Η πρόσφατη Ιστορία της 17ης Νοεμβρίου 1973, παρά και τα πανθομολογούμενα πορίσματα του έγκριτου και εν γένει παραδεδεγμένου εισαγγελέα Τσεβά, ο οποίος είχε αναλάβει την εισαγγελική έρευνα για τους νεκρούς του Πολυτεχνείου, αλλά και για τον «σεσημασμένο» πολιτικό ρόλο ορισμένων εκ των τότε πρωτοστατών στα συμβαίνοντα του Πολυτεχνείου της θρυλούμενης εξεγέρσεως, είναι ήδη προβεβλημένη λυσιτελώς και καταγεγραμμένη ενδελεχώς και εμπεριστατωμένα υπό του ΚΚΕ, τότε κατά την τεταμένη ψυχροπολεμική περίοδο, δηλαδή ποιος επιμελούνταν (και ο νοών νοείτω…) διά τους ιθύνοντες νόες – ηθικούς αυτουργούς τα πραγματικά ελατήρια αυτών και εν τέλει ποιο ήταν το σκοπούμενο αποτέλεσμα, πέραν της στιλπνής συνθηματολογίας.
- Από τον Χαράλαμπο Β. Κατσιβαρδά*
Το Πολυτεχνείο είναι μια σύνθετη ιστορικά, κοινωνικά και πολιτικά υπόθεση, η οποία κόμισε την ελπίδα μιας ελεύθερης δημοκρατικής Ελλάδος, η οποία θα είναι ικανή άνευ πάσης φύσεως πολιτικό πατερναλισμού να πηδαλιουχεί την πορεία του λαού της προς την πρόοδο, ευημερία, προασπίζοντας τα εθνικά συμφέροντα προς άπασες τις κατευθύνσεις εις τα πλαίσια των διεθνών οργανισμών.
Το όνειρο αποτυπωνόταν από τον αυθόρμητο λαό, ο οποίος δίχως καμία κομματική ταυτότητα, και δη οι νέοι της εποχής, έσπευσε να διαδηλώσει κραδαίνοντας την αιματοβαμμένη ελληνική σημαία, προβάλλοντας επιτακτικά τα αιτήματα της δημοκρατίας, της εθνικής ανεξαρτησίας, της κοινωνικής ευημερίας προς όλους, ένα κράτος κοινωνικής προνοίας εξ ου και το εύστοχο σύνθημα «Ψωμί – Παιδεία – Ελευθερία». Μετά ταύτα, όμως, κατόπιν της επακολουθησάσης περιόδου της δικτατορίας του Ιωαννίδη, η οποία στην πολυσύνθετη πολιτικά περίοδο, με εκατέρωθεν ατυχείς χειρισμούς, σηματοδότησε τα οικτρά και ολέθρια τετελεσμένα της Κύπρου, η Ελλάς διήγαγε την εν πολλοίς αδιατάρακτη περίοδο της πολύφερνης Μεταπολιτεύσεως. Προϊόντος του χρόνου το Πολυτεχνείο, από πανελλαδικό σύμβολο αντιστάσεως, υγιούς αντιδράσεως και πολεμικής κατά της πραξικοπηματικής κατάλυσης του κοινοβουλευτισμού, ανηγορεύθη απατηλώς και μονολιθικώς σε σύμβολο της Αριστεράς.
Ως εκ τούτου, παραχρήμα το Πολυτεχνείο αφίστατο της πραγματικής ιστορικοκοινωνικονομικής διαστάσεώς του και έλαβε προεκτάσεις κομματικής αντιπαραθέσεως μεταξύ του ΚΚΕ και των λοιπών άλλων συνιστωσών-σεκτών του, «σαρξ εκ της σαρκός του ΚΚΕ», όπου και θεμελίωσαν επί τη βάσει των γεγονότων έναν αστικό μύθο, ένα ιδεολογικό αφήγημα, το οποίο αποτέλεσε επί ήμισυ αιώνα και εντεύθεν προνομία της Αριστεράς – ψευδεπίγραφος σοσιαλισμός κ.λπ. Σήμερον η εξωνημένη γενιά του Πολυτεχνείου, οι δήθεν σοσιαλιστές, δήθεν αριστεροί, κεντρώοι και φιλελεύθεροι, ήγαγαν ασμένως την πατρίδα μας εις τη μέγκενη των αλλεπάλληλων δοτών Μνημονίων, εκποιώντας τον φυσικό πλούτο αλλά και τη δημόσια περιουσία αντί πινακίου φακής. Οι δήθεν επαναστάτες αυτοί δίχως αιτία επί ήμισυ του αιώνα διασπάθισαν το δημόσιο χρήμα καθώς και τα κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ενώσεως ανενδοίαστα, αυτοί οι κοινωνικοί επαναστάτες χάλκευσαν κάθε ιδανικό και αξία, εκμαυλίστηκαν και εδιεφθάρησαν εις το έπακρο.
Εν κατακλείδι, οι ίδιοι πάλι, οι πάλαι ποτέ εργατοπατέρες, κρατικοδίαιτοι, λυμαίνονται και σήμερον τα γνήσια ιδανικά του Πολυτεχνείου, διαχρονικώς πιστά προσηλωμένοι εις τον ερυθρό ολοκληρωτισμό, και αψηφούν την πανδημία επιδεικνύοντας τη σταλινική τους καταγωγή. Ουδεμία ελπίδα εθνικής ανανήψεως. Η πόλις εάλω.
*Δικηγόρος Παρ’ Αρείω Πάγω
