Εκείνο το βράδυ της 7ης Δεκεμβρίου 1966 οι οδηγοί φορτηγών ακολουθούσαν τη γνωστή τακτική. Καθυστερούσαν να μπουν στο πλοίο για να βρεθούν κοντά στην έξοδο και να βγουν πρώτοι για να προλάβουν να φθάσουν πριν τους ανταγωνιστές τους στην αγορά.
Το πλοίο αργούσε να αποπλεύσει και ο πλοίαρχος του «Φαιστός» που θα εκτελούσε αργότερα το ίδιο δρομολόγιο διαμαρτυρήθηκε, αλλά πήγε… πάσο αφού εξασφάλισε την υπόσχεση του καπετάνιου του «Ηράκλειον» ότι στο επόμενο δρομολόγιο που θα απέπλεε νωρίτερα το «Φαιστός» θα μπορούσε να καθυστερήσει κι αυτό ίσο χρόνο.
Τελευταίο μπήκε ένα φορτηγό ψυγείο 5 τόνων που μετέφερε πορτοκάλια. Το έδεσαν όπως όπως και το πλοίο ξεκίνησε.
Οι συμφωνία κάποιες φορές μπορούν να αποβούν μοιραίες, ειδικά όταν έχεις να κάνεις με τη θάλασσα. Φτάνοντας στο Μυρτώο Πέλαγος τα μποφόρ δυνάμωσαν, η κακοκαιρία βρισκόταν στην κορύφωσή της. Κάποια στιγμή το φορτηγό με τα πορτοκάλια που ήταν πρόχειρα δεμένο και δίπλα στην μπουκαπόρτα λύθηκε, τη χτύπησε και την άνοιξε. Το νερό άρχισε να μπαίνει στο γκαράζ. Λίγες ακόμα αναταράξεις και το φορτηγό, πραγματικά σαν τρελό ξαναχτυπά την μπουκαπόρτα που ανοίγει διάπλατα. Το φορτηγό πέφτει στη θάλασσα που μπαίνει πια στο πλοίο.
Κάτι ο καιρός, κάτι η μείωση της ευστάθειας από τις επισκευές και το κακό δεν άργησε να γίνει.
Στις 2.06 τα ξημερώματα της 8ης Δεκεμβρίου εκπέμπεται το πρώτο SOS, στις 2.13 το τελευταίο.
Κέντρο επιχειρήσεων δεν υπήρχε ακόμα στο Υπουργείο Εμπορικής Ναυτιλίας. Τα πλοία βούλιαζαν κι αν ήταν τυχερά ερχόταν βοήθεια. Τα λιμεναρχεία Πειραιά, Σύρου δηλώνουν αδυναμία να βοηθήσουν. Πανικός…
Στις 2.30 ενημερώνεται ο Αρχηγός του Λιμενικού. Κι από τότε αρχίζει ένα γαϊτάνι ενημερώσεων. Ειδοποιείται ο υπουργός Ναυτιλίας, αυτός ειδοποιεί τον ομόλογό του στο Άμυνας, αυτός τον πρωθυπουργό που αναλαμβάνει να ειδοποιήσει τον Βασιλιά. Ειδοποιήθηκαν όλοι, αλλά βοήθεια δεν φαινόταν από πουθενά.
Έπρεπε να φθάσει 7.20 το πρωί για να απογειωθεί το πρώτο πολεμικό αεροπλάνο που θα αναζητούσε το πλοίο. Ακολούθησαν άλλα δύο.
Ένα αγγλικό ναρκαλιευτικό βρίσκει ένα φορτηγό ψυγείο να επιπλέει. Εντοπίζονται οι πρώτοι ναυαγοί.
Σώζονται 46 άνθρωποι, 16 μέλη του πληρώματος και 30 επιβάτες. Πόσοι χάθηκαν όμως; Κανείς δεν ξέρει και δεν έμαθε ποτέ.
Δεν υπήρχε κατάλογος επιβατών. Υπολογίζεται ότι στο πλοίο βρίσκονταν και 150 Ρομά που ήταν σε φορτηγά στο γκαράζ. Όπως έλεγαν αυτόπτες μάρτυρες ήταν η πρώτοι που… κατάπιε η θάλασσα.
Ήταν και κάποιοι κατάδικοι που χωροφύλακες τους μετέφεραν στην Αθήνα με χειροπέδες. Αυτοί πνίγηκαν γιατί κανείς δεν τις ξεκλείδωσε για να μπορέσουν τουλάχιστον να κολυμπήσουν!
Στις 15 Δεκεμβρίου 1975, εννιά ολόκληρα χρόνια υπήρξε επίσημη ανακοίνωση για 247 νεκρούς, η οποία όμως αμφισβητείται. Πολλοί υποστηρίζουν ότι ήταν ακόμα περισσότεροι.
Η ελληνική τηλεόραση έκανε τα πρώτα της βήματα. Κινητοποιήθηκε και έκανε το πρώτο της ρεπορτάζ. Επειδή οι τηλεοπτικοί δέκτες ήταν λίγοι κανείς κυβερνητικός δεν σκέφτηκε να παρέμβει και τηρουμένων των αναλογιών (εμπειρίας και τεχνικών μέσων έδωσε) τον πόνο των απλκών ανθρώπων κι απέφυγε να δείξει τους επίσημους.
Σε αντίθεση με τα Ελληνικά Επίκαιρα που παιζόντουσαν στους κινηματογράφους. Εκεί το θέμα δεν είναι οι ναυαγοί που δέχτηκαν και την επίσκεψη του Βασιλιά, αλλά ο Βασιλιάς που πήγε στους διασωθέντες ναυαγούς!
Τις επόμενες μέρες οι εφημερίδες αποκαλύπτουν ότι το πλοίο δεν είχε περάσει ελέγχους, ενώ οι αναφορές ειδικών για τον κίνδυνο ναυαγίου θάβονταν σε γραφεία κυβερνητικών στελεχών.
Χαρακτηριστικό το σχόλιο της Βραδυνής στις 13 Δεκεμβρίου
Ο συγκεκριμένος υπουργός μάλιστα τα έβαλε με όσους του ζήτησαν ευθύνες για τα όσα έγιναν. Και φυσικά δεν έκανε λόγο για παραίτηση, έστω και για τα μάτια του κόσμου. Μην ξεχνάμε ότι στην εξουσία υπήρχε κυβέρνηση αποστατών και τα στελέχη της έπαιρναν υπουργείο υπογράφοντας ουσιαστικά την πολιτική τους καταδίκη αφού στις επόμενες εκλογές (που δεν έγιναν) δεν είχαν κόμμα για να πολιτευτούν. Σιγά, λοιπόν, μην έφευγαν από τη κυβέρνηση για διακόσιους τόσους νεκρούς.
Ο Φρέντυ Γερμανός απεσταλμένος της «Μεσημβρινής» στα Χανιά δίνει την πρώτη του ανταπόκριση από μια πόλη στο πένθος
Μια βδομάδα μετά το ναυάγιο ένα ακόμα πλοίο με ανάλογα προβλήματα, της ίδιας εταιρείας, το «Χανιά» ετοιμάζεται να αποπλεύσει, από τον Πειραιά αυτή τη φορά, αλλά η αρμόδια επιτροπή απαγορεύει τον απόπλου για λόγους ασφαλείας. Διαμαρτύρεται ο εκπρόσωπος της ιδιοκτήτριας εταιρείας και φθάνει ο αρχικός του ΓΕΝ Ναύαρχος Αυγέρης ο οποίος τα βάζει με τα μέλη της επιτροπής υποδεικνύοντας τους τα ζητήματα που πρέπει να ασχοληθούν. Το πλοίο αποπλέει.
Η υπόθεση πήρε και πολιτική χροιά καθώς Ένωση Κέντρου και η κυβέρνηση κατηγορούσαν… αλλήλους για τις παραλείψεις στους ελέγχους του πλοίου.
Η δίκη των υπευθύνων άρχισε στις 19 Φεβρουαρίου 1968 στο Κακουργιοδικείο Πειραιά. Ο εκ των ιδιοκτητών της εταιρείας Χαρ. Τυπάρδος, ο διευθυντής Παν. Κόκκινος και δύο αξιωματικοί καταδικάζονται σε φυλάκιση από 2 έως 7 χρόνια, ενώ στους συγγενείς των θυμάτων επιδικάζονται 500 δρχ, ποσό… αστείο που έφθανε στα όρια της προσβολής..
Η υπόθεση έκλεισε οριστικά στις 9 Ιανουαρίου 1970 όταν ο Άρειος Πάγος απέρριψε την αίτηση αναίρεσης.
Πέρασαν πολλά χρόνια, η εταιρεία των Τυπάλδων δεν μπόρεσε να συνέλθει από το σοκ του ναυαγίου, συρρικνώθηκε και ο καταδικασθείς, εκ των ιδιοκτητών της, Χαρ. Τυπάλδος βρέθηκε νεκρός στο γραφείο του στον Πειραιά. Θάνατος από έμφραγμα είπαν. Βρισκόμαστε πια στα 1986.
Στο γεγονός δεν θα έδινε κανείς σημασία εάν στη διαθήκη του δεν άφηνε την περιουσία του σε μια άγνωστη, η περίπου άγνωστη, σε αυτόν οικογένεια, του εμπόρου Νικόλαου Πέππα. Οι συγγενείς του εφοπλιστή ανέθεσαν σε ιδιωτικό ερευνητή την υπόθεση κι αυτός ανακάλυψε την εταιρεία δολοφόνων! Τα αποτελέσματα της έρευνάς του τα κατέθεσε στην Αστυνομία που κατάφερε να συλλάβει τα μέλη της συμμορίας που δολοφονούσε πλούσιους ηλικιωμένους και με πλαστές διαθήκες έπαιρνε τις περιουσίες τους!
Το δεξαμενόπλοιο, για να επιστρέψουμε εκεί απ’ όπου αρχίσαμε, ναυπηγήθηκε το 1949 στη Γλασκόβη κι έκανε ταξίδια από την Αγγλία στη Βιρμανία. Το 1964 είχε… φάει ήδη τα ψωμιά του. Πουλήθηκε στην εταιρεία των αδελφών Τυπάλδου που κυριαρχούσε στις εσωτερικές γραμμές. Το πλοίο που ονομάστηκε «Ηράκλειον» και δρομολογήθηκε στη γραμμή Χανιά – Πειραιάς. Μετατράπηκε σε φέρι μποτ. Κανείς δεν σκέφτηκε ότι η δημιουργία του μεγάλου γκαράζ μείωνε την ευστάθειά του. Κι αν το σκέφτηκε θα πήρε την απάντηση «άλλο ο Ωκεανός κι άλλο Αιγαίο».
Την απάντηση την έδωσε η ίδια η θάλασσα…
