Στα βιβλία του Μαραθωνίου ο Στέλιος Κυριακίδης αναφέρεται συχνά ως η περίπτωση του «απόλυτου» αουτσάιντερ που κέρδισε ένα μεγάλο Μαραθώνιο όπως αυτός της Βοστώνης. Στην εκκίνηση του αγωνίσματος το μεσημέρι της Κυριακής 20 Απριλίου, ημέρα του Πάσχα στην Ελλάδα κανείς δεν έδινε σημασία στον κοκαλιάρη Έλληνα που ετοιμαζόταν να τρέξει με κάποιες εκατοντάδες καλοζωισμένους δρομείς.
Δεν υστερούσε σε ταλέντο. Πολύ απλά η Κατοχή, οι στερήσεις είχαν επηρεάσει την εμφάνισή του, αλλά και τη δύναμη που απαιτεί το αγώνισμα. Κι όμως, κέρδισε και η νίκη του αυτή κέντρισε το ενδιαφέρον των Αμερικανών για την Ελλάδα που μόλις είχε βγει από τη Γερμανική Κατοχή και έμπαινε σε έναν καταστροφικό εμφύλιο.
Όμως ο Μαραθώνιος του Κυριακίδη δεν είναι ένας, αλλά… δύο. Είπαμε Πάσχα ήταν στην Ελλάδα, οι εφημερίδες δεν θα κυκλοφορούσαν την επόμενη μέρα κι όλοι οι Έλληνες ήταν… απασχολημένοι με το πασχαλιάτικο γλέντι. Τα νέα έφθασαν στην Αθήνα το απόγευμα κι ένας από τους Πατριάρχες τυυ αθλητικού ρεπορτάζ, Ο Χρήστος Σβολόπουλος άρχισε να κολλά σε κολώνες στην Ομόνοια αυτοσχέδιες εφημερίδες τοίχου που έκαναν γνωστό τον μεγάλο θρίαμβο.
Τότε κυκλοφορούσαν δύο ή τρεις φορές την εβδομάδα δύο αθλητικές εφημερίδες. Ο Αθλητισμός και η Αθλητική Ηχώ. Συνιδιοκτήτης στη δεύτερη ήταν ο Γιώργος Γεωργαλάς που κινητοποιήθηκε να βρει προσωπικό για να τυπώσει – εκτάκτως – το φύλλο της Δευτέρας. Ο ίδιος δεν ζει πλέον, αλλά άφησε την μαρτυρία του στο βιβλίο «Εφημερίδες και δημοσιογράφοι» του Τάκη Ψαράκη:
«… Πήγα στην Αγία Ελεούσα να βρω τον Γιώργο Γεωργιάδη.
-Πάει σε γάμο στον Κολωνό, που είπαν από το σπίτι του.
Φεύγω από κεί. Στο δρόμο θυμήθηκα ότι ο τυπογράφος Λεωνίδας Γκίρας πάντρευε την κόρη του και τον είχε καλέσει. Ρώτησα και βρήκα το σπίτι. Ήταν μαζί με τον Νίκο Παρασκευά.
-Πάρε κλειδί, πήγαινε άνοιξε. Πάω να βρω πιεστή, του λέω.
Τυπωνόμαστε, τότε, στην οδό Χαριλάου Τρικούπη, σ’ ένα υπόγειο. Χαρτοθέτης πιεστής ήταν ο Γκίκας. Και στο προσωπικό υπήρχε κάποιος Γιάννης που καθόταν στη Λεωφόρο Μεσογείων. Ρωτώντας βρήκα το σπίτι του. Η αδελφή του μου είπε ότι ο Γιάννης βρισκόταν με τη μητέρα του στην οδό Αλβανίας. Δρόμος για εκεί. Βρίσκω ,τελικά, τον Γιάννη. Μου λέει:
-Τώρα ήρθες; Δεν πάω πουθενά. Να πας να βρεις τον Κώστα τον Γκίκα. Έχει κλειδί να σου τυπώσει την εφημερίδα.
-Που μένει ο Γκίκας;
-Στο Θησείο, δίπλα στο καφενείο του Ρίζου!
Πηγαίνω στη Στοά Πάππου, παίρνω τον Νίκο Ζιρώ που είχε μοτοσυκλέτα και γραμμή για το Θησείο. Βρίσκουμε έναν Γκίκα μεθυσμένο να χορεύει τσιφτετέλι: Τον πήραμε να πάμε για τύπωμα. Σ’ ένα φαρμακείο του πήραμε αμμωνία, που τον βοήθησε να συνέλθει κάπως. Λέω του Ζιρώ: «Πρόσεξε μη σου φύγει…».
Την άλλη μέρα – Δευτέρα του Πάσχα η εφημερίδα κυκλοφόρησε σε έκτακτη έκδοση, με τίτλο «Αθάνατε Μαραθωνοδρόμε! Η Ελλάδα σ’ ευγνωμονεί. Η Ηχώ πούλησε 6.000 φύλλα τη μέρα εκείνη…»
Πράγματι η «Ηχώ» ήταν η μόνη εφημερίδα που κυκλοφόρησε την επόμενη μέρα και φυσικά η μόνη που είχε τη μεγάλη επιτυχία η οποία της απέδωσε κυκλοφοριακά το ασύλληπτο για την εποχή ρεκόρ αθλητικής εφημερίδας τα 6.000 φύλλα. Μπορεί ο αριθμός του να μη φαίνεται μεγάλος στις μέρες μας, αλλά υπολογίστε ότι οι Αθηναϊκές εφημερίδες κυκλοφορούσαν μόνο στην Αθήνα, το ραδιόφωνο δεν ήταν προσιτό σε όλους και ο Αθλητικός Τύπος εκείνη την εποχή είχε σαφώς χαμηλότερες κυκλοφορίες από τις πολιτικές εφημερίδες.
Βέβαια η «Ηχώ» που αργότερα έφθασε να πουλά και 90.000 φύλα σε αντίστοιχες μεγάλες αθλητικές επιτυχίες, άθελά της, έκανε… ζημιά στον Κυριακίδη. Οι εφημερίδες της Τρίτης του Πάσχα υποβάθμισαν το γεγονός και παρουσιάστηκε το φαινόμενο οι αντίστοιχες Αμερικανικές να έχουν πρώτο θέμα ή μεγάλο «χτύπημα» στην πρώτη τους σελίδα και οι ελληνικές να το υποβαθμίζουν!
Δεν είναι περίεργο ότι με αιτία τη νίκη του Κυριακίδη έγιναν… δύο Μαραθώνιοι. Ο πρώτος του Κύπριου αθλητή του Παναθηναϊκού που ζούσε στην Αθήνα κι ο δεύτερος από τους ανθρώπους της «Αθλητικής Ηχούς» για να κάνουν γνωστό στο ελληνικό κοινό την τεράστια αυτή επιτυχία…
