Εκείνο το μεσημέρι της 15ης Μαΐου 1928 ο αγωνία είχε χτυπήσει… κόκκινο. Ο Γουόλτ Ντίσνεϊ και οι συνεργάτες του παρουσίαζαν στους εκπροσώπους των κινηματογραφικών εταιρειών τη νέα τους δημιουργία. Έναν ποντικό με τη φίλη να προσπαθούν να πετάξουν με ένα αεροπλάνο. Η ιστορία ήταν εμπνευσμένη από το κατόρθωμα του Αμερικανού πιλότου Τσαρλς Λίντεμπεργκ να διασχίσει με το αεροπλάνο του τον Ατλαντικό Ωκεανό. Ο Λίντεμπεργκ έγινε εθνικός ήρωας και αργότερα υποψήφιος πρόεδρος των ΗΠΑ, θαυμαστής του Χίτλερ και υπέρμαχος της μη ανάμιξης στο Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όλα αυτά όμως ήταν πολύ μακρινά. Αυτό που ενδιέφερε τον Ντίσνεϊ και τους συνεργάτες του ήταν να χαμογελούν οι θεατές στο τέλος της εξάλεπτης βουβής ταινίας και να πάρουν παραγγελίες.
Η προβολή ολοκληρώθηκε, τα φώτα άναψαν, αλλά τα πρόσωπα παρέμεναν σκυθρωπά. Κάποιοι κοιτούσαν το ρολόι τους και σκέφτηκαν: «Τσάμπα χάσαμε την ώρα μας...»
Κανείς από τους «γκουρού«» των κινηματογραφικών εταιρειών δεν… μυρίστηκε το χρήμα που έκρυβε ο ήρωας με το όνομα Μίκι Μάους. Κανείς δεν έδωσε παραγγελία και η ταινία έμεινε στα κουτιά.
Απ’ όλη αυτή την ιστορία έμεινε η «ληξιαρχική πράξη» γέννησης του δημοφιλέστερου ποντικού στον κόσμο που σε έξι χρόνια θα συμπληρώσει έναν αιώνα ζωής!
Η πρώτη επιτυχία για τον τον ποντικό του Ντίσνεϊ ήρθε λίγους μήνες αργότερα, το Νοέμβριο με την πρώτη ομιλούσα ταινία του «Μίκι» και τρίτη της σειράς με τον τίτλο «ο Γουίλι του ατμόπλοιου».
Η κόπια δνε πήγε χαμένη. Απέκτησε φωνή (του Μίκι ανήκει στον ίδο τον Ντίσνεϊ και κυκλοφόρησε, επιτέλους στις κινηματογραφικές αίθουσες σε αυτή την εκδοχή, Η αρχική, η βουβή, θεωρείται χαμένη
https://www.youtube.com/watch?v=kCZPzHg0h80&ab_channel=QuestarEntertainment
Ο ίδιος ο Ντίσνεϊ συνήθιζε να λέει ότι η γυναίκα του Λίλιαν ήταν η… νονά του ήρωά του. Ο ίδιος ήθελε να τον βαφτίσει «Μόρτιμερ», αλλά η ίδια επέμενε ότι το «Μίκι» ήταν καλύτερο. Όσο για την έμπνευση αντλήθηκε από την παραμονή του στο Κάνσας όπου το δωμάτιό του ήταν γεμάτο ποντίκια τα οποία προσπαθούσε να… εξημερώσει!
Τη μεγάλη ώθηση για τον ήρωα τον έδωσε το κόμικ στριπ που εμφανίστηκε στις 13 Ιανουαρίου 1930 στις αμερικανικές εφημερίδες. Ο βαρώνος του τύπου Ουίλιαμ Χιρστ είχε δημιουργήσει μια εταιρεία που εμπορευόταν κόμικ για εφημερίδες. Καθημερινά τις τροφοδοτούσε με μια λωρίδα που είτε ήταv αυτοτελής, συνήθως κωμική ιστορία, είτε απλωνόταν σε καθημερινές συνέχειες. Κάπως έτσι ξεκίνησ εκι ο Μίκι που σε ένα χρόνο δημοσιευόταν σε 60 εφημερίδες σε όλη τη χώρα! Πίσω από την επιτυχία αυτή κρυβόταν ο Φλόιντ Γκότφερσον που γα 45 χρόνια έγραφε και σχεδίαζε ιστορίες. Η τηλεόραση εκτόπισε το είδος αυτό ψυχαγωγίας των αναγνωστών και η σειρά ολοκληρώθηκε στις 29 Ιουλίου 1995.
Το 1943 άρχισε να κυκλοφορεί και ως αυτόνομο περιοδικό ο Μίκι που απέκτησε και φίλους. Είναι το περιοδικό που κυκλοφορεί ακόμα και σήμερα ενισχυμένο με πολλές ιστορίες της ιταλικής έκδοσης όπου σε κάποιες από αυτές ξεπέρασαν σε φαντασία ακόμα και τους αμερικανούς… δασκάλους τους.
Στην Ελλάδα η πρώτη του εμφάνιση έγινε το 1931 στο περιοδικό «Παιδικός Kόσμος» και ήταν μια μεταφορά των ημερήσιων κόμικ των αμερικανικών εφημερίδων όπως και το 1935 όπου συνυπήρξε με τον Καραγκιόζη στο περιοδικό «Mίκυ Mάους και Kαραγκιόζης» στο εβδομαδιαίο περιοδικό «Παιδική Eγκυκλοπαίδεια».
Στην Ελλάδα οι εκδόσεις Πεχλιβανίδη το 1954 δημοσίευσαν τις πρώτες ιστορίες του «Μίκι Μάους» στο περιοδικό «Γέλιο και Χαρά» που ήταν ένα απάνθισμα αμερικανικών κόμικ για παιδιά. Εκεί γνώρισαν οι παλαιότεροι το Γούντι τον Τρυποκάρυδο, τον Μπάκς Μπάνυ, τη Μικρή Λουλού και τόσα άλλα εικονογραφημένα που συντρόφευαν γενιές και γενιές.
Το 1966, την 1η Ιουλίου οι εκδόσεις Τερζόπουλου κυκλοφόρησαν το πρώτο τεύχος με αποκλειστικά ιστορίες του Μίκι και των άλλων ηρώων του Ντίσνεϊ. Ένα θρυλικό περιοδικό που για πολλούς αποτελεί μέρος των παιδικών τους χρόνων.
Σε αντίθεση με τον ήρωά του, ο δημιουργός Γουόλτ Ντίσνεϊ υπήρξε σκληρός εργοδότης. Μισούσε τις απεργίες και θεωρούσε ότι πίσω από αυτές κρύβονται κομμουνιστές. Κι επειδή όλοι οι άνθρωποι έχουν «αδύνατο σημείο» το δικό του ήταν η οικογένειά του. Θεωρούσε ότι η μητέρα του τον είχε αποκτήσει με άλλον άντρα. Τα δύο αυτά γεγονότα τον έφεραν κοντά στον πανίσχυρο διευθυντή του FBI Έντγκαρ Χούβερ, τον πιο σκοτεινό άνθρωπο των ΗΠΑ για δεκαετίες. Είχε φακελωμένο όλο τον κόσμο. Από πολιτικούς και καλλιτέχνες έως συνδικαλιστές και απλούς πολίτες. Από τα… μυστικά τους αντλούσε τη δύναμή του. Αξιοποίησε και τα δύο στο έπακρο για να κάνει… φίλο του τον Ντίσνεϊ.
Το 1940 έστειλε δύο πράκτορές του στην Ισπανία όπου ανακάλυψαν ότι η μητέρα του είχε παιδί με έναν παντρεμένο γιατρό στο χωριό Μοχάκαρ. Το αγόρι πήρε το όνομα Χοσέ Γκεράο κι όταν μετανάστευσε στις ΗΠΑ το είχε μαζί της. Ο Χούβερ φαίνεται να τον έπεισε ότι αυτός ήταν ο Χοσέ, αν και στα χαρτιά φαίνεται να έχει γεννηθεί το 1901 στο Σικάγο. Δύσκολο να το βεβαιώσει κανείς αφού δεν υπάρχουν πρωτότυπες αναφορές.
Τα αποκάλυψε όλα αυτά το 1996 ο Αμερικανός ερευνητής Μάρκο Έλιοτ που κυκλοφόρησε το βιβλίο «Το άλλο πρόσωπο του πρίγκιπα του Χόλιγουντ». Στηρίχτηκε σε 570 έγγραφα του FBI που μπόρεσε να αποσπάσει αξιοποιώντας ένα σχετικό νόμο που είχε αποκαλυπτικά των σχέσεων του Ντίσνεϊ με το FBΙ. Δυστυχώς από τα έγγραφα αυτά έχουν απαλειφθεί τα ονόματα των ανθρώπων που παρείχαν τις πληροφορίες και δεν μπορεί να είναι σίγουρος κανείς για το πόσο είναι αξιόπιστες.
Πάντως ο ίδιος ο Ντίσνεϊ φαίνεται να ζητά τη βοήθεια του FBI για να τερματιστούν οι απεργίες στα στούντιο του, να καταθέτει στην επιτροπή αντιαμαερικανικών ενεργειών (επιτροπή Μακάρθι) και να κατονομάζει ανθρώπους του Χόλιγουντ ως κομμουνιστές. Μετέχει μάλιστα σε μια οργάνωση από το 1944 την «Motion Picture Alliance» που στόχο έχει να εξαλείψει τους «κόκκινους» από τις ΗΠΑ. Σε αυτήν μετέχουν ακόμα ο εκδότης Ουίλιαμ Χιρστ, ο Κάρι Γκραντ, ο Γκάρι Κούπερ κι ένας δευτεροκλασάτος ηθοποιός που μετέχει σε μια άλλη οργάνωση αριστερών τάσεων κι ενημερώνει τακτικά τις αρχές για τις κινήσεις τους. Λεγόταν… Ρόναλντ Ρίγκαν! Ναι, ο μετέπειτα πρόεδρος των ΗΠΑ…
Ο Χούβερ φέρεται να επικροτεί τη συνεργασία του Ντίσνεϊ με το τηλεοπτικό δίκτυο ABC για μια σειρά προγραμμάτων που απευθύνονται στη νεολαία και ίσως να έχει παίξει ρόλο στη συμφωνία. Για άγνωστο λόγο οι σχέσεις τους παίρνουν άσχημη τροπή από το 1956 και το 1961 ο Ντίσνεϊ στην ταινία «Πιλότοι στη Σελήνη» διακωμωδεί τους πράκτορες του FBI. Όταν κυκλοφόρησε το βιβλίο η οικογένεια Ντίσνεϊ διαμαρτυρήθηκε, απείλησε με μηνύσεις, αλλά ουδέποτε τις κατέθεσε. Προτίμησε το θέμα να ξεχαστεί με τον καιρό όπως και έγινε.
