Πρόσφατα πραγματοποιήθηκαν οι εκδηλώσεις των λεγομένων Pride στις πόλεις των Αθηνών και της Θεσσαλονίκης. Πρόκειται για εκδηλώσεις που έχουν πλέον αποκτήσει «θεσμικό» χαρακτήρα, αφού στηρίζονται ποικιλοτρόπως από φορείς της Πολιτείας (λ.χ. δήμοι και όχι μόνο).
- Από τον Γιάννη Χ. Κουριαννίδη
Αναρωτάται πάντως ένας εχέφρων πολίτης πώς είναι δυνατόν πολιτειακοί φορείς να στηρίζουν και να ενισχύουν εκδηλώσεις και συμπεριφορές που ενισχύουν την … υπογεννητικότητα, όταν αυτή αποτελεί εδώ και χρόνια το μείζον πρόβλημα για την επιβίωση του έθνους μας. Το λογικό συμπέρασμα, που προκύπτει αβίαστα, είναι ότι η Πολιτεία δεν ενδιαφέρεται να επιλύσει το πρόβλημα αυτό, αν και κατά καιρούς εμφανίζονται δηλώσεις κάποιων θεσμικών εκπροσώπων της ότι το πρόβλημα μπορεί να λυθεί με την «ενσωμάτωση» των εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών που εισέβαλαν τα τελευταία χρόνια στην πατρίδα μας!
Ποιος θυμάται, άραγε, την απαράδεκτη και αντιδημοκρατική ενέργεια του υπουργού συγκοινωνιών να φιμώσει τις φωνές όσων υπερασπίζονταν τα δικαιώματα του αγέννητου παιδιού, δίνοντας εντολή να αποσυρθούν όλες οι αφίσες από το μετρό των Αθηνών που αναφέρονταν στη διακοπή της κύησης χωρίς να υπάρχουν σοβαροί κίνδυνοι για την υγεία της κυοφορούσας;
Επειδή πάντως «pride» σημαίνει υπερηφάνεια, αν θέλουμε πράγματι να μιλήσουμε για τον όρο αυτό, ας μιλήσουμε για την ελληνική οικογένεια, η οποία στέκεται με υπερηφάνεια όρθια και ανθεί μέσα σε καιρούς χαλεπούς, έχοντας αντιμετωπίσει τα τελευταία χρόνια τη μνημονιακή λαίλαπα, την κρίση και την πολιτική σήψη. Γεγονότα που έχουν οδηγήσει κάποια από τα παιδιά της στο εξωτερικό για μία αξιοπρεπή εργασία και συνθήκες ζωής. Κι όμως αντιστέκεται και αγωνίζεται ενάντια σε ένα εχθρικό κράτος που θεωρεί ότι ανταποκρίνεται στον ρόλο του πετώντας επιδοματικά ψίχουλα στους πολίτες του, καταστρέφοντας ουσιαστικά κάθε πτυχή κοινωνικής πρόνοιας, δημόσιας παιδείας και αξιοπρεπούς διαβίωσης των πολιτών του.
Επειδή πολύς και ο λόγος περί αγάπης στις εκδηλώσεις αυτές, αν θέλουμε πράγματι να μιλήσουμε για το ύψιστο αυτό αγαθό των ανθρώπινων σχέσεων, ας μιλήσουμε για την Ορθοδοξία, τη θρησκεία της αγάπης. Για την Εκκλησία μας που αγκαλιάζει κάθε αναξιοπαθούντα.
Αγάπη, έρωτας, υπερηφάνεια υπάρχουν διάχυτα στην κοινωνία μας, στο έθνος μας. Αξίες που δεν προσβάλλουν την αισθητική και τις παραδόσεις μας και που αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι της ελληνικής ιδιοπροσωπίας. Με αυτές τις αξίες γαλουχήθηκαν οι γενιές των Ελλήνων στην ιστορική πορεία του έθνους μας. Αξίες ακατάβλητες, αξίες που δεν είναι δυνατόν να ξεριζώσουν συμπεριφορές και νομοθετήματα κάποιων που αποτελούν απλώς μία στιγμή στην Ιστορία του λαού μας, στιγματίζοντας την πορεία αυτή.
Η θλιβερότητα της εποχής μας, η προσπάθεια απαξίωσης του ελληνικού τρόπου (ομότροπον), η επιχειρούμενη καταστροφή της γλώσσας μας (ομόγλωσσον), η πολεμική κατά της πίστης μας (ομόθρησκον) και η απόπειρα νόθευσης της εθνικής μας ταυτότητας (όμαιμον) έχουν έναν κοινό στόχο: Την εξαφάνιση του έθνους των Ελλήνων. Το προσπάθησαν πολλοί στο παρελθόν και απέτυχαν. Στην εποχή μας η επιβουλή αυτή είναι, δυστυχώς, αποτελεσματικότερη. Αλλά είναι και αυτή καταδικασμένη σε αποτυχία, άλλη μια φορά…
*Δημοτικός Σύμβουλος Θεσσαλονίκης «Θεσσαλονίκη Πόλη Ελληνική» [email protected]
