Πέρασε και η θλιβερή επέτειος της εισβολής των Τούρκων στην Κύπρο σαν να μην συνέβη τίποτα.
- Από τη Δρ. Ελένη Παπαδοπούλου*
Για την Ελλάδα. Γιατί για την Τουρκία η ημέρα αυτή εορτάστηκε με επισκέψεις του Ερντογάν στα Κατεχόμενα και ανακοινώσεις για αξιοποίηση τους, δημιουργώντας τετελεσμένα στο πολύπαθο αυτό νησί. Την ώρα που ο Ερντογάν προσέβαλλε το ελληνικό έθνος, την ιστορική μνήμη και ασελγούσε πάνω στην Κύπρο, εμείς εδώ αισθανόμασταν υπερήφανοι για τα καλάθια ενός ελληνοποιημένου μπασκετμπολίστα στο αμερικάνικο NBA, θρηνούσαμε τον θάνατο ενός δημοφιλούς λαϊκού τραγουδιστή και συμμετείχαμε στην ανθρωποφαγία με αφορμή τα εμβόλια. Τουλάχιστον αυτό κατανοεί κάποιος διαβάζοντας τις δήθεν ενημερωτικές ιστοσελίδες των δήθεν δημοσιογράφων.
Η Ελλάδα και η συνέχειά της η Κύπρος στην Ανατολική Μεσόγειο είναι τα απομεινάρια ενός τεράστιου πολιτισμού, που άνθισε, που μεγαλούργησε και που καταστράφηκε, σχεδόν ολοκληρωτικά, τόσο από τις ορδές Σελτζούκων Τούρκων όσο και από την «παπική τιάρα».
Ποιος κατανοεί σήμερα ότι αυτή η θάλασσα που ενώνει την Ελλάδα με την Κύπρο σηματοδοτεί την έκταση αυτού του πολιτισμού, έστω και ακρωτηριασμένου, στα ανατολικά της Μεσογείου; 50 χρόνια περίπου μετά την εισβολή του Αττίλα στην Κύπρο και την κατάκτηση ενός μεγάλου τμήματος του νησιού, με προδοσία εκ των έσω, ούτε ένας δεν έχει τολμήσει να πετάξει έξω από τα Κατεχόμενα τους Τούρκους, να καταγγείλει τα εγκλήματα, τους βιασμούς, τις δολοφονίες.
Όλοι άφησαν την Τουρκία να χορεύει κυριολεκτικώς επί πέντε δεκαετίες, τάζοντας στους Ελληνοκυπρίους χάντρες και καθρεφτάκια, αντί να πετάξουν έξω τους κατακτητές από το νησί. Η διεθνής κοινότητα από τη μία καταδικάζει και από την άλλη κλείνει συμφωνίες με τους Τούρκους κάτω από το τραπέζι, εις βάρος του ελληνισμού.
Η τεράστια τουρκική σημαία που είναι χαραγμένη στις πλαγιές του Πενταδακτύλου μπήγει μαχαίρι στην καρδιά του ελληνικού έθνους, αλλά όσο δεν τη βλέπουμε εμείς οι Ελληνες πάνω σε ελλαδικά βουνά μπορούμε να ασχολούμαστε με αρλούμπες, μέχρι, όμως, να έρθει και η δική μας σειρά.
Συζητήσεις επί συζητήσεων που ουσιαστικά αναγνωρίζουν τον κατακτητή, όχι ως εγκληματία πολέμου, που εισέβαλε σε άλλο Κράτος, λεηλάτησε, σκότωσε και κατέκτησε εδάφη που δεν του ανήκαν, αλλά ως ισότιμο συνομιλητή. «Βρείτε τα βρε παιδί μου και μην τσακώνεστε» είναι η δήθεν σοβαρή άποψη της διεθνούς κοινότητας, που είχε μία τεράστια σκασίλα για την τύχη του ελληνισμού. Τα συμφέροντά τους να εξυπηρετούνται και όλα καλά. Κι ας πάρουν οι Τούρκοι και ολόκληρο το νησί.
Η Κύπρος, τελικά, κείται πολύ πιο μακράν απ’ ό,τι νομίζαμε. Στις 20 Ιουλίου έπρεπε να μιλάμε όλοι για τον Αττίλα. Αντί αυτού, μιλούσαμε για τη Μύκονο. Βρες το λάθος.
Διδάκτωρ Διδακτικής Γλωσσών και Πολιτισμών, Πανεπιστημίου Paris III – Sorbonne Nouvelle
