Ο σεβασμός των ανδρών προς τις γυναίκες, των γυναικών προς τους άνδρες, όλων προς τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους αδύναμους, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο εν γένει αλλά και στα άλλα πλάσματα του Θεού δεν μαθαίνεται παίζοντας με τις λέξεις, απλά αλλάζοντας ορολογία και μάλιστα με λάθος λέξεις.
- Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη*
Αυτό που χρειάζεται είναι να διδάσκουμε την καλοσύνη και έναν κώδικα αξιών και συμπεριφοράς. Και σε αυτά το παραδοσιακό μοντέλο ήταν καλύτερο.
Η πολιτική ορθότητα πάει χέρι χέρι με την υστερία. Δείτε τι συμβαίνει στην Αμερική. Μαλώνουν με τα αγάλματα, επιτίθενται στον Αρχαίο Ελληνικό και Ρωμαϊκό πολιτισμό, στις κλασσικές σπουδές. Θυμίζει το κλασικό θρίλερ, βασισμένο σε ιστορία του Πόε, όπου οι τρόφιμοι του Ψυχιατρείου έχουν αναλάβει τη διεύθυνσή του και έχουν κλείσει στους θαλάμους των ασθενών τους γιατρούς και όλο το νοσηλευτικό προσωπικό. Η εξέλιξη του διαβόητου Black Lives Matter είναι μια ξεκάθαρα ολοκληρωτική επίθεση στους λευκούς και στον Δυτικό Πολιτισμό με όρους συλλογικής ευθύνης και ενοχής, μόνο και μόνο γιατί κάποιος είναι λευκός, ακόμη και με τυφλές επιθέσεις σε ανύποπτους θαμώνες εστιατορίων. Έχουμε, δε, μια ολοφάνερη συμμαχία ακροαριστερών και μουσουλμάνων. Δείτε το σούργελο που λέγεται Κορτές και την κολλητή της μουσουλμάνα τι αμολάνε κάθε φορά που ανοίγουν το στόμα τους.
Η υστερία και επιθετικότητα του πολιτιστικού μαρξισμού και της πολιτικής ορθότητας έχει φτάσει φυσικά και εδώ, με μια μικρή καθυστέρηση, όπως έγινε και με τα παντελόνια καμπάνα και τα συνθετικά πουκάμισα με τους τεράστιους γιακάδες, αλλά έφτασε. Πάνε και έρχονται διάφορες παπάτζες με το κιλό, όπως τα περί «γυναικοκτονίας». Κάθε χλιμίτζουρας Απόστολος του Μαρασμού κοπανάει και μια «γυναικτονία» σε δήλωση ή σχόλιο και κολλάει ο στόμας του από την πολλή πρόοδο, όπως κολλάει στον ουρανίσκο ο χαλβάς άμα είναι στεγνό το στόμα σου. Το λένε με τόσο πάθος και τόσο σκέρτσο, που βουρκώνω από συγκίνηση. Διότι, ως γνωστόν, αν αυτού του είδους τις ανθρωποκτονίες, τα γελοία περί «γυναικοκτονίας» είναι άγνωστα στο ποινικό μας δίκαιο, τις βαφτίσουμε έτσι, εκείνος που σκότωσε τη δύστυχη γυναίκα του και ανήκει σε φυλή που ο Θανάσης Βέγγος τους αποκαλούσε ωρυόμενος στις κινηματογραφικές αδερφές του ως «τουρκόγυφτους», θα ένιωθε ντροπή και θα έλεγε «όχι ρε μπίρο μ’, ντροπή να κάνω γυναικοκτονία». Λένε κιόλας πως αν όλοι μαζί απόψε τα μεσάνυχτα βγούμε στο μπαλκόνι, σηκώσουμε ψηλά το κεφάλι σαν κότες που πίνουν νερό και φωνάξουμε επτά φορές «γυναικοκτονία!», θα πέσει η ενδοοικογενειακή βία 30% και θα κατεβάσει γάλα κι ο Γιώργος ο κωμικός, που περιμένει να γίνει μάνα. Αναρωτήθηκε κι η Ντόρα αν είναι έτοιμη η κοινωνία για τον γάμο ομοφύλων. Σπρώξτε κι άλλο, από δεξιά και αριστερά, μπας και χωρέσει ο Ελληνας σε αυτό το στραβό καλούπι, αλλά χλομό.
Βγήκε και μια τηλεπερσόνα, που κάνει καριέρα κινδυνεύοντας συνέχεια από πνευμονία, έτσι που μοστράρει Χειμώνα Καλοκαίρι τα στήθη της, να πει πως όλοι οι άνδρες πρέπει να πάμε στον Ψυχολόγο. Όταν η τηλεμαντάμ τσαλαβουτούσε στον τηλεοπτικό βόθρο και παρουσίαζε ένα σκουπίδι που λεγόταν «Power of love», με γυναίκες να εξευτελίζονται ως κρέατα στον πάγκο του χασάπη και καγκουρογαμπρούς με 100 μουγκρίσματα λεξιλόγιο να υποδύονται τους άνδρες, το πολύ προοδευτιλίκι και η κοινωνική ευαισθησία της φαίνεται θα της είχαν πέσει κάπου στον δρόμο. Το «όλοι οι άνδρες κακοποιούν γυναίκες» είναι το ίδιο σεξιστικό και ηλίθιο με το «όλες οι γυναίκες είναι πουτάνες». Δεν είναι.
Ο σεβασμός των ανδρών προς τις γυναίκες, των γυναικών προς τους άνδρες, όλων προς τα παιδιά, τους ηλικιωμένους, τους αδύναμους, ο σεβασμός στον συνάνθρωπο εν γένει αλλά και στα άλλα πλάσματα του Θεού δεν μαθαίνεται παίζοντας με τις λέξεις, απλά αλλάζοντας ορολογία και μάλιστα με λάθος λέξεις. Αυτό που χρειάζεται είναι να διδάσκουμε την καλοσύνη και έναν κώδικα αξιών και συμπεριφοράς. Και σε αυτά το παραδοσιακό μοντέλο ήταν καλύτερο.
Σε ποιους άραγε νομίζουν πως απευθύνονται οι νεομαρξιστές και οι παρδαλές/οί που τους σιγοντάρουν; Έχουν ιδέα ποια κοινωνία προσβάλλουν με τις γενικεύσεις τους και τον αντίστροφο σεξισμό τους;
Η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων δεν μεγάλωσαν και ούτε συμπεριφέρονται ως βίαιοι μισογύνηδες. Ο μέσος Έλληνας αγαπά, σέβεται και υπερασπίζεται τη μάνα του, την αδερφή, την κόρη, τη γυναίκα του, οποιαδήποτε γυναίκα. Κι εδώ τεράστιο ρόλο έχει παίξει, συνειδητά ή υποσυνείδητα -πάρτε μια δραμαμίνη οι αριστεροί- ο κώδικας αξιών που έχει ενσταλάξει μέσα μας η Ορθοδοξία και ο ανθρωποκεντρισμός της. Φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις, αυτές που φτάνουν στα αστυνομικά δελτία και αυτές που δεν φτάνουν, αλλά όλες τυγχάνουν της απόλυτης απαξίας των πολιτών και είναι ολιγάριθμες εξαιρέσεις σε έναν κανόνα σεβασμού.
Δεν είμαστε Τουρκία, σύντροφοι και συντρόφισσες, όπου οι μισοί πολίτες επικροτούν, θεωρούν κεκτημένο δικαίωμα τη βία κατά γυναικών, τη δολοφονία κοριτσιών που έσπασαν αρραβώνα, αρνήθηκαν προξενιό ή τόλμησαν να ερωτευτούν. Εμείς εδώ τα κορίτσια μας τα μεγαλώνουμε με αγάπη, στοργή, χαιρόμαστε όταν ανοίξουν τα φτερά τους και είμαστε περήφανοι και ουαί και αλίμονο σε αυτόν που θα σηκώσει χέρι πάνω τους ή θα τις προσβάλει. Σε ποια δυστοπία φυτρώσανε και μεγαλώσανε αυτοί που νομίζουν πως η Ελλάδα είναι γεμάτη άνδρες που κακοποιούν τις γυναίκες τους; Σε τι σπίτια μεγάλωσαν; Μήπως από τον πολύ Μαρξ ήταν οι οικογένειές τους δυσλειτουργικές και θέλουν όλες τις αλεπούδες κολοβές σαν του λόγου τους; Την αλήθεια την ξέρουν, γνωρίζουν καλά πως γενικεύουν ψευδώς το έλασσον, το μειοψηφικό, αλλά αφού ο κλασσικός μαρξισμός, μετά την πανωλεθρία που υπέστησαν οι οικονομικές θεωρίες του και η πολιτική διαχείριση των χωρών που έπεσαν στα νύχια του, έχει πάει στο νεκροταφείο της Ιστορίας, δημιουργούν νέο αφήγημα, νέα αίρεση της ψευτοθρησκείας χωρίς Θεό: τον πολιτιστικό μαρξισμό. Αφού η «εργατική τάξη» δεν αγοράζει τις παπάτζες του τεμπέλη Κάρολου, τώρα η συλλογική κοινωνική αρρώστια της αριστεράς έχει αναλάβει εργολαβικά την επίθεση κατά της ίδιας της φύσης του ανθρώπου, κατά της παραδοσιακής οικογένειας, λειτουργεί ως Δούρειος Ιππος των δυτικών Εθνών, προάγοντας την παράνομη μετανάστευση και τη Μεγάλη Αντικατάσταση. Η νέα αριστερά πολεμάει κατά μιας φαντασιακής Βαστίλης, υπερασπίζοντας ανύπαρκτα δικαιώματα.
Ξοδεύουμε πολλή ενέργεια και χρόνο για φασιστοειδείς ανοησίες, παίζουμε με τις λέξεις και έχουν κυριολεκτικά σηκωθεί τα πόδια να χτυπήσουν το κεφάλι. Οι νέοι «ήρωες» είναι ναρκομανή κλεφτρόνια, περιθωριακοί, ψευτοευπαθείς, διαταραγμένοι που παριστάνουν τα «φύλα», κήρυκες κοινωνικού μίσους και βίας. Μας κουνάνε το δάχτυλο τηλετσατσάδες, βίζιτες, απατεώνες, φρικιά, απολογητές της τρομοκρατίας. ΛΟΑΤΚΙ, που έχουν μεγαλώσει μόνο γατιά και σκυλιά, μας λένε σ’ εμάς τους γονείς πώς πρέπει να μεγαλώνουν τα παιδιά και ξέρουν αυτοί καλύτερα από εμάς και έχουν και άποψη πως η μάνα δεν είναι και τόσο απαραίτητη! Και πρέπει να το συζητάμε αυτό και θέλουν να τους φτιάξουμε και ειδικούς νόμους που να εξισώνουν τα άνισα και να καθιστούν φυσιολογικό το γκροτέσκο και το αφύσικο.
Θα ήταν κωμικό αν συνέβαινε σε μια φαντασιακή κοινωνία ενός δυστοπικού κινηματογραφικού σεναρίου, αν ήταν μόνο παλαβές θεωρίες. Εδώ όμως συμβαίνει στ’ αλήθεια και θέλει να επιβληθεί θεσμικά, με κύμβαλα αλαλάζοντα, το κατακάθι της κοινωνίας. Δεν θα το επιτρέψουμε θεσμικά, και με τα όπλα που δίνει η δημοκρατία και οι πολίτες με την ψήφο τους θα αντιστρέψουμε την παρακμή.
*Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς, εταίρου του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ
www.neadexia.eu
