Οι εικόνες από την Πάτρα και από τα Δικαστήρια με το πλήθος να θέλει να λιντσάρει την κατηγορουμένη και την οικογένεια της γέμισαν τις οθόνες. Τις υποθέσεις τις κρίνουν τα Δικαστήρια και υπάρχουν φυσικά τα δικαιώματα των κατηγορουμένων.
Από τον Φαήλο Μ. Κρανιδιώτη
Σίγουρα για ένα ποσοστό πολιτών, που αντιδρούν ως όχλος, η αιτία είναι προφανώς η χειραγώγηση από την τηλεοπτική αρένα. Πού όμως ερείδεται η οργή για τους πολλούς; Σε μια αναντίρρητη και ντροπιαστική πραγματικότητα, που λέει πως ακόμη και αν αποδειχθεί πως έκανες το ειδεχθέστερο έγκλημα, π.χ. να σκότωσες τα παιδιά σου, και αυτό αποδειχθεί και καταδικασθείς, μια ωραία ημέρα, που δεν θα απέχει πολλά χρόνια, θα βγεις να συνεχίσεις τη ζωή σου, αφού πρώτα έχεις πάρει και τις άδειές σου. Ο κόσμος θυμώνει λόγω της ατιμωρησίας ή της μη επαρκούς τιμωρίας, τόσο ελαφράς, που σε πολλές περιπτώσεις είναι αναντίστοιχη με το έγκλημα.
Μπορεί κάποιος να βιάσει το παιδί σου, αλλοδαπός που μπήκε λάθρα στην ελληνική επικράτεια να το σκοτώσει, να έχει δηλωθεί ψευδώς ως ανήλικος και να δικαστεί με τα ευεργετήματα του ανηλίκου, το οποίο σημαίνει πως σύντομα εκεί που περπατάτε στον δρόμο, να τον δείτε να πίνει νομίμως την καφεδιά του με σαράντα πέντε ζάχαρες και να σας κοιτάει και ειρωνικά. Πρόκειται για κυριολεκτική διαστρέβλωση κάθε έννοιας δικαίου και δικαιωμάτων, όπου πλέον το έγκλημα συμφέρει, οι αρνητικές συνέπειες είναι περισσότερες για τα θύματα και τις οικογένειές τους. Είπαμε, συχνά πλέον το έγκλημα συμφέρει.
Ειδικά στη σωρεία των πλημμελημάτων, όπως οι κλοπές, που καταρρακώνουν κάθε έννοια ποιότητας ζωής, ασφάλειας, παραμένουν ατιμώρητα. Συχνά η ζωή των θυμάτων εξευτελίζεται, αλλάζει δραματικά επί τα χείρρω, λόγω «όχι μόνον της οικονομικής ζωής αλλά του φόβου που εγκαθίσταται στις ψυχές ανήμπορων ανθρώπων, που δεν έχουν σωματοφύλακες, ακριβές πανύψηλες περιφράξεις και νιώθουν βορά στα δόντια των κοινωνικών λύκων, εγχωρίων και εισαγόμενων. Δεν θα κουραστώ ποτέ να επαναλαμβάνω το εύλογο ερώτημα: για ποιον λόγο πρέπει να παίρνουν άδειες οι δράστες ειδεχθών εγκλημάτων;
Ο θυμός των πολιτών γιγαντώνεται. Και δεν μιλάω για τους σοσιοπαθείς που άγονται και φέρονται από τους ισχυρισμούς της τηλοψίας, που δικάζουν, καταδικάζουν ή αθωώνουν με συνοπτικές διαδικασίες, υποδαυλίζοντας το μίσος ή τη συμπάθεια, αναλόγως της καταγωγής, της πολιτικής ταυτότητας του δράστη ή του θύματος. Μιλάω για τον θυμό των νοικοκυραίων, αυτών που κοροϊδεύει η μηδενιστική αριστερά, αυτών που είναι ο κορμός της κοινωνίας, που προφανώς και βρίσκουν ολοκληρωτικά παράλογη τη γραμμή της όλο και μεγαλύτερης επιείκειας που επιβάλλει η παρακμιακή ευρωγραφειοκρατία.
Υπάρχουν, έχουμε πει, άνθρωποι που δεν μπορούν να αναμορφωθούν, που το έγκλημα είναι έξη που δεν θα αποβάλουν ποτέ, που θα είναι ισοβίως υπότροποι, θα ξαναβιάσουν, θα ξανασκοτώσουν. Δεν πρόκειται να σωφρονιστούν ποτέ και η μόνη επιλογή της κοινωνίας είναι να τους εξουδετερώσει, να μην μπορέσουν ποτέ ξανά να βλάψουν αθώες ψυχές. Αν συνεχιστεί αυτό, τότε δεν είναι μακριά η μέρα που η αυτοδικία θα γίνει, δυστυχώς, ανάγκη.
Εάν μεταρρυθμίσουμε το ποινικό μας Δίκαιο, όπως έχει προτείνει ο συνασπισμός μας, οι πολίτες θα νιώθουν δέος αλλά και σιγουριά μπροστά στον Νόμο, όταν θα ξέρουν πως αυτοί που θα διαπράξουν μια ειδεχθή πράξη, αν καταδικαστούν, θα συνθλιβούν, δεν θα μπορέσουν ποτέ ξανά να διαπράξουν αδίκημα, δεν θα βγουν παρά μόνο νεκροί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ανισότητα από την ίση μεταχείριση των άνισων. Οχι να δείχνεις επιείκεια σε αυτούς που δεν την αξίζουν και να προκαλείται το κοινό αίσθημα. Σε αυτούς τους δρόμους, σε αυτές τις πλατείες, στα σπίτια μας ζουν μαζί μας όσοι αγαπάμε και μας αγαπούν, τίμιοι γέροντες που έζησαν μια ζωή προσφοράς και τους αξίζουν καλά γηρατειά.
Παιδιά που είναι το μέλλον του τόπου, που τα αναθρέφουμε με φροντίδα και αγάπη και πρέπει να τα προστατεύουμε ακόμη και από ανάξιους γονείς. Δικαιούμαστε ασφαλή σπίτια, ασφαλή σύνορα, ασφαλείς δημόσιους χώρους. Επειδή δεν αρκεί η αγάπη μας και η έγνοια μας, γιατί δεν είμαστε πάντα εκεί, επειδή υπάρχουν, π.χ., μάνες που μεγαλώνουν μόνες και δύσκολα τα παιδιά τους, και είναι θύματα αυτών των κοινωνικών λύκων, γιατί ακριβώς είναι αδύναμες, το κράτος οφείλει να τελεί το καθήκον του, το πρώτο καθήκον του, που είναι η ασφάλεια των πολιτών της χώρας. Αυτό το καθήκον και πρώτο δικαίωμα των πολιτών προέχει των δικαιωμάτων της σάρας και της μάρας που μαζεύτηκε εδώ, για να ενωθεί μαζί με τους εγχώριους κατσαπλιάδες. Αν δεν επιβληθεί το κράτος του Νόμου, τότε θα βρει έδαφος και δικαιολογία η οχλοκρατία.
Φαήλος Μ. Κρανιδιώτης
Δικηγόρος, Πρόεδρος της Νέας Δεξιάς, εταίρου του συνασπισμού ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ www.neadexia.eu
