Ο Αρης Σερβετάλης μίλησε για τον ρόλο του αγίου Νεκταρίου που ερμηνεύει στην ταινία «Ο άνθρωπος του Θεού», σε συνέντευξη που έδωσε στο «Enjoy» της «κυριακάτικης δημοκρατίας». Οι κριτικοί γράφουν ότι φεύγοντας από την ταινία δεν ξέρεις αν πρέπει να κλάψεις, να προσευχηθείς ή να κάνεις τον σταυρό σου, ενώ μέχρι στιγμής περισσότεροι από 180.000 θεατές έχουν δει την ταινία.
Πώς έγινε, όμως, η επιλογή της σκηνοθέτριας Γελένα Πόποβιτς για τον ρόλο του αγίου Νεκταρίου στο πρόσωπο του Αρη Σερβετάλη; Ο σημαντικός ηθοποιός ανέφερε: «Δεν ξέρω τι είδε η Γελένα σε εμένα και αποφάσισε να κάνω εγώ τον ρόλο του αγίου Νεκταρίου. Στην αρχή με είχε προσεγγίσει για κάποιον άλλο ρόλο. Εγώ απλά ήθελα να παίξω στην ταινία και ήμουν διαθέσιμος. Υστερα από μία εβδομάδα με πήρε τηλέφωνο και μου είπε ότι ήθελε να παίξω τον άγιο Νεκτάριο. Στην αρχή δίστασα, δεν ήξερα αν μπορώ να το κάνω αυτό. Ηθελα να μου δείξει, να καταλάβω αν μπορώ να το πραγματοποιήσω. Ηρθαν έτσι τα πράγματα για να μπω σε αυτή τη διαδικασία να γνωρίσω τον άγιο Νεκτάριο».
Οπως εξήγησε, πριν πει το «ναι» πήρε την ευλογία του πνευματικού του και δέχτηκε τον ρόλο: «Ο πνευματικός μου είπε “περίμενε να μας δείξει ο άγιος…” Χωρίς την ευλογία του πνευματικού μου δεν θα την έκανα την ταινία. Επομένως ήταν για μένα ήταν ένα σημάδι το “ναι” ου πνευματικού μου. Εφόσον πήρα την ευχή του και την ευλογία του, είπα το ναι και μπήκα στη διαδικασία».
«Tαπεινότητα»
Τι άγγιξε όμως τον Αρη Σερβετάλη στη ζωή του αγίου Νεκταρίου; «Με άγγιξε στον άγιο Νεκτάριο αυτό το μεγαλειώδες της υπομονής και της ταπεινότητας. Αυτό που έχουν όλοι οι άγιοι. Γιατί και αυτοί άνθρωποι ήταν. Αλλά συνδέθηκαν με τον Θεό. Και ο Θεός χαριτώνει με θείες ενέργειες. Αυτοί οι άνθρωποι κλίνονται από τον Θεό να επιτελέσουν ένα έργο. Μέσα σε μια αφάνεια υπάρχουν άνθρωποι που προσεύχονται για τον κόσμο και αυτό είναι τεράστιο. Αυτό για μένα, είτε είσαι επίσκοπος, είτε μοναχός είτε ιερέας είτε απλός λαϊκός, να μπαίνεις στη διαδικασία να κλείνεσαι στο δωμάτιό σου και να προσεύχεσαι για τον συνάνθρωπό σου και πόσο μάλλον για έναν άλλον που σου έχει κάνει και ζημιά, σε έχει διαβάλει, σε έχει πληγώσει, είναι μεγαλειώδες.
Ο άγιος Νεκτάριος είχε εντρυφήσει σε αυτό. Προσευχόταν για τον οποιονδήποτε. Γιατί έβλεπε σε εκείνον το πρόσωπο του Θεού και προσευχόταν για την αδυναμία του. Σκοπός του αγίου Νεκταρίου ήταν να νιώσουν όλοι οι άνθρωποι αυτή τη σύνδεση με τον Θεό. Το πόσο ζωτικής σημασίας είναι αυτή η σύνδεση και πόσο καρποφόρα».
Πώς έχει γίνει όμως η φανέρωση του Θεού στον ηθοποιό; Εκείνος αποκάλυψε: «Θα σας μιλήσω βιωματικά. Ο Θεός φανερώνεται και σου δίνει κουράγιο όταν εκμηδενίζεται το εγώ σου. Ο άνθρωπος μπαίνει σε μια πλάνη ότι μπορεί, και καλά, να καταφέρει τα πάντα μόνος του. Αυτόν τον οδηγεί στον όλεθρο και στην καταστροφή. Επομένως, όταν τα χάνεις όλα και δεν έχεις κάπου να ακουμπήσεις, έρχεσαι επιτέλους σε επαφή με τον Δημιουργό σου. Και εκεί αισθάνεσαι ότι δεν είσαι μόνος σου και εκεί αρχίζει να χτίζεται η σχέση με τον Θεό. Η σχέση αυτή μπορεί να περνά και διακυμάνσεις, όταν ορθοποδείς. Τότε αρχίζεις και φεύγεις ξανά από τον Θεό και πάλι αισθάνεσαι ότι, να, πάλι μπορώ να σταθώ στα πόδια μου μόνος μου, αλλά και πάλι πέφτεις στην πορεία. Είμαστε βαπτισμένοι εν Θεώ και δεν μπορούμε χωρίς Εκείνον». Και πρόσθεσε:
«Η πορεία του ανθρώπου είναι πτωτική. Είμαστε σε ημιάγρια κατάσταση. Η πίστη καλλιεργείται και χρειάζεται και καθοδήγηση από έναν φωτεινό πνευματικό. Είμαστε μια ακατήχητη γενιά. Χρειάζεται πληροφορία. Εγώ είμαι σε μια κατάσταση που πέφτω και ξανασηκώνομαι. Στη ζωή μου καθημερινά λέω μια δυνατή προσευχή, το “Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με”, και πολλές φορές μέσα στην ημέρα, επειδή, όπως σας είπα, με διακατέχει μια ημιαγριότητα. Με αυτή την προσευχή θωρακίζομαι από τον εαυτό μου, που είναι και ο μεγαλύτερος εχθρός μου. Το είναι μου καταλαγιάζει μέσω της προσευχής, της εξομολόγησης, της θείας κοινωνίας. Ολα αυτά είναι τα όπλα μου, η πνευματική μου τροφή. Η άμυνά μου για τα πράγματα είναι η προσευχή, η θεία κοινωνία, η εξομολόγηση».
«Λεπτή ισορροπία»
Στην ερώτηση της Μαρίας Ανδρέου αν έχει κάποιο σημάδι, κάποιο ιδιαίτερο συναίσθημα μετά την ταινία, ο ηθοποιός ήταν ιδιαίτερα διακριτικός: «Εχω νιώσει πολλά. Αλλά όλα αυτά είναι σε μια λεπτή ισορροπία. Ισως να είναι και το συναίσθημά μου, το οποίο είναι παχύρρευστο».
Οσο για το ποια ήταν η πιο φορτισμένη σκηνή για τον ηθοποιό στην ταινία, ο καλλιτέχνης τόνισε: «Η απόφαση του αγίου πριν από τον θάνατό του να επισκεφτεί την εικόνα στην οποία προσευχόταν ο άγιος Νεκτάριος, την Παναγία τη Χρυσολεόντισσα, που βρισκόταν στην Αίγινα. Τι έντονη σκηνή; Το μοναστήρι, η Πλατυτέρα των Ουρανών, η Παναγία μας, η προσευχή. Ευχαριστώ πολύ την ηγουμένη της Μονής του Αγίου Νεκταρίου στην Αίγινα, την Τιμοθέη, για όλη τη βοήθειά της για την πραγμάτωση της ταινίας. Οταν φτάνει κανείς στην αγιότητα, συνομιλεί με τον Κύριο. Ο άγιος Νεκτάριος, και αυτό φαίνεται στη βιογραφία του, όταν φτάνει στην Αίγινα για να ιδρύσει το μοναστήρι, τον καλωσορίζει ο άγιος Διονύσιος και του λέει “τώρα έρχεσαι εσύ ως συνέχειά μου” ή συνομιλούσε με τον άγιο Μηνά. Μιλάμε για μια άλλη διάσταση».
Τέλος, η συζήτηση έφτασε και στο Περιβόλι της Παναγίας, στο Αγιον Ορος… Ο ηθοποιός μίλησε γι’ αυτές τις επισκέψεις του: «Στον Αγιον Ορος συμβαίνει το εξής: Βλέπεις αυτό που θέλεις να δεις. Θέλεις να δεις για να κατακρίνεις κάτι, θα το δεις. Θέλεις να δεις την ευλάβεια, θα τη δεις. Σε πάει με τα δεδομένα σου. Οποτε έχω πάει στο Αγιον Ορος και είχα ένα συγκεκριμένο πρόγραμμα, τελικά ποτέ δεν το έκανα. Κάτι συμβαίνει, μιλάω με κάποιον μοναχό και πάω αλλού. Στον Αγιον Ορος γίνονται συνομιλίες που αποκωδικοποιούνται μετά από καιρό. Τότε δεν είσαι έτοιμος να το κατανοήσεις, αλλά η ευλογία είναι μεγάλη στο Αγιον Ορος. Η Παναγία σε ευλογεί».
