On s’ engage et puis ovoit! Ας εμπλακούμε στη μάχη και μετά βλέπουμε! Το περίφημο σύνθημα του Ναπολέοντα μπορεί να μην οδήγησε τις στρατιές του στην τελική νίκη, φαίνεται, όμως, ότι είναι αυτό που καθοδηγεί τη στρατηγική του πρωθυπουργού Κυριάκου Μητσοτάκη στην εκστρατεία εναντίον του αναθεωριτισμού/επεκτατισμού του Ερντογάν.
Μια εκστρατεία που τα έχει όλα: μυστική διπλωματία, διερευνητικές, Χάγη, απειλή κυρώσεων και ειρηνικές πομφόλυγες περί διαλόγου, χωρίς τίποτα να πείθει ότι η στρατηγική αυτή λειτουργεί προς όφελος της πατρίδας. Η σταθερή επιδίωξή του πρωθυπουργού για διάλογο διατυπώθηκε για πολλοστή φορά από του βήματος της Βουλής (Τρίτη 1 Μαρτίου, συζήτηση για το τραγικές εξελίξεις στην Ουκρανία).
Δυστυχώς ο Κυριάκος Μητσοτάκης παραμένει εγκλωβισμένος στο υπερφίαλο εγώ του ότι μπορεί να διαπρατευθεί με τον Ερντογάν! Και έσπευσε ο Βαγγέλη Βενιζέλος να τον παροτρύνει δηλώνοντας ότι «τώρα που η Τουρκία συντάσσεται με το ΝΑΤΟ και με τη Δύση είναι η κατάλληλη στιγμή να γίνει μία συζήτηση των ηγετών των δύο χωρών».
Είναι βέβαιο ότι θα οδηγηθούμε στο μοιραίο όσο η χώρα παραμένει παγιδευμένη στη στρατηγική των επιτελικών του Μαξίμου, των διεθνολόγων βουλευτών της κυβέρνησης, των ακαδημαϊκών του Σημίτη και της «εφημερίδας του Οίκαδε». Αλλιώς, τι θέλουμε; Πόλεμο! Θα μας πουν οι ανόητοι καθηγητάδες του ΕΛΙΑΜΕΠ. Και γέλασε το παρδαλό κατσίκι…
Ωστόσο, ο Ερντογάν δεν έχει κανέναν λόγο να διαπραγματευτεί τον «διάλογο» μαζί σας κύριε πρωθυπουργέ, παρά μόνον την «υποταγή» της Ελλάδας στην ικανοποίηση των εθνικών συμφερόντων της χώρας του. Επαναλαμβάνει ακριβέστατα τη λογική της χιτλερικής Anschluss (άμαχης προσάρτησης): Οικειοποιείται ό,τι ορέγεται, ξεφτιλίζει εν ψυχρώ κάθε έννοια Διεθνούς Δικαίου.
Εμείς λέμε ότι συζητάμε μόνο την οριοθέτηση των θαλασσίων ζωνών (υφαλοκρηπίδα -ΑΟΖ). Ενώ η Τουρκία έχει βάλει στην ατζέντα τα πάντα – από την αποστρατιωτικοποίηση των νησιών του Αιγαίου μέχρι αναθεώρηση της Συνθήκης της Λωζάννης. Δηλαδή, ουσιαστική διαπραγμάτευση επί των μονομερών διεκδικήσεων της Τουρκίας! Αυτό που εμείς όχι μόνο δεν θέλουμε, αλλά κατηγορηματικά αποκλείουμε (τώρα)…
Ετσι, ζητήματα όπως η επέκταση των χωρικών υδάτων (σε 12 μίλια, κάτι που θεωρεί η Τουρκία, αν και παρανόμως, αιτία πολέμου – casus belli), ο εναέριος χώρος, το εύρος και η αρμοδιότητα της «περιοχής πτήσεων» (FIR), η κάλυψη ευθυνών για θέματα έρευνας και διάσωσης, η αποστρατιωτικοποίηση των νησιών (Αν. Αιγαίου, Δωδεκανήσων) που θέτει η Τουρκία και οι απαράδεκτες αξιώσεις για τις «γκρίζες ζώνες» (αμφισβήτηση κυριαρχίας ελληνικών νησίδων ή βραχονησίδων) θεωρούμε ότι είναι σχεδόν ανύπαρκτα ζητήματα ως «μονομερείς διεκδικήσεις» της Τουρκίας για διαπραγμάτευση.
Αλλά τα λόμπι του κατευνασμού και του ενδοτισμού, που επηρεάζουν τον πρωθυπουργό, επικαλούνται επίμονα τον «διάλογο», για να λυθούν τα Ελληνοτουρκικά προβλήματα, και μάλιστα προσπαθούν εξ αρχής να μην υπάρχουν ούτε καν οι «λεπτές κόκκινες γραμμές».
Ξεχνούν, βέβαια, ότι ο «διάλογος» από μόνος του ουδέποτε έλυσε προβλήματα μεταξύ κρατών. Οι μεγάλες διπλωματικές συμφωνίες, που άντεξαν στο χρόνο, έγιναν μετά από πολέμους ή στη διάρκειά τους. Κάθε φορά που επιχειρήθηκε να αντιμετωπιστεί αναθεωριτική/επεκτατική χώρα με «διάλογο» και «κατευνασμό», δεν αποτράπηκε ο πόλεμος. Επισπεύσθηκε ο πόλεμος… Η Συμφωνία του Μονάχου, το 1938 είναι το πιο γνωστό παράδειγμα.
Η περίπτωση Ερντογάν, όμως, αποδεικνύει ότι η Ιστορία δεν είναι γραμμική. Αν μονοσήμαντα εξελισσόταν η Ιστορία, το Ισραήλ θα είχε από δεκαετίες ισοπεδωθεί από τη αραβική πλημμυρίδα. Αλλά οι Ισραηλινοί έχουν αποδεχτεί να ζουν σε μια πλήρως στρατιωτικοποιημένη κοινωνία με σχεδόν διαρκή οικονομική αιμορραγία. Εμείς έχουμε τέτοια διάθεση; Ο Ερντογάν με αυτοπεποίθηση συνεχίζει να χρησιμοποιεί τη φράση «καζάν-καζάν» για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις. Προφανώς και δεν αναφέρεται πλέον -όπως στο παρελθόν οι κεμαλιστές- στη συνεκμετάλλευση των υδρογονανθράκων.
Η έννοια της «γαλάζιας πατρίδας» θίγει την κυριαρχία μιας τεράστιας περιοχής που καλύπτει το ήμισυ της Ανατολικής Μεσογείου. Σε αυτήν περιλαμβάνονται οι υφαλοκρηπίδες Κύπρου, Ρόδου, Καστελλόριζου, Καρπάθου, Κάσου και του ανατολικού τμήματος της Κρήτης. Και όλα αυτά τα κάνει υπό την πίεση συνεχών προκλήσεων, όπως οι αλλεπάλληλες NAVTEX και οι άπειρες παραβιάσεις του εληνικού εναέριου χώρου. Γι’ αυτό, οι πιέσεις και οι προθέσεις περί διαλόγου αρμόζουν μόνο σε χώρες μειωμένης κυριαρχίας.
Αυτά όλα, ασφαλώς, δεν τα συζητούν στα κανάλια των νεονταβατζήδων. Πάντως ουδείς στη Νέα Δημοκρατία μπορεί να προσποιείται ότι δεν καταλαβαίνει. Ηδη ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Καραμανλής έχει διακόψει την αξιοπρεπή πολυετή σιωπή του για να εκθέσει δημόσια τις θέσεις του στα εθνικά θέματα, και κυρίως τα Ελληνοτουρκικά. Η εξέλιξη έδειξε τι ήθελε να προλάβει.
Σοβαρός, δημοκρατικός και θεσμικός, ο Κώστας Καραμανλής μίλησε την ώρα που έπρεπε, τονίζοντας ότι η Ελλάδα δεν πρέπει να κάνει πίσω στις κόκκινες γραμμές της στα Ελληνοτουρκικά και έστελνε μήνυμα: «Συστάσεις και προτροπές που μας καλούν τάχα να λογικευτούμε και να τα βρούμε με τους Τούρκους, πολύ δε περισσότερο πιέσεις φίλων, συμμάχων ή εταίρων δεν γίνονται δεκτές. Γιατί, ας μην γελιόμαστε, η υπεράσπιση των κυριαρχικών δικαιωμάτων και των εθνικών συμφερόντων μας θα βασιστεί στις δικές μας δυνάμεις. Στην εμπέδωση αρραγούς εθνικού μετώπου και στη διασφάλιση της αποτρεπτικής ισχύος των Ενόπλων μας Δυνάμεων».
