Οι Πανθέοι επέστρεψαν στην ελληνική τηλεόραση 47 χρόνια μετά την πρώτη τους προβολή, αλλά δυστυχώς για τους δημιουργούς της δεν γνώρισαν την επιτυχία που περίμενε ο ΣΚΑΙ.
Το ρομάντζο του Κίτσου και της Μάρμως δεν βρήκε ανταπόκριση στους πίνακες θεαματικότητας και τα άλλα κανάλια με τα δικά τους σίριαλ τους… νικούν κατά κράτος.
Ίσως είναι η μοίρα των σειρών που άφησαν εποχή, στα ριμέικ να μη γνωρίζουν επιτυχία.
Το ίδιο άλλωστε είχε γίνει και παλαιότερα με τον Γιούγκερμαν, ένα ακόμα σίριαλ – σταθμός στην ελληνική τηλεόραση που πέρασε απαρατήρητο στον ΑΝΤ1 το 2007 και κόπηκε μετά από 17 επεισόδια.
Τι ήταν όμως αυτό που έκανε μεγάλη επιτυχία τους Πανθέους του 1977 που δεν μπόρεσαν να την επαναλάβουν το 2023;
Το βιβλίο είναι υπέροχο. Ουσιαστικά είναι μια τριλογία, ιδανικό για να γίνει μια σειρά ποταμός. Έχει πολλούς χαρακτήρες, εντάσεις, ίντριγκα είναι σειρλα εποχής, όπως θέλει η μόδα, διαθέτει, δηλαδή, όλα τα εχέγγυα επιτυχίας. Ακριβή παραγωγή, καλοί ηθοποιοί, αλλά…
Αυτό αναζητήσαμε στα κιτρινισμένα, πια περιοδικά και εφημερίδες.
Για τα μέτρα της εποχής η σειρά της ΕΡΤ του 1977 ήταν κι αυτή υπερπαραγωγή. Σκηνοθέτης ο Βασίλης Γεωργιάδης, από τους κορυφαίους του είδους. Το καστ λαμπρό.
Στα 100 επεισόδια των 45 λεπτών εξελίχθηκε η ιστορία. Από τις 14 Απριλίου 1977 έως τις 16 Ιουνίου 1979.
Δυστυχώς η σειρά, όπως και όλες σχεδόν εκείνης της εποχής δεν σώζονται στο αρχείο της ΕΡΤ ή της παραγωγού εταιρείας της Αστήρ TV. Σβήστηκε για να γραφεί στη μαγνητική ταινία ένα άλλο σήριαλ, μια εκπομπή, ένα θεατρικό έργο… Διασώθηκαν μόνο το πρώτο και το τελευταίο επεισόδιο.
Δεν έχουν διασωθεί ούτε τα φιλμαρισμένα εξωτερικά γυρίσματα, όπως συνήθιζαν εκείνη την εποχή. Οι τότε υπεύθυνοι δεν κατάφεραν να συλλάβουν το τι είναι τηλεόραση, να δουν τις προοπτικές της. Ένα πρόγραμμα μπορεί να προβληθεί και να (ξανα)προβληθεί όσο το αγαπά ο κόσμος.
Λίγες μέρες μετά την αυλαία των Πανθέων ο Μηνάς Χρηστίδης, ηθοποιός, αλλά και (αυστηρός) τηλεοπτικός κριτικός στην Καθημερινή, και στον Ταχυδρόμο έγραψε μια εμπεριστατωμένη κριτική με τα καλά, αλλά και τα… άσχημα του σήριαλ που μας δίνει την εικόνα της τότε παραγωγής.
Ακόμα και το περιοδικό της ΕΡΤ, η Ραδιοτηλεόραση, προσπάθησε να πάρει λίγη από την επιτυχία δημοσιεύοντας -περίπου- ως σινερομάντζο τη σειρά. Δεν την ολοκλήρωσε. Τη σταμάτησε λίγο πριν το τέλος. Ιδού ένα δείγμα από την πρώτη συνέχεια…
Ο χρόνος που περνά δεν αφήνει μόνο σκόνη, αλλά και… χρυσόσκονη. Είναι η ατμόσφαιρα γύρω από τη μοναδική τηλεοπτική συσκευή που υπήρχε στο σπίτι, η οικογενειακή ατμόσφαιρα, τα ανέμελα χρόνια αφού όσοι το θυμούνται είναι σήμερα κάποιας ηλικίας και το έχουν συνδέσει με τους πρωταγωνιστές της εποχής εκείνης. Οι νεώτεροι που άκουσαν ή διάβασαν για τους Πανθέους τους έχουν, επίσης κατά νου τον Άγγελο Αντωνόπουλο, την Κάτια Δανδουλάκη ως Μάρμω και τον Στέλιο Καλογερόπουλο στο ρόλο του Κίτσου.
Υπάρχει ακόμα και η τεχνολογία που έχει εισβάλλει στη ζωή μας. Σήμερα ένα τηλεοπτικό έργο, μια παραγωγή γενικότερα, έχει ανάγκη από spoiler. Εικασίες για τη συνέχεια. Μα αυτή υπάρχει στο βιβλίο. Όπως και το τέλος. Άρα η μάχη του twitter, του Χ για την ακρίβεια, δεν μπορεί να λειτουργήσει μέσα από τους δεκάδες (ίσως και εκατοντάδες…) λογαριασμούς που αναλαμβάνουν την προώθηση και αποτελούν όχημα για τη δημιουργία επιπλέον ενδιαφέροντος.
Η σειρά είναι καλογυρισμένη, αν και πέφτει στην ίδια παγίδα που έπεσε και στην πρώτη τηλεοπτική εκδοχή. Οι Πανθέοι δεν είναι η ερωτική ιστορία δύο νέων ανθρώπων. Αποτελεί τοιχογραφία μιας μεγαλοαστικής οικογένειας στα χρόνια πριν και στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου. Ο Τάσος Αθανασιάδης πάλευε 16 χρόνια (με διαλείμματα) για να την ολοκληρώσει και σίγουρα αφορμή έπαιρνε από τις ιστορίες που άκουγε από την περίγυρό του. Στους Πανθέους πολλές μεγάλες οικογένειες εκείνης της εποχής αναγνωρίζουν δικούς τους ανθρώπους. Όλα αυτά μπορούν να γίνουν μια ωραία σειρά, αλλά είναι δύσκολο να ανταγωνιστεί τις αντίστοιχες του prime time από Δευτέρα έως Παρασκευή που κι αυτές, πλέον, είναι καλογυρισμένες, αλλά με περισσότερο τηλεοπτικό σασπένς, ανατροπές ακριβώς επειδή δεν είναι βιβλίο, αλλά τηλεοπτικό προϊόν.
Άλλωστε, όπως αφηγούνται οι πρωταγωνιστές, της πρώτης τηλεοπτικής μεταφοράς, συχνά πυκνά ο συγγραφέας πήγαινε στα γυρίσματα για να παραπονεθεί ή να κάνει υποδείξεις στον σκηνοθέτη για την εξέλιξη της ιστορίας του.
