Αυτή η ιστορία με τον αγωγό EastMed μού θυμίζει το πηγάδι του Μάκη Καρασίνη (Λ. Κωνσταντάρας) στα Σπάτα, στο οποίο δύο κάτοικοι έριξαν ένα βαρέλι πετρέλαιο για να τον εκδικηθούν επειδή δεν τους έδινε νερό να ποτίζουν τα χωράφια τους («Ο Φαντασμένος», 1973).
Μας είχε τρελάνει στο ντούπου ντούπου (με τη χαρακτηριστική παλινδρομική κίνηση…) η κυβερνητική προπαγάνδα, αλλά τελικώς τζίφος. Μας δουλεύουν ψιλό γαζί (και) οι Αμερικανοί. Το πάνε πίσω πίσω, λέει, γιατί θα φτιάξουν καλύτερα τρουπάνια.
«Μα καλά, εσύ χαίρεσαι;» θα μου πουν οι φίλοι μου οι νεοδημοκράτες. Οχι, βέβαια, δεν χαίρομαι, αλλά λυπάμαι πολύ που τέτοιοι άνθρωποι χειρίζονται τις τύχες αυτού του ταλαίπωρου λαού.
Και κάτι όχι τόσο άσχετο της εν γένει προχειρότητος. Η κυβέρνηση δήλωσε ότι ευτυχώς που άνοιξαν τα σχολεία και μπόρεσαν να εντοπισθούν 14.000 κρούσματα μαθητών. Δηλαδή ας σκαρώσουμε έναν πόλεμο για να δούμε αν δουλεύουν τα πυρομαχικά μας. Καλά, δεν τους κόβει; Ας δούνε τι γίνεται έξω. Θα μου πείτε ότι έξω δεν έκλεισαν τα γήπεδα και εδώ έκλεισαν. Τι να πει κανείς; Βλέπετε κανέναν καλύτερο;