Είχε προβλέψει τις αντιδράσεις που θα προκαλούσε η παρέμβαση του για τις υποκλοπές στα Ανώγεια ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής γι αυτό φρόντισε να περιλάβει στην ομιλία του μία διάσημη φράση του Ουίνστον Τσώρτσιλ: «Έχεις εχθρούς ; Καλώς. Αυτό σημαίνει ότι ύψωσες το ανάστημα σου για κάτι, τουλάχιστον κάποτε στην ζωή σου».
- του Μανώλη Κοττάκη
Και από το κύμα που σηκώθηκε ώρες μετά την εκφώνηση της ομιλίας η οποία επικεντρώθηκε στην δημοκρατία και στο υπόδειγμα του πολιτικού που έχουν ανάγκη οι καιροί μας φαίνεται ότι είχε δίκιο. Ύψωσε το ανάστημα του σε «κάτι». Οι ρηχοί αναγνώστες των δηλώσεων Καραμανλή παγιδεύτηκαν βεβαίως στο να σχολιάζουν μια αιχμηρή μαντινάδα (στην οποία το πρόσωπο πολλών πολιτικών θα μπορούσε να αναγνωρίσει κανείς) αλλά και να του κάνουν κριτική γιατί δεν τοποθετήθηκε ποτέ δημοσίως για την υπόθεση Novartis. Που σύμφωνα με πρόσφατο βούλευμα του ανώτατου δικαστικού συμβουλίου του Ειδικού Δικαστηρίου εκρίθη ότι δεν ήταν «σκευωρία». Αν και όσοι τον επέκριναν γι αυτό απέφυγαν να ρωτήσουν τους εαυτούς τους ποιος από την παράταξη της ΝΔ έλαβε δημοσίως θέση υπέρ του κ. Καραμανλή και ποιος από το ΠΑΣΟΚ του ζήτησε συγνώμη όταν κατέπεσαν στην δικαιοσύνη και στην Βουλή όλες οι συκοφαντίες για τα δήθεν «σκάνδαλα» με πρώτο το Βατοπέδι ( χωρίς εκείνος να διαμαρτυρηθεί ποτέ) το ζήτημα δεν είναι αυτό. Ούτε καν το ζήτημα είναι η αποφυγή παροχής εξηγήσεων Καραμανλή για τις ευθύνες του περί την χρεοκοπία. Τα κορυφαία στελέχη του ΠΑΣΟΚ τον δικαιώνουν μόνα τους.
Η συνδυαστική ανάγνωση των βιβλίων Βενιζέλου, Ρουμελιώτη, Καστανίδη και Παπακωνσταντίνου για την κρίση δικαιώνει πλήρως την άποψη Καραμανλή ότι το 2009 η παρτίδα σωζόταν και δεν χρειαζόταν ΔΝΤ και τρόικα. Το βασικό ζήτημα (που δεν κατανοεί η συστημική ανάλυση η οποία ερμηνεύει τον νέο Καραμανλή με όρους της προηγούμενης δεκαετίας) είναι διπλό και είναι το εξής : Ο Καραμανλής απευθύνεται εδώ και καιρό σε εθνικό ακροατήριο που ξεπερνά κατά πολύ τα όρια της σημερινής περιχαρακωμένης αστικής ΝΔ.
Η καραμανλική σκέψη για τα εθνικά θέματα , για την λήξη του πολέμου, για την θέση της Ελλάδος σε έναν κόσμο που η Αμερική υποχωρεί και ο άξων Κίνα-Ινδία-Ρωσσία αναδύεται, για την δημοκρατία, την φτώχεια, τα επικίνδυνα social media και τις κοινωνικές ανισότητες διαπερνά ως αόρατο νήμα όλο το εκλογικό σώμα: Τους οπαδούς του ΠΑΣΟΚ, του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ ακόμη και τους υπερσυντηρητικούς της ακροδεξιάς. Και βεβαίως τους παραδοσιακούς ψηφοφόρους της ΝΔ. Ο Καραμανλισμός ευρίσκεται μέσα στην ΝΔ ως ισχυρότατο ρεύμα αλλά στην πραγματικότητα από το δημοψήφισμα του 2015 και μετά στο οποίο ο Καραμανλής υποστήριξε το «ναι» απευθυνόμενος στο «όχι» έχει «πετάξει» έξω από την σημερινή ΝΔ και κρύβεται μέσα στην εκλογική δύναμη πολλών κομμάτων. Διανύοντας ενδεχομένως ( αποφάσεις δαν φαίνεται να έχουν ληφθεί) τους τελευταίους μήνες στο Βουλευτικό αξίωμα με την σημαία της ΝΔ ο πρώην πρωθυπουργός μοιάζει απελευθερωμένος να λέει αυτά που πιστεύει χωρίς να υπολογίζει αν αυτά δεν είναι σε απόλυτη αρμονία με την πολιτική γραμμή της κυβέρνησης Μητσοτάκη. Μετά από 33 χρόνια στον δημόσιο βίο, τα 12 εκ των οποίων ως αρχηγός της παράταξης έχει αυτό ο δικαίωμα.
Το δεύτερο που δεν κατανοεί η συστημική σκέψη η οποία εξακολουθεί να κατηγορεί τον Καραμανλή ότι είναι σε χειμερία νάρκη και ας έχει πραγματοποιήσει 5+1 δημόσιες παρεμβάσεις από το 2019 έως σήμερα ( η μία είναι η δημοσιευθείσα αλλά ουδέποτε εκφωνηθείσα ομιλία του για τον Σταύρο Ξαρχάκο) είναι ότι ο πρώην πρωθυπουργός ψηφίδα ψηφίδα ολοκληρώνει το παζλ . Το παζλ που δείχνει ποια είναι η αντίληψη του για το ιδεολογικό προφίλ της μεγάλης πατριωτικής κεντροδεξιάς παράταξης ο κορμός της οποίας ευρίσκεται στην ΝΔ αλλά και συνιστώσες αυτού υγιείς δυνάμεις έχουν μετακομίσει σε άλλα κόμματα ή προς την αποχή. Αντίληψη η οποία πράγματι απέχει πολύ από όλα όσα υποστηρίζει και πράττει ο νυν ηγέτης της παράταξης Κυριάκος Μητσοτάκης.
Όποιος κάνει τον κόπο και μελετήσει προσεκτικά τις ομιλίες του πρώην πρωθυπουργού στην Θεσσαλονίκη στις 27 Οκτωβρίου 2019, (Εταιρεία Μακεδονικών Σπουδών), στο Λονδίνο στις 5 Οκτωβρίου του 2019 ( City) στην Φιλοθέη στις 13 Οκτωβρίου 2021 (σε εκδήλωση του Ιδρύματος Κωνσταντίνος Καραμανλής) , στο Μέγαρο Μουσικής στις 2 Ιουνίου 2022 ( σε εκδήλωση της Παναθηναικής Οργάνωσης Γυναικών), στο Περιστέρι στις 17 Ιουλίου του 2022 ( εκδήλωση τοπικού Δήμου για τον Σταύρο Ξαρχάκο) και στα Ανώγεια στις 31 Αυγούστου 2022( εκδήλωση τοπικού Δήμου για τον Ι.Κεφαλογιάννη ) θα διαπιστώσει ότι τις διατρέχει όλες ένα αόρατο νήμα που τις συνδέει: Η αγωνία του για το μέλλον του Ελληνισμού και της Δημοκρατίας ως πολιτεύματος. Εξ ου και η αιχμηρή αναφορά του για τις υποκλοπές και τις επιπτώσεις τους στην «δημοκρατική ομαλότητα» . Πρόκειται στην ουσία για ένα νέο ιδεολογικό μανιφέστο. Η θεματολογία των ομιλιών μολονότι οι τίτλοι τους μοιάζουν διαφορετικοί είναι κοινή: Η φτώχεια και οι ανισότητες υπονομεύουν την δημοκρατία. Η πληροφόρηση των πολιτών που όταν εξυπηρετεί κατεστημένα συμφέροντα διακυβεύεται η ελεύθερη επιλογή. Η κριτική στάση απέναντι στην σημερινή Δύση, ειδικώς μετά τον πόλεμο . Ο σεβασμός της πολιτικής στους πολλούς. Ο λαικισμός, η ριζοσπαστικοποίηση, ο κίνδυνος πολυκερματισμού του πολιτικού συστήματος και η εμφάνιση νέων σχημάτων. Η άρνηση των εθνικών συμβιβασμών κατόπιν υποδείξεων και η σωστή ανάγνωση της Τουρκίας για να μην βρεθούμε προ εκπλήξεων. Η κριτική στάση απέναντι στην Ευρώπη που πρέπει να ανακτήσει τον ρόλο της απέναντι στις ΗΠΑ εξ ου και η συνήθεια Καραμανλή να θυμίζει τσιτάτα του Αντενάουερ, του Ντε Γκωλ, του Ντισραέλι και του Τσώρτσιλ. Η ανάγκη εθνικής ενότητας και η αποφυγή ακραίων αντιπαραθέσεων στους προηγμένους καιρούς που ζούμε.
Ο Καραμανλής αγνοεί τις άσφαιρες ύβρεις που εξαπολύουν τα ανώνυμα νεοφιλελέ trolls και χαράσσει για τους παρόντες και τους επόμενους το εθνικό μονοπάτι στο οποίο πρέπει να βαδίσουν. Οι ηγεσίες μας και οι λαός. Όποιος βλέπει την τελευταία παρέμβαση του για τις υποκλοπές που είχε ως στόχο «την διαφύλαξη της δημοκρατικής ομαλότητας» (αυτή η βαριά φράση βγήκε από τα χείλη του ) αποκομμένη από το συνολικό πλαίσιο της σκέψης του και αναζητούν στενές εσωκομματικές ερμηνείες κάνουν λάθος. Τον διαβάζουν λάθος. Και πράττουν λάθος.
Όταν έγινε γνωστό ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα μιλήσει σε εκδήλωση του Ιδρύματος Καραμανλή τον περασμένο Νοέμβριο ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης αγχωμένος ζήτησε να μιλήσει στην ίδια εκδήλωση και αυτός. Και μίλησε, μάλλον βαριεστημένα . Όταν έγινε γνωστό ότι ο πρώην πρωθυπουργός θα μιλήσει στην Κρήτη ο Κυριάκος Μητσοτάκης έσπευσε και πάλι να ανακοινώσει περιοδεία στην γενέτειρα των Καραμανλήδων στις Σέρρες όπου ανακάλυψε φωτογραφία από τα παιδικά του χρόνια με τον Εθνάρχη Κωνσταντίνο Καραμανλή ( τον οποίο ιδιωτικώς δηλώνει ότι απεχθάνεται !) . Κάθε φορά που μιλά ο Κώστας Καραμανλής-τι σύμπτωση- ο κύριος Μητσοτάκης θυμάται τον Κωνσταντίνο Καραμανλή ! Αξιοσημείωτο πάντως ότι οι πόρτες του πατρικού του Εθνάρχη στην Πρώτη Σερρών δεν άνοιξαν για τον πρωθυπουργό.
Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν μπορεί να γίνει ακόμη και αν ήθελε αντίπαλος του Κώστα Καραμανλή για τον απλούστατο λόγο ότι απευθύνονται σε διαφορετικά ακροατήρια. Ο κύριος Μητσοτάκης σε κλειστό κομματικό ακροατήριο στα όρια του 30% plus σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις , ο Καραμανλής σε εθνικό ακροατήριο που εκτείνεται πολύ πέραν της σημερινής αστικής κατά βάση και ολιγότερο λαικής ΝΔ. Και διεισδύει βαθιά μέσα στην Αριστερά κάτι που δεν ενθουσιάζει τον Αλέξη Τσίπρα, παρά τα περί του αντιθέτου διαδιδόμενα.
«Σήμερα νέοι σχηματισμοί επισκιάζουν τα παραδοσιακά κόμματα – Τίποτε σπουδαίο δεν γίνεται αν συμβιβάζεται με τις επιταγές του συρμού»
Απόδειξη τούτου και το εξής : Θα παραθέσω μερικές φράσεις από τις ομιλίες Καραμανλή την τελευταία τριετία. Ας διερωτηθούμε μετά την ανάγνωση τους αν μπορεί αυτές τις φράσεις μπορεί να τις διατυπώσει δημοσίως ο Κυριάκος Μητσοτάκης με βάση την πολιτική που ασκεί σήμερα. Ας διερωτηθούμε επίσης γιατί τον φοβάται ο Τσίπρας και προσπαθεί να τον αποδομήσει στις τελευταίες ομιλίες του με αναφορές στο έλλειμμα.
Για τις κοινωνικές ανισότητες: «Το γεγονός ότι με τον καιρό όλο και περισσότερος πλούτος συσσωρεύεται στα χέρια λιγότερων ατόμων και το χάσμα μεταξύ εχόντων και μη εχόντων διευρύνεται είναι ανησυχητικό όσον αφορά ζητήματα κοινωνικής συνοχής, πολιτικής σταθερότητας και της ποιότητας των δημοκρατιών μας (..) Αυξανόμενα τμήματα των κοινωνιών μας αισθάνονται ότι αφήνονται πίσω ως outsiders της αναδυόμενης οικονομικής πραγματικότητας (..) Δεν είναι πρωτίστως η στέρηση ή η φτώχεια που προκαλούν αγανάκτηση , αναταραχή και τελικά εξέγερση. Είναι η σύγκριση με τους πιο προνομιούχους. Τα Κίτρινα Γιλέκα εξεγέρθηκαν επειδή είδαν τον εαυτό τους στο περιθώριο της νέας οικονομίας»/ «Οι κοινωνίες ανθούν και προοδεύουν μόνον όταν οι πολλοί αισθάνονται ότι μετέχουν στην συλλογική προσπάθεια , στις ευκαιρίες και στην ισότιμη κατανομή των καρπών της προόδου».
Για την Δημοκρατία: «Αυτή η αστάθεια αντανακλάται στον πολυκερματισμό του πολιτικού συστήματος. Σήμερα νέοι πολιτικοί σχηματισμοί έχουν επισκιάσει ή έχουν σχεδόν αντικαταστήσει τα παραδοσιακά παλιά κόμματα.» / « Η διευρυνόμενη ανασφάλεια ειδικά στα λιγοτερο ευνοημένα κοινωνικά στρώματα κατατείνει στην δυσπιστία, στην απομυθοποίηση και τελικά στην αμφισβήτηση και στην απονομιμοποίηση του δημοκρατικού πολιτεύματος. Φαινόμενα απάθειας, αποχής και πολιτικής αστάθειας έχουν εμφανιστεί σε ολόκληρη την Ευρώπη».
Για το μεταναστευτικό: «Ζητήματα κοινωνικής συνοχής, πολιτικής σταθερότητας ακόμη και πολιτιστικής ταυτότητας βρίσκονται ήδη επί τάπητος και πιθανότατα θα οξυνθούν περισσότερο τα επόμενα χρόνια».
Για τον πόλεμο: «Επείγει ο τερματισμός του. Η παράταση του πολέμου πλήττει τις ευρωπαικές κοινωνίες και διευρύνει τις κοινωνικές ανισότητες. Ο πόλεμος δημιουργεί νέους κινδύνους όπως η νέα μορφή Ψυχρού πολέμου με προβοκάτσιες, η πιθανότητα συμπήξεως αντιδυτικού μετώπου από Ρωσσία-Ινδία-Κίνα και η επιδείνωση της οικονομικής κρίσεως και της κλιματικής αλλαγής».
Για τα εθνικά θέματα: «Με εκπτώσεις σε θέματα εθνικής κυριαρχίας δεν εξαγοράζεται η ειρήνη»/ « Η υποχωρητικότητα θα οδηγούσε σε σοβαρές ίσως και μοιραίες βλάβες στα εθνικά συμφέροντα»/ «η συνεκμετάλλευση δεν είναι το βασικό κίνητρο της συμπεριφοράς της Τουρκίας αλλά η ανατροπή προς όφελος της του status qvo στην περιοχή και η επιβολή του καθεστώτος ηγεμονίας της».
Για το υπόδειγμα του πολιτικού -( επιλεγμένο απόσπασμα από επιστολή παραίτησης του Σταύρου Ξαρχάκου από το βουλευτικό αξίωμα): «Mπορούν να πουν ότι είμαι αιθεροβάμων , απροσάρμοστος στα κόλπα και στους σκοτεινούς ρεαλισμούς της πολιτικής πράξης. Ναι είμαι ! Γιατί μόνον οι αιθεροβάμονες και οι απροσάρμοστοι μπορεί να βοηθήσουν την πολιτική και κοινωνική δημοκρατία α περιοριστεί από την καταστροφή και την αυτοκτονία της»
-(απόφθεγμα του Τσωρτσιλ) : « Με ακεραιότητα. Τίποτε άλλο δεν μετράει. Χωρίς ακεραιότητα, τίποτε άλλο δεν μετράει». Ως παραδείγματα εντιμότητας ανέφερε τον Κωνσταντίνο Παπακωνσταντίνου, τον Ευάγγελο Αβέρωφ, τον Γιάννη Αλευρά, τον Αναστάση Πεπονή, τον Παναγή Παπαληγούρα, τον Ηλία Ηλιού.
– « Ο Κωνσταντίνος Καραμανλής γνώρισε την φτώχεια ,, την ανέχεια και τον μόχθο των ανθρώπων της υπαίθρου. Έζησε την οικονομική καταστροφή του πατέρα του και ανέλαβε ο ίδιος την ευθύνη της συντήρησης της οικογένειας του με σκληρή δουλειά σε πολύ δύσκολες συνθήκες. Οι τραυματικές εμπειρίες σμίλευσαν την προσωπικότητα και την κοσμοαντίληψη του Κωνσταντίνου Καραμανλή».
Πέρα λοιπόν από τις μίζερες αναλύσεις και τις φήμες για τα εσωκομματικά της ΝΔ, εδώ φαίνεται πως βρισκόμαστε σε κάτι μεγαλύτερο. Στην παρακαταθήκη ενός πολιτικού προς το Έθνος. Ο οποίος μιλώντας για τους άλλους στην πραγματικότητα περιγράφει μέσα από το παράδειγμα τους την κοσμαντίληψη του. Όπως τόνισε άλλωστε και ο ίδιος ο Καραμανλής «πιστεύω βαθιά ότι τίποτε σπουδαίο δεν γίνεται αν υπακούει και αν συμβιβάζεται με τις επιταγές του συρμού, του καθωσπρεπισμού και της επιτήδευσης»…
