Η χθεσινή εκδήλωση στο Μουσείο Μπενάκη έμοιαζε με φθινοπωρινή σύναξη μνημονιοφυλάκων. Χωρίς μεγάλη δυσκολία, μπορούσε κάποιος να διακρίνει μερικούς από τους πιο ένθερμους υποστηρικτές της ωμής επιβολής των Μνημονίων στη χώρα, αυτούς που ελεεινολόγησαν τους πολίτες για να τους οδηγήσουν σε ηθική ομηρία, προκειμένου να περάσουν χωρίς αντίσταση οι οικονομικές ερπύστριες των Μέρκελ – Σόιμπλε.
Αφορμή στάθηκε η επίσημη παρουσίαση του βιβλίου με τίτλο «Η τελευταία μπλόφα» (εκδόσεις Παπαδόπουλος), που έγραψαν οι δημοσιογράφοι Ελένη Βαρβιτσιώτη και Βικτώρια Δενδρινού. Όποιος πήγε προετοιμασμένος να παρακολουθήσει έναν στοιχειώδη προβληματισμό για τους λόγους που έφεραν την Ελλάδα έρμαιο στα χέρια των δανειστών υπολόγισε λάθος. Η βραδιά εξελίχθηκε σε ακόμα ένα ρεσιτάλ κατηγοριών εναντίον των αντιμνημονιακών δυνάμεων, με αποκορύφωμα την ομιλία του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, Γιάννη Στουρνάρα, ο οποίος ξεπερνώντας τον εαυτό του αναφέρθηκε σε σενάρια δραχμής για τα οποία πρέπει να απαντήσουν ΣΥΡΙΖΑ και Λαφαζάνης.
Η ομιλία του διοικητή της ΤτΕ ήταν εξαρχής εμπρηστική, όταν είπε ότι τα Μνημόνια «ήταν μέρος της λύσης και όχι του προβλήματος», όπως υποστήριζαν κάποιες πολιτικές δυνάμεις. Συνεχίστηκε με ένα κρεσέντο «ξεσκονίσματος» στον πρώην πρωθυπουργό Α. Σαμαρά -δείγμα ότι ο σημερινός ένοικος του Μαξίμου, όπως σχολιάστηκε, του έκοψε τη φόρα για ανανέωση της θητείας του παρά τις καλές του υπηρεσίες- και τον γνωστό από τα Panama Papers, Σταύρο Παπασταύρου (για τον οποίο είπε ευθέως ότι του έδινε εντολές), οι οποίοι με τη δική του συνδρομή βεβαίως έσωσαν τη χώρα, μέχρι που τους έριξε η τρόικα.
Μετά απογειώθηκε κανονικά, όταν με ένα κήρυγμα εμπάθειας θεώρησε σωστό από τη θέση του κεντρικού τραπεζίτη της χώρας -κι ενώ οι υπόλοιποι συνομιλητές τον κοίταζαν με έκπληξη- να αναφερθεί σε άλλο βιβλίο δύο Γάλλων δημοσιογράφων (ξεχνώντας το βιβλίο για το οποίο μιλούσε), οι οποίοι ισχυρίζονται ότι ο Αλέξης Τσίπρας χτύπησε την πόρτα του Πούτιν ζητώντας να του τυπώσει δραχμές κι ότι ο Ρώσος πρόεδρος αρνήθηκε!
Παρέθεσε μάλιστα ολόκληρη στιχομυθία του Ρώσου προέδρου με τον τότε πρόεδρο της Γαλλίας, στην οποία κατά την αφήγηση Στουρνάρα διαμείβονται τα εξής φοβερά:
«Ο Πούτιν λέει στον Ολάντ: «Πρέπει να σου δώσω μια πληροφορία, για να μην υπάρχει παρεξήγηση ανάμεσά μας». «Ναι, κανένα πρόβλημα, πες μου» απαντά ο Ολάντ, πολύ περίεργος… «Η Ελλάδα μας ζήτησε να τυπώσει δραχμές στη Ρωσία, γιατί δεν έχουν, πια, εκτυπωτικές μηχανές για να το κάνουν» επιβεβαιώνει ο Πούτιν.
Πάντως, το μνημονιακό παραλήρημα Στουρνάρα είχε και επιμύθιο. Όπως υποστήριξε, η «ήττα του ΣΥΡΙΖΑ» το καλοκαίρι του 2015 έπρεπε να αντισταθμιστεί από κάτι άλλο. Με τι άλλο; Η στοχοποίηση «με τρόπο εξωθεσμικό και φριχτό» και του ίδιου του Γ. Στουρνάρα…
Με τρεμάμενα από συγκίνηση χείλη διεκτραγώδησε όσα υπέφερε από τον πόλεμο του Μαξίμου επί ΣΥΡΙΖΑ και εξομολογήθηκε σεμνά και όσο ανθρώπινα μπορούσε ότι αν άντεξε και τήρησε τον όρκο του αυτό το οφείλει μεταξύ άλλων «στην αίσθηση καθήκοντος» που διαθέτει, στη σύζυγό του και στον διοικητή της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, Μάριο Ντράγκι.
Είχαν προηγηθεί, ο «πολύς» Πίτερ Σπίγκελ, διευθυντής σύνταξης στους «Financial Times», και ο Αυστριακός Τόμας Βίζερ, ένα από τα «γεράκια» των τροϊκανών, πρώην πρόεδρος του EuroWorking Group και της Επιτροπής Οικονομικών και Χρηματοοικονομικών Υποθέσεων της Ε.Ε.
Ο πρώτος πρόλαβε να περιγράψει μια ιστορία ξεπουλήματος της χώρας, όπως αξίωνε το αφεντικό της Ε.Ε., η Γερμανία, ζητώντας από την Ελλάδα «να πουλήσει τα πάντα», με το ηθικό επιχείρημα (το οποίο φυσικά δεν ίσχυσε στην περίπτωσή της, όταν και η ρημαγμένη πατρίδα μας συναίνεσε στην ευνοϊκή ρύθμιση του γερμανικού χρέους το 1953) ότι «δεν υπάρχει χρεοκοπία χωρίς ντροπή».
Ο δεύτερος αποδείχθηκε, όπως αναμενόταν, αγνός υπερασπιστής του Σόιμπλε – «το 2012 δεν είχε plan b, αλλά το 2015 είχαμε μια κυβέρνηση που δεν ήθελε να μείνει στην ευρωζώνη, οπότε σε αυτήν την περίπτωση λες “φύγετε”» είπε μεταξύ άλλων γλαφυρών. Ανάμεσα πάντως σε φτηνά αστειάκια που στόχευαν στην κολακεία του πρόθυμου ακροατηρίου παραδέχθηκε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση έχει προβληματική δομή και ότι ουσιαστικά έχει βαθιά άγνοια για τη λειτουργία των αγορών και την ίδια την οικονομία («Δεν είμαστε εγγράμματοι στα οικονομικά» είπε!).
