.
Τι άλλαξε στη ζωή σας με τον ερχομό του γιου σας;
Είχα μια τρέλα και πήγαινα συνέχεια σε πολέμους ως ανταποκριτής. Από τη στιγμή που γεννήθηκε ο Κωνσταντίνος σταμάτησα, διότι ήθελα ο γιος μου να μεγαλώσει με πατέρα, και όχι ορφανός. Οταν έγινα πατέρας συνειδητοποίησα ότι τίποτα δεν έχει παραπάνω νόημα, ούτε η καριέρα ούτε τα λεφτά. Πλέον έχει γίνει άνδρας δύο μέτρα και είμαι πολύ περήφανος για αυτόν.
Κλείνοντας, ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας για το μέλλον. Εχετε σκεφτεί να αποσυρθείτε από την ενεργό δράση;
Δεν έχω αυτόν τον καημό, να είμαι στην τηλεόραση μια ζωή και να μην ανοιχτούν δρόμοι στα νέα παιδιά. Αντίθετα, έχω «βγάλει» περίπου πενήντα δημοσιογράφους στην «πιάτσα» και, μάλιστα, έγιναν και πολύ γνωστοί. Χαίρομαι να βοηθάω τους νέους, διότι αυτοί είναι το μέλλον. Σκέφτομαι να αποσυρθώ σε ένα με δύο χρόνια για να ξεκουραστώ. Τώρα γράφω το πέμπτο μου βιβλίο, μια ιστορία που εξελίσσεται στον Εμφύλιο.
