Τα ξημερώματα της 1ης Σεπτεμβρίου του 1939 η ναζιστική Γερμανία εισβάλλει στην Πολωνία. Με μία πρωτοφανή στα δεδομένα της εποχής, σαρωτική στρατιωτική επιχείρηση, από ξηρά και αέρα, η Βέρμαχτ αιφνιδιάζει τους Πολωνούς και μέσα σε μια εβδομάδα έχει διαλύσει την άμυνα τους. Είναι η επίθεση που θα σημάνει την έναρξη του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου…
- Γράφει ο Τάκης Κάμπρας
Οι Βρετανοί και οι Γάλλοι είχαν προειδοποιήσει: η εισβολή στην Πολωνία αποτελεί αιτία πολέμου.
Ο Χίτλερ –σύμφωνα με τα ιστορικά στοιχεία– δεν τους πιστεύει και πραγματοποιεί εισβολή, αφού όμως πρώτα έχει εξασφαλίσει τα νώτα του με το «Γερμανο-Σοβιετικό Σύμφωνο μη επίθεσης» στις 23 Αυγούστου.
Οι Αγγλογάλλοι του κηρύττουν τον πόλεμο και στέλνουν τα στρατεύματά τους στα σύνορα Γαλλίας-Γερμανίας.
Το αγγλικό εκστρατευτικό σώμα αριθμούσε 52 μεραρχίες, και το Γαλλικό 72 όπου παρατάχθηκαν στη γραμμή Μαζινό. Ήταν γεγονός, πως η Γαλλία τότε είχε τον μεγαλύτερο και καλύτερα εκπαιδευμένο στρατό του κόσμου.
Όμως, αδικαιολόγητα, όλο το χειμώνα του 1939 οι Γάλλοι έμεναν αδρανείς, στη γαλλική γραμμή Μαζινό δίνοντας την ευκαιρία στους Γερμανούς να τους παρακολουθούν ακίνητοι στην απέναντι γερμανική γραμμή Ζίγκφριντ και παράλληλα να ετοιμάζονται για τον πόλεμο.
Η ακινησία των στρατευμάτων έδινε την εντύπωση ότι οι ηγέτες Γαλλίας και Γερμανίας είχαν συμφωνήσει να μη γίνει επίθεση, για να μην πληγούν οικονομικά και στρατιωτικά δύο χώρες με μεγάλο ρόλο στα ευρωπαϊκά τεκταινόμενα. Γι’ αυτό και η εμπόλεμη κατάσταση μεταξύ των αντιπάλων παρέμενε «στα χαρτιά», χωρίς εχθροπραξίες, με αποτέλεσμα ο «πόλεμος» αυτός να λάβει το προσωνύμιο «Γελοίος πόλεμος».
Θεωρείται το πρώτο –τραγικό- λάθος στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο εκ μέρους των Συμμάχων. Εάν επιτίθονταν, θα έπιαναν τους Γερμανούς απροετοίμαστους, στον ύπνο.
Σύμφωνα με τεκμηριωμένες ιστορικές πηγές, ο Χίτλερ αιφνιδιάστηκε με το τελεσίγραφο των συμμάχων. Έδειξε ότι δεν το περίμενε και μπροστά στα νέα δεδομένα, ζητεί από τους Στρατηγούς του να του ετοιμάσουν σχέδιο εμπλοκής. Μάλιστα, φέρεται να είπε σε συνεργάτη του εκείνη τη στιγμή «και τώρα τι κάνουμε»;
Ο Χίτλερ ζητάει από τους Στρατηγούς του να του ετοιμάσουν ένα σχέδιο πολέμου. Εκείνοι του προτείνουν ένα παραλλαγμένο της επίθεσης στη Γαλλία τον Α’ Παγκόσμιο πόλεμο του 1914, αλλά με την επισήμανση ότι «στο τέλος η Γερμανία θα ηττηθεί». Ο Χίτλερ δεν μένει ικανοποιημένος και επιμένει ζητώντας το νέο, κάτι το σύγχρονο.
Αργότερα, μετά την εισβολή στη Δανία, ο Χίτλερ καλεί σε συνάντηση τους Στρατηγούς του Επιτελείου.
Τότε, ένας πρώσος Στρατηγός ο Έριχ φον Μάνστάϊν – που σημειωτέον είχε ενημερώσει σχετικά το επιτελείο αλλά απέρριπταν το σχέδιό του – πλησίασε τον Χίτλερ και του έκανε μια πρώτη ενημέρωση σχετικά με το φιλόδοξο σχέδιό του. Ο Χίτλερ το μελετά και δίνει εντολή στο επιτελείο του να το εφαρμόσει.
Στο Βέλγιο, πριν τις Αρδέννες καταγράφεται το μεγαλύτερο μποτιλιάρισμα μηχανοκίνητων στην παγκόσμια ιστορία. Οι Γερμανοί περιμένουν το πράσινο φως να προχωρήσουν. Οι Γάλλοι το βλέπουν με τα αναγνωριστικά τους αεροπλάνα, αλλά οι Στρατηγοί τους αδιαφορούν.
Μάλιστα ο Αρχιστράτηγος των Γαλλικών στρατιών, Μωρίς Γκαμελέν, διοικεί από ένα αρχοντικό έξω από το Παρίσι, 120 χιλιόμετρα μακριά από το μέτωπο και με κομμένα τα τηλέφωνα, διότι φοβόταν τις υποκλοπές…
Θεωρείται το δεύτερο – τραγικό – λάθος στον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο εκ μέρους των Συμμάχων. Εάν δηλαδή βομβάρδιζαν τις σταματημένες – κυριολεκτικά -μηχανοκίνητες μεραρχίες του Χίτλερ στο Βέλγιο, τότε δεν θα είχαν επιφέρει βαρύ πλήγμα στους Γερμανούς αλλά θα είχε λήξει ο πόλεμος.
Από την απέναντι πλευρά, ο Στρατηγός Γκουντέριαν με τα πάντζερ, το μηχανοκίνητο πεζικό και τα στούκας της Λουφτβάφε του Γκέριγκ, πέρασε ταχύτητα τα γαλλικά σύνορα, μέσα από τις Αρδέννες στο Βέλγιο. Το γερμανικό πεζικό, με κόστος μόλις μερικών εκατοντάδων θυμάτων, εισχώρησε μέχρι και 8 χιλιόμετρα στη γαλλική αμυντική ζώνη μέχρι τα μεσάνυχτα.
Οι Γερμανικές τεθωρακισμένες δυνάμεις είχαν φτάσει στην ακτή της Μάγχης όταν ο βρετανικός στρατός βρισκόταν ακόμη στην Φλάνδρα και πέτυχαν να τον περικυκλώσουν. Εκείνοι, φοβούμενοι μην αποκοπούν από την μοναδική δίοδο τους προς την θάλασσα της Μάγχης, άρχισαν να υποχωρούν. Μέχρι να γίνει αντιληπτό το μέγεθος της γερμανικής προέλασης, μεγάλος αριθμός Βρετανών και Γάλλων στρατιωτών παγιδεύτηκαν στην Δουνκέρκη.
Μάταια ο Γκουτέριαν που βρισκόταν σε απόσταση μόνον 8 χιλιομέτρων από την ακτή της Δουκέρκης ζήτησε την άδεια να επιτεθεί. Προφανώς και θα είχε συλλάβει σχεδόν όλο τον αξιόμαχο Βρετανικό στρατό.
Στο σημείο αυτό ο Χίτλερ διέπραξε το πρώτο και για πολλούς καθοριστικό για τη συνέχεια λάθος του. Ιστορικοί εκτιμούν ότι ήταν μια από τις αιτίες που τελικά θα στοιχίσουν τον πόλεμο στην Γερμανία. Και αυτό, διότι υποκύπτοντας στην απαίτηση του Γκέρινγκ να αφήσει στη Λουφτβάφε να βομβαρδίσει τον παγιδευμένο στρατό στη Δουκέρκη, έδωσε χρόνο στον Τσώρτσιλ να μεθοδεύσει τη διαφυγή τους.
Όμως, η κακοκαιρία απαγόρευσε τις πτήσεις και ο Τσώρτσιλ με την θαλάσσια επιχείρηση «Ντιναμό» τους μετέφερε στην Αγγλία.
Με υπεράνθρωπες προσπάθειες και αποστολή κάθε είδους πλοίων από την Βρετανία, τις ακόμη ελεύθερες γαλλικές ακτές και την υποστήριξη της βρετανικής αεροπορίας, μεγάλος αριθμός Γάλλων (περίπου 112.000) και σχεδόν όλοι οι επιζώντες Βρετανοί (περίπου 240.000) κατάφεραν να διαφύγουν δια θαλάσσης.
Βέβαια, υπάρχουν και άλλες απόψεις. Ορισμένοι ιστορικοί εκτιμούν ότι ο Χίτλερ ζήτησε την παύση της προέλασης σκεπτόμενος να εκβιάσει με αυτόν τον τρόπο τους Βρετανούς πολιτικούς να συνάψουν ειρήνη μεταξύ τους. Ο Χίτλερ, υποστηρίζουν οι Ιστορικοί, είχε την ψευδαίσθηση πως η Γερμανική Αυτοκρατορία με τη Βρετανική θα συμμαχούσαν εναντίον των Ρώσων μπολσεβίκων, ένα θέμα που βρίσκονταν πάντα στους λόγους του και στα άμεσα σχέδιά του.
Όταν τελικά καταλήφθηκε η Δουνκέρκη, οι Βρετανοί είχαν αποχωρήσει ολοσχερώς. Το γαλλικό αμυντικό σύστημα καταρρέει και οι μηχανοκίνητες μεραρχίες των Γερμανών παρέλασαν στο Παρίσι.
Τελικά, χρειάστηκαν μόλις έξι εβδομάδες ώστε τα γερμανικά Πάντσερ να νικήσουν τις συμμαχικές στον πρώτο χρόνο της έναρξης του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Η συνέχεια είναι γνωστή.
Αυτό όμως που παρέμενε ως μυστήριο, τουλάχιστον μέχρι πρόσφατα, είναι ο τρόπος με τον οποίο οι Γερμανοί στρατιώτες «στο Blitzkrieg» έμειναν τρεις μέρες άυπνοι για να διασχίσουν με τα τανκς την απαιτούμενη απόσταση.
Είναι δυνατόν να κινούνται όλο το 24ωρο; Πότε έτρωγαν; Πότε ξεκουράζονταν; Πότε κοιμόνταν;
Ίσως, η απάντηση κρύβεται στο βιβλίο «Der Totale Rausch» (Total Rush), του Γερμανού συγγραφέα Norman Ohler ο οποίος διεξήγαγε έρευνα για έξι χρόνια και υποστηρίζει πως οι στρατιώτες του Χίτλερ ήταν ντοπαρισμένοι με το φάρμακο Pervitin, το οποίο αποτέλεσε την πρώιμη μορφή της κρυσταλλικής μεθαμφεταμίνης.
Το φάρμακο αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να νιώθουν μια μόνιμη ευεξία που τους έκανε να αισθάνονται ανίκητοι. Σύμφωνα με τον Ohler, όταν το 1940 η Βέρμαχτ εισέβαλε στη Γαλλία, η γερμανική διοίκηση είχε εξασφαλίσει 35 εκατομμύρια δόσεις Pervitin, το οποίο βοηθούσε τους Γερμανούς στρατιώτες παίρνοντας διπλή δόση να παραμένουν αισιόδοξοι και σε μόνιμη εγρήγορση.
Μάλιστα το φάρμακο ήταν τόσο γνωστό τότε στη Γερμανία, που το χρησιμοποιούσαν ακόμα και πολίτες, αν και στο στρατό, δινόταν ενισχυμένο.
Οι στρατιώτες λάμβαναν το φάρμακο είτε καταναλώνοντας σοκολάτες που το περιείχαν είτε σε ενέσιμη μορφή, κάτι που όπως τονίζει ο Ohler, τους βοηθούσε να πολεμούν για μέρες χωρίς να έχουν ανάγκη για ύπνο. Παρόλο που το 1941 απαγορεύθηκε η κυκλοφορία του στο ευρύ κοινό, το Pervitin διατηρήθηκε στον στρατό.
Μάλιστα υπάρχουν και αποδείξεις. Στις 20 Μάιου του 1940, σύμφωνα με ένα πρόσφατο αποκαλυπτικό άρθρο της βρετανικής εφημερίδας Daily Mail., ένας νεαρός στρατιώτης ονόματι Χάινριχ Μπολ (Heinrich Theodor Böll), ο διάσημος μετέπειτα Γερμανός συγγραφέας που το 1972 τιμήθηκε με το Νόμπελ Λογοτεχνίας, έγραφε από την πρώτη γραμμή του μετώπου στους γονείς του παραπονούμενος για την εξάντληση της μάχης και ζητούσε απεγνωσμένα κι άλλο pervitin: «Ίσως θα μπορούσατε να μου στείλετε λίγο περισσότερο Pervitin, ώστε να μπορώ να το έχω εφεδρικά».
Ο ίδιος, σε επιστολή του που έστειλε στις 19 Ιουλίου, έγραφε στους δικούς του: «Αν μπορείτε, σας παρακαλώ, στείλτε μου λίγο περισσότερο Pervitin».
Στις μονάδες των τεθωρακισμένων το Pervitin ήταν επίσης γνωστό και ως «Panzer Chokolat». Ένας Γερμανός διοικητής μονάδας τεθωρακισμένων, ο Hans von Luck, που μετατέθηκε από την Ρωσία στη βόρεια Αφρική, τον Ιανουάριο του 1942 είχε διατάξει τον οδηγό του: «Θα οδηγούμε χωρίς διαλείμματα μέχρι να βγούμε από την Ρωσία».
Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει ο Όλερ, το ίδιο σκεύασμα, ή παράγωγά του, χορηγήθηκαν στη συνέχεια στους Άγγλους και στους Αμερικανούς πιλότους. Σημειωτέον δε, πως τον χειμώνα του 1944, όταν ο Χίτλερ έδωσε εντολή για τη μεγάλη τελική επίθεση, δεν εμφανίστηκε νηφάλιος ούτε μία ημέρα. Σύμφωνα με την έρευνα του Όλερ, λάμβανε σε καθημερινή βάση ορμόνες και βαριά ναρκωτικά, τις οποίες του χορηγούσε ο προσωπικός του γιατρός.
Η κρυσταλλική μεθαμφεταμίνη των ναζί επενεργούσε άμεσα στους νευροδιαβιβαστές του εγκεφάλου και τα άτομα δρούσαν ακαριαία και πολύ δυναμικά, χωρίς να σκεφτούν.
Ήταν μάλιστα τόσο δημοφιλές ώστε το βασικό συστατικό χρησιμοποιήθηκε και σε άλλα προϊόντα…
Πιο χαρακτηριστικά ίσως στη σοκολάτα Χίλντενμπραντ, η οποία συνιστούνταν στις νοικοκυρές: σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλές που το χρησιμοποιούσαν λειτουργούσαν – θα λέγαμε σήμερα βιονικά – όσον αφορά στις δουλειές του σπιτιού…
Η επίθεση που είχε σχεδιαστεί στη Γαλλία μέσα από το δάσος των Αρδεννών, μπορούσε να πετύχει μόνο αν οι φάλαγγες των τανκς ήταν τόσο ταχείς ώστε να περάσουν μέσα από το Βέλγιο και να διεισδύσουν στην καρδιά της χώρας μέσα σε τρεις μέρες και τρεις νύχτες.
Το Pervitin επέτρεψε στον στρατό να μείνει άγρυπνος για αυτό το χρονικό διάστημα – βιολογική επίδοση που ήταν εντελώς απροσδόκητη για τον γαλλικό και τον βρετανικό στρατό, ο οποίος δεν ανέμενε έναν εχθρό ασταμάτητο από τις ανάγκες της πείνας, της κούρασης, του ύπνου.
Είναι μια υπόθεση, αλλά μπορεί να πει κανείς ότι χωρίς το Pervitin, o «κεραυνοβόλος πόλεμος» δεν θα μπορούσε να πετύχει.
Όπως αναφέραμε παραπάνω, η τύχη, τα λάθη, η υπερεκτίμηση των καταστάσεων ή η υπερβολική σιγουριά για τις ενέργειές τους, όλων των πλευρών, συνέβαλαν και αυτά ώστε ολόκληρος ο κόσμος να μην αποφύγει αλλά να βιώσει ένα ακόμα πόλεμο, με ασυγχώρητα εγκλήματα…, με εκατομμύρια νεκρούς…, με ερειπωμένες πόλεις…, με βασανισμένες ψυχές, με κατεστραμμένες οικονομίες.
Σήμερα, όλοι γνωρίζουν τι σημαίνει πόλεμος, γενοκτονία, καταστροφή, μέσα από τον κινηματογράφο και την τηλεόραση.
Βλέπετε, η ανθρώπινη ράτσα έχει την τάση να θυμάται την κακομεταχείριση που έχει υποστεί παρά τις καλοσύνες. Τι μένει άλλωστε από ένα φιλί; Ε; Οι πληγές όμως αφήνουν σημάδια… Όποιος δεν θυμάται το παρελθόν του, είναι καταδικασμένος να το ξαναζήσει.
