Πριν 90 χρόνια ο κινηματογράφος, τουλάχιστον ο ελληνικός, ήταν στα σπάργανα και η τηλεόραση υπήρχε μόνο στα εργαστήρια των επιστημόνων που προσπαθούσαν να της δώσουν εμπορική αξία.
Οι μεγάλοι ηθοποιοί αναδεικνύονταν στο σανίδι του θεάτρου. Τους δημιουργούσε το χειροκρότημα του κοινού και η επιβράβευση της κριτικής.
Χωρίς τα σημερινά «κόλπα» του «σταρ σίστεμ» η μάχη παραμονής στην κορυφή ήταν σκληρή.
Βρισκόμαστε στα 1933. Το Εθνικό Θέατρο για πρώτη φορά ταξιδεύει στην περιφέρεια. Το καλοκαίρι εκείνο εγκαινιάζει παραστάσεις σε μεγάλες πόλεις με θεατρική παράδοση.
Πρώτος σταθμός η Πάτρα. Τα δύο μεγάλα ονόματα της κρατικής σκηνής ήταν ο Αιμίλιος Βεάκης και ο Αλέξης Μινωτής. Ο πρώτος στα 49 του χρόνια κρατά τα σκήπτρα. Ο δεύτερος στα 33 του ανεβαίνει με το… ασανσέρ προς την κορυφή.
Οι σχέσεις των δύο ήταν φιλικές. Παντού έλεγαν για τον σεβασμό που τρέφει ο ένας προς τον άλλο. Και δήλωναν φίλοι.
Αρκούσε όμως μια σπίθα για να τα γκρεμίσει όλα. Μεταξύ των έργων που παρουσίαζε στην πρωτεύουσα της Αχαΐας το Εθνικό ήταν και ο «Ποπολάρος» που είχε γράψει ο Γρηγόρης Ξενόπουλος και είχε γνωρίσει επιτυχία λίγους μήνες νωρίτερα στην Αθήνα. Το ίδιο έγινε και στην Πάτρα όπου ο συγγραφέας και λόγω της καταγωγής του από τη γειτονική Ζάκυνθο ήταν ιδιαίτερα αγαπητός.
Τουε βασικούς ρόλους στο έργο είχαν η Μιράντα Μυράτ και ο Νίκος Δενδραμής. Φανταστείτε την έκπληξη όλων όταν την επόμενη της παράστασης στον Νεολόγο της Πάτρας στην κριτική για το έργο δεν αναφερόταν πουθενά το όνομά του πρωταγωνιστή!
Άτομο με καλλιέργεια ο Δενδραμής δεν έδωσε σημασία. Άλλωστε ήταν νέος, ωραίος, αλλά και προσγειωμένος.
Ένας γνωστός θεατράνθρωπος τόσο στην τοπική κοινωνία, όσο και στην Αθήνα, Σαμαράς το όνομά του, δεξιώθηκε σε ένα κέντρο έξω από την Πάτρα τον θίασο του Εθνικού.
Εκεί ανάμεσα σε αρκετό κουτσομπολιό, αλλά και μπόλικο κρασί ήρθε η κουβέντα στην κρτική της εφημερίδας. Μπορεί ο Δενδραμής να μην ασχολήθηκε, αλλά στάθηκαν σε αυτήν οι δύο αστέρες της εποχής.
«Αν ήμουν εγώ στη θέση του Νίκου, θα έστελνα στο διάβολο και τους Πατρινούς και τις εφημερίδες τους» είπε ο Μινωτής, για πα πάρει την απάντηση του Βεάκη:
«Δεν έχεις δίκιο»
«Άσε με και ξέρω τι λέω» επέμεινε ο Μινωτής υψώνοντας τον τόνο της φωνής του.
«Άντε ρε αριβίστα» απάντησε ο Βεάκης.
Αυτό ήταν! Ο Μινωτής εκτός εαυτού άρχισε να βρίζει τον Βεάκη. Οι δυό τους δεν άργησαν να έρθουν στα χέρια!
Οι γυναίκες του Εθνικού ούρλιαζαν, οι άνδρες πήγαν να τους χωρίσουν, ενώ διάφορα αντικείμενα εκτοξεύονταν.
Τα όσα έγιναν δεν τα έγραψε κάποια τοπική εφημερίδα, αλλά ο «Ελεύθερος Άνθρωπος» του Κώστα Αθάνατου με διευθυντή τον Δημήτρη Πουρνάρα.
Από το ρεπορτάζ γινεται αντιληπτό ότι ο Δενδραμής και η δημοσιογραφική προσβολή που του έγινε ήταν απλά η αφορμή για βγάλουν τα απωθημένα τους οι δύο μεγάλοι ηθοποιοί.
Κι όπως συχνά συμβαίνει σε ανάλογους καλλιτεχνικούς καυγάδες το επεισόδιο ξεχάστηκε αφού οι παραστάσεις, αλλά και η περιοδεία μόλις είχε αρχίσει και θα ήταν υποχρεωμένοι όχι μόνο να συνεργάζονται επί σκηνής, αλλά και να κινούνται επί 24ώρου βάσεως στους ίδιους χώρους.
