Για πολλά χρόνια η τηλεόραση, σε όλο τον κόσμο, στηριζόταν στις ζωντανές εκπομπές και στα φιλμαρισμένα σήριαλ. Η λέξη βίντεο ήταν άγνωστη γιατί πολύ απλά οι σχετικές έρευνες βρίσκονταν σε νηπιακή στάδιο.
Υπήρχαν όμως δύο προβλήματα. Το φιλμ ήταν ακριβό και οι ζωντανές εκπομπές γεμάτες απρόοπτα και τεχνικά σφάλματα. Μόλις στα μέσα της δεκαετίας του ΄60 παρουσιάστηκαν τα πρώτα «σοβαρά» βίντεο για επαγγελματική χρήση. Ήταν πανάκριβα, ήθελαν συντήρηση από εξειδικευμένο προσωπικό και οι ταινίες τους ήταν επίσης ακριβές. Είχαν ένα πλεονέκτημα. Μπορούσες στην ίδια ταινία να γράψεις και να ξαναγράψεις πρόγραμμα, σβήνοντας φυσικά το προηγούμενο. Με τον τρόπο αυτό αντισταθμιζόταν το κόστος.
Η… φτωχή ελληνική τηλεόραση γνώρισε το βίντεο το 1969. Ο Νίκος Μαστοράκης είχε φέρει από τις ΗΠΑ ένα από τα πρώτα οικιακά βίντεο για να το δοκιμάσει στην ελληνική τηλεόραση που μόλις είχε κλείσει τα τρία χρόνια της ζωής της.
Η πρώτη εκπομπή που βιντεοσκόπησε ήταν το «Αλάτι και Πιπέρι» του Φρέντυ Γερμανού. Ο δημοσιογράφος έλειπε στις Μπαχάμες για να πάρει συνέντευξη από τον Ρότζερ Μουρ, τον δημοφιλή «Άγιο» που έπαιζε την ίδια ώρα στο… αντίπαλο κανάλι το ΕΙΡ.
Διαβάζουμε στην «Απογευματινή» της 14ης Ιουνίου τη μεγάλη είδηση, ότι το βίντεο μπαίνει στη ζωή μας.
Και για του λόγου το αληθές από την ίδια εφημερίδα παρουσιάζουμε από το τηλεοπτικό πρόγραμμα της ημέρας (Δευτέρα 16 Ιουνίου 1969) το θεματολόγιο της πρώτης βιντεοσκοπημένης εκπομπής στην ελληνική τηλεόραση.
Το «Αλάτι και Πιπέρι» είχε αρχίσει την τηλεοπτική του καριέρα την Δευτέρα 14 Απριλίου και ήταν προσφορά της καπνοβιομηχανίας «Κεράνης». Άρα υπήρχε ένας επιπλέον λόγος να προβληθεί εκπομπή έστω κι αν απουσίαζε ο παρουσιαστής της από την Ελλάδα.
Το ερασιτεχνικό βίντεο του Νίκου Μαστοράκη δεν χρησιμοποιήθηκε πολύ καιρό. Λίγους μήνες αργότερα, τον Σεπτέμβριο έγιναν στο Φάληρο οι Πανευρωπαϊκοί Αγώνες Στίβου, η ΕΡΤ αγόρασε από την ιταλική RAI με χρήματα του ΣΕΓΑΣ τρία VAN εξωτερικών μεταδόσεων που είχαν ενσωματωμένα επαγγελματικά μηχανήματα εγγραφής εικόνας κυρίως για τα Ριπλέι. Κάτι αντίστοιχο έκανε και η ΥΕΝΕΔ με ένα συνεργείο από την Αγγλία. Σιγά σιγά το βίντεο έγινε αναπόσπαστο κομμάτι της τηλεοπτικής καθημερινότητας.
Κι επειδή βρισκόμαστε στην Ελλάδα οι πρώτες εκπομπές γυρισμένες σε βίντεο ήταν απογοητευτικές. Πολλά τα τεχνικά προβλήματα με αποσυντονισμούς εικόνας. Όταν, αργότερα, οι τεχνικοί, έμαθαν να χειρίζονται τα μηχανήματα τα τεχνικά προβλήματα παρέμειναν. Είχαν αφετηρία την παρατεταμένη χρήση των βιντεοταινιών. Γράφονταν και ξαναγράφονταν ξεπερνώντας κατά πολύ το όριο που είχαν θέσει οι κατασκευαστές.
Παράλληλα όλα τα σήριαλ για λόγους οικονομίας γυρίζονταν σε βίντεο, ενώ στο εξωτερικό οι παραγωγοί επέμεναν στο φιλμ που είχε καλύτερη απόδοση. Έτσι χάθηκαν όλες οι πρώτες σειρές της ελληνικής τηλεόρασης που έγραψαν ιστορία. Μαζί και όλα τα μεγάλα γεγονότα, πολιτικά, αθλητικά, κοινωνικά που είχαν την ατυχία να γυριστούν σε αυτή τη μορφή.
Σήμερα ακόμα και το βίντεο θεωρείται ξεπερασμένο είδος. Οι ψηφιακές εγγραφές έχουν κυριαρχήσει, ενώ ακόμα και με το κινητό του τηλέφωνο ο καθένας μπορεί να γίνει οπερατέρ, σκηνοθέτης και παραγωγός…
