Στις φωτογραφίες βλέπουμε αφίσες κολλημένες σε βιτρίνες κι εξώπορτες κλειστών καταστημάτων στο Μαρούσι
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Καμαρώνουμε για τον Παρθενώνα, το αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου, την Κνωσό, τη Φαιστό, τους τάφους στη Βεργίνα, το ιερό νησί της Δήλου, τον Ηνίοχο των Δελφών, τα κομψοτεχνήματα των αρχαίων Ελλήνων καλλιτεχνών, την αισθητική κληρονομιά μας, την ομορφιά που λατρέψαμε σχεδόν όσο τίποτε άλλο διότι (δικαίως) θεωρήσαμε ότι αποτελεί έκφανση της θείας ενέργειας στον κτιστό κόσμο.
Κι όλα τα καμαρώνουμε κι όλα τα αγνοούμε και όλα τα βιάζουμε και τα παραβιάζουμε, λες και είμαστε κατακτητές αυτής της χώρας που ζήλεψαν την Ιστορία της και θέλουν να τη σβήσουν από τον χάρτη και από τον χρόνο. Ανεχόμαστε την επέλαση της ασχήμιας και την τυραννία της πιο χυδαίας βαρβαρότητας που μας δείχνουν κατάμουτρα οι γείτονες και οι περαστικοί, οι ντόπιοι και οι ξένοι.
Τα αστικά τοπία θυμίζουν χώρους που έχουν διαγουμιστεί από συμμορίες ληστών κι από ορδές επιδρομέων. Και οι τάφοι των οικονομικών μονάδων, καταστημάτων δηλαδή και επιχειρήσεων, που… εξέπνευσαν λόγω των πολιτικών που άσκησαν ελληνόφωνοι πολιτικοί, σκεπάζονται από το αφισομάνι. Και σκέφτεσαι: Αναμενόμενο μην ασχολούνται οι ψηφισμένοι με τις ψοφισμένες συνειδήσεις για το αστικό τοπίο. Άλλο τόσο δεν ασχολούνται κι οι ψηφοφόροι τους. Εχουν μάθει να ζουν με αυτή την αστική δερματίτιδα, όπου ολόκληρη η επιφάνεια της πόλης καλύπτεται με γκράφιτι κι αφίσες. Οι δήθεν καλλιτέχνες, όμως; Αυτοί που υποτίθεται ότι υπηρετούν την… τέχνη και μιλούν ακατάπαυστα για υψηλή αισθητική και πολιτισμό; Δεν έχουν πει στους διοργανωτές των συναυλιών, των παραστάσεων και των επιδείξεών τους να μην ξανακολλήσουν αφίσες σε βιτρίνες κλειστών καταστημάτων; Δεν τους προσβάλλει αυτό το θέαμα;
Μέχρι σήμερα ΟΥΤΕ ΕΝΑΣ καλλιτέχνης δεν έχει δημοσιοποιήσει καταγγελία ή έστω διαφωνία με τις εταιρίες που κολλούν αφίσες παραστάσεων κι εκδηλώσεων πάνω στις βιτρίνες κλειστών καταστημάτων. Αυτό δεν δείχνει πολλά. Τα δείχνει όλα για την ποιότητα της «τέχνης» που «καταναλώνουμε» άκριτα στους πτωτικούς καιρούς μας.
Κι ο νόμος; Πού είναι ο νόμος; Πότε εφαρμόζεται; Ωραίο το ανέκδοτο, αλλά ουδείς γελάει πια με αυτό…
