Προτού ακόμα ο Τσίπρας γίνει πρόεδρος, ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ένα «μικρό κόμμα» του 5%. Σε ένα από τα προεκλογικά σποτάκια του 2007, επί Αλαβάνου τότε, είχε κυκλοφορήσει βιντεάκι για την παιδεία: «Με ποιο δικαίωμα ξεπουλάνε την εκπαίδευση; Δημόσια δωρεάν παιδεία για όλους και όλες. Δικαίωμά μας! Να νικήσει η ζωή!». Απέδωσε, δεν απέδωσε, τουλάχιστον η προσέγγιση στο θέμα της εκπαίδευσης είχε μια στόχευση, ένα σαφές μήνυμα ουσίας και μια σοβαρότητα.
- του Βασίλη Γαλούπη
Επί Τσίπρα ο ΣΥΡΙΖΑ εξελίχθηκε σε κόμμα εξουσίας. Διετέλεσε πρωθυπουργός για 4,5 χρόνια και, παρά την ήττα του, παρέμεινε αρχηγός του κόμματος για να διεκδικήσει αυτή την άνοιξη ξανά την ηγεσία της χώρας. Ομως, η πρώτη κατ’ ουσίαν προεκλογική καμπάνια του κόμματος θυμίζει ερασιτεχνικό χαβαλέ.
Η επικοινωνιακή στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ για τις εκλογές ήδη βρίσκεται σε εξέλιξη και εγκαινιάστηκε από μία σειρά βίντεο που ήταν στοχευμένα -υποτίθεται- στη νεολαία. Η νεολαία αγαπάει πράγματι τα social media για να περνάει τον χρόνο της, όμως με λογικές… TikTok δεν κέρδισε κανένα κόμμα εκλογές.
Στο τελευταίο βίντεο της σειράς που κυκλοφόρησε και αφορούσε την ξέγνοιαστη φοιτητική ζωή, ο υποδυόμενος τον φοιτητή εντοπίζει ως βασικό πρόβλημα πως «ξέχασα ότι η Αστυνομία μπαίνει στα πανεπιστήμια και δέρνει».
Ακόμα και ο ολότελα αποτυχημένος ως κυβερνητικός εκπρόσωπος Γιάννης Οικονόμου κατάφερε να βάλει κι αυτός ένα… γκολ: «Αλήθεια τώρα; Ο κ. Τσίπρας ειλικρινά νομίζει πως το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό οποιουδήποτε ανθρώπου για τα πανεπιστήμιά μας είναι ότι η «Αστυνομία μπαίνει και δέρνει;».
Από τούτη εδώ τη στήλη ο Οικονόμου έχει υποστεί σκληρή κριτική. Στην προκειμένη περίπτωση, όμως, έχει δίκιο. Αν γίνει ένα γκάλοπ σε 100 φοιτητές και ας ερωτηθούν ποια είναι τα μεγαλύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν. Πόσοι θα θέσουν ως βασικό πρόβλημα ότι «μπαίνει στα πανεπιστήμια και μας δέρνει η Αστυνομία;».
Η απάντηση Οικονόμου, μάλιστα, μπορεί να εκληφθεί και σαν… αυτοτρολάρισμα. Σαν να έλεγε στον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ «τόσα προβλήματα υπάρχουν στην εκπαίδευση και τόσες αστοχίες έχουμε κάνει, αυτό βρήκες για να μας χτυπήσεις;». Και ειδικά όταν το σχέδιο της Πανεπιστημιακής Αστυνομίας που διαφήμιζε ο Τάκης Θεοδωρικάκος κατάντησε σε ένα μεγαλοπρεπές φιάσκο για την κυβέρνηση, αφού ουδέποτε υλοποιήθηκε.
Η πραγματικότητα στα πανεπιστήμια και τα προβλήματα στην εκπαίδευση είναι γνωστά, όπως και οι φορές κατά τις οποίες η Αστυνομία ξεπέρασε τα όρια.
Το ερώτημα είναι αν με τέτοιες καμπάνιες, στα όρια του «σοβαροχαβαλέ» και των «τσιτάτων για περιορισμένο κοινό», ο ΣΥΡΙΖΑ αισθάνεται ότι προσεγγίζει πράγματι τη μεγάλη δεξαμενή των νέων, στους οποίους έτσι κι αλλιώς κάνει καλύτερο γκελ από τη Ν.Δ. Μέχρι τώρα, πάντως, δείχνει να απευθύνεται στο ίδιο ριζοσπαστικοποιημένο και περιορισμένο κοινό, όπως στις εποχές του 3% και του 5%.
Ο σύγχρονος μαθητής και φοιτητής αγωνιά πρώτα απʼ όλα για τα έξοδα της δήθεν δημόσιας και δωρεάν εκπαίδευσης. Για το επίπεδο της μόρφωσης που λαμβάνει. Για το πώς θα τα βγάλει πέρα η οικογένειά του όταν χρειαστεί να σπουδάσει μακριά από τον τόπο κατοικίας του. Για το αν θα έχει αντίκρισμα το πτυχίο του ή αν θα γίνει έτσι κι αλλιώς ντελιβεράς. Για το αν ο πρώτος μισθός του θα είναι ένα απλό χαρτζιλίκι. Για την υγειονομική ασφάλισή του ως νέος εργαζόμενος και τι θα του εξασφαλίζουν τα ένσημά του.
Αυτές είναι οι βασικές προτεραιότητες που απασχολούν σήμερα κάθε οικογένεια και κάθε νέο άνθρωπο. Στο εν λόγω σποτάκι εμφανίζονται και κάποια απ’ αυτά τα προβλήματα, αλλά μόνο στο τέλος, για κλάσματα δευτερολέπτου. Ο δε Νίκος Φίλης βγήκε, ως πρώην υπουργός Παιδείας, να μιλήσει σχετικά σε ραδιόφωνο, αλλά δεν είχε δει καν το βιντεάκι του κόμματός του.
Τα σποτάκια με ρηχές και καρτουνίστικες λογικές TikTok είναι καλά για να μαζεύουν κλικ από 14χρονα, αλλά όχι για να περνάει ένα κόμμα που θέλει να κυβερνήσει το προεκλογικό του στίγμα στο ευρύ εκλογικό κοινό. Είναι, αντίστοιχα, άκυρα και άκαιρα ως επικοινωνιακές κινήσεις όσο και οι διαφημιστικές… ιδέες του παρωχημένου Σταν Γκρίνμπεργκ, ο οποίος έβαζε τον Μητσοτάκη να χαιρετάει, δήθεν τυχαία, περαστικούς «καουμπόηδες» στη μέση του Θεσσαλικού Κάμπου.
Σήμερα υπάρχει έτοιμη στο «πιάτο» μια μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων που έχει ήδη «ξενερώσει», αν όχι αηδιάσει, από τον τρόπο διακυβέρνησης του Κυριάκου Μητσοτάκη. Το χαλί στρώθηκε για τον Τσίπρα από τη στιγμή που ο πρωθυπουργός στέφθηκε βασιλιάς της διαφθοράς στα μάτια μεγάλου κομματιού της κοινωνίας.
Πολλοί απ’ αυτούς που δεν ανέχονται να στηρίξουν ξανά τον Μητσοτάκη στρέφονται ενστικτωδώς προς την αξιωματική αντιπολίτευση, ακόμα κι αν δεν συμφωνούν με τα πεπραγμένα της προηγούμενης κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, ακόμα κι αν είχαν καταψηφίσει τον Τσίπρα το 2019.
Με τόσα σκάνδαλα, με υποκλοπές, εκτροπές και ένα πρωτοφανές κύμα ακρίβειας, η σοδειά των πιθανών ψήφων θα έπρεπε λογικά να μεγαλώνει για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης, όπως ιστορικά συμβαίνει συνήθως στην πολιτική.
Χωρίς καν να χρειαστεί να κουνήσει το δαχτυλάκι του ο Τσίπρας, δημιουργείται μια μεγάλη δεξαμενή δυνητικών ψηφοφόρων, από την οποία, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ -ενάντια σε κάθε προεκλογική λογική- επιλέγει να απευθύνεται, με τέτοιες καμπάνιες, μονάχα σε ένα υποσύνολό της. Και το ερώτημα είναι «γιατί;».
Βιογραφικό
Γεννήθηκε το 1974 στην Αθήνα. Σπούδασε πολιτικός μηχανικός στο Μετσόβιο, όπου έκανε και το μεταπτυχιακό του. Οργανώθηκε στην ΚΝΕ το 1988 και αποχώρησε το 1991. Το 1999-2003 ήταν γραμματέας στη Νεολαία Συνασπισμού και το 2006 έθεσε υποψηφιότητα για τον Δήμο Αθηναίων, λαμβάνοντας ποσοστό 10,5%. Το 2008 αναδείχθηκε νέος πρόεδρος του ΣΥΝ σε ηλικία 33 ετών. Τον Ιανουάριο 2015 εξελέγη πρωθυπουργός και επανεξελέγη, έχοντας προηγηθεί το δημοψήφισμα, τον Σεπτέμβριο της ίδιας χρονιάς. Τον Ιούλιο του 2019, μετά τη Συμφωνία των Πρεσπών, ηττήθηκε από τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη.