Αν υπάρχει ένας όρος που έχει χάσει κάθε σημασία στην Ελλάδα, αυτός είναι η «αυτοδιοίκηση». Τυπικά, οι δήμοι και οι περιφέρειες θα έπρεπε να έχουν τον πρώτο λόγο για την καθημερινότητα των πολιτών. Στην πράξη, όμως, οι δήμαρχοι έχουν καταντήσει ζητιάνοι, που γυρίζουν από υπουργείο σε υπουργείο με το καπέλο στο χέρι για να εξασφαλίσουν τα αυτονόητα.
Θέλουν κονδύλια για έργα υποδομής; Στην ουρά στο Υπουργείο Εσωτερικών. Θέλουν αστυνομική παρουσία για να προστατεύσουν τις γειτονιές τους; Στην ουρά στο Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη.
Θέλουν ενίσχυση σε προσωπικό και μέσα για την πυροπροστασία; Στην ουρά στο Υπουργείο Πολιτικής Προστασίας.
Αυτοδιοίκηση λέγεται αυτό ή μήπως πλήρης ετεροδιοίκηση;
Η καθημερινότητα παίζεται στο πεζοδρόμιο
Η καθημερινότητα παίζεται στο πεζοδρόμιο, στις λακκούβες που μένουν ανοιχτές μήνες, στα σκουπίδια που δεν μαζεύονται, στα πάρκα που έχουν καταντήσει χωματερές, στις γειτονιές που νιώθουν απροστάτευτες.
Κι όμως, οι αποφάσεις για όλα αυτά παίρνονται σε κλιματιζόμενα γραφεία στην Αθήνα, από υπουργούς και συμβούλους που δεν έχουν περπατήσει ούτε ένα τετράγωνο στις πόλεις που αποφασίζουν για αυτές.
Αντί οι δήμοι να έχουν εργαλεία και εξουσίες να λύνουν προβλήματα, σέρνονται πίσω από τα υπουργεία, περιμένοντας ελεημοσύνη με τη μορφή επιδοτήσεων και εγκρίσεων. Το αποτέλεσμα είναι μια αυτοδιοίκηση διακοσμητική, ένα θέατρο χωρίς ουσία, όπου οι τοπικοί άρχοντες ποζάρουν για φωτογραφίες, αλλά η πραγματική δύναμη παραμένει κλειδωμένη στο κεντρικό κράτος.
Κι έτσι, η χώρα χάνει δύο φορές, οι πολίτες ζουν σε πόλεις και χωριά που υποβαθμίζονται, και οι τοπικοί θεσμοί απαξιώνονται.
Αυτό δεν είναι αυτοδιοίκηση. Είναι το πιο τρανταχτό παράδειγμα ότι στην Ελλάδα οι λέξεις δεν έχουν πια καμία σχέση με την πραγματικότητα.
