«Αφού πολλές φορές δεν σου απάντισα σε κανένα γράμασου γιατή εξακολουθής να με ενοχλής και με Άλλα δεν σου ήπαν η εδό Αντιπροσοπί σου τους οπίους έφχομε να χαίρεσε ότι γιαμένα δεν ηπάρχης πλέον…Όσον Αφορά για την κουμπαργιαμας την έχο ξεγράψη καί σέβομε τόν εαφτόν μου καί δέν σού στέλνο τό λάδη πήσο…»
Το ρουσφέτι στην Ελληνική κοινωνία (από την τουρκική Γλώσσα rüşvet “δωροδοκία”) αναφέρεται στην πρακτική της εύνοιας κάποιων ατόμων εις βάρος άλλων. Σχετική έννοια στην καθομιλουμένη είναι το μέσον, βύσμα, άκρη ή δόντι, η οποία αναφέρεται στο άτομο το οποίο έχει την δυνατότητα να κάνει την χάρη.
Δεν είναι βέβαια άγνωστο το ρουσφέτι και σε άλλες χώρες. Για παράδειγμα στις ΗΠΑ υπάρχει το λεγόμενο εκεί «Σύστημα λαφύρων» κατά το οποίο, ανεπίσημα, το νεοεκλεγέν κόμμα έχει στην κατοχή του συγκεκριμένα «λάφυρα» τα οποία έχουν τη μορφή συγκεκριμένων θέσεων εργασίας που δίνονται σε άτομα προτιμήσεως του κόμματος…!
Πρωθυπουργός στο ρουσφέτι διαχρονικά ήταν ο Ιωάννης Κωλέττης
Στην οικία του, που βρισκόταν κοντά στους στύλους του Ολυμπίου Διός, από βαθέως όρθρου συνωστίζονταν φουστανελοφόροι από την εξώπορτα μέχρι τα σκαλιά. Όταν έμπαινες στο γραφείο του, τον έβλεπες να καπνίζει το τσιμπούκι του και να ακούει μετά μεγάλης υπομονής κάποιον ψηφοφόρο του που του ζητούσε ρουσφέτι: μια θέση, μια σύνταξη, ένα παράσημο ή κάτι παρόμοιο.
Ήταν πάντα σοβαρός με τον συνομιλητή και πάντα του έδινε την ίδια απάντηση: «Έχεις δίκιο, αγαπητέ. Εγώ γνωρίζω πολύ καλά τις πατρικές και τις προσωπικές σου υπηρεσίες και τα δικαιώματα της οικογένειάς σου. Μείνε ήσυχος. Θα λάβω υπόψη το αίτημά σου και θα στο ικανοποιήσω!». Αξίζει να σημειωθεί ότι πολλές φορές ο αιτών ούτε πατέρα είχε που να υπηρέτησε (στον Αγώνα), ούτε οικογένεια που να έχει αποκτήσει δικαιώματα (λόγω της συμμετοχής της στον Αγώνα). Τέτοια ήταν η πειθώ του Κωλέττη, ώστε όλοι έφευγαν από το γραφείο του με την πίστη ότι το δίπλωμα ή τα χρήματα ήταν ήδη κατατεθειμένα ή το παράσημο άστραφτε στο λαιμό ή στο στήθος τους.
Εξ ίσου δηκτικός είναι και ο Μακρυγιάννης, που αναφέρει για τον θάνατο του Κωλέττη: «Ο Κωλέττης έκαμεν τόσα μεγάλα λάθη εναντίον της πατρίδος του, της θρησκείας και των συναγωνιστών του, όλων των τίμιων ανθρώπων- και να χύσει τόσα άδικα αίματα των ομογενών του και να πάθη η δυστυχισμένη του πατρίδα και να παθαίνη και τώρα εις τον πεθαμό του από τους ίδιους τους μαθητάς του και συντρόφους του όπου μας κυβερνούν, και οι προκομένες του οι βουλές και άλλοι τοιούτοι όπου δεν άφησαν λεπτό εις το ταμείο και όλο το κράτος τόφεραν σε μιαν μεγάλη δυστυχία και ανωμαλία». Η δε εφημερίδα «Ελπίς» αναφερόμενη στο Κωλέττη αναφέρει τα εξής χαρακτηριστικά: «Αν ως άνθρωποι ελυπήθημεν τον θάνατον του ανθρώπου, ως πολίται της Ελλάδος, επιθυμούντες την ευδαιμονίαν της πατρίδος, εχάρημεν, ως εχάρη όλο το Κοινόν της Πρωτευούσης, ως θέλει χαρή όλον το κοινόν της Ελλάδος…».
Η πλειοψηφία των πολιτικών που πέρασαν από τη χώρα, έτσι κέρδιζαν ψηφοφόρους και εκλέγονταν. Άλλες τέτοιες χαρακτηριστικές περιπτώσεις πολιτικών του 19ου αιώνα, πέραν του Ι. Κωλέττη, ήταν οι Δ. Βούλγαρης και Θ. Δηλιγιάννης, οι οποίοι, επίσης, είχαν ως «ψωμοτύρι» επανεκλογής το ρουσφέτι. Εις όλη αυτή τη διαφθορά, ίσως ο Χ.Τρικούπης ήταν ένας από τους ελάχιστους που προσπάθησαν να εξορθολογήσουν το δημόσιο. Όταν κάποια στιγμή εξελέγη πρωθυπουργός, ψήφισε νόμο περί προσλήψεως και προαγωγής στο δημόσιο στη βάση συγκεκριμένων προσόντων και κριτήριων ΑΣΕΠ, σε μια προσπάθεια του να περιθωριοποιήσει τον παλαιοκομματισμό. Παρόλα αυτά, λίγα χρόνια αργότερα, αυτός ο νομός καταργήθηκε από τον Θ. Δηλιγιάννη. Εν πολλοίς, οι εκλογικές αναμετρήσεις δεν ήταν τίποτα άλλο από μια μάχη για το ποιο κόμμα θα διόριζε τους δικούς του «πελάτες». Αντίστοιχα, όσοι δεν ήταν «πελάτες» του εκάστοτε κόμματος, που κέρδιζε τις εκλογές, τους «έτρωγε» το μαύρο σκοτάδι.
Πάντως, ο Αριστοτέλης συμβουλεύει στα Πολιτικά: «Και το σημαντικότερο για τη διατήρηση των πολιτευμάτων, που όλοι παραγνωρίζουν, είναι ότι οι πολίτες πρέπει να διαπαιδαγωγούνται με βάση τις αρχές του πολιτεύματος. Γιατί και οι χρησιμότεροι νόμοι, έστω κι αν ψηφίζονται απ’ όλους τους πολίτες, δεν ωφελούν, αν οι πολίτες δεν είναι εθισμένοι και εκπαιδευμένοι σύμφωνα με τις πολιτειακές αρχές…»!
Πως όμως φτάσαμε ως εδώ;
Όλα άρχισαν κάπου το 1862, όταν μετά την έξωση του Όθωνα, στην Β’ Εθνοσυνέλευση της 10ης Δεκεμβρίου εμφανίστηκε ένας νέος κομματικός χάρτης σε ένα νέο πολιτικό σκηνικό, καθώς από εκείνο το σημείο και μετά, η δραστηριότητα των κομμάτων άρχισε να λειτουργεί μέσα από τις κοινοβουλευτικές τους ομάδες. Στην Βουλή εμφανίστηκαν δύο βασικά πολιτικά κόμματα-ρεύματα: οι Πεδινοί υπό τον Δημήτριο Βούλγαρη και τον Μπενιζέλο Ρούφο και οι Ορεινοί υπό τον Κωνσταντίνο Κανάρη και τον Δημήτριο Γρίβα. Όμως, την ίδια περίοδος υπήρξε και η απαρχή της οργάνωσης των κομμάτων στην ελληνική περιφέρεια, με αποτέλεσμα τη δημιουργία ενός δικτύου κομματικών αντιπροσώπων και στελεχών για τις ανάγκες κάθε εκλογικής περιφέρειας. Αργότερα τα δυο κόμματα έγινα τέσσερα και πέντε…
Τα πρώτα τέσσερα κόμματα ήταν: το κόμμα του Δημητρίου Βούλγαρη, οι βουλευτές του οποίου προέρχονταν από το κόμμα των Πεδινών, το κόμμα του Αλέξανδρου Κουμουνδούρου, του οποίου οι περισσότεροι βουλευτές είχαν προέλθει από το κόμμα των Ορεινών, το κόμμα του Επαμεινώνδα Δεληγεώργη, προερχόμενο από το Εθνικό Κομιτάτο και το κόμμα του Θρασύβουλου Ζαΐμη. Τα παραπάνω κόμματα ήταν όλα προσωποπαγή και έφεραν ως ονομασία το επώνυμο του αρχηγού τους, όμως πολύ συχνά ο λαός και οι εφημερίδες χρησιμοποιούσαν ειρωνικά άλλες επωνυμίες, κυρίως για τα τρία μεγαλύτερα κόμματα. Έτσι, το κόμμα του Βούλγαρη ονομαζόταν και κόμμα των «τζουμπέδων», λόγω της αμφίεσης του Υδραίου πολιτικού, ο οποίος φορούσε το χαρακτηριστικό υδραίικο πανωφόρι με γούνινο καπέλο, τον τζουμπέ. Το κόμμα του Κουμουνδούρου ονομαζόταν και κόμμα «μη χάνεσαι» από τη φράση που συχνά χρησιμοποιούσε ο αρχηγός του και το κόμμα του Δεληγεώργη λεγόταν και «κοιλιακοί» λόγω των παροχών που έδιναν στους ψηφοφόρους τους.
Ακριβώς εδώ λοιπόν αρχίζει να καταγράφεται η «αμφίδρομη σχέση» ανάμεσα σε πολίτες και πολιτικούς διότι μπορεί τον πρώτο λόγο είχαν οι αρχηγοί των κομμάτων αλλά και οι βουλευτές είχαν πια αποκτήσει ισχύ μέσα από τους κομματικούς μηχανισμούς. Κι αυτό γιατί ο βουλευτής, λόγω των συχνότερων επισκέψεών του στην περιφέρεια, είχε αμεσότερη επαφή με τους ψηφοφόρους της εκλογικής του περιφέρειας από ότι είχε ο κάθε αρχηγός.
Μέσα λοιπόν από ανέκδοτο αρχειακό υλικό που καλύπτει το χρονικό διάστημα ενός αιώνα και προέρχεται από τα αρχεία πολλών πολιτειακών θεσμών και πολιτικών προσώπων, (και σας παραθέτουμε) η Πολιτική διαβάζεται, για πρώτη φορά, αντίστροφα. Διαβάζεται, δηλαδή μέσα από τη σχέση που συντηρούν οι πολίτες με τους πολιτικούς και τους πολιτειακούς θεσμούς. Αιτήματα, άλλοτε ανώνυμα και άλλοτε επώνυμα, που απευθύνονται από πλήθος ανθρώπων, όλων των κοινωνικών τάξεων, καταθέτοντας τις προσδοκίες τους, τις ανάγκες τους και την «άποψή» τους για τις υποχρεώσεις των πολιτικών και της πολιτείας.
Παρακάτω, αποσπάσματα από όλες σχεδόν τις χρονικές περιόδους, αναδεικνύουν ακριβώς, ένα σχεδόν μεταφυσικό και θρησκευτικό λόγο, που απαιτεί από τους πολιτικούς, την παρέμβασή τους…(προσπαθήσαμε να διατηρήσουμε και τη… γραμματοσειρά).
Αναφορά των κατοίκων «του χωρίου Χαλανδρίου» στον Πρόεδρο της Βουλής, οι οποίοι διαφοροποιούνται από δημοσιεύματα εφημερίδων που αναφέρονται στη δυσαρέσκειά τους για τα υδραυλικά έργα του δήμου.
Χαλάνδρι, 4.4.1902
Απαξάπαντες συν γυναιξί και τέκνοις… ευγνωμονούμεν τον Δήμαρχόν μας Κύριον Σπύρον Μερκούρην, και αιωνίως και ημείς και οι απόγονοί μας θα τον ευγνωμονούμεν, διότι δια των εργασιών, τας οποίας έκαμε και κάμνει αποκλειστικώς και μόνον προς ωφέλειάν μας, και εβελτίωσε το ύδωρ μας και το ηύξησε και είνε ο σωτήρ μας.
Όμως υπάρχει και η Αίτηση της Κλειώς Παράσχου, χήρας του ποιητή Αχιλλέα Παράσχου προς τη Βουλή των Ελλήνων, η οποία ζητά να της απονεμηθεί σύνταξη.
Αθήνα, 15.2.1904
Καταφεύγω όθεν προς την… Βουλήν με την ελπίδα ότι ουδείς των κ.κ. Βουλευτών θέλει αρνηθή την ψήφον του εις την τόσον αστόργως παροραθείσαν χήρα του Παράσχου, του τοσάκις υμνήσαντος την πατρίδαν του.
Αλλά και η Αίτηση της χήρας του Αλέξανδρου Οικονόμου και εγγονής του Κωνσταντίνου Κανάρη προς τη Βουλή η οποία επίσης ζητά να της απονεμηθεί σύνταξη.
Αθήνα, 7.6.1904
Τολμώ να αιτήσω … μηνιαίον βοήθημα, ίνα δια τούτου σωθώμεν μετά της θυγατρός μου, ως μόνοι εναπομείναντες της κατά συνέχειαν μέχρι τούδε τρομεράς βιοπάλης, αφ’ ης μετά μεγίστης σκληρότητος και πικρίας… εβασανίσθημεν.
Ενδιαφέρον όμως έχουν και τα τηλεγραφήματα πολιτών από τον Βόλο, τις Σέρρες και τη Βέροια προς τον Νικόλαο Δημητρακόπουλο, τον οποίο συγχαίρουν για την απόφασή του να ιδρύσει το Προοδευτικόν Κόμμα και να επανέλθει στην πολιτική.
27.8 1912
Επιτέλους ήτο καιρός. Εμούχλιασα αδρανών…!!
Όμως, υπάρχει και η επιστολή μηχανικού προς τον Δήμαρχο Σπάρτης Ηλία [Κοπανίτσα], στον οποίο δηλώνει το ενδιαφέρον του να λάβει μέρος σε διαγωνισμό για τον ηλεκτροφωτισμό της πόλης. Καλαμάτα, 19.2.1912. όλοι θα οφεληθούμε…γράφει!!
Αν θέλητε δε παρακαλώ Υμάς να μοι πέμψητε τους όρους της διακηρύξεως και των συμφωνιών εν γένει. Ή αν εγκρίνητε όπως έλθω αυτόσε και γίνη η μελέτη και συνεννόησις, προκειμένου να ωφεληθή ο υμέτερος Δήμος και εγώ πλησίον της αναδόχου Εταιρίας.
Και αν δεν κάνει ο πολιτικός το «ρουσφέτι»; Δηλαδή δεν χειρίζεται σωστά το αίτημα; Η απάντηση στην επιστολή προς τον Σπ. Τρικούπη από ψηφοφόρο και κουμπάρο του. Δηλώνει την δυσαρέσκειά του από τη στάση του βουλευτή σε προσωπικό του θέμα και την απόφασή του να διακόψει κάθε επαφή μαζί του.
Νεοχώρι, 21.1.1936
Αφού πολλές φορές δεν σου απάντισα σε κανένα γράμασου γιατή εξακολουθής να με ενοχλής και με Άλλα δεν σου ήπαν η εδό Αντιπροσοπί σου τους οπίους έφχομε να χαίρεσε ότι γιαμένα δεν ηπάρχης πλέον…Όσον Αφορά για την κουμπαργιαμας την έχο ξεγράψη καί σέβομε τόν εαφτόν μου καί δέν σού στέλνο τό λάδη πήσο…
Προφανώς όμως ο Σπ.Τρικούπης είχε δυσαρεστημένους ψηφοφόρους και από υποστηρικτές του στη Μεσάριστα, (8.12.1935) καθώς με άλλη επιστολή τους διαμαρτύρονται έντονα για τον τρόπο που χειρίστηκε αίτημά τους για διορισμό συγχωριανού τους ως δασκάλου.
Εδώσατε ακεραίας ευθύνας και υποσχέσεις δια τον διορισμόν του μέχρι και της τελευταίας στιγμής και δεν μπορείτε πλέον να δικαιολογηθήτε…
…θα σε υποστηρίζω στας εκλογάς Μέχρη γρανήδος του έματόσμου…
Αν όμως το «αίτημα» γίνει αποδεκτό, τότε ο βουλευτής γίνεται παραλήπτης τέτοιας επιστολής: Άλαβον την υπηστολήσας και ήδα να μου γράφης ότι τόρο ήλθαι η στυγμή να δύξω και εγώ προς σε σας την Φυλιάνμας…θα πσυφήσομαι με όλην μας την καρδίαν …θα σε υποστιρίζω στας εκλογάς Μέχρη γρανήδος του έματόσμου και το εκφονώ σε όλην την Κυνονίαν.
Αλίμονο, υπήρχαν και κομματάρχαι που δεν γνώριζαν τον «ψηφοφόρο», οπότε ήταν υποχρεωμένος να ενημερώσει τον βουλευτή του:
Αναγκάζομαι εις την διά της επιστολής μου ταύτης διαβεβαίωσιν, διότι διάφοροι κομματαρχίσκοι αγνοούν ότι ημείς ανήκομεν εις το κόμμα σας. …επιτρέψατέ μου να σας θεωρώ σαν συγγενή μου…
Επιστολή του Αλέξη Μινωτή προς τον Πρωθυπουργό Εμμ. Τσουδερό.
Στούντιο της Paramount, Sonora, Καλιφόρνια, 17.8.1942
…Δεν εργάζομαι ακόμη και μόνο έξοδα έχω. Τα ολίγα δε δολλάρια που δώσατε εντολήν στο Γραφείον της Νέας Υόρκης να μου δίνουν κατά μήνα, δεν μου τα στέλνουν παρά τας υπομνήσεις μου και δεν γνωρίζω διατί …ξέρω πόση βαθειά κατανόηση έχετε για την εθνική σημασία που έχει η αναγνώριση Ελλήνων καλλιτεχνών στο εξωτερικό και μάλιστα σε περιπτώσεις όπως οι σημεριναί.. Σας βεβαιώ πώς η γυναίκα μου και εγώ στους κύκλους των πανισχύρων ανθρώπων… έχουμε κάνει την μεγαλύτερη προπαγάνδα για την Ελλάδα…επιτρέψτε μου να σας θεωρώ σαν συγγενή μου…η αγάπη μου σε Σας είναι κάτι σαν την αγάπη που είχα και έχω πάντα για τον Βενιζέλο…
Υπήρχαν όμως και οι ομαδικές επιστολές…! Έτσι, ομάδα ψηφοφόρων από το Άνω Κεράσοβο, (20.9.1950) ζητούν την αναβολή στράτευσης του γραμματέα της κοινότητάς τους, τουλάχιστον έως τη διεξαγωγή των επικείμενων εκλογών.
Πρόσεχε είναι ύψιστος ο σκοπός. Ελλείψει τούτου χάννουμαι την εκλογή και είμεθα επί ολόκληρον τετραετίαν υπόδουλοι υπό την σημαίαν των Λεωναρδικοπλαστηρικών, οπότε πρέπει να μεταδημοτεύσωμεν. Γι αυτό επιμένουμεν, επιμένουμεν, επιμένουμεν. Διότι … είναι παιδί που στις βουλευτικές εκλογές … έκαμαι και τους πεθαμένους ζωντανούς υπέρ υμών.
Τι γινόταν όμως, όταν ο Βουλευτής αδυνατούσε να ανταπεξέλθει του αιτήματος; Άλλωστε, δεν ήταν και όλοι σαν τον τηλεοπτικό «καλοχαιρέτα». Έτσι, ο Κωνστ. Τρικούπης γράφει προς τον υποστηρικτή του: Βαθύτατα λυπούμενος διότι οι δυνατότητές δεν επαρκούν διά την εξυπηρέτησίν σας κατά την παρούσαν στιγμήν θεωρώ τον εαυτόν μου υποχρεωμένον να σας το γράψω εγκαίρως, ίνα σας παρασχεθή το απαιτούμενον χρονκόν διάστημα διά την προσφυγήν σας εις έτερον πολιτευτήν…
Και τα αιτήματα δεν είχαν τελειωμό. Μην ξεχνάμε, δεν ήταν μόνο οι βουλευτές, αλλά υπήρχαν και βασιλιάδες, βασίλισσες κλπ…
Θα μπορούσε κάποιος από το υπηρετικό προσωπικό να ζητήσει κάτι απ ευθείας από τον Βασιλιά; Μάλλον όχι, άλλωστε γι αυτό υπάρχουν οι επιστολές. Αίτημα μέλους του υπηρετικού προσωπικού των Ανακτόρων προς το βασιλιά Παύλο, ζητά απονομή χάριτος για την αδελφή του η οποία είναι κρατούμενη στις φυλακές Αβέρωφ.
Αθήνα, 13.6.1963
…Σας παρακαλώ όπως δώσητε ΧΑΡΗ εις την αδελφή μου…εργαζόταν ως αρτίστα καλλιτέχνης εις ένα καμπαρέ…διά να εξασκίση όμως το επάγγελμα αυτό έπρεπε να βγάλη βιβλιάριο ότι ήτο κινή γυναίκα πράγμα το οποίον αγνοούσε. Οπότε την έπιασαν εργαζόμενη…
Υπήρχαν όμως – από τότε – και πολίτες με οικολογικές ευαισθησίες: Κάποιος λοιπόν ζήτησε την παραχώρηση δικαιώματος χρήσης καταπατηθέντος οικοπέδου για την ικανοποίηση των στεγαστικών του αναγκών:
…να μου δώσετε ένα χαρτάκι από το χέρι σας για να μου επητρέψουν να στήσω και εγώ μια πάραγκα να βάλω την γυναίκα μου και τα παιδιά μου…Μεγαλιώτατε δεν πρόκηται να καταστρέψω πράσινο καθώλου…
Αλλά, να μου πείτε, τότε, τι ήξερε ο απλός κοσμάκης…! Έλα όμως που υπήρχαν οι «τυχοδιώκτες» και τους εξαπατούσαν. Και ποιος θα δώσει τη λύση; Η Βασίλισσα Άννα-Μαρία; Υπάρχει λοιπόν επιστολή όπου ζητείται αποφυλάκιση από τις φυλακές Λαμίας, όπου κρατείται για την καλλιέργεια ινδικής κάνναβης.
Φθιώτιδα, 10.11.1966
…τον εξαπάτισε ένας τηχοδιόκτης…έσπηρε δε εις αγρόν μας ήτε στον κήπον μας καναβούρη μην γνωρίζομε εμής οι χωριάτες τη είναι αυτό…είναι μεγάλη ανάγκη να μας βοηθίσετε Μεγαλειότατη φυσικά δε στα πλέσια του Νόμου και του Κράτους και όχι παρανομία…ώστε να μην καταστραφούμε…βοηθήστε μας σας παρακαλούμε όπως και ο πατέρας μου βοηθούσε εσάς και το κράτος από τον Κουμουνησμό 21 χρόνια τώρα με το ντουφέκη στην πλάτη…
Επιστολή Έλληνα που ζει στη Γερμανία προς τον υπουργό Εσωτερικών κατά την περίοδο τους Χούντας. Τον ενημερώνει για την εκεί «δράση των κομμουνιστών» και τις λανθασμένες πληροφορίες που διακινούν, θύμα των οποίων υπήρξε και ο ίδιος.
Krefeld, 30.10.1967
…σας πληρωφορό με εμβρασμό ψυχής ότι ορισμένη κομουνισταί εδώ εις την Δυτικήν Γερμανία δεν μπορούν ακόμη να ταπηνοθούν και πρώτος είναι ο κ. Παύλος Μπακογιάννης ο οποίος τυνγχάνη νάνε εκφονιτής του ραδιοσταθμού Μονάχου…να λάβετε τα μέτρα σας για εδώ και να καθαρίσεται ορισμένους «κεντροαριστερούς»…
Κάποιος όμως φαίνεται ότι επιχειρεί να «δωροδοκήσει» τον Ν. Μακαρέζο με… δύο λεμονοστύφτες ανοξείδωτους! Στην επιστολή του ζητά την υποστήριξή του προκειμένου να εξασφαλίσει τη χορήγηση άδειας ανέγερσης ξενοδοχειακής μονάδας στο κέντρο της Αθήνας.
Αθήνα, 24.6.1972
…να σου εκφράσω…τον απέραντον θαυμασμόν μου δια το υψηλότατον Εθνοσωτήριον έργον όπερ επιτελείς…τυγχάνει να έχω στην ιδιοκτησίαν μου ένα καλό κτήμα… και σε παρακαλώ αν το κρίνεις δίκαιον το αίτημά μου και ευνοϊκόν δια τον εθνικόν Τουρισμόν, ενεργήσετε τα δέοντα προς υποστήριξιν της αιτήσεώς μου…Αγαπητέ Νίκο, επί τη ευκαιρία σας στέλνω δύο λεμονοστίπτες ανοξείδωτους και μερικά άλλα είδη…
