Ο Βασίλης Δημάκης, κατάδικος για κακουργήματα, έπειτα από απεργία πείνας και εκστρατεία συμπαράστασης από τον γνωστό τοις πάσι εσμό των αριστερών μηδενιστών ψευτοανθρωπιστών, την πήρε την άδεια να βγει με ηλεκτρονικό βραχιόλι.
- Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης*
Και φυσικά έκοψε ρόδα μυρωμένα. Έγινε μπουχός, Λούης, θα πήγε μάλλον για… Erasmus. Μείνανε και οι σπουδές του ανθρώπου στη μέση και πάγωσε η πολιτική επιστήμη. Ο μόνος τον οποίο δεν μέμφομαι φυσικά είναι ο ίδιος ο Δημάκης. Κάθε πλάσμα στο κλουβί θέλει να την κοπανήσει με κάθε τρόπο. Φυσική ροπή του ανθρώπου, η διεκδίκηση της ελευθερίας. Αν σας τα έφερνε στραβά η ζωή και μπαγλαρωθέντες βρισκόσασταν στο γκιζντάνι να μουρμουράτε στον προαυλισμό το θρυλικό «στις Φυλακές του Ωρωπού», ήτοι «Τρίτη, Πέμπτη μακαρόνια, φάτε μάγκες βγάλτε χρόνια», και να ακούτε με γεύση φαρμάκι στο στόμα να σας εύχονται «Καλή κοινωνία», θα βλέπαμε πώς θα κοιτούσατε τις διπλομανταλωμένες πόρτες. Ο κρατούμενος, άμα δει τις πόρτες ανοιχτές και τα σκυλιά δεμένα, θα ακολουθήσει την ανάγκη και μην τον είδατε. Στατιστικώς βεβαίως οι δραπέτες καταλήγουν πάλι πίσω από τα κάγκελα και σε χειρότερες συνθήκες από πριν, αλλά η φυσική ροπή στην ελευθερία είναι κατανοητή, εξ ου και ο νόμος την τιμωρεί, αλλά ως πλημμέλημα.
Πού είναι όμως όλοι αυτοί οι ρεζίληδες πολιτικοί, ιντελιγκέντσηδες, τραγουδιαραίοι, «προοδευτικοί» δημοσιογράφοι του απευθυσμένου; Κάποιοι, καμένο εγκέφαλο έχουν, πιστεύανε πιθανώς το παραμύθι περί δίψας για μάθηση. Νομίζετε όμως πως κάποιοι από τους αλληλέγγυους δεν ξέρανε και δεν εύχονταν τον αληθή σκοπό της αιτηθείσας άδειας; Είχανε καημό για την ακαδημαϊκή εξέλιξη του κρατουμένου; Υπάρχει ένας νόμος τον οποίο ακολουθεί πιστά η αριστερά. Αυτός που λέει πως ο σκοπός αγιάζει τα μέσα, πως πρέπει οι «αγωνιστές» να εκμεταλλεύονται κάθε παράθυρο των νόμων του αστικού κράτους για να το ξεγελάσουν και να υπηρετήσουν τους σκοπούς της «επανάστασης» ή απλά να πέσουν μαλακά, να περάσουν καλύτερα ή, όπως εδώ, να αποδράσουν. Εύχομαι ο εν λόγω κρατούμενος, όσο θα είναι φυγάς, να μη βλάψει κανέναν, να μην επιβαρύνει και με άλλα χρόνια ποινής τη ζωή του, ώστε προστεθείσης μόνο της πλημμεληματικής ποινής της απόδρασης να βγει κάποια στιγμή έξω και, τώρα που θα έχει γευτεί τον γλυκό αέρα της ελευθερίας, να αποφασίσει να την απολαύσει κάποια στιγμή ζώντας μια φιλόνομη και τίμια ζωή, που δεν αξίζει να χαραμίζεται σε κελιά. Γιατί όλοι έχουν επιλογή.
Όσο όμως ο Δημάκης θα παίρνει βαθιές ανάσες ελευθερίας κρυπτόμενος και θα τον αναζητεί η Αστυνομία, πρέπει να ασχοληθούμε με τους ρεζίληδες, με τον Λόχο Προπαγάνδας των μηδενιστών και το θεσμικό πλαίσιο, αλλά κυρίως την τάση της Πολιτείας και ειδικώς της Δικαιοσύνης, να υποκύπτει σε εκβιασμούς, που πάντα έχουν έναν ψευδή μανδύα απευθυνόμενο στο θυμικό της κοινής γνώμης, ώστε να προκληθεί συμπάθεια υπέρ του εκάστοτε «συντρόφου» ή «συντρόφισσας». Για να μην επαναληφθεί αυτή η κωμωδία, πρέπει να τελειώσουμε με τις άδειες σε τρομοκράτες, ληστές, βιαστές, φονιάδες, παιδεραστές, ναρκέμπορους, οποιουσδήποτε καθ’ έξιν βίαιους εγκληματίες. Αλλο κάποιος που σε βρασμό ψυχικής ορμής τέλεσε άπαξ ένα έγκλημα ή επίσης άπαξ υπερέβη τα όρια της άμυνας και άλλο κάποιος υπότροπος, καθ’ έξιν εγκληματίας, που βιοπορίζεται από το έγκλημα ή το έχει επιλέξει ως μέθοδο πολιτικής δράσης ή έχει μόνιμη ψυχική ροπή σε αυτό για να ικανοποιήσει τα βίτσια του.
Το δικαίωμα των πολιτών να μη δολοφονηθούν, να μη ληστευτούν, να μην ανατιναχθεί η περιουσία τους, να μη βιαστούν οι ίδιοι και όσοι αγαπούν, το δικαίωμα των παιδιών να μην καταστραφούν το σώμα και οι ψυχές τους από βιαστές και παιδεραστές είναι σημαντικότερο από το δικαίωμα του κακοποιού να σπουδάσει, να κόβει βόλτες, στις οποίες πιθανόν να συναντήσει τα εμβρόντητα θύματά του ή την οικογένειά τους. Μπορεί άλλωστε να θεσπιστεί μόνιμος τρόπος σπουδών εξ αποστάσεως και να τελειώσει το παραμύθι. Με τη σημερινή τεχνολογία είναι πανεύκολο. Το Υπουργείο Δικαιοσύνης οφείλει να βγάλει από τα γεγονότα τα αναγκαία συμπεράσματα, να καταργήσει τις άδειες για συγκεκριμένες κατηγορίες εγκληματιών και να κλείσει για πάντα την πόρτα του εκβιασμού προς τη Δικαιοσύνη και την πολιτική ηγεσία. Η επιείκεια δεν είναι για όλους και δεν μπορεί να γίνεται όπλο εναντίον της κοινωνίας. Θυμίζω δε πως οι πιο αδύναμοι είναι τα θύματα των κακοποιών, είτε αυτοί φέρουν ιδεολογικό μανδύα είτε όχι.
Και φυσικά πρέπει για πολλοστή φορά να υπογραμμίσω την άμεση ανάγκη συντριβής της λεηλασίας που υφίσταται η περιουσία των πολιτών και του Δημοσίου από την ατιμωρησία των πλημμελημάτων. Αναφέρομαι στην εντεινόμενη και ασύδοτη δράση των ψευτοευπαθών επιδοματιών, είτε αφορά την κλοπή μετάλλων, από υλικά ιδιωτών, γεωτρήσεις, σωληνώσεις νοσοκομείων, και χαλκό μετασχηματιστών, ως προτομές και αγάλματα ηρώων είτε τη λεηλασία σπιτιών και επιχειρήσεων από περιφερόμενους πλιατσικολόγους, που με έναν λοστό παραβιάζουν πόρτες και παράθυρα και αφαιρούν χρήματα, τιμαλφή, ό,τι χωρά στις τσέπες τους, συχνά οι κόποι μιας ζωής τίμιων ανθρώπων. Και όταν συλληφθούν, αφήνονται σε μια δυο μέρες ελεύθεροι για να συνεχίσουν τη λεηλασία. Η ευθύνη γι’ αυτό ανήκει στο κράτος, που ως απαθής Βούδας δεν πράττει τα αυτονόητα ώστε να συντρίψει το έγκλημα και να προστατεύσει τους πολίτες. Πρόκειται για μαζική παράβαση καθήκοντος, αφού πάντες οι αρμόδιοι καταπατούν τον όρκο τους και το Σύνταγμα, προτάσσοντας το ανύπαρκτο «δικαίωμα» κάποιων να ζουν ως παράσιτα και ατιμώρητοι σε βάρος των νόμιμων πολιτών.
Μαζί με τις άδειες σε βίαιους εγκληματίες θα πρέπει να τελειώσει ο ρατσισμός σε βάρος της πλειονότητας με την κατάργηση των προνομίων ανομίας και την επιβολή απόλυτης ισονομίας, ανεξαρτήτως φυλής, χρώματος, τιμωρώντας αυστηρά και οριζόντια το έγκλημα, με ένα αναμορφωμένο ποινικό σύστημα μηδενικής ανοχής ενάντια στους δράστες και των πλημμελημάτων, αφού αυτά, ειδικά οι κλοπές, οι βανδαλισμοί, υποβαθμίζουν έντονα το αστικό τοπίο, δίνοντας στη ζωή των πολιτών ποιότητα δυστοπίας.