Η Εβελίνα Παπούλια και ο Αλέξανδρος Λογοθέτης μιλούν στο περιοδικό «ENJOY» της εφημερίδας «δημοκρατία» για τη νέα τηλεοπτική συνεργασία τους, την καινούργια οικογενειακή κωμωδία του Alpha «Σπίτι είναι…», για τις ζωές τους, τις δουλειές τους, τα προσωπικά τους, τις αγωνίες τους.
«Πιο όμορφη χώρα από την Ελλάδα δεν υπάρχει! Σας το υπογράφω. Σε αντίθεση όμως με το τοπίο, οι Έλληνες δεν έχουμε μέτρο…»
- Συνέντευξη στη Μαρία Ανδρέου
«Σπίτι είναι…» ένας πυροσβέστης, μία εργασιομανής, δύο πρώην σύζυγοι, μία πρώην πεθερά, τρία παιδιά, ένας αδελφός, ένας φίλος, μία γραμματέας και μία κολλητή. Η σειρά «Σπίτι είναι…» έρχεται από τη Δευτέρα 30 Σεπτεμβρίου και κάθε Δευτέρα και Τρίτη στις 21.00. Στη νέα οικογενειακή κωμωδία του Alpha ένα φαινομενικά αταίριαστο ζευγάρι προσπαθεί να γνωριστεί, να εξελιχθεί, να αγαπηθεί… εφόσον βέβαια οικογένειες, φίλοι και δουλειές τούς αφήσουν σε ησυχία! Η Ράνια (Εβελίνα Παπούλια) είναι μια γυναίκα αφοσιωμένη στην καριέρα της.
Ανεξάρτητη, δυναμική και ελεύθερη ακόμη και όταν είναι σε… σχέση. Δεν έχει συγκατοικήσει ποτέ με κανέναν, αλλά να που ο έρωτας της χτυπά την πόρτα. Ο Σωτήρης (Αλέξανδρος Λογοθέτης), απ’ την άλλη, είναι ένας άνδρας που τον καθορίζει η οικογένεια. Πατέρας και πρώην σύζυγος 24 ώρες το εικοσιτετράωρο, τα βάζει με όλους και με όλα και το μόνο που αποζητά είναι η ηρεμία της αγαπημένης του. Θα τα καταφέρουν;
Για όλα αυτά, αλλά και για πολλά ακόμη -όπως ότι ζούμε στην πιο όμορφη χώρα του πλανήτη-, οι αγαπημένοι ηθοποιοί Εβελίνα Παπούλια και Αλέξανδρος Λογοθέτης μιλούν στο «ENJOY» από το στούντιο της σειράς σε ένα από τα διαλείμματα των δωδεκάωρων γυρισμάτων τους.
- Εβελίνα, τι σημαίνει σπίτι για σένα;
Εκεί όπου νιώθεις ότι είσαι εσύ! Στη περίπτωσή μας, εδώ στον Alpha, «Σπίτι είναι…» να μπαίνουμε στα σπίτια των τηλεθεατών με πολλή χαρά και αυτοί να βλέπουν το δικό μας τηλεοπτικό σπίτι με αγάπη. Πραγματικά, ήθελα πάρα πολύ φέτος να κάνω μια ωραία κωμωδία, γιατί τη λατρεύω. Και ο Θεός μού έκανε αυτό το δώρο. Υποδύομαι μια γυναίκα, λοιπόν, που από τα 18 της εργάζεται, έχει πάρει τη ζωή στα χέρια της, έχει το δικό της πρόγραμμα και από επιλογή δεν έχει αποφασίσει να παντρευτεί.
Αυτός ο τύπος γυναίκας υπάρχει γύρω μας, μου είναι αναγνωρίσιμος, πολύ οικείος και τον βλέπω κυρίως σε κυρίες καριέρας. Υπάρχουν κοπέλες που, αν ο άνδρας με τον οποίο έχουν σχέση δεν τις καλύπτει συναισθηματικά και εφόσον έχουν οικονομική ανεξαρτησία, δεν συμβιβάζονται απλώς για να πουν ότι παντρεύτηκαν. Δεν αποτελεί πλέον για τη γυναίκα ο γάμος κοινωνική καταξίωση ή ένα συμβόλαιο «επιβίωσης». Και αυτό το θεωρώ πολύ τίμιο και μια θετική εξέλιξη. Γιατί στο παρελθόν πολλές γυναίκες έκαναν γάμους για λανθασμένους λόγους, που δεν είχαν σχέση με την αγάπη. Από την άλλη μεριά, έχουμε ένα άνδρα που έχει ένα παρελθόν -πρώην, συζύγους και παιδιά-, το οποίο «τρέφει» μέχρι σήμερα!
- Τελικά τι τύπους οικογένειας βλέπουμε στην ελληνική κοινωνία;
Υπάρχουν οι παραδοσιακές οικογένειες, και αυτό είναι πολύ όμορφο. Υπάρχουν όμως και οι άλλες, που διαμορφώθηκαν έπειτα από διαζύγια. Αυτό είναι το νέο μοντέλο οικογένειας. Το θέμα είναι μέσα και στις δύο αυτές οικογένειες να υπάρχει αγάπη. Η μητέρα, ο πατέρας, η κόρη, ο γιος, αλλά και οι νέοι σύντροφοί τους να βγάζουν τον καλύτερο εαυτό τους και όχι τον χειρότερό τους. Άλλωστε, οι άνθρωποι δεν γεννιούνται κακοί, αλλά οι συνθήκες τούς κάνουν. Έχω αυτή τη θεωρία.
- Έχεις παντρευτεί και έχεις χωρίσει δύο φορές. Θα το έκανες ξανά;
Πιστεύω στο ρητό «ποτέ μη λες ποτέ». Άρα; Αν είμαι σε μια όμορφη σχέση και όλα κυλούν κανονικά και ωραία, δεν ξέρω η στιγμή τι μπορεί να φέρει. Είμαι παρορμητική. Αλλά προς το παρόν δεν θα το επιδιώξω. Δεν μετάνιωσα που παντρεύτηκα. Και τις δύο φορές το πίστευα με όλη μου την καρδιά. Μάλιστα, την πρώτη φορά που παντρεύτηκα, και έκανα και την κόρη μου, ήμουν πάρα πολύ ευτυχισμένη. Χώρισα γιατί έβλεπα ότι ο γάμος μου δεν έβγαινε, δεν πήγαινε καλά, αφουγκραζόμουν το τέλος. Δεν θα σας κρύψω ότι για καιρό αναρωτιόμουν αν ήταν η σωστή επιλογή, γιατί είχα το παιδί και δεν ήθελα να πικραθεί η μικρή μου. Ωστόσο όλα κύλησαν καλά και μ’ εμένα και με τον πατέρα της.
- Διάβασα σε μια συνέντευξή σου ότι αυτή την ελευθερία στον χαρακτήρα σου την έχεις πάρει από τον πατέρα σου. Τα παιδιά είναι προβολές των γονιών τους;
Δεν ξέρω αν είμαστε προβολές. Απλώς κάθε άνθρωπος μεγαλώνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο από την οικογένειά του και έχει κάποια δεδομένα ως συνήθεια. Ναι, από τον πατέρα μου, λοιπόν, έχω πάρει το ελεύθερο πνεύμα του. Η κόρη μου η Αφροδίτη είναι κι εκείνη ανεξάρτητος άνθρωπος. Άνοιξε τα φτερά της και αυτή τη στιγμή σπουδάζει και κάνει τα βήματά της στη μουσική στο εξωτερικό. Κάτι πήρε και από μένα… Κι εγώ έφυγα από την Ελλάδα για να σπουδάσω χορό.
- Η κόρη σου, εκτός του ότι είναι μια κούκλα, είναι πολύ χαρισματική: εξαιρετική φωνή, φοβερό ταλέντο. Νιώθεις υπερήφανη γι’ αυτήν; Καλά έκανε και έφυγε, για να αναζητήσει στο Λονδίνο τα όνειρά της στη μουσική;
Σε ευχαριστώ για όσα λες για την Αφροδίτη. Εννοείται ότι καλά έκανε και άνοιξε τα φτερά της. Και καλά θα κάνουν και άλλα παιδιά με σπουδές, με πτυχία, με ταλέντο να αδράξουν την ευκαιρία. Γιατί να μην έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι στο εξωτερικό μπορεί τα πράγματα να είναι πιο αξιοκρατικά και καλύτερα γι’ αυτά; Έχουν τα νιάτα τους και πολλή δύναμη. Γιατί να μην αγωνιστούν και να μην τα καταφέρουν;
- Δεν θα ήταν καλύτερα να έμεναν με καλούς μισθούς και με προοπτικές στη χώρα τους;
Και βέβαια. Μιλάτε μ’ έναν άνθρωπο που έχει σπουδάσει, έχει εργαστεί κι έχει ταξιδέψει πολύ στο εξωτερικό, και έχω να σας πω ένα πράγμα: πιο όμορφη χώρα από την Ελλάδα δεν υπάρχει! Σας το υπογράφω. Σε τόσο μικρή χιλιομετρική απόσταση να βρίσκεις και θάλασσα και βουνό και δέντρα και κάμπους δεν το έχω δει ξανά. Ζούμε σ’ έναν ευλογημένο τόπο.
Πραγματικά, η φύση της Ελλάδας είναι αυτό που λέμε «παν μέτρον άριστον». Δεν υπάρχει υπερβολή σε αυτή τη χώρα. Δηλαδή έχουμε δροσερές θάλασσες, καθαρές, γαλαζοπράσινες, αλλά χωρίς καρχαρίες, έναν πανέμορφο ήλιο, χωρίς όμως να καίει, ένα θεσπέσιο κλίμα χωρίς υγρασίες, τυφώνες και μουσώνες. Η φύση της Ελλάδας δεν σε τρομοκρατεί. Σε αντίθεση με το τοπίο, οι Έλληνες δεν έχουμε μέτρο. Θα έλεγα ότι έχουμε πολύ ταμπεραμέντο στην ιδιοσυγκρασία μας.
- Τι δεν μπορείς να βλέπεις στη χώρα μας;
Τα τελευταία χρόνια της κρίσης δεν άντεχε η καρδιά μου να βλέπω τόσους αστέγους στο κέντρο της Αθήνας. Όταν είχα πάει στην Αμερική με τον πατέρα μου, στη Νέα Υόρκη, κοπελίτσα, μου είχε κάνει εντύπωση που κοιμόταν ο κόσμος στον δρόμο. Είναι η χειρότερη εικόνα που κουβαλάω. Ποιος θα πίστευε ότι αυτά τα δέκα χρόνια της οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα θα έβλεπε αξιοπρεπείς ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια; Τότε στην Αμερική είχα πάθει σοκ και έλεγα στον πατέρα μου πόσο τυχεροί είμαστε. Δεν λέω ότι πριν από την κρίση στην Ελλάδα δεν έγιναν υπερβολές και σπατάλες με το πλαστικό χρήμα. Αλλά η χώρα μας πέρασε πολύ δύσκολα και συνεχίζει να περνά.
- Εβελίνα, δεν είσαι η ηθοποιός που κυνηγά τα φώτα ή την κοσμική ζωή. Είναι η δική σου άποψη για τον κόσμο του θεάματος;
Δεν με αφορά το lifestyle. Μου αρέσουν τα πιο απλά πράγματα. Τώρα, αν με καλέσουν κάπου και είναι ακριβά ή είναι ένα «in» στέκι και πρέπει να πάω για επαγγελματικούς λόγους, θα το κάνω. Γιατί κάποια πράγματα σ’ αυτή τη ζωή είναι και υποχρέωση. Όμως δεν κυνηγάω τον χλιδάτο τρόπο ζωής. Θέλω πάντα να βγάζω τη δουλειά μου μπροστά. Εκεί όμως που περνάω πραγματικά καλά είναι σε μέρη όπου δεν με κοιτάζουν περίεργα και είμαι με αυτούς που με αγαπούν και αγαπώ. Ας πούμε και με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης δεν τα πάω και πολύ καλά. Δεν έχω facebook, γιατί σε θέλει από πάνω, να κάνεις αναρτήσεις και likes. Το Ιnstagram είναι πιο εύκολο με το κινητό και το χρησιμοποιώ για να προωθώ τη δουλειά μου, ενώ με φέρνει κοντά και με αυτούς που την παρακολουθούν.
- Πώς είδες την παγκόσμια κινητοποίηση για την κλιματική αλλαγή;
Ως μια θετική εξέλιξη. Οφείλουμε να κάνουμε πράγματα για τον πλανήτη μας, είναι η ζωή μας. Τα νέα παιδιά έδωσαν με τη φωνή τους το παράδειγμα. Δεν μπορείς να πληγώνεις τη φύση, που σου φέρεται καλά και εξακολουθεί να σου φέρεται ωραία, ό,τι και αν κάνεις πάνω της. Υπάρχουν χιλιάδες προβλήματα στην ανθρωπότητα και όλα θέλουν ευαισθησία και προσοχή. Οι πρόσφυγες είναι ένα πολύ μεγάλο θέμα. Ο ελληνικός λαός έχει στις πλάτες του βαστάξει το μεγαλύτερο μέρος του προβλήματος. Είμαστε ένα φιλόξενος λαός, χωρίς φόβους, αλλά πλέον το θέμα είναι τεράστιο και έχει ξεφύγει από τις δυνατότητές μας. Η Ελλάδα μπορεί να δώσει ρούχα, τροφές, αλλά να δώσει δουλειά σε τόσους ανθρώπους, να τους εντάξει στους κόλπους της είναι αδύνατον. Πώς θα γίνει αυτό; Άλλοι δεν έχουν χαρτιά, έρχονται παράνομα. Φυσικά έφυγαν από τη χώρα τους για σοβαρούς λόγους, κανείς δεν αφήνει έτσι την πατρίδα του αν δεν τον κυνηγά ο πόλεμος. Όταν όμως η χώρα μας δεν έχει τις δομές, το ζήτημα δεν αφορά μόνο εμάς, αλλά και όλη την Ευρώπη.
- Γιατί ο κόσμος στήριξε το θέατρο στην κρίση;
Γιατί είναι η πιο οικονομική και εύκολη έξοδος για να γεμίσεις την ψυχή σου και να συζητήσεις μετά με τους φίλους σου, τον άνθρωπό σου αυτό που είδες. Το θέατρο ανοίγει τους ορίζοντές σου, εισπράττεις ένα διαφορετικό πολιτικό – κοινωνικό μήνυμα. Μαζί με τον χορό και τη μουσική, είναι από τις πιο ωραίες τέχνες. Μπορώ να σας πω ότι υπάρχουν κινηματογραφικές ταινίες που δεν θυμάμαι. Αλλά, αντίστοιχα, δεν υπάρχουν θεατρικές παραστάσεις που είδα και δεν έμειναν στη μνήμη μου. Είχα δει στη Βρετανία ένα μιούζικαλ, το «Once», που ήταν απίστευτα απλό, αλλά τόσο δυνατό, που με έκανε να κλαίω. Όπως και στην Ελλάδα, δεν θα ξεχάσω την παράσταση «Γυάλινος κόσμος» με τη Ράνια Οικονομίδου.
- Στην τηλεόραση πιστεύεις ότι ο σταθμός σου ήταν οι «Δυο ξένοι»;
Φυσικά. Ήταν μια υπέροχη δουλειά. Δεν ήταν μόνο η κωμωδία της ατάκας, αλλά και της «ανάποδης σκέψης». Στην τηλεόραση όμως μου αρέσει περισσότερο η κωμωδία από το δράμα. Μου αρέσει που οι σταθμοί πήραν πλέον το ρίσκο και επένδυσαν φέτος τόσο πολύ στη μυθοπλασία. Στο θέατρο επιζητώ πιο «βαριά» έργα, πιο κλασικά. Έτσι, θα με δείτε ξανά στο Εθνικό Θέατρο, στο Rex, στην παράσταση «Ο άνθρωπος που γελά» του Βίκτωρος Ουγκώ έως τις 10 Νοεμβρίου. Μετά θα παίξω την Κλυταιμνήστρα στο Θέατρο Τέχνης Κάρολος Κουν στην «Ηλέκτρα» του Σοφοκλή. Γι’ αυτή τη δουλειά έχω μεγάλη χαρά και αγωνία. Είμαι πολύ ευτυχισμένη αυτή την περίοδο, γιατί είμαι σε πολύ σημαντικές δουλειές, που κάνουν καλό στην ψυχή μου. Ξυπνάω από τις 5.30 το πρωί και τελειώνω στις 12 τα μεσάνυχτα. Ένα πολύ πυκνό καθημερινό πρόγραμμα. Αλλά οι δυσκολίες δεν με έριξαν ποτέ. Ναι, υπάρχει πολύ σωματική κούραση, αλλά μέσα μου είμαι ξεκούραστη. Είμαι πολύ ευγνώμων με ό,τι μου έχει φέρει έως σήμερα ο Θεός.
