Πανεθνική ψηφοφορία για εκλογή αρχηγού και -γιατί όχι;- και αλλαγή του ονόματος του ΣΥΡΙΖΑ προτείνει ο βουλευτής Δυτικής Αττικής του ΣΥΡΙΖΑ Γιώργος Τσίπρας, στην πιο ανατρεπτική συνέντευξη που έχει δώσει μέχρι σήμερα, καθώς μιλάει για όλα, αλλά και έξω από τα δόντια.
- Συνέντευξη στην Βίβιαν Μπενέκου
Ο Γιώργος Τσίπρας, παρότι είναι πρώτος εξάδελφος του τέως πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, δηλώνει ξεκάθαρα σε όλους όσοι του άσκησαν άθλιο bullying για την εν λόγω συγγένειά του ότι «δεν είμαστε φαμίλια».
Ρίχνει «βόμβες», όταν υποστηρίζει ότι έγινε ξαφνικά, στα 50 του, «ο εξάδελφος», ενώ από φοιτητής ακόμη ακολουθούσε πάντοτε δική του πολιτική πορεία στην Αριστερά, την οποία κάποιοι ξέχασαν.
Κάνοντας μια βαθιά πολιτική «αυτοκριτική» για τα αίτια της ήττας της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ, επισημαίνει τρία βασικά λάθη. Λάθος πρώτο, ότι έγιναν μαζί οι δημοτικές με τις ευρωεκλογές, λάθος δεύτερο, η αργοπορία στη λήψη αποφάσεων μετά το πέρας των Μνημονίων και λάθος τρίτο και μεγαλύτερο, το γεγονός ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν κατόρθωσε να γίνει πραγματικά λαϊκή κυβέρνηση στη συνείδηση των πολιτών.
Επιπλέον, κατά το Γιώργο Τσίπρα, δεν χτυπήθηκε όσο θα έπρεπε το τραπεζικό κατεστημένο, στη Δικαιοσύνη έγιναν λίγα και το ίδιο ελάχιστα συνέβησαν και στον χώρο των media. Όσο για την ομάδα του, λέει με νόημα:
«Επαψα να παρακολουθώ τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό όταν αυτός έπαψε να είναι ο παλιός ευρωπαϊκός Παναθηναϊκός. Το ελληνικό ποδόσφαιρο στα χρόνια του Σημίτη είχε πορεία παράλληλη με τη στρεβλή οικονομία».
- Εχετε άποψη για το τι ακριβώς συνέβη και ηττήθηκε ο ΣΥΡΙΖΑ στις εκλογές; Τι έφταιξε;
Υπάρχει το λάθος το μικρό, το μεσαίο και το μεγάλο. Το μικρό ήταν η επιλογή σύμπτωσης δημοτικών και ευρωεκλογών που έφερε ένα αποτέλεσμα αρνητικότερο του πραγματικού συσχετισμού. Το μεσαίο ήταν ότι μετά την έξοδο από το Μνημόνιο αργήσαμε να πάρουμε αποφάσεις για πράγματα που δεν κάναμε πριν λόγω Μνημονίου. Too little, too late.
Το μεγάλο ήταν ότι μπορούσαμε και έπρεπε να είμαστε μια κυβέρνηση πιο λαϊκή και πιο αποτελεσματική. Με το «λαϊκή» δεν αναφέρομαι τόσο στο μείγμα δημοσιονομικής πολιτικής όσο στο ότι μπορούσαμε να έχουμε αντιμετωπίσει διαφορετικά μια πλειάδα ζητημάτων αφουγκραζόμενοι την κοινωνία και τις ανάγκες της. Να νιώθει ο κόσμος ότι είναι μια δική του κυβέρνηση όπως καμιά άλλη στη Mεταπολίτευση. Με το «αποτελεσματική» εννοώ ότι υπήρχαν κι άλλα, εκατοντάδες πεδία, στα οποία μπορούσε να έχει παραχθεί αποτέλεσμα χωρίς δημοσιονομικό κόστος. Να νιώσει ο κόσμος ότι μπορούσε να κυβερνηθεί αλλιώς τόσες δεκαετίες και ότι όλα γίνονται. Την επόμενη φορά…
- Πιστεύετε ότι έχει ευθύνες το υπουργείο Οικονομικών, ο Τσακαλώτος, που, όπως λέγεται, μπλόκαρε τελευταία στιγμή την ανακοίνωση των φοροελαφρύνσεων;
Oσο πιο ψηλά βρίσκεσαι τόσο μεγαλύτερες οι ευθύνες. Και πιο ψηλά απ’ όλους ήταν ο πρωθυπουργός, ο οποίος είχε αναλάβει τη συνολική ευθύνη.
- Ο Αλέξης Τσίπρας είπε πριν από λίγες μέρες πως ήταν λάθος που δεν συγκρούστηκε με τα παράκεντρα της εξουσίας. Τι και ποιους εννοούσε;
Θα σας πω τι εννοώ εγώ. Πιστεύω, λοιπόν, ότι κάναμε λίγα πράγματα για ένα αρρωστημένο τραπεζικό σύστημα που είναι συστημικά απέναντι στην κοινωνία και στις ανάγκες μιας υγιούς οικονομίας και επιχειρηματικότητας. Κάναμε λιγότερα απ’ όσα μπορούσαμε για μια Δημόσια Διοίκηση που όλοι βλέπουν ότι πάσχει στη δομή και τη λειτουργία της. Κάναμε λιγότερα απ’ όσα μπορούσαμε για μια Δικαιοσύνη που μόνο τυφλή δεν είναι. Δεν τα πήγαμε καλά στον χώρο των media. Δεν «βγάλαμε στη σέντρα» παράγοντες μιας διαπλεκόμενης εξουσίας που επιβιώνει και επιβάλλεται. Ολο αυτό το «σύστημα» ήταν φιλαράκι με την τρόικα που μας κηδεμόνευε ως χώρα μέχρι τον Αύγουστο του 2018.
- Είστε υπέρ της εκλογής του αρχηγού και προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ από τη βάση; Θα μπορούσε να περάσει από αυτή τη διαδικασία και ο τωρινός πρόεδρος;
Βάση είναι οι χιλιάδες αντιπρόσωποι που θα εκλεγούν στο συνέδριο της επανίδρυσης. Βάση είναι και τα δεκάδες χιλιάδες παλιά και νέα μέλη που θα έχουν εγγραφεί. Και, τέλος, βάση είναι και οι εκατοντάδες χιλιάδες που θα μπορούσαν να αναδείξουν τον ηγέτη του νέου εγχειρήματος σε μια πανεθνική ψηφοφορία των οπαδών μας. Οσο πιο πλατιά η διαδικασία τόσο μεγαλύτερη η δυναμική του νέου εγχειρήματος. Δεν πρέπει να φοβόμαστε, έχουμε μόνο να κερδίσουμε και τίποτα να χάσουμε.
- Υπάρχει ένας κλειστός και σφιχτός πυρήνας στον ΣΥΡΙΖΑ που λέγεται ότι δεν αφήνει το κόμμα να ανοιχτεί στη μεγάλη θάλασσα. Πού τάσσεστε; Πρέπει να μπει νέος κόσμος στο κόμμα;
Οχι απλά πρέπει να μπει νέος κόσμος, πρέπει να καλέσουμε την κοινωνία να εισβάλει στο κόμμα, να αποτελέσει τη νέα Αριστερά ο ίδιος ο κόσμος που μας εμπιστεύτηκε, ένα μεγάλο τμήμα αυτού του 32%. Θα είναι τεράστια επιτυχία και μεταμόρφωση, θα αλλάξουν τα πολιτικά δεδομένα, θα μπουν οι βάσεις για μια προοδευτική, δημοκρατική διακυβέρνηση. Και, βέβαια, θα μας συμπαρασύρει όλους στις απαιτήσεις ενός μαζικού, λαϊκού εγχειρήματος με ρίζες στην κοινωνία. Πολύ δύσκολο, αλλά θα είναι μια επανάσταση.
Επιβιώνουν δυστυχώς αντιλήψεις περί καθοδήγησης της κοινωνίας από το κόμμα, αντιλήψεις που γεννήθηκαν τον 19ο αιώνα, όταν η εργατική τάξη ήταν λιγότερο μορφωμένη και η κοινωνία των πολιτών στα σπάργανα, και πέθαναν τον 20ό. Σήμερα ένα κόμμα το πολύ που μπορεί να κάνει είναι να συντονίζει, να εκφράζει, να συγκεντρώνει, να γονιμοποιεί κοινωνικές δυναμικές και δυνάμεις. Δεν είναι λίγα αυτά και ο σημερινός ΣΥΡΙΖΑ υπολείπεται δραματικά. Το κομματικό φαινόμενο στον σύγχρονο κόσμο αλλάζει και οι επίδοξοι «καθοδηγητές» είτε θα το αντιληφθούν είτε θα μείνουν πίσω.
- Τι απαντάτε σε όσους λένε ότι το κόμμα δεν μετριέται από followers;
Αναφέρεστε προφανώς στην άποψη «δεν θέλουμε followers, θέλουμε μέλη». Εγώ λέω πως έχουμε ανάγκη και από μέλη και από followers. Αυτό κάνει ο Σάντερς στις ΗΠΑ, ο Κόρμπιν στη Βρετανία, οι Ποδέμος στην Ισπανία. Εμείς είμαστε κάτι πιο προχωρημένο; Τοποθετήσεις που δεν θέλουν followers μπορεί να οδηγήσουν σε κομματικούς μηχανισμούς που δεν έχουν επαφή με την κοινωνία, ανεξαρτήτως των καλών προθέσεων.
- Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ μετεξελιχθεί και εγγράψει νέα μέλη, θα μπορούσε να αλλάξει και όνομα;
Ναι, θα μπορούσε. Προσωπικά αναγνωρίζω τον εαυτό μου σε μια Αριστερά ριζοσπαστική στις αντιλήψεις της και ταυτόχρονα πιστεύω ότι η χώρα σήμερα έχει ανάγκη από μια αριστερή σοσιαλδημοκρατική διαχείριση. Κάτι πολύ διαφορετικό σήμερα από τις παλιές πολιτικές της σοσιαλδημοκρατίας. Αν ο κόσμος που θέλει να πάρει μέρος στο νέο εγχείρημα δεν αναγνωρίζει τον εαυτό του με τον ίδιο τρόπο, δεν πιστεύω πως το όνομα θα έπρεπε να αποτελεί εμπόδιο.
- Το γεγονός ότι είστε εξάδελφος του τέως πρωθυπουργού έχει δράσει περισσότερο θετικά ή όχι στην πολιτική ζωή σας;
Δύσκολο να το ζυγίσω. Από τη πλευρά ενός μεγάλου μέρους κόσμου εντός κι εκτός ΣΥΡΙΖΑ, μπορεί άθελά μου να εισπράττω, να «κλέβω» ως θετική προδιάθεση απέναντί μου κάτι από την αγάπη αυτού του κόσμου για τον Αλέξη. Από την άλλη, το άθλιο bullying περί «εξαδέλφου» από τα αντιπολιτευόμενα ΜΜΕ επί τέσσερα χρόνια -που δυστυχώς είχε αντίκτυπο και μέσα στο κόμμα, σε άσπονδους φίλους- μου στέρησε πράγματα. Να είσαι ένας άνθρωπος με τη δική ξεχωριστή πορεία μέσα στη ζωή και την πολιτική για δεκαετίες, να είσαι αυτό που προσφέρεις, και ξαφνικά στα 50 σου να γίνεσαι «ο ξάδερφος» δεν είναι ευχάριστο.
- Το κόμμα σας έχει πολλάκις καταγγείλει την οικογενειοκρατία, αλλά έχω ακούσει, και μάλιστα από συνυποψηφίους σας στη Δυτική Αττική, να ισχυρίζονται ότι «εκλεχθήκατε με το επώνυμο». Τι τους απαντάτε;
Ακόμη κι αν ήταν έτσι, δεν έχει καμιά σχέση με οικογενειοκρατία. Η οικογενειοκρατία έχει να κάνει με πολιτικές φαμίλιες όπου οι γόνοι έχουν ήδη εξ αίματος και μόνον μια θέση στο κόμμα, στην κυβέρνηση, σε επιχειρήσεις. Εχουμε τέτοιες φαμίλιες στην Ελλάδα και καλώς καταγγέλλουμε. Προσωπικά δεν απέκτησα στην πορεία μου ποτέ καμία θέση ή εύνοια επειδή ήμουν συγγενής. Αλλωστε δεν αποτελούμε «φαμίλια». Ημουν ένα από τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ήδη πριν το 2015 και πιστεύω ότι τίμησα τις θέσεις που μου εμπιστεύτηκαν και πριν και μετά. Το όνομα προφανώς και έπαιξε ρόλο στην εκλογή μου, αλλά τα κύρια στοιχεία ήταν η εντατική και πλατιά προεκλογική καμπάνια και το πολιτικό μου πρόσωπο.
- Ποιο είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα της περιφέρειάς σας, που σας απασχολεί;
Η Δυτική Αττική είναι η πιο ιδιαίτερη περιφέρεια στην Ελλάδα. Παραγωγική, λαϊκή, φτωχή, άνεργη, με ψηλή εγκληματικότητα, υποβαθμισμένη περιβαλλοντικά, πολιτιστικά πολύχρωμη και πλούσια. Ηταν πάντα η πίσω αυλή της Αθήνας και αυτό πρέπει να σταματήσει και να αντιστραφεί. Το ότι αποφάσισαν χωρίς να ρωτήσουν να ξεφορτώσουν εδώ και τις Φυλακές Κορυδαλλού είναι η απόδειξη ότι η κυβέρνηση συνεχίζει να μας αντιμετωπίζει ως πίσω αυλή και πολίτες δεύτερης κατηγορίας. Ας αποκτήσει ο Ασπρόπυργος σχολικά κτίρια που δεν έχει, ας αποκτήσει η παραθαλάσσια Ελευσίνα πρόσβαση στη θάλασσα που δεν έχει, ας λυθεί το χρόνιο πρόβλημα της μεγαλύτερης χωματερής της Ευρώπης στη Φυλή, και όταν γίνουν αυτά και άλλα τόσα, να συζητήσουμε για φυλακές.
- Τι κοινό και τι διαφορετικό έχετε από τον εξάδελφό σας;
Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι με κοινή οικογενειακή μήτρα, ορεινοί Ηπειρώτες από τα Τζουμέρκα, μηχανικοί, παναθηναϊκοί και, βέβαια, στην Αριστερά και την πολιτική.
- Μιλήστε μου λίγο για την οικογένειά σας;
Εχω δύο παιδιά, αγόρι και κορίτσι, 14 και 11 χρονών. Θα ήθελα να έχουμε τρία – είναι ο ελάχιστος αριθμός για ισορροπία. Νομίζω πως τους δίνουμε πράγματα ως γονείς. Αλλά, για να το κάνεις αυτό, πρέπει να δίνεις και να δίνεσαι και στην υπόλοιπη ζωή σου, εκτός οικογένειας, που σημαίνει λιγότερος χρόνος για την οικογένεια. Τους αγαπώ και μ’ αγαπούν.
- Είστε κι εσείς παναθηναϊκός όπως ήταν ο πατέρας σας! Πώς βλέπετε σήμερα την ομάδα;
Επαψα να παρακολουθώ τον ποδοσφαιρικό Παναθηναϊκό όταν αυτός έπαψε να είναι ο παλιός ευρωπαϊκός Παναθηναϊκός. Το ελληνικό ποδόσφαιρο στα χρόνια του Σημίτη είχε πορεία παράλληλη με τη στρεβλή οικονομία. Το ελληνικό δαιμόνιο κατάφερε να στήσει μια κατάσταση που εξασφάλιζε για χρόνια τη συμμετοχή συγκεκριμένης ομάδας στο Champions League, με αποτέλεσμα την παρακμή του πρωταθλήματος και τελικά όλων των ομάδων. Ετσι, το πέρασμα από τους συλλόγους στις ΠΑΕ και η συμμετοχή στο Champions League, αντί να αναβαθμίσει το πρωτάθλημα όπως σε άλλες χώρες, κατέληξε σε παρακμή και δυσωδία. Δεν μας έφταιξαν οι Ευρωπαίοι γι’ αυτό.
