Ο Τσάρλι Κέρκ ήταν ο ήρωας της γενιάς μας. Μιας γενιάς που σιχάθηκε τα συστημικά μέσα μαζικής προπαγάνδας και αναζητούσε στο διαδίκτυο και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης διψασμένη την αλήθεια. Ή καλύτερα αναζητούσε διαφορετικές διαδρομές, μέσα από την ιδεολογική ποικιλομορφία να φτάσει μόνη της, ακαθοδήγητη από τις επιχειρηματικές ελίτ στην αλήθεια. Οποιοσδήποτε πυροβολισμός διακόπτει μία συζήτηση εξορισμού στρέφεται ενάντια στην ελευθερία. Τελεία και παύλα. Αυτό είναι η απόλυτη αλήθεια. Δεν υπόκειται σε ντιμπέιτ. Και ο Τσάρλι Κέρκ το υποστήριζε αυτό ενθέρμως.
Δολοφονήθηκε η ελευθερία
Η ελευθερία λοιπόν του λόγου δολοφονήθηκε μέρα μεσημέρι μέσω μίας υπολογισμένης πράξης φίμωσης εναντίον ενός ανθρώπου με μικρόφωνο. Η στιγμή που ο Τσάρλι πέφτει με το μικρόφωνο στο χέρι είναι συγκλονιστική καθώς σταγόνες αίματος βάφουν με κόκκινο την λευκή μπλούζα που φορούσε. Το συγκλονιστικότερο όλων είναι ότι η μπλούζα αυτή ανέγραφε «ελευθερία». Για αυτήν την ελευθερία αγωνιζόταν ο Τσάρλι και έδωσε την ζωή του για εκείνη.
Υπάρχουν ηθικοί αυτουργοί που οδήγησαν σε αυτό το τερατώδες έγκλημα; Δυστυχώς υπάρχουν.
Είναι όλοι εκείνοι που υποδαύλισαν την κουλτούρα της ακύρωσης. Μία κουλτούρα που φίμωνε και εξακολουθεί να φιμώνει όποιες απόψεις δεν συμμορφώνονται στο ορθοπολιτικό κατεστημένο. Οι άνθρωποι και οι οργανισμοί που την εξασκούν έχουν το θράσος να ισχυρίζονται ότι το πράττουν για να προστατεύσουν την δημοκρατία. Πόσο αλαζόνες και πόσο ανήθικοι μπορεί να είναι! Η προσπάθεια εκ μέρους των συστημικών ΜΜΕ να απανθρωποποιήσουν οιονδήποτε δεν προσκυνά το κυρίαρχο αφήγημα χαρακτηρίζοντάς τον ως ρατσιστή συνετέλεσε καταλυτικά σε αυτού του είδους την βία. Μία ματιά στα συστημικά ελληνικά ΜΜΕ που υπό τον τίτλο «πυροβόλησαν ακροδεξιό ακτιβιστή» κάνει και τον πιο απλό σκεπτόμενο άνθρωπο να αντιληφθεί ότι ακόμα και τώρα δεν καταλαβαίνουν τίποτα.
Με την δολοφονία του Τσάρλι συγκρούονται δύο κοσμογονικά αντίθετες αντιλήψεις. Από την μία εκείνη που στηρίζει την ελεύθερη πλατεία διαβούλευσης και από την άλλη εκείνη που θέλει οι ακαδημαϊκοί χώροι να παραμείνουν «safe spaces». Όμως, τα safe spaces λειτουργούν ως θάλαμοι αντήχησης (echo chambers) μόνον των δικών μας ιδεών και αυτό είναι κάτι τρομακτικό για την ελεύθερη σκέψη. Πληρώνουμε το κόστος της επανεκπαίδευσης μίας ολόκληρης γενιάς η οποία τρομοκρατείται όταν κάποιος διαφωνεί με τις απόψεις της. Μίας γενιάς που προτιμά να αισθάνεται ασφαλής από το να είναι πραγματικά, ουσιαστικά, ελεύθερη. Αυτό επεχείρησε να σπάσει ο Τσάρλι Κερκ. Διεξάγοντας ελεύθερο διάλογο κινδύνευε να προσβάλλει κάποιον αλλά πάντοτε αφήνοντάς τον να μιλήσει ώστε να ακουστεί το επιχείρημά του. Στην πορεία ανακάλυψης της αλήθειας ελλοχεύει αυτός ο κίνδυνος, το να αισθανθεί ο άλλος προσβεβλημένος από το επιχείρημά σου. Δεν υπάρχει όμως άλλος δρόμος, αυτό είναι ο δρόμος της αρετής και είναι δύσκολος. Ο Τσάρλι Κερκ υιοθέτησε αυτό που δίδαξαν οι παππούδες μας οι αρχαίοι Έλληνες σε όλο τον κόσμο: την διαλεκτική! Και είναι ντροπή τόσα πολλά συστημικά ΜΜΕ να τον χαρακτηρίζουν ακροδεξιό για αυτό.
Τα λόγια δεν είναι βία. Η βία είναι βία
Εάν ισχύει αυτό που όλο το ορθοπολιτικό κατεστημένο ισχυρίζεται αυτές τις ώρες για τον Τσάρλι Κερκ, ότι δηλαδή «τα λόγια είναι βία», τότε σύμφωνα με αυτήν την διαδρομή σκέψης δικαιολογείται και η δολοφονία του. Όχι! Τα λόγια δεν είναι βία. Η βία είναι βία. Οτιδήποτε διαφορετικό δεν αντανακλά τον δυτικό πολιτισμό αλλά ολοκληρωτικά καθεστώτα οι υποστηρικτές των οποίων δεν θα άντεχαν να ζήσουν ούτε μερικές ώρες εκεί.
Να μνημονεύετε τον Τσάρλι Κερκ. Πέθανε φορώντας μπλούζα που έγραφε «ελευθερία». Πέθανε για τις Ιδέες του. Πέθανε με το μικρόφωνο στο χέρι. Στεκόμαστε προσοχή.
