Όταν στις αρχές του περασμένου Οκτωβρίου, έπειτα από ένα Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, ανάλογο με το προχθεσινό, αναρωτήθηκα ρητορικά «πόσο χαλβάς μπορεί να είναι ένας μέτοχος μειοψηφίας, ισχνής έστω, που παρίσταται σε ένα διοικητικό συμβούλιο εταιρίας με πλήρες δικαίωμα βέτο για όλα τα θέματα ημερήσιας διάταξης και δεν είναι σε θέση να ανταλλάξει τη συναίνεσή του με την κάλυψη των δικών του ατομικών αξιώσεων», πέσανε τα τρολ της Πειραιώς να με φάνε! Χαλβάς ο Μωυσής; Ντροπή!
- Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Τότε, θυμίζω, ο κ. Μητσοτάκης είχε ζητήσει κυρώσεις και, αντί αυτών, πήρε μία τρίμηνη παράταση ασυλίας της Τουρκίας για να μπορεί να αλωνίζει ανενόχλητη στο Αιγαίο. Προχθές ζήτησε πάλι κυρώσεις (μόνο στο twitter έχω την εντύπωση…) και εξασφάλισε πάλι την τρίμηνη «περίοδο» χάριτος για τον «σουλτάνο».
Τα σχετικά εδάφια στο κείμενο συμπερασμάτων της μίας και της άλλης συνόδου είναι σχεδόν πανομοιότυπα. Πατρικές νουθεσίες προς την Τουρκία, χωρίς μαστίγιο, αλλά πάντα με το καρότο της χρηματοδότησης. Μοναδική αλλαγή, η πρόβλεψη για προσθήκη κάποιων ονομάτων στον κατάλογο με τα πληρώματα των τουρκικών ερευνητικών πλοίων που υφίστανται θεωρητικούς περιορισμούς, ταξιδιωτικής κυρίως φύσεως. Ενα μέτρο καθαρά συμβολικό, που μπήκε στο τραπέζι (ως πρόβλεψη μόνο, γιατί οι Γερμανοί εμποδίζουν την εφαρμογή του!) από τον Νοέμβριο του 2019 και οφείλεται αποκλειστικά στην Κύπρο. Την οποία και πρωτίστως αφορά, αφού θεσπίστηκε με αφορμή τις παράνομες τουρκικές έρευνες στη δική της ανακηρυγμένη ΑΟΖ.
Ο κ. Μητσοτάκης όμως, για λογαριασμό της Ελλάδας, ζητούσε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Κυρώσεις ανά τομέα της τουρκικής οικονομίας, πάγωμα όλων των διαδικασιών της τελωνειακής ένωσης, διακοπή χρηματοδότησης για το Μεταναστευτικό, ακόμη και εμπάργκο όπλων. Και διεμήνυε πως δεν θα πατήσει το πόδι του στην Ελλάδα, «αν δεν πάρει κάτι».
Ε, λοιπόν, δεν πήρε τίποτα. Δεν χρειάζεται να διαβάσετε τη «δημοκρατία» για να το καταλάβετε. Ρίξτε μια ματιά στο σχετικό ρεπορτάζ του Euraktiv.com, ενός από τα μεγαλύτερα διεθνή ειδησεογραφικά πρακτορεία που ασχολούνται με ευρωπαϊκά θέματα. Το ρεπορτάζ έχει τίτλο «Η Μέρκελ κι ο Μπορίσοφ μπλόκαραν τις κυρώσεις κατά της Τουρκίας», αλλά το πιο ενδιαφέρον είναι ότι χαρακτηρίζει τη σύνοδο απόλυτο «φιάσκο» για την Αθήνα, επισημαίνοντας ότι οι αποφάσεις είναι μακριά απ’ ό,τι ζητούσε η ελληνική κυβέρνηση επί μήνες.
Στην πραγματικότητα, ο Μητσοτάκης δεν πήρε κάτι γιατί δεν ζήτησε κάτι. Η «παρέα» που είχε φανταστεί ότι θα παλέψει μαζί του για να τεθούν κυρώσεις στην Τουρκία τον άδειασε σαν σακί με πατάτες. Τα θέματα του προϋπολογισμού λύθηκαν με άρση του ουγγροπολωνικού βέτο, η Πολωνία ικανοποιήθηκε και στο παζάρι για την κλιματική αλλαγή τα χρήματα απελευθερώθηκαν και ήρθε η ώρα να πάνε όλοι σπιτάκια τους. Δεν υπήρχε χρόνος και διάθεση για να συζητηθεί η Τουρκία. Οι Γάλλοι σφύριζαν αδιάφορα, ο Αυστριακός φίλος του Κυριάκου ήταν ήδη ευχαριστημένος με το δεύτερο προσχέδιο και οι Γερμανοί έλεγαν «δώστε ένα τρίμηνο ακόμη, να δούμε και τι καπνό φουμάρει ο Μπάιντεν».
Κι έτσι ο πρωθυπουργός αποφάσισε να μην κουράσει άλλο την ομήγυρη με απαιτήσεις και να συμβιβαστεί με τη μοίρα ενός διακοσμητικού, ωσεί παρόντος, μέλους ενός club, η διοίκηση του οποίου αποφασίζει για λογαριασμό του μέχρι και πότε θα επισκεφθεί την τουαλέτα.
Το club λοιπόν και αυτή τη φορά αποφάσισε τρίμηνο πάγωμα οποιασδήποτε ουσιαστικής κουβέντας για την Τουρκία, χαιρέτισε την αποχώρηση του «Oruc Reis» (για ανεφοδιασμό σε καύσιμα) και συνέστησε στις δύο πλευρές να αρχίσουν το συντομότερο δυνατό διερευνητικές συνομιλίες για να μοιράσουν την (ελληνική) υφαλοκρηπίδα με κανόνες.
Νομίζω λοιπόν ότι τα λόγια από ένα σημείο και πέρα χάνουν το νόημά τους. Διερωτώμαι αν μπορεί να βρεθεί άνθρωπος στη χώρα, με την εξαίρεση των πληρωμένων υπαλλήλων της Πειραιώς που εμφανίζονται με ψευδώνυμα στο διαδίκτυο και με το όνομά τους σε εφημερίδες, για να υποστηρίξει ότι ο Μητσοτάκης έστω διαπραγματεύτηκε. Δεν διαπραγματεύτηκε, και η πιο κολακευτική γι’ αυτόν εκδοχή είναι της αδυναμίας.
Αποσύρω, επομένως, τον χαρακτηρισμό «χαλβάς» που ξεσήκωσε τα τρολ και μπορεί να αδικεί, εκτός από τον Μητσοτάκη, και το ωραίο παραδοσιακό γλυκό. Κρατώ απλώς το «ακατάλληλος», για να μην πάω στο «υπάλληλος».
Σε κάθε περίπτωση υπάρχει πρόβλημα. Πολύ σοβαρό. Ο μεγαλύτερος καρπαζοεισπράκτορας των ξένων στη μεταπολιτευτική περίοδο ήταν ο Γιωργάκης. Κι όταν ρωτήθηκε ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης για τις επιδόσεις του, αρκέστηκε απλά να επισημάνει πως «δυστυχώς, το παιδί αυτό δεν κάνει για τη δουλειά»… Είμαι πολύ περίεργος τι θα έλεγε για την περίπτωση του γιου του…
