Για να μην ξεχνιόμαστε: ο φίλος μου ο απόστρατος με πήρε μπουρινιασμένος τηλέφωνο. «Διάβασα σήμερα τον Κοττάκη». «Και λοιπόν; Δεν σου άρεσε;»
«Όχι μόνο μου άρεσε, αλλά συμφωνώ με τη διαπίστωσή του ότι στο μυαλό πολλών στη γειτονική χώρα δεν έχει εγκαταλειφθεί η σκέψη της Μακεδονίας του Πιρίν, και επιπλέον μου θύμισε και μια δική μου ιστορία. Ηταν το 1995 και ήμουν υποδιοικητής στη μεραρχία στην Καβάλα. Το Πάσχα θα φιλοξενούσαμε μια ομάδα Βούλγαρων ανώτατων αξιωματικών στο πλαίσιο κ.λπ. Πήγα και τους παρέλαβα από τον Προμαχώνα. Κατά τη διάρκεια της διαδρομής οι φιλοξενούμενοί μας αδυνατούσαν να πιστέψουν όσα έβλεπαν γύρω τους, ότι δηλαδή τα χωράφια ανήκαν στους χωρικούς και όχι στο κράτος, όπως και τα τρακτέρ και τα αγροτικά αυτοκίνητα. Το ταξίδι συνεχίστηκε, τα αυτοκίνητα ανηφόρησαν τις στροφές του Αγίου Σύλλα και κάποια στιγμή πρόβαλε ο Κόλπος της Καβάλας. Οι Βούλγαροι αξιωματικοί σταμάτησαν κάθε κουβέντα και… έχασαν τη μιλιά τους. Οταν συνήλθαν, ο αρχαιότερος είπε “αχ, τι όμορφη θάλασσα”. Η παρατήρησή μου ότι και αυτοί έχουν ωραίες θάλασσες έμεινε ασχολίαστη. Ηθικόν δίδαγμα;» με ρώτησε και έδωσε την απάντηση μόνος του: «Ο Κοττάκης έχει δίκιο και να προσέχουμε και από κει».
