Όταν τμήμα του λαού σού απευθύνει υβριστικό σύνθημα 56 ετών, που φώναζαν εναντίον του πατρός σου, κάτι δεν κάνεις καλά…
- Από τον Παναγιώτη Λιάκο
Υπάρχει ένα σημείο στην πολιτική, όπου κάποια κυβέρνηση, ό,τι και να κάνει, θα της βγει ανάποδα -ακόμα και οι σωστές και αναγκαίες πρωτοβουλίες της θα φανούν δυσάρεστες, απωθητικές, έως και εξοργιστικές στον λαό. Αυτό συνήθως συμβαίνει όταν πολλά σφάλματά της έχουν σωρευτεί, η σωρευμένη μάζα της λιμνάζουσας λαϊκής δυσαρέσκειας ξεπεράσει ένα συγκεκριμένο σημείο «βρασμού» και το εκρηκτικό μείγμα πυροδοτηθεί από κάποιο μείζον γεγονός ή από κάποιο που είναι μεν ήσσονος σημασίας, αλλά έχει μεγάλη συμβολική ισχύ.
Για να συμβεί αυτό υπάρχει μια απαραίτητη προϋπόθεση: Οι κυβερνητικοί θα πρέπει να αγνοούν την πραγματικότητα και να χρησιμοποιούν σαν μπούσουλα για τις αποφάσεις τους τις προσωπικές ιδεοληψίες τους. Ο,τι δεν τους αρέσει δεν θα το θεωρούν αληθινό ή έστω σημαντικό…
Στην πρόσφατη πολιτική Ιστορία, το είδαμε με τον Τσίπρα και τη Συμφωνία των Πρεσπών (γεγονός τεράστιας εθνικής σημασίας και τρομερής ισχύος σε επίπεδο συμβολισμών). Τα εκατομμύρια που διαδήλωναν εναντίον της κατάπτυστης συμφωνίας ήταν, για την αριστερίστικη παρέα Τσίπρα, «ακροδεξιοί, γραφικοί, προγονόπληκτοι και αρχαιόπληκτοι, συνοικιακοί Μεγαλέξανδροι, εθνικιστές, θρησκόληπτοι». Εκεί ακριβώς ξεπεράστηκε κάθε όριο ανοχής και, από εκείνο το σημείο και πέρα, ό,τι κι αν σκαρφιζόταν το επικοινωνιακό επιτελείο του Σύριζα, είχε το αντίθετο αποτέλεσμα από το προσδοκώμενο.
Στην παρελθούσα διετία, όπου κυριαρχεί σε διάφορα πεδία του δημόσιου βίου ο κύκλος συμφερόντων της οικογένειας Μητσοτάκη -με εκπρόσωπό τους τον πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη– μαζεύτηκαν αρκετά σύννεφα δυσαρέσκειας των λαϊκών μαζών. Το χρώμα αυτών των νεφών άρχισε να σκουραίνει αρκετά με τις ποδηλατάδες του πρωθυπουργού (με παρέα και χωρίς μάσκες) στην Πάρνηθα εν μέσω καραντίνας, με τα κορονοτσιμπούσια στην Ικαρία και με το αδιάκοπα νταηλίδικο υφάκι του στρατηγού τσέπης Χαρδαλιά στις ενημερώσεις του πόπολου για τον κορονοϊό.
Οι Έλληνες ένιωσαν να τραμπουκίζονται -κυρίως λεκτικά, οικονομικά και σε ζητήματα προσωπικών ελευθεριών- από την εξουσία και είδαν ορισμένες μειοψηφικές ομάδες να αντιμετωπίζονται ως «προνομιούχοι». Αυτό γινόταν επί μήνες, σε κοινή θέα, απροκάλυπτα. Πολύτιμη σύμμαχος της κυβερνητικής αυθαιρεσίας, τα ενσωματωμένα στο σύστημα ΜΜΕ.
Συνεχίζεται αύριο.
Διαβάστε ακόμη: Όταν έβρεχε πολιτική, κρατούσε ομπρέλα ΙΙΙ