Η ελληνική πραγματικότητα βρίθει από παραλογισμούς, αλλά λίγοι είναι τόσο κραυγαλέοι όσο η υποχρεωτική υπαγωγή των κοινοχρήστων παροχών ρεύματος πολυκατοικιών σε επαγγελματικό τιμολόγιο. Μιλάμε για ρεύμα που καταναλώνεται σε κλιμακοστάσια, φωτισμό, ανελκυστήρες, καυστήρες θέρμανσης –δηλαδή σε χώρους που καμία σχέση δεν έχουν με επιχειρηματική δραστηριότητα. Κι όμως, το κράτος και οι πάροχοι θεωρούν ότι η πολυκατοικία ως σύνολο λειτουργεί σαν να είναι κατάστημα ή επιχείρηση.
Πρόκειται για μια επιλογή χωρίς λογική βάση. Η οικιακή κατανάλωση αναγνωρίζεται με το δίκαιο σκεπτικό ότι οι ανάγκες του νοικοκυριού δεν πρέπει να επιβαρύνονται δυσανάλογα. Όμως, ξαφνικά, όταν η ίδια κατανάλωση αφορά τα κοινόχρηστα μέρη του σπιτιού –τα φώτα που ανάβουν όταν μπαίνεις στην είσοδο, το ασανσέρ που σε μεταφέρει στον όροφο ή την αντλία λυμάτων ή ομβρίων του υπογείου– μετατρέπεται αυθαίρετα σε «επαγγελματική». Δηλαδή, η διαδρομή από το κατώφλι του διαμερίσματος μέχρι το ασανσέρ θεωρείται νοικοκυριό, αλλά το ίδιο το ασανσέρ βαφτίζεται επιχείρηση.
Ας μιλήσουμε καθαρά
Η συγκεκριμένη κατάταξη είναι καταχρηστική. Οι κοινόχρηστες παροχές δεν παράγουν κέρδος, δεν σχετίζονται με καμία εμπορική πράξη, δεν έχουν πελάτες ή εισοδήματα. Το μοναδικό τους «έσοδο» είναι η διευκόλυνση της καθημερινής ζωής των ενοίκων. Είναι αδιανόητο να πληρώνει μια οικογένεια περισσότερα για το ρεύμα του φωτισμού της εισόδου μόνο και μόνο επειδή οι εταιρείες ενέργειας και ο ΔΕΔΔΗΕ έχουν βρει την εύκολη λύση να τις κατατάξουν στις «λοιπές χρήσεις» με την υπογραφή και την σφραγίδα ενός νόμου κόντρα στη λογική.
Η αδικία γίνεται πιο έντονη αν αναλογιστούμε ότι οι κοινόχρηστες παροχές σπάνια ξεπερνούν μερικές δεκάδες κιλοβατώρες τον μήνα. Μιλάμε δηλαδή για λογαριασμούς που συχνά θα ήταν αμελητέοι εάν τιμολογούνταν ως οικιακοί, αλλά με το «καπέλο» του επαγγελματικού τιμολογίου γίνονται δυσανάλογα ακριβοί. Πρόκειται για μια έμμεση επιβάρυνση όλων των νοικοκυριών, η οποία μάλιστα περνά απαρατήρητη, αφού κρύβεται μέσα στα κοινόχρηστα έξοδα.
Ακόμη πιο προκλητικό είναι το γεγονός ότι αυτή η πρακτική δεν συνοδεύεται από καμία εξήγηση ουσίας. Οι αρμόδιοι επικαλούνται απλώς τον κανονισμό: «η παροχή δεν ηλεκτροδοτεί κατοικία, άρα είναι επαγγελματική». Μια τυπική, γραφειοκρατική λογική που αγνοεί την πραγματικότητα. Δεν υπάρχει καμία αναλογικότητα, καμία κοινωνική ευαισθησία, καμία πρόνοια για το ότι μιλάμε για χώρους ζωής και όχι για παραγωγικές μονάδες.
Αντί να διορθωθεί το αυτονόητο, το κράτος επιμένει σε αυτήν την άδικη κατηγοριοποίηση, αφήνοντας τους πολίτες να πληρώνουν ακριβά για υπηρεσίες που δεν είναι τίποτα περισσότερο από προεκτάσεις του σπιτιού τους. Ο φωτισμός του κλιμακοστασίου δεν είναι «μαγαζί». Το ασανσέρ δεν είναι «γραφείο». Ο λέβητας δεν είναι «βιοτεχνία». Είναι βασικά στοιχεία της κατοικίας μας.
Να σταματήσουν
Ήρθε η ώρα η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας και το υπουργείο Ενέργειας να σταματήσουν να κρύβονται πίσω από την τυπολατρία. Οι κοινόχρηστες παροχές πολυκατοικιών πρέπει να τιμολογούνται με οικιακό τιμολόγιο, όπως ακριβώς αντιστοιχεί στη φύση τους. Η σημερινή πρακτική δεν είναι μόνο παράλογη· είναι και άδικη, κοινωνικά ανάλγητη και οικονομικά δυσβάσταχτη για χιλιάδες οικογένειες.
Δείτε επίσης:
Μητσοτακηστάν 2.0
Οι άνθρωποι εκτός από ΜΑΛΑΚΕΣ (για να θεωρούν το ασανσέρ της πολυκατοικίας ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΚΟ) είναι και ΛΗΣΤΕΣ..!!!!!!!!!!!!!!!