Οι ανώνυμοι έχουν πολλές συναρπαστικές ιστορίες να αφηγηθούν, αλλά ουδείς τις μαθαίνει επειδή ουδείς ενδιαφέρεται για ανωνύμους
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Ποιος να είναι άραγε ο Άγνωστος Στρατιώτης, εκείνος ο οποίος σκοτώθηκε για την Ελευθερία μας κι εμείς αφήσαμε τα κόκαλά του να ασπρίζουν από το λιοπύρι, άταφα σε ξένους τόπους; Ποιος είναι ο ζωντανός οπλίτης, που βάρεσε πέρυσι τις περισσότερες σκοπιές, έκανε τις περισσότερες αγγαρείες και προθυμοποιήθηκε να κάνει άλλες τόσες, παρακινούμενος από μια ανεξήγητη (για τους πολλούς) αίσθηση του καθήκοντος;
Ποιος είναι ο επιχειρηματίας που προτίμησε να μην πάει διακοπές για να πληρώσει στην ώρα του τη μισθοδοσία του προσωπικού; Ποιος είναι ο ιερέας που αρνήθηκε τις περισσότερες προσφορές πιστών για ακολουθίες, ευχέλαια, τρισάγια και μυστήρια στα οποία ιερούργησε; Ποια είναι η δασκάλα που, αν και είχε μεγάλη ανάγκη, δαπάνησε ένα σεβαστό ποσό από τον μισθό της για να πληρώσει μελάνι για το φωτοτυπικό του σχολείου και να αγοράσει αυτοκόλλητα που κολλάει στα τετράδια μαθητών για να τους ενθαρρύνει;
Ποιος είναι ο γιατρός που αρνήθηκε τα περισσότερα φακελάκια και βοήθησε ασθενείς να ξεπεράσουν το πρόβλημά τους ακόμα και ώρες που δεν είχε υπηρεσία; Ποια είναι η νοσοκόμα που ξεπέρασε κατά πολύ τα όρια του καθηκοντολογίου της και συμπεριφέρθηκε στους αρρώστους σαν πρώτου βαθμού συγγενείς της; Ποια είναι η μάνα που καθημερινά βάζει στις προσευχές της τα παιδιά όλου του κόσμου;
Τόσο πολύ καλό γύρω μας και δεν το βλέπουμε. Τόσες θυσίες και κόποι και δάκρυα και ελπίδες ποτίζουν το δέντρο πάνω στα κλαδιά του οποίου καθόμαστε όλοι και τα θεωρούμε δεδομένα, σταθερά, κάτι σαν φυσικό φαινόμενο που δεν το προκάλεσαν και δεν το προκαλούν άνθρωποι, που και θέλουν και προσπαθούν να προσφέρουν στους άλλους.
Σ’ αυτούς τους μεγαλειώδεις αγνώστους αξίζει να στρέψουμε την προσοχή μας και να παραδειγματιστούμε. Στις υποφωτισμένες περιοχές της «ενημέρωσης» βρίσκονται ήλιοι λαμπροί. Αυτούς αξίζει να έχουμε πρότυπα και οδηγούς. Κάτι ήξεραν οι αρχαίοι με τον βωμό σ’ αυτόν τον άγνωστο θεό…
