Για πολλά απ΄ όσα είπε ο Αλέξης Τσίπρας τούτο το διήμερο στη ΔΕΘ, με αποκορύφωμα τη συνέντευξη Τύπου η οποία ολοκληρώθηκε πριν από λίγο, μπορεί να υπάρξει «διπλή ανάγνωση». Η φιλική (η οποία λανθασμένα συμφωνεί «τυφλά» με την πλειονότητα των επιχειρημάτων) και η αντίπαλη (που λανθασμένα διαφωνεί ακόμη και με τον… τρόπο που ανασαίνει ο πρώην πρωθυπουργός).
- Από τον Βασίλη Βέργη
Άλλοι μπορεί να θεωρούν την «αυτοκριτική Τσίπρα» ως ακόμα μία «κοροϊδία, συνέχειας της αλαζονείας που κουβαλούσε την τελευταία διετία, ουδεμία σχέση με την πραγματικότητα του εκλογικού αποτελέσματος», άλλοι μπορεί να πουν ότι «Ο Αλέξης έπαθε και έμαθε». Υπάρχουν βέβαια και οι ψύχραιμοι οι οποίοι δεν επιλέγουν (ορθά) τα άκρα, αλλά βρίσκουν και θετικά και αρνητικά. Και βελτιώσεις αλλά και αγκυλώσεις.
Μπορεί επίσης πολλοί να διαφωνήσουν στον τρόπο που ο Τσίπρας οριοθέτησε την προσπάθεια να δημιουργήσει «τον νέο ΣΥΡΙΖΑ», αλλά και το «ύφος της αντιπολίτευσης» που εγκαινίασε. Θεωρώ ότι είναι ηλίου φαεινότερον ότι ο πρώην πρωθυπουργός άνοιξε χθες τις «αγκαλιές» του κόμματός του στους ψηφοφόρους του ΚΙΝΑΛ πράττοντας με επισημότητα το αναμενόμενο: Εκκίνησε την προσπάθειά του να «καταλάβει» ολοκληρωτικά πολιτικά τον κεντροαριστερό χώρο ώστε να καρπωθεί εκλογικά τα αποτελέσματα.
Επίσης έστειλε το μήνυμα στο εσωτερικό του κόμματός του με την ατάκα «Ούτε ο Τσίπρας θα ήταν Τσίπρας χωρίς τον ΣΥΡΙΖΑ, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν ΣΥΡΙΖΑ χωρίς τον Τσίπρα». Ισχυρότερο… γάντι και «μολών λαβέ» της ηγεσίας προς τους «εσωτερικούς του αμφισβητίες» δεν μπορούσε να πετάξει.
Αλλά για αυτά θα δοθούν απαντήσεις μόνο στην πράξη από την ίδια τη ζωή. Υπάρχει όμως ΕΝΑ μέγα θέμα στο οποίο ο Τσίπρας ΔΙΚΑΙΟΥΤΑΙ ξεκάθαρα να (το λέω όσο πιο λαϊκά γίνεται) ΞΕΦΩΝΙΖΕΙ τον σημερινό πρωθυπουργό. Δικαιούται να χτυπάει αλύπητα, πολιτικά και προσωπικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη, όπως δικαιολογημένα το έπραξε στην Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, εκεί όπου ο Αλέξης Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ… ολοκλήρωσαν τις διακοπές τους και επέστρεψαν στην πολιτική σκηνή.
Πριν από τις εκλογές, για πολλούς μήνες, άκουγε τον Κυριάκο Μητσοτάκη και σύσσωμη τη Νέα Δημοκρατία να τον χαρακτηρίζει ουσιαστικά «προδότη». Βίωσε από την τότε αντιπολίτευση και την τεράστια πλειονότητα των ΜΜΕ (που την στηρίζουν) ένα ανηλεές σφυροκόπημα για το «ξεπούλημα της Μακεδονίας» και την «προδοτική συμφωνία».
Ε, λοιπόν, σήμερα έχει κάθε ΔΙΚΑΙΩΜΑ να περνάει «πριονοκορδέλα» τον πρωθυπουργό και την κυβέρνησή του, οι οποίοι έχουν κάνει την κορυφαία πολιτική κυβίστηση από τον Ιούλιο του 2015 και μετά. Από τότε δηλαδή που ο Αλέξης Τσίπρας υποτίθεται ότι θα «έσκιζε» τα Μνημόνια και μετά το βράδυ της 13ης Ιουλίου… έσκισε τον εαυτό του!
Στην υπόθεση της συμφωνίας των Πρεσπών ο Τσίπρας δεν έχει αλλάξει ούτε ένα μέτρο τις απόψεις του. Ο,τι ακριβώς έλεγε πριν, τα ίδια υποστηρίζει και τώρα. Μπορεί να κριθεί για το αν η συμφωνία είναι θετική ή άθλια, δεν μπορεί όμως να επικριθεί για «κυβίστηση» όπως ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
«Θέλω να απευθυνθώ στην μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών, οι οποίοι με ευαισθησία στα εθνικά θέματα παραπλανήθηκαν εκείνες τις κρίσιμες μέρες. Και να τους ζητήσω με νηφαλιότητα να δουν αν η συμφωνία ζημίωσε ή δημιούργησε πολύ σημαντικές προοπτικές για τη χώρα. Αν η συμφωνία κέρδισε, όπως κέρδισε, ή έδωσε πίσω πράγματα» είπε ο Τσίπρας και «σφυροκόπησε» τον Μητσοτάκη για:
Υποκριτική στάση, διγλωσσία, διπροσωπία, κυβίστηση.
«Σήμερα ο κ. Μητσοτάκης λέει ότι θα τηρήσει πιστά την –όπως την χαρακτήριζε- προδοτική συμφωνία αλλά θα την τιμήσει κιόλας η ΝΔ, όπως είπε η κ. Μπακογιάννη. Ας βγάλει ο καθένας τα συμπεράσματά του για το τι είναι λαϊκισμός. Εγώ αυτή τη στάση την έφτασα μέχρι τέλος. Να δούμε λοιπόν αν εγώ ήμουν λαϊκιστής ή ο Μητσοτάκης ήταν ο μέγας λαϊκιστής, που πυροδότησε τον διχασμό και το μίσος. Ο καθένας να βγάλει τα συμπεράσματά του με την πολιτική του αξιοπιστία…»
Ο Τσίπρας έχει χίλια δίκια σε αυτό το μέγα θέμα. Όπως ο ίδιος «έσκισε τα Μνημόνια» άλλο τόσο ο Μητσοτάκης «έσκισε» την συμφωνία των Πρεσπών. Το γνώριζε όταν την αποκαλούσε «προδοτική». Και τώρα δικαίως «λούζεται», κι αυτός και οι Υπουργοί της Νέας Δημοκρατίας, τις συνέπειες εκείνης της προεκλογικής «επιχειρηματολογίας-παραμύθι».
