Μέχρι τις 20 Φεβρουαρίου 1961 οι θαυμαστές της Αλίκης Βουγιουκλάκη δεν είχαν την ευκαιρία να τη δουν σε χρώμα. Δεν είχαν την ευκαιρία να παρατηρήσουν το χρώμα των ματιών της, τη λάμψη των μαλλιών της, την επιδερμίδας της. Τα αναζητούσαν στα εξώφυλλα των λαϊκών περιοδικών κι εκεί όμως δεν μπορούσαν να σχηματίσουν σαφή άποψη. Τα χρώματα ήταν… σπασμένα, σαν τις σημερινές… πειραγμένες φωτογραφίες στο Instagram και στο Facebook.
Στη μεγάλη οθόνη την έβλεπαν μόνο σε άσπρο και μαύρο, όπως ήταν όλες οι ταινίες που είχε παίξει μέχρι τότε.
Ακόμα κι ο Πατριάρχης του ελληνικού σινεμά, ο Φιλοποίμην Φίνος δεν είχε αποτολμήσει να γυρίσει έγχρωμη ταινία. Το φιλμ κόστιζε τρεις φορές περισσότερο από το ασπρόμαυρο και η επεξεργασία του έπρεπε να γίνει στο εξωτερικό. Εξτρά έξοδα δηλαδή…
Πείστηκε μόνο όταν ο Θεοφάνης Δαμασκηνός, το… μισό της «Δαμασκηνός – Μιχαηλίδης» του έδωσε να καταλάβει ότι ήταν καιρός να κάνει άνοιγμα στο εξωτερικό με μια προϋπόθεση: Η ταινία να είναι έγχρωμη. Αυτός θα συμμετείχε στα έξοδα και θα φρόντιζε για τη διεθνή προώθηση της.
Ο Φίνος επιστράτευσε ότι καλύτερο είχε. Την Αλίκη Βουγιουκλάκη, την πιο εμπορική ηθοποιό εκείνης της εποχής και τον Αλέκο Σακελλάριο για το σενάριο και τη σκηνοθεσία. Από τα ταμείο της εταιρείας του βγήκαν 3,5 εκ. δραχμές ποσό εξωφρενικό για την εποχή.
Για τα γυρίσματα πήρε άδεια από το Υπουργείο Άμυνας που του διέθεσε το πολεμικό πλοίο«Αετός».
Τα έξοδα έτρεχαν και τον Φίνο τον έζωναν… μαύρα φίδια.
Μια εικόνα των προβλημάτων (και των οικονομιών) μας δίνει ο Αλέκος Σακελλάριος στο βιβλίο του «Λες και ήταν χθες...»
«Όταν, λοιπόν γυρίζαμε το «Η Αλίκη στο ναυτικό χρειάστηκε πολλούς κομπάρσους.
-Πόσους, με ρώτησε ο Φίνος
-Καμιά εκατοστή.
Ο Φίνος βγήκε από τα ρούχα του, παρόλο που ήταν πάντοτε μερακλής και ρέκτης.
-Τρελάθηκες;
-Για, Φιλοποίμην; Πως θα τους κάνουμε τους μαθητές της Σχολής Δοκίμων;
-Για πάρε μολύβι και κάτσε.
Πήρα μολύβι και κάθισα.
-Εκατό κομπάρσοι προς ογδόντα δραχμές τη μέρα, μας κάνουν οκτώ χιλιάδες. Έτσι;
-Έτσι.
-Πόσες μέρες θα τους χρησιμοποιήσεις;
-Καμιά εικοσαριά.
-Αν, λοιπόν πολλαπλασιάσουμε τις οκτώ χιλιάδες επί είκοσι μας κάνουν εκατόν εξήντα χιλιάδες ή όχι;
-Μας κάνουν.
-Τι θα φοράνε τώρα;
-Πρέπει να έχει τρεις στολές ο καθένας.
Μια στολή εξόδου, μια στολή απλού ναύτη και μια στολή υπηρεσίας.
-Ξέρεις τι μου λες τώρα;
-Τι;
-Μαζί με τους ζωστήρες και τα λοιπά, τέσσερα χιλιάρικα τουλάχιστον το άτομο. Κι όταν τα άτομα είναι εκατό, επί τέσσερα χιλιάρικα μας κάνουνε τετρακόσια χιλιάρικα. Πρόσθεσε τώρα κι ένα χιλιάρικο τα μεταφορικά τους, πρόσθεσε και όλα τ’ άλλα έξοδα και θα δεις ότι οι κομπάρσοι που ου ζητάς θα στοιχίσουνε όσα θα στοιχίσει μια ολόκληρη ταινία.
-Και τι θα γίνει τώρα;
-Να κάνεις τη δουλειά σου με λιγότερους κομπάρσους.
-Με πόσους δηλαδή;
-Με δέκα!
Και τελικά είχε δίκιο. Όλα γίνονται. Με δέκα κομπάρσους, με δέκα νέα παιδιά – τελικά νομίζω γίνανε δεκάξι – που με τη βοήθεια του Κώστα Παπαχρήστου τα ντύσαμε δοκιμάκια, γυρίσαμε με ταχυδακτυλουργικό τρόπο όλες τις σκηνές και όλες τις παρελάσεις. Μπροστά από την κινηματογραφική μηχανή παρελαύνανε οι δεκάξι, ύστερα όταν χανόντουσαν από την οπτική γωνία τρέχανε πίσω από τη μηχανή και ξαναπαρελαύνανε. Μια φορά, δυο φορές, τρεις φορές, έτσι ώστε να έχει την εντύπωση ο θεατής ότι υπήρχαν τουλάχιστον εκατό δόκιμοι. Για να μην αναγνωρίζονται, μάλιστα, φροντίσαμε πριν εμφανισθούν ξανά στην οπτική γωνία της λήψεως να αλλάζουμε σειορά. Οι πρώτοι μπαίναμε τελευταίοι, οι τελευταίοι πρώτοι και ούτε καθεξής…»
Αλλά και η ίδια η ταινία είχε πολλές αναποδιές. Η σημαντικότερη ένας καυγάς μεταξύ της πρωταγωνίστριας και του σκηνοθέτη που ξεπεράστηκε με την επέμβαση του ίδιου του Φίνου.
Της προβολής της προηγήθηκε μεγάλη διαφημιστική καμπάνια.
Η πρεμιέρα έγινε Καθαρά Δευτέρα κι επειδή η καλή μέρα από το… πρωί φαίνεται έσπασε τα ρεκόρ εισιτηρίων με την πρώτη εβδομάδα της προβολής όπως φαίνεται καιν στον πίνακα που δημοσίευσε η εφημερίδα «ΤΑ ΝΕΑ». Συνολικά την παρακολούθησαν 213.409 θεατές! Ήαν φυσικά η εμπορικότερη της σεζόν.
Αυτό που προκαλεί εντύπωση ότι ακόμα και οι κριτικοί άφησαν το δηλητήριο κατά μέρος και την υποδέχτηκαν με θερμά λόγια. Και καλά η Ελένη Βλάχου στην «Καθημερινή» ήταν γνωστό ότι την θαύμαζε..
Ακόμα και «ΤΟ ΒΗΜΑ» που δεν… χάριζε καλό λόια στην κριτική του Γ.Π. Σαββίδη (Γιώργος Πάνου Σαββίδης), του επιμελητή των ποιημάτων του Καβάφη, του Σεφέρη, του Καρυωτάκη, του Σικελιανού και τόσων άλλων, χαρακτηρίζει μοναδική Ελληνίδα «σταρ» την Αλίκη και θεωρεί ότι αυτή είναι η καλύτερη σκηνοθετική δουλειά του Σακελλάριου. Ενστάσεις έχει για το σενάριο.
Ακόμα και ο κεντροαριστερός «Ανεξάρτητος Τύπος» έγραψε καλά λόγια δια χειρός Αντώνη Μιοσχοβάκη, τον πιο σοβαρό και βαθύ γνώστη της κινηματογραφικής Τέχνης Αντώνη Μοσχοβάκη.
Καλά λόγια και από την «Αυγή» που συνήθως αποθέωνε, άλλες, ψαγμένες ταινίες. Ο «Κ.Σ», πιθανότατα ο Κώστας Σταματίου είχε καλά λόγια για την ταινία κι επιφυλάξεις για το σενάριο.
Υπάρχει και μια σύμπτωση. Το πλοίο που γυρίστηκε το μεγαλύτερο μέρος της ταινίας ήταν ο «Αετός». Το είχαν παραχωρήσει οι Αμερικανοί στην Ελλάδα το 1951. Στις ΗΠΑ ήταν γνωστό ως USS Σλάτερ, αφιερωμένο στη μνήμη του Φρανκ Σλάτερ που έπεσε εν ώρα καθήκοντος στις 12 Νοεμβρίου 1942 στη Ναυμαχία του Γκουανταλκανάλ. Στην τελετή ονοματοδοσίας του πλοίου παρούσα ήταν η μητέρα του που έγινε… νονά του. Ημερομηνία; 20 Φεβρουαρίου 1944. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα έγινε η πρεμιέρα της ταινίας στην οποία… πρωταγωνιστούσε το «Σλάτερ» που λεγόταν πλέον «Αετός».
Αυτή δεν ήταν η μοναδική κινηματογραφική του εμφάνιση. Είχε χρησιμοποιηθεί και στα γυρίσματα της Χολιγουντιανής υπερπαραγωγής «Τα κανόνια του Ναβαρόνε» το 1960 στη Ρόδο. Παροπλίστηκε από το Πολεμικό Ναυτικό το 1991 και πέρασε στην κατοχή των Αμερικάνων. Σήμερα είναι πλωτό μουσείο και βρίσκεται στο Όλμπανι της Νέας Υόρκης.
Όσο για την διεθνή καριέρα της ταινίας; Λίγα πράγματα. Παρά τις προσπάθειες και την εντυπωσιακή πρεμιέρα στο Παρίσι, ούτε η Βουγιουκλάκη κατάφερε να κάνει διεθνή καριέρα, ούτε ο Φίνος μπόρεσε να απλωθεί στο εξωτερικό.
