Η ζωή είναι γεμάτη εκπλήξεις και απρόοπτα. Κάποιες εκπλήξεις, όμως, και απρόοπτα φέρνουν τα πάνω κάτω, σε βαθμό που η κατάσταση ξεφεύγει από τον έλεγχό μας. Αυτό συμβαίνει και στο «Ποιος Παπαδόπουλος;», τη νέα κωμική σειρά του AΝΤ1 που έκανε πρεμιέρα την Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου και θα προβάλλεται κάθε Τετάρτη και Πέμπτη στις 21.00.
- Από την Μαρία Ανδρέου
Δύο μωρά μπερδεύονται στο μαιευτήριο και μεγαλώνουν με τη λάθος οικογένεια. Δεκαέξι χρόνια μετά, όταν το λάθος αποκαλύπτεται, οι πλούσιοι αριστοκράτες Παπαδόπουλοι θα αναγκαστούν να φιλοξενήσουν στην έπαυλή τους τους φτωχούς Παπαδόπουλους για χάρη των αγοριών τους. Πώς θα ξεμπλεχτεί το κουβάρι αυτής της αναγκαστικής συμβίωσης δύο οικογενειών από δύο εντελώς διαφορετικές κοινωνικές τάξεις και με χάσμα στο οικονομικό status;
Δύο αγαπημένες ηθοποιοί του θεάτρου μας, η Μαριάννα Τουμασάτου και η Ελένη Ουζουνίδου, θα υποδυθούν τις δύο μανάδες που θα μάθουν την αλήθεια και θα πρέπει να τη διαχειριστούν αναλόγως.
Το «ENJOY» της «κυριακάτικης δημοκρατίας» συνομίλησε με την Μαριάννα Τουμασάτου.
Μαριάννα, πολλές οι απώλειες από τον χώρο της τέχνης, Ειρήνη Παπά, Κώστας Καζάκος… Τελικά, κάποιοι άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι, έτσι δεν είναι;
Τα μεγάλα κεφάλαια στην τέχνη, στο θέατρο, στη σκηνοθεσία, στην υποκριτική φεύγουν, δυστυχώς. Και είναι αναντικατάστατοι γιατί είναι δημιουργήματα μιας άλλης εποχής, με συλλογικό όραμα και με άλλες αξίες για τη ζωή και τον πολιτισμό. Οι άνθρωποι αυτοί παίρνουν μαζί τους μια άλλη Ελλάδα φεύγοντας, πιο καθαρή, πιο αθώα, πιο σκεπτόμενη, πιο ελληνική. Γιατί η Ελλάδα είναι ιδέα. Η τέχνη σπάει το φράγμα του προσωπικού και σε τοποθετεί ενώπιον της κοινωνίας και των ευθυνών που έχεις απέναντι σε μια κοινωνία. Η Ειρήνη Παπά έφυγε για το μεγάλο ταξίδι και αφήνει ένα μεγάλο κενό. Η Ειρήνη Παπά ήταν πρέσβειρα του ελληνικού πολιτισμού μέσω της αρχαίας τραγωδίας και του κινηματογράφου και για τους πολλούς πρέσβειρα της ελληνικής δωρικής ομορφιάς. Της κλασικής ομορφιάς. Ο Κώστας Καζάκος ήταν σπουδαίος θεατράνθρωπος, είχα συνεργαστεί αρκετές φορές μαζί του, με πολιτική άποψη, μια σπουδαία καλλιτεχνική οντότητα, η οποία ήταν συνυφασμένη με τη δημοκρατία, την αντίσταση, την ελευθερία, τα ανθρώπινα δικαιώματα. Προσωπικά θα μου λείψει πολύ, είχαμε συνεργαστεί όμορφα και στην τηλεόραση.
Μαγική λέξη: τηλεόραση. Φέτος επέλεξες κωμωδία, γιατί; Η νέα κωμική σειρά του ΑΝΤ1 «Ποιος Παπαδόπουλος;» έχει όλα τα συστατικά για να γίνει επιτυχία.
Μαρία, επέλεξα κωμωδία γιατί ο κόσμος -αλλά κι εγώ- έχει ανάγκη από γέλιο. Και πίστεψέ με, στα γυρίσματα γελάμε πάρα πολύ και ελπίζω το ίδιο να κάνει και το κοινό. Πιστεύω ότι πιο πολύ σήμερα από κάθε άλλη φορά, ακόμη και από την πανδημία, τώρα με την ενεργειακή κρίση, που μας περιμένει ένας δύσκολος χειμώνας, έχουμε ανάγκη να γελάσουμε ακόμη πιο πολύ και με την καρδιά μας για να αντιμετωπίσουμε αυτό το σκοτεινό ποτάμι που θα διανύσουμε. Γιατί μας περιμένει μεγάλη φτώχεια, όχι μόνο εδώ στην Ελλάδα, και παγκοσμίως! Η πανδημία δεν θα είναι τίποτα μπροστά στην αγριότητα που μας περιμένει. Θεωρώ ότι η ζωή μας συνολικά θα πάρει τον κατήφορο και ίσως δούμε τέτοια φτώχεια που είχε να δει ο κόσμος ή πριν από τον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο ή μετά την Κατοχή. Για αυτό και η τηλεόραση πρέπει να δώσει ξανά το «παρών», όπως έκανε και στην πανδημία, και να ανεβάσει το ηθικό των Ελλήνων.
Ποια είναι η ηρωίδα σου, λοιπόν, η Μελίνα Παπαδοπούλου-Μυρτιώτη;
Η Μελίνα είναι μια πλούσια γυναίκα που θα ανακαλύψει ότι το βιολογικό της παιδί το έχει μια φτωχή οικογένεια και εκείνη μεγάλωσε ένα άλλο παιδί από λάθος με το ίδιο επώνυμο ως δικό της. Κανονικά αυτή η συνθήκη είναι από μόνη της μια τραγωδία, γιατί σκεφτείτε μια μάνα να έχει χάσει τα πρώτα βήματα, τα πρώτα λόγια, γέλια, αγκαλιές του παιδιού της. Πώς γεφυρώνεται ο χρόνος; Και, φυσικά, από την άλλη, δεν θέλει να χάσει με τίποτα το παιδί που έχει αναθρέψει ως δικό της. Εδώ το ζωάκι μας, τις γλάστρες μας, ό,τι αγαπάμε και φροντίζουμε φοβόμαστε μήπως πάθουν κάτι, πόσο μάλλον ένα ανθρώπινο πλάσμα. Αυτή η μητρική αγάπη και της Μελίνας, της ηρωίδας μου, και της Περιστέρας, την οποία υποδύεται εξαιρετικά η Ελένη Ουζουνίδου, θα μας φέρει πλούσιους και φτωχούς να συγκατοικούμε στο ίδιο σπίτι για να μη χάσουμε άλλο τα παιδιά μας και το ξεπέταγμά τους στη ζωή. Η Μελίνα, και μπαμπουίνο να είχε μεγαλώσει, δεν θα τον άφηνε στα χέρια μιας ξένης, θα ήθελε να ελέγχει τι γίνεται. Από εκεί πιάνεται, λοιπόν, η κωμωδία μας «Ποιος Παπαδόπουλος;» και την τραγωδία την κάνει φάρσα με έντονους ρυθμούς και ακραίες καταστάσεις που όμως μέσα από την τριβή της καθημερινότητας δύο ανόμοιων κόσμων φέρνει το ατόφιο γέλιο. Η Μελίνα, λοιπόν, είναι κόρη διπλωμάτη και από μικρή ηλικία ταξίδεψε σχεδόν σε όλο τον κόσμο. Αυτό της δημιούργησε μια έφεση στις ξένες γλώσσες, αλλά ταυτόχρονα και την ανασφάλεια ότι δεν είχε μια σταθερή βάση. Μέχρι που συνάντησε τον Αρίστο. Αυτός ο επίμονος άνδρας την κέρδισε πραγματικά και παντρεύτηκαν. Παρά τη στιλιζαρισμένη εξωτερική της εμφάνιση, είναι ένας ευαίσθητος άνθρωπος. Δεν αντέχει τις εντάσεις και αποφεύγει σαν τον διάολο τις συγκρούσεις και τις εκρήξεις θυμού του άντρα της και του γιου της, και υποχωρεί πάντα. Ο γιος της ο Αρίστος είναι η μεγάλη της αδυναμία και την κάνει ό,τι θέλει. Μετά τη συμβίωση με τους έτερους Παπαδόπουλους… λόγω των παιδιών, αρχίζει σιγά σιγά να νιώθει ότι το «χρυσό κλουβί» όπου ζει δεν της είναι αρκετό. Συνειδητοποιεί ότι έχει ταλέντα και ικανότητες που δεν έχει αξιοποιήσει. «Θαυμάζει» κρυφά την φτωχή Περιστέρα, γιατί νιώθει ότι η Περιστέρα είναι πιο δυναμική και ανεξάρτητη από την ίδια.
Τελικά, ο φτωχός άνθρωπος μπορεί να είναι πιο ευτυχισμένος από έναν πλούσιο; Τα λεφτά δεν φέρνουν την ευτυχία;
Τα λεφτά λύνουν διάφορα προβλήματα, αλλά δεν φέρνουν την ευτυχία. Σήμερα οι περισσότεροι Ευρωπαίοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με την κρίση. Ο στόχος παγκόσμια πιστεύω όχι τόσο με την πανδημία αλλά με τον πόλεμο στην Ουκρανία έχει επιτευχθεί και είναι η φτωχοποίηση των λαών. Αλλά έχω μια απλοϊκή ερώτηση… Θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια; Ο πλούτος έχει τα δικά του συμφέροντα, ο λαός δεν έχει μεγαλύτερη δύναμη; Απλά θέτω ένα ερώτημα. Οι πλούσιοι είναι δέκα, οι φτωχοί δισεκατομμύρια. Πριν φτάσουμε στην καταστροφή, δεν πρέπει όλοι μαζί ενωμένοι, κανένας μόνος του, να αντιδράσουμε για το κουστουμάκι που μας ράβεται; Δεν πρέπει να ζητήσουμε μια κανονική ζωή με επαρκές φαγητό για εμάς και τα παιδιά μας, με καλή περίθαλψη, σπουδές και ψυχαγωγία; Ο άνθρωπος δεν είναι μόνο για να δουλεύει, να κοιμάται και να τρώει ένα κομμάτι ψωμί. Που είναι η ανθρώπινή μας υπόσταση, ποιος έχει υπογράψει την καταδίκη μας να μην μπορούμε να πάμε στο βουνό ή στη θάλασσα γιατί δεν έχουμε χρήματα για βενζίνη; Ποιος πάει να μας κάνει ρομποτάκια; Εχουμε εκπαιδευτεί λάθος και ας κοιτάξουμε όλοι μαζί να αντισταθούμε για τα δικαιώματά μας. Δεν μπορούμε να είμαστε ευγνώμονες επειδή μας μοιράζουν ψίχουλα. Πληρώνουμε φόρους, εργαζόμαστε, δεν γίνεται πλέον να μην έχουμε τα στοιχειώδη. Η κοινωνία μας δεν έχει να πληρώσει άλλο. Αυτοί που διοικούν πρέπει να το καταλάβουν και να μη μας κάνουν τους καμπόσους. Αυτό δείχνει μια αλαζονεία και αποκοπή από την πραγματικότητα. Είναι νοσηρό. Σε λίγο δεν θα μείνουν και πολλοί άνθρωποι για να διοικούν και να κάνουν τους καμπόσους… Η ψαλίδα έχει μεγαλώσει πολύ ανάμεσα σε πλούσιους και φτωχούς, και τα προβλήματα πλέον είναι τόσο μεγάλα σε κάθε ελληνική οικογένεια, που πέφτουν πάνω στα κεφάλια τους σαν βόμβες. Και μετά αναρωτιούνται γιατί τόσος θυμός στην κοινωνία, τέτοια οργή, μα η φτώχεια φέρνει εγκληματικότητα.
Ξεκίνησε και μια νέα σχολική χρονιά. Πώς βλέπεις την εκπαίδευση σήμερα, το παιδί σου πάει στο σχολείο…
Η γνώση είναι δύναμη και η άγνοια υποτέλεια. Σήμερα στα σχολεία δεν αναπτύσσεται η κριτική σκέψη αλλά συνεχίζεται η παπαγαλία. Καθημερινά διαβάζω και εγώ τα βιβλία του παιδιού μου, καθώς συνέχεια αλλάζουν την ύλη και πραγματικά κάνω ακροβατικά ανάμεσα σε ημερομηνίες και χρονολογίες και λίγες φορές διαπιστώνω μια ανάλυση ιστορική των γεγονότων. Αλλά δεν θέλω να είμαι μίζερη και απαισιόδοξη. Πιστεύω ότι η νέα γενιά θα αγωνιστεί για μια καλύτερη ζωή. Είναι δυνατόν σήμερα οι γυναίκες να δέχονται τέτοια βία; Τι σχέδιο είναι αυτό; Θα το καταπιούμε και αυτό; Τους είναι αδιάφορο στις κυβερνήσεις να ακούν για δολοφονίες και βιασμούς γυναικών; Θα το συνηθίσουμε ως γεγονός στις ειδήσεις; Γιατί έχουμε κατοχή ή πόλεμο;
Θεατρικά πού θα σας δούμε;
Στο θεατρικό έργο «Το σπίτι δίπλα στο ποτάμι» της Λένας Μαντά. Η παράσταση βασίζεται στο best seller της συγγραφέως που για μένα είναι μία από τις πιο δυνατές και αγαπημένες λογοτεχνικές πένες στη χώρα μας και τα βιβλία της από τις δύο πρώτες εβδομάδες της κυκλοφορίας τους έχουν γίνει ανάρπαστα. Η ιστορία μας αφορά πέντε κορίτσια και τη σύνδεση που έχουν με το χωριό και τις ρίζες τους. Η Μελισσάνθη, η Ιουλία, η Ασπασία, η Πολυξένη και η Μαγδαληνή μεγαλώνουν με τη μητέρα τους σε ένα χωριό στον Ολυμπο, δίπλα σ’ ένα ποτάμι. Αυτό που επιθυμούν και οι πέντε είναι να γνωρίσουν τη ζωή μακριά από το πατρικό τους. Και θα το καταφέρουν! Η μοίρα θα τις στείλει στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα, κάνοντας το όνειρο πραγματικότητα. Μόνο που, καμιά φορά, τα όνειρα γίνονται εφιάλτες που στοιχειώνουν και κυνηγούν. Πέντε γυναίκες, πέντε ζωές συγκλονιστικές, γεμάτες έρωτα και ανατροπές, ενώ το σπίτι δίπλα στο ποτάμι περιμένει υπομονετικά αυτό που ξέρει ότι θα συμβεί! Οι πέντε γυναίκες θα γυρίσουν μετά την περιπέτειά τους στα πάτρια εδάφη, στο δικό τους ποτάμι. Για μένα το «Σπίτι δίπλα στο ποτάμι» είναι ένα πολύ τρυφερό έργο που θα συγκινήσει το ελληνικό κοινό. Οι Ελληνες θεατές με πίστη στήριξαν το θέατρο στην πανδημία, γιατί το θέατρο είναι μια χαραμάδα, ένα παράθυρο διαφυγής σε όλα τα δυστοπικά που συμβαίνουν. Η τέχνη οδηγεί το μέλλον στην Ελλάδα. Επειδή έχει χαθεί λίγο η μπάλα κοινωνικά και μορφωτικά και αυτός είναι ο στόχος, η αποβλάκωση μέσα από την κοινωνία της εικόνας, o πολιτισμός και το θέατρο έχει τη δυνατότητα μέσων των πανανθρώπινων νοημάτων που επικοινωνεί να κάνει συλλογική επίθεση στην ψυχή και τη σκέψη των ανθρώπων για μια πιο δίκαιη και ωραία κοινωνία με αρετή και αρχές. Το θέατρο σε βάζει σε δεύτερες σκέψεις, σε προβληματίζει πάνω σε ουσιώδη θέματα, όπως η ισότητα, η ισονομία, η πνευματική ζωή, η αγάπη, η ίδια η ουσία της ύπαρξης. Πλέον θεωρώ πως ως κοινωνία βρισκόμαστε πια σε μια μεταβατική φάση. Κάποιοι πήγαν να κάνουν φασιστικά πειράματα φόβου και τρομοκρατία με τους λαούς. Οι λαοί δεν μάσησαν το αφήγημα το τρόμου, αντέδρασαν στα ορμητικά νερά της σπέκουλας και της προπαγάνδας. Πάντως, ιστορικά να το πάρετε, όποιος τα βάζει με την ελευθερία των λαών οδηγεί την κοινωνία σε μακελειό!
