Αν υπάρχει ένα ασφαλές συμπέρασμα από τη μέχρι τώρα εξέλιξη της ουκρανικής κρίσης, αυτό είναι η ραγδαία αναβάθμιση της Τουρκίας σε ρόλο αξιόπιστου διεθνούς μεσολαβητή. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για το «ξέπλυμα» του σημερινού της προέδρου, που αντλεί πλέον εύσημα για τις υπηρεσίες του από όλους τους εμπλεκομένους.
Από τον Γιώργο Χαρβαλιά
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι, με κινήσεις διπλωματικής μαεστρίας, η Τουρκία πήρε «όλο το χαρτί»: Κατάφερε, παρακάμπτοντας ακόμη και το πανίσχυρο Ισραήλ, να καθιερωθεί ως «ουδέτερο έδαφος» για τις διαπραγματεύσεις των εμπολέμων, εξασφάλισε τη «λατρεία» του καθεστώτος Ζελένσκι, την εμπιστοσύνη του Πούτιν και φυσικά την προτίμηση των Ρώσων ολιγαρχών, οι οποίοι σπεύδουν με ταχύτητα πολυβόλου να μεταφέρουν τα περιουσιακά τους στοιχεία στο οθωμανικό δοβλέτι.
Μιλάμε για ένα απίθανο διπλωματικό «χατ τρικ», που οφείλεται στο γεγονός ότι η Αγκυρα είχε το θράσος να αψηφήσει τις δυτικές κυρώσεις και, ταυτόχρονα, να εμφανίζεται ως πενθούσα για τη… δύστυχη την Ουκρανία που ακρωτηριάζεται. Θέλει πραγματική μαεστρία αυτό το μασκαριλίκι, αλλά, σε κάθε περίπτωση, εξυπηρετεί άριστα τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα.
Στον αντίποδα, η κυβέρνηση Μητσοτάκη, αναλαμβάνοντας ρόλο αλαλάζοντος κομπάρσου του ατλαντικού στρατοπέδου, έκανε ό,τι μπορούσε για να βλάψει τα συμφέροντα της χώρας. Διέλυσε τις σχέσεις με τη Μόσχα, ισοπεδώνοντας παραδοσιακούς δεσμούς αιώνων με το ρωσικό έθνος, κατέστησε την Ελλάδα πιθανό στόχο μελλοντικών αντιποίνων και βεβαίως… πυροβόλησε τα πόδια μας με τις κυρώσεις που τελικώς «μπορεί να βλάπτουν περισσότερο εμάς απ’ ό,τι τους Ρώσους». Τώρα ετοιμάζεται να καταστήσει τη χώρα και «ουρά» της Τουρκίας, σε μια αδιευκρίνιστου είδους «επιχείρηση εκκένωσης» των αμάχων της… ελληνικής Μαριούπολης από κοινού με τους Γάλλους, που αίφνης, μόλις υπέγραψαν τα συμβόλαια για τις φρεγάτες και τα Rafale, αναγνώρισαν τον ρόλο του Ερντογάν στη διεθνή σκακιέρα!
Χρειάζεται και αυτό το κατόρθωμα ένα είδος μαεστρίας, δεν μπορώ να πω… Αλλά, από ένα σημείο και πέρα, το ζήτημα ξεφεύγει από τη σφαίρα της ανεπάρκειας made in Harvard, της εξάρτησης και της απεχθούς υποτέλειας στο όνομα του… «Μένουμε Ευρώπη». Αγγίζει πλέον τα όρια της αντεθνικής δραστηριότητας.
Γιατί δεν μπορεί να μην έχει διαπιστώσει ο κύριος πρωθυπουργός τα έκδηλα φιλοτουρκικά αισθήματα του Ζελένσκι και της παρέας του. Δεν μπορεί να μην έχει αντιληφθεί ότι αυτός τον οποίο προσκάλεσε για να μιλήσει στη Βουλή των Ελλήνων (χωρίς, βεβαίως, να δεχτεί εύλογες ερωτήσεις…) λύσσαξε για να αναγορεύσει την Τουρκία ως «εγγυήτρια» δύναμη στη μελλοντική διαφύλαξη της εδαφικής ακεραιότητας μιας «ουδέτερης» Ουκρανίας. Κι αν δεν έχει καταλάβει τίποτα απ’ όλα αυτά, ας ρωτήσει τουλάχιστον τον Δένδια (αν μιλάνε…) τι του έλεγε ο φοβερός και τρομερός Ουκρανός υπουργός Εξωτερικών στην τελευταία τους συνάντηση. Ελπίζω πραγματικά ο δικός μας υπουργός Εξωτερικών, που δεν έχει το θάρρος να διαχωρίσει τη θέση του από το εθνικό ολίσθημα, να βρει το θάρρος να ομολογήσει τα… κουλά για την Τουρκία, που έλεγε ο Κουλέμπα.
Φοβάμαι, όμως, ότι το βασικό πρόβλημα του Μητσοτάκη δεν είναι η έλλειψη γνώσης περί των φιλοτουρκικών προθέσεων του Ζελένσκι. Τις γνωρίζει, απλά δεν τον ενοχλούν. Κάνει τον χαβά του, ερήμην της βούλησης του ελληνικού λαού, με τον ίδιο τρόπο που έστειλε οπλισμό στους Ουκρανούς ρωτώντας μόνο τον ανιψιό του!
Θα συνιστούσα στον κύριο πρωθυπουργό να προσέξει τις νάρκες. Ιδιαίτερα μια και υποδύεται ότι κόπτεται για τις αναλογίες μεταξύ της ρωσικής εισβολής στην Ουκρανία και του «Αττίλα» στην Κύπρο. Η αναγόρευση της Τουρκίας σε «εγγυήτρια δύναμη», και μάλιστα σε μια πολεμική διένεξη διεθνών διαστάσεων, νομιμοποιεί τον ανάλογο ρόλο της και στην περίπτωση της Κύπρου. Με τον τρόπο που τον «άσκησε» το 1974…
Για την Ελλάδα αυτό αποτελεί «κόκκινη γραμμή». Κι αν δεν μπορεί να το αποτρέψει (που με αυτόν τον πρωθυπουργό σίγουρα δεν μπορεί), ας διαμηνύσει στους Ουκρανούς ότι θα το θεωρήσει εχθρική κίνηση. Σε περίπτωση αρνητικής απάντησης, ο κ. Μητσοτάκης οφείλει να ακυρώσει τον «δεκάρικο» του Ζελένσκι στην ελληνική Βουλή. Αν δεν το πράξει, συνεισφέρει συνειδητά στην αθώωση της Τουρκίας για όσα έπραξε στην Κύπρο πριν από 48 χρόνια. Αντιληπτόν;
