Ο θρύλος λέει ότι δύο φορές ο Κυριάκος Μητσοτάκης σκέφτηκε να αποχωρήσει από την πολιτική.
- Από τον Μανώλη Κοττάκη
Η πρώτη ήταν αμέσως μετά τις εκλογές του 2007. Το άστρο της αδερφής του, πανίσχυρης τότε υπουργού Εξωτερικών Ντόρας Μπακογιάννη, του έφραζε τον δρόμο και είχε χάσει κάθε ελπίδα ότι θα αξιοποιηθεί από την κυβέρνηση Καραμανλή. Δύο Μητσοτάκηδες στην ίδια κυβέρνηση ήταν πολλοί.
Ήταν η εποχή που αντιμετώπιζε κρίση στον γάμο του και μοιραζόταν τις σκέψεις του για αποχώρηση από την πολιτική με βουλευτές της Ν.Δ. σε κοινοβουλευτικές αποστολές στο εξωτερικό. Η δεύτερη ήταν το 2013. Έως τα μέσα της διακυβέρνησης Σαμαρά παρέμενε βουλευτής απλός παρατηρητής των εξελίξεων. Άπραγος. Η ανάγκη του Μεσσήνιου να γεφυρώσει κάπως τις ιστορικές διαφορές του με τον Κωνσταντίνο Μητσοτάκη, ο οποίος δεν του συγχώρησε το 1993 ποτέ μέχρι τον θάνατό του, και η κρίση που ξέσπασε στην τρικομματική κυβέρνηση συνασπισμού μετά την αποχώρηση Κουβέλη ώθησαν τον τότε πρωθυπουργό να υπουργοποιήσει τον Κυριάκο Μητσοτάκη και μάλιστα στο πρωτοκλασάτο υπουργείο Διοικητικής Μεταρρύθμισης.
Οι δύο άνδρες συνεργάστηκαν καλά επί έναν χρόνο, ταίριαζαν τα χνότα τους, και η συμμαχία αυτή επεκτάθηκε και στις εσωκομματικές εκλογές για την αρχηγία της Ν.Δ. Ο Σαμαράς -πέραν όλων των ευτράπελων που συνέβησαν σε εκείνη τη διαδικασία- προέκρινε την εκλογή ενός αρχηγού που θα υπερασπιζόταν τη θητεία του και τις επιλογές του. Όχι μόνο πολιτικά. Διαισθανόταν ότι ο Τσίπρας θα τον κυνηγήσει, γι’ αυτό άλλωστε δεν του παρέδωσε το Μαξίμου. Ένστικτο. Προϋπόθεση για την παροχή στήριξης προς τον νέο αρχηγό ήταν ο ορισμός σε θέση αντιπροέδρου του πιστού σε αυτόν Άδωνη Γεωργιάδη. Θα ήταν ο εγγυητής της τήρησης της συμφωνίας.
Η σκέψη αυτή δεν άρεσε στον Μεϊμαράκη, όταν του τέθηκε ως προϋπόθεση στήριξης, αλλά ούτε και τον Κυριάκο ενθουσίασε. Ο έμπειρος περί την πολιτική Κωνσταντίνος Μητσοτάκης είχε άλλη άποψη όμως. Του αποδίδεται η φράση (ο ιστορικός του μέλλοντος θα τα βρει αυτά) «δεν θα χάσουμε την προεδρία για μια αντιπροεδρία». Και πράγματι. Χάρη στην αποφασιστική στήριξη των Σαμαρά – Γεωργιάδη, του (μετανιωμένου σήμερα) Τζιτζικώστα, των νέων κεντροαριστερών ψηφοφόρων που ενεγράφησαν στη Ν.Δ. και λοιπών συστημάτων το αουτσάιντερ Κυριάκος εξελέγη παρά πάση προσδοκία πρόεδρος της Ν.Δ. Η μόνη που το πίστευε από την οικογένεια και τον ενεθάρρυνε αποφασιστικά ήταν η σύζυγός του. Η συμμαχία Μητσοτάκη – Σαμαρά στην αντιπολίτευση λειτούργησε σε γενικές γραμμές καλά. Η συμφωνία τηρήθηκε. Το κόμμα στήριξε αποφασιστικά τον Αντώνη Σαμαρά όταν ξέσπασε το σκάνδαλο της Novartis. Ακολούθησε επίσης τη γραμμή Σαμαρά για το Μακεδονικό και το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας. Τα συμφέροντα του προέδρου της Ν.Δ. και του πρώην πρωθυπουργού συνέκλιναν. Ήθελαν και οι δύο μετά πάθους την ήττα του Αλέξη Τσίπρα. Όχι μόνο για λόγους πολιτικούς αλλά και τιμής. Ο Κυριάκος επειδή ο ΣΥΡΙΖΑ είχε στοχοποιήσει τη Μαρέβα και δεν την άφησε σε χλωρό κλαρί επί τέσσερα χρόνια. Ο Σαμαράς γιατί πέραν του ιδίου στοχοποιήθηκε έως και ο υιός του Κωνσταντίνος από τον ΣΥΡΙΖΑ.
Παραμονές των ευρωεκλογών «έπεσε» η πρώτη σκιά στις σχέσεις τους, όταν ο Μητσοτάκης ως επερχόμενος πρωθυπουργός σε μια συνέντευξή του στη Στάη δεν έβαλε το χέρι του στη φωτιά ότι όλοι όσοι εμπλέκονται με τη Νοvartis είναι αθώοι. Ο Σαμαράς χολώθηκε και το έδειξε μέσω Άδωνη. Παραλλήλως η Ν.Δ. δεν αντέδρασε ούτε και κατήγγειλε την επανεκλογή της καταγόμενης από τα Χανιά εισαγγελέως Διαφθοράς κυρίας Τουλουπάκη στο αξίωμά της με ψήφους 8-2. Το πιο ενδιαφέρον; Ακόμη και για τον Δημήτρη Παπαγγελόπουλο, ο οποίος ήταν σταθερός συνομιλητής του Κωνσταντίνου Μητσοτάκη μέχρι το τέλος (είχε καταδικάσει τον Λαλιώτη για τη Μayo), ο Κυριάκος Μητσοτάκης μετρούσε τα λόγια του.
Του επιτίθετο στη Βουλή, αλλά ουδέποτε έκανε το σαμαρικό λογοπαίγνιο περί Ρασπούτιν. Ο Σαμαράς επέβαλε την άποψή του για ορισμένα πρόσωπα στα ψηφοδέλτια (έβαλε βέτο για την υποψηφιότητα του Ανδρέα Λυκουρέντζου, που απειλούσε την επανεκλογή του δικού του Κωνσταντίνου Βλάσση στην Αρκαδία) και έκλεισε την καμπάνια με ανοιχτή ομιλία στήριξης του Κυριάκου στην κεντρική πλατεία της Τρίπολης. Όλα καλά; Όχι! Μετά τις εκλογές η συμμαχία των δύο ανδρών άρχισε να ξεφτίζει. Ο νέος πρωθυπουργός δεν άντεχε τη διαρκή παρεμβατικότητα του Μεσσήνιου και τελικώς υπουργοποίησε ελάχιστα πρόσωπα της επιρροής του.
Ο Σαμαράς εξεπλάγη δυσάρεστα και από τις επιλογές προσώπων περί την Επιτροπή 2021. Το διαδίκτυο γέμισε με επιθέσεις από σάιτ γνωστής ταυτότητας κατά της προέδρου της Επιτροπής, κάτι που δεν διέλαθε της προσοχής της κυρίας Αγγελοπούλου. Στη συνάντηση που είχαν οι κύριοι Μητσοτάκης και Σαμαράς μετά τις εκλογές στη Βουλή ο Μεσσήνιος πληροφορήθηκε ότι η επιθυμία του να οριστεί επίτροπος της Ελλάδος και αντιπρόεδρος της Κομισιόν -ελάχιστη ανταπόδοση για την πολυετή στήριξη στον Κυριάκο- δεν μπορούσε να ικανοποιηθεί γιατί οι νέοι συσχετισμοί στην Ευρώπη δεν επέτρεπαν τον ορισμό Έλληνα αντιπροέδρου – αυτό τουλάχιστον μεταφέρθηκε από τις Βρυξέλλες στον Κυριάκο Μητσοτάκη. Στη συνάντηση εκείνη συζητήθηκε και το ζήτημα της Novartis. Η έρευνα παρέμενε ανοιχτή και για τον Αντώνη Σαμαρά και για τον Άδωνι Γεωργιάδη.
Λίγες μέρες μετά ο πρώην πρωθυπουργός με συνέντευξή του προειδοποίησε ότι δεν θα ανεχθεί «να παραμένει όμηρος για πολύ» και εξήγησε τους λόγους που δεν έγινε αντιπρόεδρος της Κομισιόν. Η υπόθεση Novartis μέρες αργότερα πράγματι ετέθη στο αρχείο ως προς αυτόν, αλλά όχι για τον Άδωνι Γεωργιάδη ακόμη. Η είδηση του ορισμού του Μαργαρίτη Σχοινά σε θέση αντιπροέδρου της Κομισιόν την ημέρα που ο κύριος Σαμαράς όδευε προς τον Άρειο Πάγο για να καταθέσει εναντίον του Ρασπούτιν έπληξε το κύρος του. Το τραυμάτισε. Και αντέδρασε.
Με το υπόμνημα που κατέθεσε στη Δικαιοσύνη ο πρώην πρωθυπουργός ύψωσε τον πήχη για τον κύριο Μητσοτάκη. Κατονομάζοντας τον Τσίπρα ως οργανωτή της σκευωρίας, ζητεί στην πραγματικότητα τη δίωξη και την παραπομπή του πρώην πρωθυπουργού σε ειδικό δικαστήριο. Είναι μάλλον το τελευταίο που επιθυμεί ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αν κρίνουμε από τη θέση του κατά της βιομηχανίας των εξεταστικών και των προανακριτικών στη ΔΕΘ. Ο πατέρας του ανέστησε πολιτικά τον ημιθανή Ανδρέα Παπανδρέου με την παραπομπή στο Ειδικό Δικαστήριο το 1989, γιατί να κάνει το ίδιο λάθος και εκείνος; Άλλες είναι οι σκοτούρες που έχει. Και πάντως δεν χρειάζεται συναρχηγό.
Αποδέχθηκε τις υποδείξεις Σαμαρά (τις περισσότερες φορές σωστές) στην αντιπολίτευση για να επιτύχει τον στόχο της μέγιστης συσπείρωσης, τώρα όμως τα συμφέροντά τους σταδιακά αποκλίνουν.
Για όσο γνωρίζω και τους δύο άνδρες (τον Σαμαρά περισσότερο, από το 1993) δεν πιστεύω ότι μέχρι την εκλογή Προέδρου Δημοκρατίας και όσο είναι ανοιχτή για πολιτικά πρόσωπα η υπόθεση Novartis θα ξεσπάσει ανοιχτή αντιπαράθεση. Ο νέος πρωθυπουργός άλλωστε είναι πανίσχυρος στην κοινωνία αυτή τη στιγμή και δεν συμφέρει κανέναν να ξαναβγεί το τζίνι με τα δαιμόνια από το μπουκάλι. Δεύτερο deja vu η παράταξη δεν αντέχει. Νομίζω όμως ότι το 2019 είναι ο τερματικός σταθμός της εξαετούς συμμαχίας Μητσοτάκη – Σαμαρά. Και πολύ άντεξε.
