Και πάλι περί του κόμματος των 90 (ή 91;) και περί των δύο τ. Πρωθυπουργών

Επανέρχομαι στη σύναξη των 90 για να συμπληρώσω τις αρχικές σκέψεις μου.
Ουδόλως είμαι εναντίον των 90, ούτε ως ομάδα, ούτε για τον καθένα από αυτούς. Και θα έβρισκα πολύ θετική την κίνησή τους, αν δεν υπήρχαν οι υπογραφές των Μνημονίων.

Ως άτομα μου είναι αμφότεροι συμπαθείς, αν προς στιγμήν ξεχάσω ότι υπέγραψαν τα εγκληματικά Μνημόνια (δηλαδή, μαζί, με τα θανατηφόρα εδάφια). Ειδικότερα, για τον κ. Κώστα Καραμανλή έγραψα μια βιβλιοκρισία για το πολύ καλό βιβλίο του κ. Μανώλη Κοττάκη, που αφορά τους αδιανόητους, όντως, λόγους των προβλημάτων του, ενόσω ήταν πρωθυπουργός. Επειδή, άκουσον-άκουσον, συνομιλούσε με τον Πούτιν, προκειμένου να εξασφαλίσει φθηνή ενέργεια για εμάς και για τμήμα της υπόλοιπης Ευρώπης.

Προσπερνώ το γεγονός ότι έκρινε περιττό να με ευχαριστήσει για το βιβλίο μου, «Όχι στην Υποτέλεια, Όχι στον Εθνομηδενισμό, Τιμή στο 21». διότι πιθανόν να πρόκειται για πρωθυπουργική συμπεριφορά, που εγώ κακώς αγνοούσα.

Και για τον κ. Αντώνη Σαμαρά, ήταν ο αγαπημένος ανιψιός του πρώτου και πολύ αγαπητού μου εξαδέλφου Δημήτρη Ζάννα, αλλά και απόγονος της Πηνελόπης Δέλτα, με τα μυθιστορήματα της οποίας μεγάλωσα.

ΑΛΛΑ, όμως, υπάρχουν πολύ σοβαρά ΑΛΛΑ, η μη λήψη υπόψη των οποίων αποτελεί ανεπίτρεπτα μεγάλη προσβολή προς τον ελληνικό λαό, η ποιότητα ζωής του οποίου έχει καταστραφεί από τα εγκληματικού περιεχομένου εδάφια των ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ. Και, δυστυχώς, όχι μόνο, διότι μαζί με το λαό εξαφάνισε και το μέλλον της πατρίδας μας. Επειδή τα έγραψα και τα επανέλαβα, κατά κόρον, θεωρώ ότι δεν χρειάζεται επανάληψή τους.

Ωστόσο, οι δύο τ. πρωθυπουργοί τα υπέγραψαν (ο κ. Καραμανλής ως απλός βουλευτής, γι’ αυτό και η ευθύνη του μικρότερη). Και θέλω να ελπίζω ότι ήταν υποχρεωμένοι, τους απείλησαν, με περίστροφο, με μαχαίρια… με ότι άλλο τρομακτικό. Και θέλω πολύ, ειλικρινά πάρα πολύ, να έχω μια δικαιολογία που να στέκεται… που να εξηγεί, έστω και αν δεν δικαιολογεί, αυτές τις θανατηφόρες, για την Ελλάδα, υπογραφές.

Όχι, φυσικά, προσωπική, αλλά για όλους τους Έλληνες. Διότι, τελικά, είναι φοβερό να αποφασίζονται και να εφαρμόζονται εναντίον του λαού όλα όσα τον εξαφανίζουν, εν αγνοία του. Αν θελήσουν, λοιπόν, να μας πουν δυο λόγια… Και που να μην είναι λ.χ. ότι «δεν είχαν χρόνο να τα διαβάσουν», ότι «ήταν πολλές σελίδες» κλπ. Αν μας εξηγούσαν, όχι μόνο, προφανώς η υπογράφουσα, αλλά και πολύ σημαντικό τμήμα των Ελλήνων, πιστεύω ότι θα ήταν ευτυχείς να αναλάμβαναν την υπόθεση της επανεκκίνησης.

Γιατί, για τη δική μου λογική, τα ΜΝΗΜΟΝΙΑ όχι μόνο δεν τελείωσαν, αλλά η όποιας μορφής επανεκκίνηση οφείλει να αρχίσει αναθεώρηση, ως πρώτο καθήκον της. Γιατί, πρέπει να είναι ξεκάθαρο ότι καμία χώρα και κανένας ηγέτης ή διεθνής οργανισμός, δεν μας λαμβάνει υπόψη, εφόσον υπογράψαμε εμείς οι ίδιοι τις θανατικές μας καταδίκες.

Αλλά, έτσι, χωρίς μια απολογία, μια εξήγηση, μια εξομολόγηση, μια ΣΥΓΓΝΩΜΗ για το ΠΩΣ, το ΓΙΑΤΙ, οι δύο τ. πρωθυπουργοί, έθεσαν την υπογραφή τους κάτω από καταδικαστικές αποφάσεις της χώρας τους, πως να γίνει δεκτό; Βέβαια, ο φίλος κ. Μελέτης Μελετόπουλος δηλώνει στα διάφορά κανάλια, ότι προσχωρούν κατά χιλιάδες οι συμπατριώτες μας, στο νέο κόμμα. Και, φυσικά, δεν έχω λόγο να μην πιστέψω στα λόγια του.

Επειδή, ωστόσο, και εγώ είμαι δέκτης πολυάριθμων αντιδράσεων συμπατριωτών μας, που εκφράζονται εξαιρετικά αρνητικά γι’ αυτό το κόμμα, θα έλεγα, ότι ήδη υπάρχει διχασμός των Ελλήνων κάτι απευκταίο φυσικά.

Και ειλικρινά διερωτώμαι γιατί δεν γίνεται ένα «δημοψηφισματάκι» να μας βγάλει από την αγωνία; Πανεύκολο είναι στις μέρες μας!