Οι σχέσεις του Αντώνη Σαμαρά με το ΠΑΣΟΚ, από το μακρινό παρελθόν έως σήμερα, αποτελούν ένα από τα θέματα ταμπού της πολιτικής ζωής του τόπου, το οποίο επανέρχεται τώρα στην επιφάνεια με αφορμή τις εξελίξεις στην Προανακριτική Επιτροπή για τη Novartis.
Σύμφωνα, με το ρεπορτάζ της εφημερίδας «δημοκρατία», οι πληροφορίες που θέλουν τον πρώην πρωθυπουργό να βρίσκεται πίσω από τη μεθόδευση για την εξαίρεση των δύο βουλευτών της αντιπολίτευσης Δημ. Τζανακόπουλου και Π. Πολάκη ήρθαν να προσθέσουν νέο υλικό σε αυτό το γκρίζο κεφάλαιο. Εθισμένος ανέκαθεν στις δολοπλοκίες, ο κ. Σαμαράς φέρεται ότι είναι εκείνος που μέσω του ΚΙΝ.ΑΛ. ανακίνησε αρχικά το αίτημα εξαίρεσης, υποχρεώνοντας τη Ν.Δ. να το υιοθετήσει. Οπως λέγεται, στην κυβερνητική παράταξη επικρατούσε άλλωστε γενικότερος προβληματισμός για την Προανακριτική, με δεδομένη και τη δήλωση του Κ. Μητσοτάκη ότι δεν επιθυμεί να συνεχιστεί η ποινικοποίηση της πολιτικής ζωής.
Είναι κοινό μυστικό ότι η εκκίνηση των διαδικασιών σε βάρος του τέως αναπληρωτή υπουργού Δικαιοσύνης Δημ. Παπαγγελόπουλου αποτέλεσε απαίτηση του κ. Σαμαρά, ο οποίος θεωρεί ότι, εκτός των άλλων, αυτή ήταν και η ευκαιρία για να επιβεβαιώσει τον αυξημένο ρόλο του στη δημόσια ζωή του τόπου και τη διαμόρφωση των στρατηγικών επιλογών της Ν.Δ. Και αρωγός του στις ενέργειες για την εξαίρεση των δύο στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ υπήρξε, σύμφωνα με πληροφορίες, ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος του ΠΑΣΟΚ και πρώην υπουργός Υγείας Ανδρέας Λοβέρδος, εναντίον του οποίου έχει ήδη ασκηθεί δίωξη από τους εισαγγελείς Διαφθοράς για παθητική δωροδοκία όσον αφορά το σκάνδαλο Novartis. Δεν είναι άνευ σημασίας το γεγονός ότι ο κ. Λοβέρδος διετέλεσε και υπουργός (Παιδείας) στην κυβέρνηση του κ. Σαμαρά έως το 2015, ενώ συνδέεται και με προσωπική φιλία μαζί του.
Μέσω του κ. Λοβέρδου και του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει υιοθετήσει πλήρως τη θεωρία περί «σκευωρίας», καθώς το σκάνδαλο αφορά και τη δική του κυβερνητική περίοδο έως το 2012, ο πρώην πρωθυπουργός άσκησε την πίεση που ήθελε για να φέρει τη Ν.Δ. και την ηγεσία της στη δική του γραμμή. Συνέβαλαν σε αυτό και ορισμένα κορυφαία «γαλάζια» στελέχη, που επίσης εμπλέκονται στην υπόθεση, όπως ο νυν υπουργός Ανάπτυξης Αδωνις Γεωργιάδης, ο οποίος διατηρεί κι αυτός στενούς φιλικούς δεσμούς με τον κ. Λοβέρδο, ενώ ταυτόχρονα βρίσκεται σε ανοιχτή γραμμή με τον κ. Σαμαρά.
Για τον κ. Σαμαρά η συγκυβέρνηση με τον Ευ. Βενιζέλο κατά την περίοδο 2012-2015 θα καταγραφεί ως το άκρον άωτον της συνεργασίας του με το ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος την έχει δικαιολογήσει, βέβαια, λόγω των πολιτικών συνθηκών και της ανάγκης σχηματισμού κυβέρνησης. Όμως οι δικές του επιλογές, με τη συμμετοχή στην κυβέρνηση Παπαδήμου και τη φιλομνημονιακή στροφή του 2011, ήταν εκείνες που καθήλωσαν το ποσοστό της Ν.Δ. και δεν επέτρεψαν να κερδίσει την αυτοδυναμία.
Σε κάθε περίπτωση, τα γεγονότα του 2011-2012 απλώς αφαίρεσαν το φύλλο συκής από τον κ. Σαμαρά. Η Ιστορία, που είναι ο πιο αμείλικτος κριτής, τον έχει ήδη καταγράψει ως έναν από τους βασικούς αυτουργούς της μεγάλης κυριαρχίας του ΠΑΣΟΚ στην πολιτική ζωή του τόπου μετά τη Μεταπολίτευση. Όσο κι αν ο ίδιος προσπαθεί να υποβαθμίσει τη δική του στάση ή να την ερμηνεύσει κατά το δοκούν, σε δύο τουλάχιστον φάσεις, προτού ακόμη γίνει αρχηγός της Ν.Δ., έπαιξε έναν ρόλο για τον οποίο ο ιστορικός του μέλλοντος έχει σίγουρα να ερευνήσει ακόμη πολλά.
Οπως αναφέρει η εφημερίδα, το 1993 το ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου, μετά τη φθορά, την παρακμή και τα μεγάλα σκάνδαλα της πρώτης οκταετίας του 1981-89, κατάφερε να επανέλθει πανηγυρικά στην εξουσία σε λιγότερο από τέσσερα χρόνια χάρη στη βοήθεια του κ. Σαμαρά. Ο προκλητικά ευνοηθείς υπουργός του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη επικαλέστηκε τότε το θέμα των Σκοπίων για να ρίξει την κυβέρνηση του μέντορά του, η οποία διέθετε οριακή πλειοψηφία στη Βουλή, όμως από το μετέπειτα υλικό προέκυψε ότι οι εξελίξεις εκείνης της περιόδου είχαν και πολλές άλλες -εκ των οποίων ορισμένες αθέατες μέχρι σήμερα- πτυχές. Οι μαρτυρίες και οι δηλώσεις κορυφαίων παραγόντων και υπουργών της εποχής, για μεγάλα οικονομικά συμφέροντα που είχαν λόγους να ανατραπεί η Ν.Δ., συνεχίζουν να ρίχνουν ακόμη βαριά σκιά στα πραγματικά κίνητρα του κ. Σαμαρά, ο οποίος είναι κοινό μυστικό ότι, έτσι κι αλλιώς, έβλεπε την εκλογική ήττα της μητρικής του παράταξης ως παράθυρο για τις δικές του ηγετικές φιλοδοξίες μέσω της Πολιτικής Ανοιξης που είχε δημιουργήσει.
Από την πλευρά του ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε εκφράσει τη βεβαιότητα ότι, εάν δεν είχε ανακοπεί βίαια το οικονομικό και μεταρρυθμιστικό πρόγραμμα της κυβέρνησής του και οι εκλογές διεξάγονταν κανονικά στο τέλος της τετραετίας, η Ν.Δ. θα μπορούσε να κερδίσει. Οπως αποδείχθηκε, εξάλλου, η λύση που επακολούθησε για το Σκοπιανό -και μετά την πτώση της Ν.Δ. και την άνοδο του ΠΑΣΟΚ- ήταν η περίφημη «ενδιάμεση συμφωνία», στην οποία στηρίχτηκαν όλες οι μετέπειτα συμβιβαστικές διεργασίες για την αποδοχή σύνθετης ονομασίας με αναφορά του όρου «Μακεδονία». Τελική κατάληξη υπήρξε η πρόσφατη κατάπτυστη Συμφωνία των Πρεσπών για την αναγνώριση των Σκοπίων ως «Βόρεια Μακεδονία».
Το 1993 ο κ. Σαμαράς έφερε την πολιτική νεκρανάσταση του -βιολογικά εξασθενημένου και πολιτικά χρεοκοπημένου- Ανδρέα Παπανδρέου και έστρωσε τον δρόμο στην έναρξη μιας νέας μακράς περιόδου διακυβέρνησης και κυριαρχίας από το ΠΑΣΟΚ που βαρυνόταν ήδη με τα μεγάλα εγκλήματα της πρώτης οκταετίας. Όπως ιστορικά έχει αποδειχθεί, το 1981-1989 μπήκαν και οι βάσεις του οικονομικού εκτροχιασμού που οδήγησε πολλά χρόνια αργότερα στη μνημονιακή χρεοκοπία.
Ο Παπανδρέου, που είχε αρχίσει να δέχεται ήδη αμφισβήτηση εντός του ΠΑΣΟΚ και διψούσε μετά το Ειδικό Δικαστήριο για ρεβάνς, όπως θυμούνται οι παλαιότεροι, ήταν τότε ευτυχής με το «δώρο» που του έκανε ο νεαρός φιλόδοξος πρώην υπουργός Εξωτερικών και μάλιστα είχε στενούς διαύλους επικοινωνίας μαζί του, όσο κι αν ο κ. Σαμαράς διατεινόταν ότι ξεκινούσαν από διαφορετικές αφετηρίες. Άλλωστε, είχαν τη στήριξη από τους ίδιους επιχειρηματίες, οι οποίοι δεν έκρυβαν την κοινή προτίμησή τους και προς τους δύο. Εφημερίδες και μέσα ενημέρωσης της εποχής έκαναν ανοιχτά προπαγάνδα υπέρ του ΠΑΣΟΚ του Ανδρέα Παπανδρέου και της Πολιτικής Ανοιξης του Αντ. Σαμαρά, δημοσιογράφοι και στελέχη των media εκτελούσαν καθημερινά τη διαδρομή Μουρούζη – Χαριλάου Τρικούπη και πολλά θέματα που έβλαπταν τη Ν.Δ. και δημοσιεύονταν στον «πράσινο» Τύπο είχαν την πηγή τους στην οδό Πανδρόσου. Ακόμη και βουλευτές του ΠΑΣΟΚ κατέθεταν ερωτήσεις στη Βουλή με στοιχεία που λάμβαναν «εκ των έσω».
Η συνεργασία ήταν συνεχής σε όλα τα μέτωπα και σε όλα τα επίπεδα, απέναντι στον «κοινό εχθρό», τη Ν.Δ. Ακόμη και ειδικά «κομάντος» από τον τομέα Οργανωτικού του ΠΑΣΟΚ είχαν παραχωρηθεί, δανεικά, τότε με εντολή Παπανδρέου στον κ. Σαμαρά για να τον βοηθήσουν στις πρώτες του εκλογές. Και μάλιστα ένα από αυτά ανταμείφθηκε, όταν μεταξύ άλλων, το 2012, πολλά χρόνια αργότερα, βρέθηκε με εντολή του (εξ απορρήτων τού τότε πρωθυπουργού) Δημ. Σταμάτη με απόσπαση στα γραφεία της… Ν.Δ.
Αν για το 1993 μπορεί να επικαλεστεί ως άλλοθι το θέμα των Σκοπίων, δεν είναι καθόλου εύκολο να κάνει το ίδιο για την επόμενη φορά που έπληξε πισώπλατα την παράταξη που τον ανέδειξε. Κι αν υπήρχε εθνικό ζήτημα που δικαιολογούσε όντως τότε τη στάση του απέναντι στην κυβέρνηση Μητσοτάκη, σε λιγότερο από δύο χρόνια ο Αντ. Σαμαράς έδινε κυριολεκτικά το φιλί της ζωής στο καταρρέον ΠΑΣΟΚ συνεργαζόμενος πάλι με τον Ανδρέα Παπανδρέου. Την άνοιξη του 1995, ως κοινοβουλευτικός αρχηγός πια της Πολιτικής Ανοιξης, είχε τη δυνατότητα να διορθώσει το λάθος του 1993 και -καθώς δεν ήταν πλέον στην ηγεσία της Ν.Δ. και ο Κων. Μητσοτάκης- να προκαλέσει πολιτικές εξελίξεις.
Χωρίς τις ψήφους του κόμματός του το ΠΑΣΟΚ δεν μπορούσε να εκλέξει με 180 ψήφους νέο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, οπότε με βάση το Σύνταγμα θα έπρεπε να γίνουν εκλογές. Με τα προβλήματα σήψης που αντιμετώπιζε τότε το ΠΑΣΟΚ, ήταν πολιτικά ημιθανές λόγω και της κατάστασης της υγείας του Α. Παπανδρέου καθώς και της παρακμιακής δράσης της «αυλής» του, ενώ η Ν.Δ. είχε όλες τις προϋποθέσεις για να επανέλθει στην εξουσία. Λειτουργώντας όμως σαν δεκανίκι του «πράσινου» καθεστώτος και ξεπληρώνοντας τα πολιτικά και όχι μόνο γραμμάτια, ο κ. Σαμαράς πρόσφερε στο ΠΑΣΟΚ τον αναγκαίο χρόνο για να μπορέσει να «ανανεωθεί» και με νέα ηγεσία να κρατηθεί στην κυβέρνηση για άλλα εννέα χρόνια, έως το 2004. Ηταν αυτό που επιθυμούσαν και τα ισχυρά κέντρα διαπλοκής και εθνικής χειραγώγησης τόσο του εσωτερικού όσο και του εξωτερικού.
Η «εκσυγχρονιστική» περίοδος υπό τον Κ. Σημίτη, που πέραν της εικονικής οικονομικής ευμάρειας σημαδεύτηκε από την έξαρση της διαφθοράς, από τα μεγάλα σκάνδαλα στα εξοπλιστικά, το Χρηματιστήριο κ.λπ., καθώς και από την προδοσία στα Ιμια και τις άλλες υποχωρήσεις στα εθνικά θέματα, έχει την αρνητική σφραγίδα -όσο κι αν ο ίδιος δεν θέλει να το θυμάται- και του κ. Σαμαρά.
Η εκλογική νέμεσις δεν άργησε να έρθει για την Πολιτική Ανοιξη, που εξαφανίστηκε μετά το 1996 από τον πολιτικό χάρτη. Η λήθη βοήθησε τον κ. Σαμαρά να «επανέλθει» στους κόλπους της Ν.Δ. και το 2009 να εκλεγεί και στην ηγεσία της, καθώς στάθηκε εν τέλει τυχερός έχοντας αντίπαλό του την Ντόρα Μπακογιάννη.
Η μεγάλη «κωλοτούμπα» και η καταστροφική για τη χώρα συνεργασία με Γιώργο, Βενιζέλο
Η τρίτη φάση συνεργασίας του κ. Σαμαρά με το ΠΑΣΟΚ έμελλε, λόγω Μνημονίων, να αποδειχθεί ακόμη πιο καταστροφική για τη χώρα. Ως πρόεδρος της Ν.Δ. αντιτάχθηκε μεν στο πρώτο Μνημόνιο το 2010, αλλά ύστερα από περίπου ενάμιση χρόνο έκανε τη μεγάλη κωλοτούμπα συμπράττοντας με το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου Παπανδρέου, αρχικά, για τον σχηματισμό της δοτής κυβέρνησης Παπαδήμου και την ψήφιση του δεύτερου Μνημονίου. Ηταν η κυβέρνηση που με αντιπρόεδρο και υπουργό Οικονομικών τον κ. Βενιζέλο, μεταξύ άλλων, προχώρησε και στο καταστροφικό PSI. Επειδή μάλιστα στην πολιτική έχουν και οι λεπτομέρειες τη σημασία τους, με τον Γ. Παπανδρέου -παρά τις αψιμαχίες τους για επικοινωνιακή κατανάλωση- οι σχέσεις τους ήταν ανέκαθεν πολύ στενές και φιλικές. Είχαν υπάρξει συμφοιτητές και συγκάτοικοι στη Βοστόνη, με κοινές παρέες όπως η Λούκα Κατσέλη, ενώ διατήρησαν τις επαφές τους και όλα τα επόμενα χρόνια στην Ελλάδα.
Τον Μάιο του 2012 η εκλογική βάση της Ν.Δ., αντιδρώντας, έστειλε ένα ισχυρό μήνυμα κατεβάζοντας το «γαλάζιο» ποσοστό κάτω από το 20% και μόνο με την πόλωση και τα διλήμματα των επαναληπτικών εκλογών υπήρξε σχετική ανάκαμψη. Η μετέπειτα συμπόρευση με το ΠΑΣΟΚ του κ. Βενιζέλου αποδείχθηκε πάντως πως τελικά ήταν κάτι παραπάνω από αυτό που την παρουσίαζαν, δηλαδή μια απλή εκλογική αναγκαιότητα.
Η Ν.Δ. κατέληξε, όπως φάνηκε με διάφορες ευκαιρίες, παρακολούθημα του εξαϋλωμένου πλέον πράσινου κομματιδίου και σε σχεδόν όλα τα κρίσιμα θέματα ο κ. Σαμαράς έπαιρνε γραμμή από τον βουλιμικό αντιπρόεδρό του, στον οποίο λέγεται ότι χρωστούσε και μερικές προσωπικές χάρες από την εποχή που εκείνος ήταν υπουργός Πολιτισμού στην κυβέρνηση Σημίτη. Ούτε επίσης είναι τυχαίο ότι στην κατά τα άλλα «γαλάζια» κυβέρνηση του 2012-2015 ήταν έντονο και το «εκσυγχρονιστικό» αποτύπωμα ακραιφνών σημιτικών στελεχών – με πιο χαρακτηριστική την περίπτωση του Γ. Στουρνάρα- που είχαν και τις ευλογίες των δανειστών.
Η εξάρτηση του κ. Σαμαρά από τον κ. Βενιζέλο συνεχίζει να παραμένει πολύ ισχυρή μέχρι σήμερα, εάν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι έχουν τακτικές συναντήσεις -μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας ασφαλώς- όπου προσπαθούν με ίντριγκες και μεθοδεύσεις να αποφύγουν την οριστική συνταξιοδότηση…
