Δεν ξέρω αν αυτός ο δύστυχος ο Τσακαλώτος νομίζει ότι είναι αστός, αλλά το μόνο βέβαιο είναι ότι δεν αποπνέει τίποτα το ραφινέ. Δεν τον βοηθά και το παρουσιαστικό του. Περισσότερο σαν στραβοχυμένος γκασταρμπάιτερ φαίνεται που μιλάει τα ελληνικά με προφορά (ενίοτε και σύνταξη) μετανάστη από το Μπρίσμπεϊν της Αυστραλίας.
- Από τον
Γιώργο Χαρβαλιά
Τίποτα λοιπόν το αστικό πάνω του. Μπορεί να τελείωσε την Οξφόρδη, αλλά μπροστά του ο Τσίπρας μοιάζει με λόρδο. Αυτό ως πρώτη διαπίστωση. Ως δεύτερη διαπίστωση θα προσέθετα ότι η καταγωγή από μία αστική οικογένεια δεν σε χρίζει αυτομάτως αστό. Ούτε και η μόρφωση σε αστικά πανεπιστήμια φτάνει από μόνη της. Η ιδιότητα είναι απόρροια μιας ευρύτερης παιδείας, ίσως και μιας κοσμοθεωρίας την οποία αμφιβάλλω αν ο Τσακαλώτος συμμερίζεται.
Το εκπληκτικό σε κάθε περίπτωση είναι πώς ένας «αριστερός» και καλά παινεύεται για την αστική προέλευσή του. Και την προβάλλει ως συγκριτικό πλεονέκτημα «αυτοπεποίθησης» απέναντι στον «ανασφαλή» αρχηγό του κόμματος.
Παιδεύτηκα πολύ για να βρω την απάντηση σχετικά με την ολίγον ξεκούδουνη αυτή τοποθέτηση του Τσακαλώτου στην… αστική «Καθημερινή». Του Τσακαλώτου, που ας σημειωθεί ότι συχνά πυκνά, μαζί με τα άλλα παιδιά, τη βγαίνει στον Τσίπρα εξ αριστερών… Κατέληξα στο συμπέρασμα ότι ο άνθρωπος έχει αρχηγικές φιλοδοξίες. Και νόμισε ότι βρήκε τρόπο να τις εκφράσει. Για να ηγηθεί με κάποιον τρόπο εκείνου του απίθανου συνονθυλεύματος των 30, των 50 ή των 150 (θα σας γελάσω) που θέλουν να απαλλαγούν από τον Τσίπρα. Λες και υπάρχει κάτι άλλο που θα μπορούσε να φυτρώσει στον παρδαλό λαχανόκηπο του ΣΥΡΙΖΑ.
Δεν ήξερε λοιπόν τι έπρεπε να προσάψει στον Τσίπρα ο άλλοτε υπουργός του και ανακάλυψε την ανασφάλεια, ένεκα λαϊκών καταβολών. Ανακάλυψε και τους κακούς συμβούλους, που είναι αιτία πάσης νόσου στην πολιτική.
Διερωτώμαι καταρχάς όμως ποιοι είναι αυτοί οι σύμβουλοι. Γιατί, σε αντίθεση με τον Μητσοτάκη, δεν γνωρίζω να έχει προστρέξει σε κάποιους έξω από τον κομματικό μηχανισμό ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ. Κι ίσως μάλιστα αυτό να εξηγεί τον τραγικό εγκλωβισμό του σε ζητήματα στρατηγικής.
Όσο για την «ανασφάλεια» του ανδρός, έχω πολλές αμφιβολίες. Το πολιτικό χαρακτηριστικό του Τσίπρα σίγουρα δεν είναι η ανασφάλεια. Είναι το θράσος και η κυνική αντιμετώπιση των πραγμάτων όταν… στραβώνουν. Όπως άλλωστε και των περισσοτέρων που επιδίδονται στο σπορ της πολιτικής.
Εκτός και αν ο Τσακαλώτος, βέβαια, εννοεί ανασφάλεια την καχυποψία του αρχηγού απέναντι σε διάφορους σαν και του λόγου του, που προσπαθούν να τον «κεντήσουν» σε πρώτη ευκαιρία. Ε, λοιπόν, στη θέση του Τσίπρα με κάτι τέτοια φίδια που κυκλοφορούν στους διαδρόμους της Κουμουνδούρου κι εγώ θα αισθανόμουν λίαν ανασφαλής, αγαπητέ Ευκλείδη.
