Έπειτα από 45 χρόνια πολυτάραχης παρουσίας με θετικές και αρνητικές παρακαταθήκες στον ιστορικό χρόνο, το ΠΑΣΟΚ έκλεισε το περασμένο Σαββατοκύριακο στο 11ο, έκτακτο Συνέδριό του και τυπικά τον πολιτικό του κύκλο.
Σε συνθήκες πολικού ψύχους και ανύπαρκτου συλλογικού ενδιαφέροντος, ένα απολύτως ελεγχόμενο σώμα διορισμένων συνέδρων με κάτισχνη νομιμοποίηση, όπως επισήμαναν αρκετοί από τους μετρημένους σε λίγες δεκάδες ομιλητές, αποφάσισε την τελεσίδικη αφομοίωση του ΠΑΣΟΚ στο Κίνημα Αλλαγής και την παράταση της θητείας της σημερινής προέδρου στο τιμόνι έως το 2021.
Δείτε επίσης: Προαναγγελία νέου κόμματος από τον Παύλο Γερουλάνο: «Μας ζητούν να θάψουμε το ΠΑΣΟΚ»
Υπό διαφορετικές περιστάσεις θα έπρεπε να έχουν τεθεί, έστω αυτά τα διαδικαστικά, στην έγκριση περίπου 4.500 συνέδρων. Αντ’ αυτών, προσκλήσεις επιλεκτικά στάλθηκαν σε περίπου 1.200 μέλη και στελέχη και από αυτούς περί τους 400 άντεξαν να παρακολουθήσουν την εξόδιο τελετή του ελπιδοφόρου κάποτε κινήματος μέχρι τέλους.
«Θα είμαι εδώ το 2021 και θα τους περιμένω!» διακήρυξε με αυτάρεσκο χαμόγελο η Φώφη Γεννηματά σε όσους στη Χ. Τρικούπη υποστηρίζουν δημόσια ότι εκτός από κραυγαλέο ιδεολογικό και πολιτικό έλλειμμα, ο χώρος της αλλοπαρμένης από τον νεοφιλελευθερισμό σοσιαλδημοκρατίας αντιμετωπίζει σοβαρότατο πρόβλημα ηγεσίας.
Το δήλωσε αυτό όσο πιο καθαρά γινόταν ο Παύλος Γερουλάνος, ο οποίος πρότεινε να αντικατασταθεί πάραυτα η κυρία Γεννηματά διαπιστώνοντας «το χάσμα που υπάρχει μεταξύ ηγεσίας και κοινωνίας». Και το ενίσχυσε με δραματικότερη διατύπωση ο επίδοξος διάδοχος Νίκος Ανδρουλάκης, συνοψίζοντας προειδοποιητικά από το βήμα: «Το πού θα βρίσκεται καθένας και καθεμιά το 2021 είναι προσωπική επιλογή του. Το θέμα είναι πού θα βρίσκεται ο κόσμος της παράταξης κι αυτό είναι συλλογική ευθύνη».
Τι σημαίνει αυτό πρακτικά; Ότι όσο και αν οι αποδεκατισμένες εσωκομματικές λεγεώνες προετοιμάζονται έπειτα από συμφωνία κορυφής μεταξύ Φώφης – Ανδρουλάκη για μια μάχη που μετατέθηκε στο μακρινό 2021, ο κίνδυνος που καραδοκεί στο τέλος αυτής της πληκτικής διαδρομής είναι να μην υπάρχει έπαθλο.
Ήδη οι πολιτικά φερέοικοι οπαδοί έχουν μαζικά μεταναστεύσει στην αυλή του ΣΥΡΙΖΑ -ο οποίος αδυνατεί πολιτικά και οργανωτικά μέχρι στιγμής να τους διαχειριστεί-, την ώρα που το Κίνημα Αλλαγής με τη διαρκώς επαμφοτερίζουσα και πολιτικά κυκλοθυμική συμπεριφορά του δείχνει κατά γενική ομολογία να μην ξέρει σε ποιο ακροατήριο απευθύνεται και να αγνοεί επίμονα -ελλείψει στοιχειωδών αναλύσεων- ότι οι κοινωνικές και πολιτικές συνθήκες έχουν αλλάξει (το 8,2% των τελευταίων εκλογών το έδωσαν τα ηλικιωμένα στρώματα στην Περιφέρεια και μόλις 5% η νέα γενιά).
Μπορεί ο Κώστας Λαλιώτης να επαναλαμβάνει στερεότυπα σε όσους τον ρωτάνε ότι «το ΠΑΣΟΚ είναι εφτάψυχο», αλλά πιο κοντά στην πραγματικότητα φαίνεται για τους περισσοτέρους να βρίσκεται η διαπίστωση του Χάρη Καστανίδη ότι «στο κόμμα έχουμε να μιλήσουμε πολιτικά πάνω από 10 χρόνια!»…
Επιβεβαιώθηκε η αναφορά του στο διήμερο του εξωτικού αυτού συνεδρίου, όπου απουσίασε ολότελα ο πολιτικός προβληματισμός, και το έμπειρο στις συνδικαλιστικές μανούβρες προεδρείο υπό τον Γιάννη Κουτσούκο συνδιαμόρφωσε ένα θλιβερό τελετουργικό που συμπλήρωσαν τα χασμουρητά διεκπεραίωσης των κουρασμένων συνέδρων.
Η επέλαση του νέου διπολισμού, όπως εκφράζεται από τη Ν.Δ. και τον ΣΥΡΙΖΑ, που απειλεί με λεηλασία και αφανισμό τον χώρο της Κεντροαριστεράς, πλανιόταν μόνο σαν αμήχανη υποψία στη στενάχωρη αίθουσα. Είναι, όμως, ενδεικτικό των διαθέσεων ότι το μεγαλύτερο «ανάθεμα» αφορούσε εκείνους που κατηφόρισαν προς την Κουμουνδούρου και όχι αυτούς που εντάχθηκαν ακόμη και σε κυβερνητικές θέσεις ή βρίσκονται στον προθάλαμο περιμένοντας ένα νεύμα της Ν.Δ.
Κάποιοι στα ηγετικά κλιμάκια αντιλήφθηκαν αυτές τις διαθέσεις, όπως ο πολύπειρος πρώην πρόεδρος της Βουλής, Απόστολος Κακλαμάνης, και προσπάθησαν να ξυπνήσουν τον παραταξιακό αταβισμό με πυκνές αναφορές στον Ανδρέα και στις συμμετρικές διώξεις που υπέστη «από την κομματική εμπάθεια της Ν.Δ. και του ΣΥΝ» που προσδοκούσε ότι το ΠΑΣΟΚ θα φυλλορροήσει και θα μοιραστούν τα ιμάτιά του.
Δεν φαίνεται, όμως, πλέον να συγκινεί όλους η ανάμνηση του παλαιού κλέους στη Χ. Τρικούπη, όπου η φθορά των οικοσήμων είναι εμφανής ή τουλάχιστον δεν φαίνεται να τους συγκινεί με τον ίδιο τρόπο.
Άλλωστε, η μακρόχρονη παραμονή εκτός τειχών εξουσίας έχει μεταβάλλει και την εσωκομματική κοινωνική γεωγραφία, όπου, εκτός από τη βολεμένη, όπως επικρίνεται, κομματική γραφειοκρατία, ξεχωρίζει κανείς αθεράπευτους νοσταλγούς της εποχής των λαϊκών θριάμβων, παρακμιακούς συνδικαλιστές ΔΕΚΟ, δημοσίους υπαλλήλους σε αναζήτηση κομματικής στέγης, αμήχανα στελέχη που εκφράζουν ένα ασύντακτο μένος κατά της Ν.Δ. και ιδίως του ΣΥΡΙΖΑ, και εκπροσώπους της νέας γενιάς με ανώριμο ακόμη πολιτικό λόγο και ίσκιο.
Το Κίνημα Αλλαγής, όπως θα έλεγε και ο Αλέξης Τσίπρας, μοιάζει αυτή την ώρα με «κόμμα εν κινήσει» και το εξέφρασε χαρακτηριστικά αυτό ο μετριοπαθής γραμματέας Μανώλης Χριστοδουλάκης, προσδιορίζοντας αυτή τη, στα σπάργανα, μετατόπιση με τα εξής λόγια: «Είμαστε υπερήφανοι για την ιστορία μας, είμαστε όμως έτοιμοι να γράψουμε τη δική μας».
Ούτε κουβέντα για τα χρέη που φτάνουν τα 220.000.000 ευρώ
Στο συνέδριο δεν συζητήθηκε καν το δεινό οικονομικό πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ, το οποίο ακροθιγώς τόλμησαν κάποια εξ επαρχίας κυρίως στελέχη να θέσουν. Η επιλογή της ηγεσίας να συνδέσει τις έκτακτες συνεδριακές διαδικασίες με τα βαριά χρέη του ΠΑΣΟΚ στις τράπεζες, που ξεπερνάνε τα 220.000.000 ευρώ, οδήγησε πολλούς στους διαδρόμους του έρημου Σταδίου Ειρήνης και Φιλίας να ζητούν εξηγήσεις.
Είχε προηγηθεί, θυμίζουμε, η καυστική δήλωση του τελευταίου (μάλλον κυριολεκτικά εδώ…) γραμματέα του ΠΑΣΟΚ, Στέφανου Ξεκαλάκη, ο οποίος, καταγγέλλοντας τη συνοπτική διαδικασία ενταφιασμού του κινήματος, έκανε λόγο για «Συνέδριο – ΦΠΑ», προκειμένου το Κίνημα Αλλαγής να διευκολυνθεί στην ανάληψη των κρατικών επιχορηγήσεων.
Το αρνητικό αυτό κλίμα υποχρέωσε στελέχη που (σήμερα…) κινούνται δορυφορικά περί την κυρία Γεννηματά, όπως ο Χρήστος Πρωτόπαππας, να μοιράζουν τη δεύτερη μέρα του συνεδρίου καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις ότι «τα χρέη θα πληρωθούν στο ακέραιο»…
Η επόμενη μέρα
Τι απομένει στην επόμενη μέρα;
- Η πανηγυρική διακήρυξη της κυρίας Γεννηματά ότι «από Δευτέρα τελειώνει η εσωστρέφεια», συνοδευόμενη με απειλές διαγραφών, μάλλον πέφτει στο κενό.
- Ο Παύλος Γερουλάνος, τον οποίο στο ηγετικό περιβάλλον κάμποσοι θα ήθελαν εκτός κινήματος, δεν πρόκειται, όπως διαρρηγνύει τα ιμάτιά του, να μετακινηθεί στον ΣΥΡΙΖΑ και με ορμητήριο τον Δήμο Αθηναίων παραμένει ενεργά στο παιχνίδι. Ο αφορισμός του «ό,τι και να θάψετε σήμερα εδώ θα αναστηθεί αύριο εκεί έξω» θα στοιχειώνει για καιρό το ΠΑΣΟΚ.
- Ο Νίκος Ανδρουλάκης από τα έδρανα της Ευρωβουλής έχει την πολυτέλεια να διαμορφώσει μια ολοκληρωμένη πολιτική-προγραμματική πρόταση χωρίς να χρεώνεται τις αστοχίες της ηγεσίας και το δυσάρεστο μικροκλίμα της Χ. Τρικούπη.
Στο μεταξύ, η περιδίνηση στην εσωστρέφεια σε ένα κόμμα που δεν έχει διαλέξει εχθρούς και στρατηγικούς συμμάχους συνεχίζεται και το ερώτημα, όπως πάντα, είναι αν υπάρχει καιρός για όλα αυτά.
