Ο Μαυρογιαλούρος, ο πολιτευτής που είχε το σθένος να παραιτηθεί κι ο Γκρούεζας, ο αιώνιος κομματάρχης κάνουν μια δεύτερη καριέρα στις μέρες μέσα από τα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης. Όλοι τους θυμούνται, όχι μόνο παραμονές εκλογών, αλλά και μέρες σκανδάλων όπως καλή ώρα, τώρα με την Εύα Καϊλή.
Οι μούντζες του Πανάγου, του Σωτήρη και των άλλων συγχωριανών τους κάνουν νέα… καριέρα μετά το σινεμά και την τηλεόραση.
Η ταινία του Αλέκου Σακελλάριου «Υπάρχει και Φιλότιμο» κρύβει τη δική της ιστορία. Ας αρχίσουμε από το… τέλος (;).
Βρισκόμαστε στο 1976 και το κανάλι της ΥΕΝΕΔ σε μια σειρά θεατρικών έργων του Αλέκου Σακελλάριου ήρθε ή ώρα να προβάλει το «Υπάρχει και φιλότιμο». Δυστυχώς το βίντεο της παράστασης δεν υπάρχει και δεν θα έχουμε την ευκαιρία να (ξανα)δούμε τον Λάμπρο Κωνσταντάρα που υποδύθηκε και τηλεοπτικά τον βουλευτή Μαυρογιαλούρο μαζί με τους Δημήτρη Νικολαΐδη, Ίλυα Λιβικού, Γιώργο Ζαϊφίδη, Μίτση Κωνσταντάρα, Χρήστο Δοξαρά, Κώστα Παληό, Σπύρο Φασιανό και Χριστίνα Φειδάνη.
Κι ενώ θα περίμενε κανείς να απολαύσουν το έργο αμέσως μετά την προβολή του (Δευτέρα 15 Μαρτίου) ήρθε το αναπάντεχο. Οι βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας, Βασίλης Κοντογιαννόπουλος (αργότερα πήγε με μεταγραφή στο ΠΑΣΟΚ και πρόσφατα επέστρεψε στη Νέα Δημοκρατία), Ανδρέας Ανδριανόπουλος (συνεργάστηκε κι εκλέχτηκε κι αυτός με το ΠΑΣΟΚ αν και… παιδί της Νέας Δημοκρατίας) και Θανάσης Ρέντης (αυτός έκανε το αντίθετο δρομολόγιο, από την Ένωση Κέντρου πήγε στη Νέα Δημοκρατία) κατέθεσαν επερώτηση στη Βουλή υποστηρίζοντας μεταξύ άλλων:
«Το έργο αυτό, δημιούργημα της προ του 1967 περιόδου διακωμωδεί τον κοινοβουλευτισμό και τους πολιτικούς και σατιρίζει ένα αναχρονιστικό και σήμερα πρακτικά ανύπαρκτο σύστημα πολιτικής ζωής». Ακόμα γίνεται λόγος για «δημιούργημα» με επιχειρήματα που χρησιμοποίησε και η χούντα!
Όλα αυτά θα είχαν κάποια βάση εάν το έργο δεν είχε γραφτεί πολύ νωρίτερα από την κινηματογραφική ταινία. Το θεατρικό έργο «Ανώμαλη Προσγείωση» όπως ήταν ο αρχικός τίτλος γράφτηκε το 1950 και πρωτοπαρουσιάστηκε από τον Κάρολο Κουν στο θέατρο «Μακέδου» με πρωταγωνιστές τους Βασίλη Διαμαντόπουλο, Ελενα Χατζηαργύρη, Σταύρο Ξενίδη, Δ. Χατζημάρκο και τον Κώστα Μπάκα.
Διαβάστε την κριτική του Άγγελου Τερζάκη στο «Βήμα» το 1950 κι ανακαλύψτε τις διαφορές του πρώτου θεατρικού έργου με την ταινία.
Το ίδιο έργο (ξανα)γράφτηκε και (ξανα)παίχτηκε από το 1963 έως το 1965 στα θέατρα «Βεργή» και «Άλφα» με πρωταγωνιστή τον Λάμπρο Κωνσταντάρα, με ιδιαίτερη επιτυχία αφού και πάλι ήταν επίκαιρο και το 1964 γυρίστηκε από την «Φίνος Φιλμ» με τον τίτλο «Υπάρχει και φιλότιμο». Η πρεμιέρα της έγινε στις 3 Ιανουαρίου 1966.
Όσο για τους ισχυρισμούς των τριών βουλευτών τα χρόνια που μεσολάβησαν έδειξαν ότι όποιος έχει τη… μύγα μυγιάζεται.
Τίποτα δεν άλλαξε στο πολιτικό σύστημα παρά την χούντα που μεσολάβησε. Αυτά που γίνονταν τότε, γίνονται και σήμερα. Με μια διαφορά: Δεν υπάρχουν πλέον υπουργοί με την ευθιξία του Μαυρογιαλούρου. Κι όσο για τη προπαγάνδα περί χούντας που επικαλέστηκαν οι βουλευτές, το γεγονός ότι η ταινία ήταν απαγορευμένη από την τηλεόραση στη διάρκεια της δικτατορίας επειδή θύμιζε τον κοινοβουλευτισμό καταρρίπτει και αυτό το επιχείρημα.
Το γεγονός ότι οι τρεις βουλευτές που κατέθεσαν την επερώτηση άλλαξαν (και αλλάζουν κόμματα) με σχετική ευκολία, το αφήνουμε ασχολίαστο.
